กระบี่ยาวหยุดลงบนหัวลั่วหยู่หนึ่งนิ้ว ปราณกระบี่ตัดผมยาวของเขา ผมร่วงลงบนพื้น
“พูดมา!”
ท่านผอ.พูดอย่างน่าเกรงขาม พลานุภาพอันน่ากลัวแผ่ออกจากตัว กดทับลั่วหยู่จนมีเสียงกระดูกดังออกมา
“เทือกเขาฉิงเทียน ทางทิศตะวันออกของเขาอี้ว์หลิง 500 กิโลเมตร ใต้ดินเขตโบราณ 1500 เมตร มีจวนอยู่หนึ่งจวน เป็นสิ่งที่เซียนบู๊ที่ฝึกวิชาชั่วร้ายที่จะเข้าเซียนบู๊หลงเหลือเอาไว้ ผมซึมซับวิชามารของเขาที่นั่น แล้วผมฝึกวิชาชั่วร้ายของเขาได้”
ลั่วหยู่พูดออกมาทีละคำจนจบ
อาจารย์เซินถูจ้องตาเขาเขม็ง ขอแค่แววตาของเขาวูบไหว ดูผิดปกติเพียงเล็กน้อย กระบี่คุณธรรมในมือเขาจะฟันลงไปอย่างไม่ลังเล
ทันใดนั้น อาจารย์เซินถูเก็บกระบี่กลับมา หันมาพูดอย่างราบเรียบว่า “เป็นความจริง”
ท่านผอ.พยักหน้าเบาๆ อาจารย์เมิ่งอวิ๋นที่อยู่ข้างๆ พูดว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ทำไมนายไม่รายงาน นายโลภในเคล็ดวิชาชั่วร้ายขนาดนี้เลยเหรอ วิชาที่คณะบังเหินให้นายยังไม่มากพอ ไม่แข็งแกร่งพอหรือไง”
อาจารย์เมิ่งอวิ๋นเคียดแค้นเป็นอย่างมาก ตบเก้าอี้จนพังไปครึ่งหนึ่ง
ลั่วหยู่ก้มหน้าลง ไม่กล้าพูดอะไร
ท่านผอ.เงียบอยู่ครู่หนึ่ง แล้วถามว่า “ได้ยินว่าก่อนหน้านี้ ในสถาบันมีนักเรียนฝึกวิชาชั่วร้ายอยู่คนหนึ่ง โดนไล่ออกไปแล้ว เธอเกี่ยวข้องกับนายหรือเปล่า”
ลั่วหยู่ชะงักไปแล้วพูดว่า “ท่านผอ.หมายถึงศิษย์น้องจางเยว่หานเหรอครับ ก่อนหน้านี้ ตอนที่ผมเสริมกำลังที่เขาวิพากษ์ ได้เจอศิษย์น้องจางเยว่หาน เธอสนใจผมมาก เราสองคนเจอกันครั้งแรกก็รู้สึกสนิทเหมือนเป็นเพื่อนเก่า จากนั้นก็……”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ เสียงของลั่วหยู่เบาลง
สีหน้าอาจารย์ทั้งสามคนไม่ได้เปลี่ยนไป เรื่องไม่ดีแบบนี้ เห็นในสถาบันสอนวิชาบู๊แทบทุกวัน
อาจารย์เมิ่งอวิ๋นพูดว่า “พูดต่อไป เป็นยังไงต่อ”
ลั่วหยู่พูดว่า “หลังจากนั้น ศิษย์น้องจางเยว่หานขอร้อง ผมเลยให้ยาเพิ่มผลการฝึกตนกับเธอ อีกทั้งมุกที่ผมได้มาจากในจวน มุกเม็ดนั้นแฝงด้วยออร่าชั่วร้าย ในนั้นน่าจะมีวิชาชั่วร้าย ตอนนั้นผมเริ่มฝึกวิชามารไปแล้ว ดังนั้นวิธีพวกนี้จึงไม่มีประโยชน์กับผม ผมจึงให้เธอ คิดว่าการที่ศิษย์น้องจางเยว่หานซึมซับวิชาชั่วร้าย น่าจะมาจากมุกเม็ดนั้น”
อาจารย์เมิ่งอวิ๋นกัดฟันพูดว่า “ให้ตายเถอะลั่วหยู่ นายไม่เพียงแต่แอบฝึกวิชาชั่วร้าย แถมยังทำร้ายศิษย์น้องจางเยว่หานของนายทางอ้อมด้วย บาปหนามาก! นายไม่ต่างกับพวกที่ฝึกวิชาชั่วร้ายอย่างแท้จริงเลย”
ท่านผอ.ขมวดคิ้วเบาๆ “ยาเม็ดกับมุกปีศาจหนึ่งเม็ด สามารถทำให้จางเยว่หานยกระดับได้เร็วขนาดนี้เลยเหรอ”
ขณะที่ท่านผอ.กำลังคิด อาจารย์เซินถูที่อยู่ข้างๆ พูดว่า “ท่านผอ. ผมว่าสิ่งที่ต้องรีบทำตอนนี้ คือหาจวนนั้นให้เจอและปิดผนึกเอาไว้ หรือไม่ก็ทำลายมันซะ เพื่อไม่ให้ทำร้ายนักเรียนเพิ่มขึ้นอีก”
ท่านผอ.ปรับจิตใจ พยักหน้าเห็นด้วย “ก็จริง เซินถู อีกเดี๋ยวนายเรียกพวกชีหลินมา เราไปทำลายจวนนั่นด้วยกัน หรือไม่ก็ผนึกมันไว้ซะ”
ท่านผอ.หันกลับมาพูดกับเมิ่งอวิ๋น “เมิ่งอวิ๋น ลั่วหยู่เป็นนักเรียนของเธอ เธอตัดสินใจเถอะว่าจะจัดการเขายังไง”
แววตาเมิ่งอวิ๋นดุดัน ลุกขึ้นก้าวมาข้างหน้าหนึ่งก้าว ตบลงไปบนหน้าลั่วหยู่
จากพละกำลังของอาจารย์เมิ่งอวิ๋น ถึงเธอไม่ได้ใช้พลังปราณ แต่ตบนี้ก็รุนแรงมาก ทำให้ลั่วหยู่กระเด็นไปหลายเมตร กระแทกลงกับพื้น ใบหน้าโดนตบจนยุบลงไปครึ่งหนึ่ง กระอักเลือดออกมาไม่หยุด
“ทำลายตันเถียนกับผลการฝึกตนของเขา เข้าคุกใต้ดินสิบปี”
เมิ่งอวิ๋นออกคำสั่งทำโทษลั่วหยู่ด้วยเสียงเย็นชา ลั่วหยู่ตัวกระตุกแล้วสลบไป