ตอนที่ 72 : ประกาศผู้ชนะการแข่งขันแบบจำลองทางคณิตศาสตร์
________________________________________
หลินฟานพูด ” ขอบคุณนะครับปู่ซ่งที่อ่อนข้อให้ ”
เมื่อซ่งเหวินหมิงได้ยินสิ่งที่หลินฟานพูด เขาก็อดไม่ได้ที่จะพิจารณาหลินฟานอีกครั้ง
อายุยังน้อยขนาดนี้ แต่กับมีทักษะการเล่นหมากรุกที่ยอดเยี่ยม
และยิ่งไปกว่านั้น เขายังเป็นคนที่ถ่อมตัวเป็นอย่างมาก
ชั่งหายากจริงๆ!
จากนั้นซ่งเหวินหมิงก็ได้พูดอีกครั้ง “สหายน้อยหลิน เรามาเล่นกันอีกซักรอบดีไหม?”
จากหนุ่มน้อยกลายเป็นสหายน้อย
เห็นได้ชัดเลยว่า ซ่งเหวินหมิงมีความชื่นชอบในตัวของหลินฟานสูงมากถึงขั้นมอบต่ำแหน่งให้เลยทีเดียว
“ฉันล่ะอยากรู้จริงๆ ว่าพวกนายมาเล่นหมากอะไรกันในวันที่เป็นวันเกิดของเจียซิน”
ตอนนี้ข้างหลังของซ่งเหวินหมิง ได้มีเสียงที่แหบแห้งดังขึ้นมา
จากนั้น คุณยายผมยาวสีขาวก็ค่อยๆเดินออกมาอย่างช้าๆ
“ย่า!” ซ่งเจียซินรีบเดินไปข้างหน้าเพื่อช่วยพยุงย่าของเธอเอาไว้
หวงชุนหลานได้ยิ้มออกมาขณะพูด “ช่างเป็นหลานสาวที่ดีจริงๆ!”
“คุณย่าคะ ยังเหลือเวลาอีกพอสมควรกว่าท้องฟ้าจะมืดสนิท ให้คุณปู่เขาเล่นอีกสักสองสามรอบ ก็คงจะไม่เป็นไรหรอกค่ะ…” ซ่งเจียซินพูด
จากนั้นหวงชุนหลานก็ตอบกลับมา ” ดูหน้าตาของปู่เธอตอนนี้สิ ? เห็นก็รู้แล้วว่ากำลังสนุกสนานแค่ไหน และดูจากทรงคงก็จะไม่หยุดเล่นง่ายๆแน่”
ซ่งเหวินหมิงก็ยืนขึ้นและยิ้ม “ นั่นสินะ วันนี้เป็นวันเกิดของหลาน ไว้ปู่ค่อยมาเล่นกับสหายน้อยหลินในภายหลังก็ได้”
“วันนี้พ่อกับแม่ของลูกก็มาด้วยนะ”
ในระยะที่ไกลออกไป มีคู่สามีภรรยาวัยกลางคนคู่หนึ่งกำลังเดินเข้ามาทางนี้
พวกเขา… คือพ่อแม่ของซ่งเจียซินนั่นเอง
จากนั้นทุกคนที่อยู่ในที่แห่งนี้ ก็ได้เริ่มกล่าวทักทายพ่อแม่ของซ่งเจียซินกันทีละคน
“สวัสดีครับคุณลุง!”
“สวัสดีค่ะคุณป้า!”
คู่สามีภรรยาวัยกลางคนได้ตอบอย่างสุภาพกลับไป
” ขอบคุณทุกคนมากๆนะ ที่มาร่วมงานวันเกิดของเจียซิน ”
หลังจากที่พ่อแม่และปู่ย่าของซ่งเจียซินได้เข้าร่วม ทุกคนก็ต้องสำรวมขึ้นทันที
เมื่อเห็นว่าสถานการณ์เป็นเช่นนี้ ผู้อาวุโสจึงได้หาเหตุผลแล้วออกไปจากงานวันเกิด
และหลังจากที่ผู้อาวุโสของซ่งเจียซินได้ออกไปกันแล้ว บรรยากาศในสวนหลังบ้านก็กลับมาคึกคักกันอีกครั้ง
“พี่ฟาน ฝีมือการขับรถของพี่ผมก็ว่ายอดเยี่ยมแล้วนะ แต่ผมก็ไม่ได้คิดว่าพี่จะเล่นหมากรุกและโกะได้เก่งถึงขนาดนี้ด้วย! ผมอยากจะคุกเข่าให้พี่จริงๆ” หลิวหยูหางพูด
หลินฟานยิ้มแล้วพูด “จริงหรอ? ถ้าอย่างนั้นนายก็คุกเข่าเลยสิ ฉันไม่รังเกียจหรอกน่า”
ตอนนี้ทุกคนในงานเริ่มพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ทำให้บรรยากาศที่สวนรื่นเริงขึ้นอย่างมาก
และหลังจากที่กินเค้กวันเกิด หลินฟานก็ได้นั่งลงบนเก้าอี้ แล้วเอนกายรับลมพลางมองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวอันสว่างไสว
“วิลล่านี้ช่างสะดวกสบายดีจริงๆเลย”
ซ่งเจียซินแอบเดินเข้ามาแล้วเธอก็พูด ” ด้วยความสามารถของนาย ถ้าจะซื้อวิลล่าแบบนี้ก็คงไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหนิ”
หลินฟานพูดตอบ “วิลล่าแห่งนี้ราคาน่าจะอยู่ที่หนึ่งถึงสองร้อยล้านหยวนใช่ไหม นี่มันก็เกินกำลังของฉันอยู่บ้างนะ”
แม้ว่าหลินฟานจะเป็นเจ้าของอาคารเฉียนคุณ เป็นผู้ถือหุ้น 51% ของหยินซานกรุ๊ป เป็นเจ้าของคอนโดในว่านเจียฮัวฟู และยังมีห้างสรรพสินค้าKM กับทรัพย์สินอื่นๆอีกนิดหน่อย
แต่อย่างไรก็ตาม สิ่งเหล่านี้เขาได้มาจากระบบทั้งนั้น ซึ่งเขาจะได้รับเงินจากการปันผลและการเก็บค่าเช่าเฉยๆ เขาไม่สามารถที่จะขายของพวกนี้ออกไปได้
และเงินที่หลินฟานมีอยู่ตอนนี้ก็มีเพียงแค่ 140 ล้านหยวนเท่านั้น
ซึ่ง 140 ล้านหยวน มันไม่เพียงพอที่จะซื้อวิลล่าแบบนี้ได้
และหลินฟานเองก็ไม่ได้ต้องการที่จะใช้เงินทั้งหมดของเขาออกไปในทีเดียว
ซ่งเจียซินที่ได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มแล้วพูดออกมา “ฉันไม่คิดเลยว่านายจะมีช่วงเวลาที่มีเงินไม่พอใช้เหมือนกับคนอื่นๆด้วย”
ต้องรู้ก่อนว่า หลินฟานไม่ได้ตั้งใจจะปฏิเสธรถซุปเปอร์สปอร์ตราคา 28 ล้านหยวนสองคันนั้น
หลินฟานยิ้มและแตะไปที่จมูกของเขาอย่างเขินๆ
งานเลี้ยงวันเกิดนี้ ได้กินเวลามาจนถึง 23.00 น.
ขณะนี้ ที่หอพักของมหาวิทยาลัยคงจะปิดประตูไปแล้ว
ดังนั้น หลินฟานจึงได้ขับรถมาที่ชุมชนยี่เกอ
ซึ่งคืนนั้น
หลินฟานและฉิวจือเฉียนก็ไม่ได้นอนกันทั้งคืนเหมือนเช่นเคย
ทำให้หวงหลิงที่นอนอยู่ในห้องข้างๆก็ไม่ได้นอนไปทั้งคืนด้วยเช่นกัน
…………
ในวันถัดไป
หลังจาก ที่หลินฟานรับประทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว เขาก็ขับรถไปที่มหาวิทยาลัยเจียงเป่ยในทันที
และเมื่อหลินฟานได้มาถึงยังห้องเรียน ที่ปรึกษาซุนเหยาตงก็กำลังยืนอยู่ที่หน้าห้องเรียนอยู่แล้ว
หลังจากที่เสียงกริ่งของชั้นเรียนได้ดังขึ้น ซุนเหยาตงก็ยิ้มและพูดขึ้นมา “ฉันคิดมาตลอดว่าพวกนายคือกลุ่มนักศึกษาที่ดีที่สุดในมหาวิทยาลัยแห่งนี้ แล้วความคิดของฉันก็เหมือนจะถูกต้องซะด้วย!”
“ต่อไป ฉันจะประกาศรายชื่อผู้ชนะรางวัลระดับจังหวัดในการแข่งขันแบบจำลองทางคณิตศาสตร์!”
“จ้าวหยิน ได้รับรางวัลรองชนะเลิศอันดับ 3 ของจังหวัด”
……
“ซ่งหยี่ ได้รางวัลรองชนะเลิศอันดับที่ 2 ของจังหวัด”
“หม่าจง ได้รับรางวัลรองชนะเลิศอันดับ 1 ของจังหวัด”
……
ทุกคนที่มีรายชื่อ ต่างแสดงสีหน้าท่าทางออกมากันอย่างดีใจ
โดยเฉพาะซงหยี่ เขาแทบจะกระโดดโลดเต้นไปทั่วห้อง
และในไม่ช้า ซุนเหยาตงก็ได้อ่านรายชื่อไปหมดทุกคนแล้ว
เจิ้งจินเป่าถึงกับถอนหายใจ: “พี่ฟาน ดูเหมือนว่าตรงนั้นจะไม่มีพื้นที่ให้เราสองคนอยู่สินะ”
ทันใดนั้นเอง ซุนเหยาตงก็พูดขึ้นมาอีกครั้ง”ต่อไป เราจะประกาศรายชื่อผู้ชนะรางวัลระดับชาติในการแข่งขันแบบจำลองทางคณิตศาสตร์”
“ซึ่งก็คือ หลินฟาน นั่นเอง!”
เจิ้งจินเป่า:…
ดูเหมือนว่าตรงนั้นจะไม่มีพื้นที่ให้ฉันอยู่แค่คนเดียวซะแล้ว
ซุนเหยาตงยังคงพูดต่อ “หลินฟาน เป็นผู้ที่ได้รับรางวัลระดับประเทศเพียงคนเดียวในห้องเรียนของเรา และเป็นผู้ชนะรางวัลระดับประเทศเพียงคนเดียวในมหาวิทยาลัยเจียงเป่ย! ทุกคนปรบมือแสดงความยินดีให้กับหลินฟานด้วย!”
“แปะ แปะ แปะ!”
หลังพูดจบ ซุนเหยาตงก็เป็นคนปรบมือขึ้นมาเป็นคนแรก
และทั้งห้องเรียนก็เริ่มมีเสียงปรบมือตามขึ้นมาอย่างมีชีวิตชีวา
ซ่งเจียซินที่นั่งอยู่ไม่ไกล ได้จ้องมองหลินฟานด้วยดวงตาที่สดใสของเธอ
เนื่องจากเธอนั่งอยู่แถวเดียวกันกับหลินฟาน จึงเห็นได้เพียงแค่ด้านข้างเท่านั้น
แต่แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว ที่จะทำให้หัวใจของซ่งเจียซินเต้นแรงอย่างไม่เป็นจังหว่ะ
สำหรับสิ่งนี้ หลินฟานไม่มีทางรู้ได้เลย
เพราะตอนนี้เขากำลังมีความสุขกับรางวัลที่เขาจะได้รับหลังจากที่ชนะเลิศการแข่งขัน
จากนั้นก็มีเสียงดังขึ้นมาในหัวของหลินฟานทันที
【ติ๊ง! ทำภารกิจสำเร็จ ได้รับรางวัลระดับประเทศในการแข่งขันแบบจำลองทางคณิตศาสตร์ รับซองแดงสีเงิน 5 ซอง 】
ภารกิจเสร็จสิ้น!
ซุนเหยาตงพูดต่อ “หลินฟาน อีกสองวันข้างหน้านายจะต้องเตรียมตัวไปที่ปักกิ่งเพื่อแข่งขันกันต่อในระดับชาติ ตั้งใจเข้าล่ะ และเอารางวัลชนะเลิศระดับชาติกลับมาให้ได้ด้วย! ฮ่าๆๆๆ!”
เมื่อพูดจบ ซุนเหยาตงก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา
ดูเหมือนว่าเขาจะเห็นภาพในหัวที่หลินฟานได้รับรางวัลชนะเลิศกลับมาอย่างง่ายดาย
แต่เขายังไม่รู้ว่าหลินฟานไม่ได้วางแผนที่จะไปปักกิ่งเพื่อแข่งต่อ
และหลินฟานก็ไม่ได้สนใจอะไรเลยเกี่ยวกับรางวัลระดับประเทศและก็ถ้วยแชมป์ระดับอุดมศึกษา
เมื่อภารกิจของเขาเสร็จสิ้นแล้ว เขาจะไปเมืองหลวงให้เหนื่อยอีกทำไมกัน?
เสียใจด้วย!
เขาชอบที่จะนอนอยู่บนโต๊ะแบบนี้มากกว่า