อาจารย์อี้ชิงชะงักไป แล้วพูดว่า “อืม แบบนี้ยังไม่ได้ ต้องขจัดความคิดย้ายคณะของพวกเขาออกไปให้หมด หานเฟิงนายออกไปบอกพวกเขา เอาชนะเจ้าดำได้แล้ว พวกเขายังต้องเอาชนะหุ่นเชิดแสงทองด้วย ถึงจะย้ายเข้าคณะหนึ่งเดียวได้”
ลู่ฝานหนังตากระตุก เอาชนะหุ่นเชิดแสงทองเหรอ โอเค ถึงเสวียนเฟิงกับเอี๋ยนชิงมาที่นี่ ก็ทำไม่ได้ง่ายๆ พวกนักเรียนข้างนอก เหอะๆ ดูเหมือนคงต้องแพ้กันหมด
หานเฟิงยิ้มแล้ววิ่งออกไปประกาศ หลังจากที่หานเฟิงแอบบอกพละกำลังของหุ่นเชิดแสงทอง ว่าเป็นระดับปราณนอกชั้นสูงสุด
สีหน้าพวกนักเรียนอึมครึม นักเรียนสองสามคนก่นด่าออกมาทันที
“คณะหนึ่งเดียวกลั่นแกล้งคนอื่นเกินไปแล้ว ด่านแบบนี้ใครจะผ่านได้ พวกนายไม่อยากรับคนจริงๆ”
หานเฟิงขยิบตาให้เจ้าดำ เจ้าดำใช้กรงเล็บตบคนที่พูดจนปลิว
หานเฟิงพูดอย่างราบเรียบว่า “คณะหนึ่งเดียวคนน้อยเป็นอยู่แล้ว ปฏิบัติแบบ……เอ่อ ฝึกฝนแบบชั้นยอด พวกนายจะเข้าไหม ถ้าไม่ยอมฝ่าด่าน ก็กลับไปซะตอนนี้ ฉันไม่ส่งด้วย!”
พวกนักเรียนหน้าแดงก่ำ โมโหแต่ไม่กล้าพูด
ไม่นาน พวกนักเรียนกลับไปเกือบหมด เหลือแค่สามคนเท่านั้น
หานเฟิงมองทั้งสามคน แล้วหัวเราะเบาๆ
เขารู้ว่าสามคนนี้ก็แค่กล้าเสี่ยงเท่านั้น คิดว่านี่เป็นวิธีทดสอบความกล้าที่คณะหนึ่งเดียวใช้กับนักเรียนที่ย้ายคณะ ขอแค่พวกเขาอดทนเอาไว้ ก็สามารถอยู่ต่อได้
แต่หานเฟิงรู้จักนิสัยของอาจารย์ทุกคน
แต่ไหนแต่ไรคณะหนึ่งเดียวรับแต่คนนิสัยดี อาจารย์อี้ชิงแสดงให้เห็นแล้วว่าไม่อยากรับนักเรียนที่จะย้ายคณะพวกนี้ ถึงพวกเขาคุกเข่าตรงนี้สามเดือนก็ไม่รับ
หานเฟิงไม่อยากพูดมาตรงๆ หันหลังเดินกลับไป
ตอนนี้ลู่ฝานยืนข้างอาจารย์อี้ชิง เขาถามเบาๆ ว่า “อาจารย์ไม่รับสักคนเลยเหรอครับ”
อาจารย์อี้ชิงลูบท้องแล้วพูดว่า “คนมีวาสนาได้รับวิชา เข้ามาคณะฉัน คนที่ไร้วาสนา ห่างไกลจากฉัน ไม่ใช่ว่าจะบังคับแล้วจะได้ ลู่ฝาน นายคิดว่าคณะหนึ่งเดียวต้องการนักเรียนที่ทอดทิ้งคณะเอง แล้วย้ายคณะมาอวดดีเหรอ”
ลู่ฝานพยักหน้าด้วยเข้าใจ แล้วไม่พูดอะไรมากอีก
มองนักเรียนที่เหลือสามคนด้านนอก แล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ
……
ที่อื่น โถงใหญ่คณะหลัก ท่านผอ.ก้มหน้าลงมามองลั่วหยู่ มีอาจารย์เมิ่งอวิ๋น อาจารย์เสวียนเจิน และอาจารย์เซินถูนั่งอยู่ข้างๆ
“กี่วันแล้วลั่วหยู่ นายจะไม่ยอมพูดอะไรใช่ไหม”
ท่านผอ.พูดออกมาช้าๆ ลั่วหยู่สั่นไปทั้งตัว ใบหน้าซูบผอม ลูกตาถลนออกมาข้างนอก เนื้อตัวเต็มไปด้วยบาดแผล
ลั่วหยู่ก้มหน้าเงียบอยู่อย่างนั้น
อาจารย์เมิ่งอวิ๋นมองเขาด้ยเงียบๆ ไม่พูดอะไรสักคำ
ท่านผอ.ถอนหายใจแล้วพูดว่า “ลั่วหยู่ ในเมื้อนายเป็นศิษย์สถาบันสอนวิชาบู๊ของฉัน จึงไม่ใช้วิธีจัดการวิชาชั่วร้ายของโลกนี้กับนาย แต่ผ่านไปหลายวันแล้ว นายยังดื้อดึง วันนี้อาจารย์เซินถู อาจารย์เสวียนเจินอยู่ที่นี่ ถ้านายไม่ยอมพูดอีก อย่าหาว่าฉันไร้ความเมตตา ฉันจะให้โอกาสนายครั้งสุดท้าย บอกฉันมาว่านายเอาวิชามาจากไหน”
ลั่วหยู่กัดฟันกรอด ยังคงไม่พูดอะไรสักคำ
ท่านผอ.ถอนหายใจ พยักหน้าเบาๆ ให้อาจารย์เซินถูที่อยู่ข้างๆ
อาจารย์เซินถูเอากระบี่ออกมาจากอก กระบี่เป็นสีขาว สลักด้านบนว่า “วิถีที่ถูกต้อง”
“กระบี่คุณธรรม กระบี่ฟาดฟันคนที่ฝึกวิชาชั่วร้าย เริ่มจากฟันแขนขา และรับการทรมานจนตาย”
พูดจบอาจารย์เซินถูยกกระบี่ยาวขึ้น แสงกระบี่ส่องออกมา
พลานุภาพแห่งความตายถาโถมเข้ามา ลั่วหยู่อ้าปากค้าง ขณะที่กระบี่ยาวกำลังจะฟันลงมา วินาทีแห่งความเป็นตาย เขาพูดออกมา
“ผมพูดแล้วๆ”