พันชางเซียนหยิบใบรายการมาดู ตอนนี้เขาไม่มีเวลามาคิดเรื่องการเอาคืนลูกตบสองลูกนั่นแล้ว ตอนนี้เขาภาวนาให้แก้ปัญหาตรงหน้าได้เร็วที่สุดและส่งชูฮันไปไกลๆก่อน
โชคร้ายที่ทันทีที่พันชางเซียนกวาดสายตามองรายการก็ถึงกับต้องตกใจ พลันเงยหน้าขึ้นมองชูฮันทันที “นี่เป็นรายการสินค้าของท่านจริงๆเหรอ? ท่านไม่ได้โกหกใช่มั้ย?”
ชูฮันยิ้มเยาะ “ต้องการโดนอีกใช่มั้ย?”
“นี่มันไม่ใช่” พันชางเซียนมองชูฮันอย่างสงสัย จากนั้นก็ส่งใบรายการไปให้ผู้ช่วย “ตรวจสอบดูสิ”
รายการนี้เป็นปัญหาอย่างแน่นอน พันชางเซียนได้ส่งมอบสินค้าและวัสดุขั้นพื้นฐานให้แก่พลเอกหลายคนเพื่อนำไปก่อตั้งค่ายขึ้น แม้แต่พลเอกตวนเจียงเหว่ยที่ตอนนี้ค่ายของเขากลายเป็นหนึ่งในค่ายที่ดีที่สุด ก็ยังมีรายการเพียงแค่ครึ่งหนึ่งของชูฮันที่ส่งมา แต่ชูฮันที่พึ่งจะเข้ารับตำแหน่งในฐานะพลเอกคนใหม่ทำไมกลับได้ของมากมายขนาดนี้?
และมันมีของหลายอย่างในรายการที่ไม่สามารถหามาให้ได้ โดยเฉพาะไข่ไก่อบสดๆพันลูก นี่มันตลกเหรอไง? การสร้างค่ายจะต้องใข้ไข่ไปทำไม?
ผู้ช่วยรับกระดาษมาจากนั้นก็นิ่งอึ้งไปครู่หนึ่งจากนั้นก็พูดโพล่งขึ้นมา “อันนี้ดูไม่เหมือนกับอันก่อนหน้านี้ที่ผมเคยเห็น?”
“พลเอกชูฮัน!” แน่นอนว่าพันชางเซียนรีบหันมาหาเรื่องชูฮันทันที “นี่ท่านปลอมรายการสินค้าเพื่อมาหลอกเรา? ผมไม่เคยเห็นพลเอกคนไหนมาขอไข่ไก่หนึ่งพันลูกมาก่อน และรายการด้านล่างทั้งหมดนี้ก็เป็นฝีมือท่านใช่มั้ย?”
พลันแววตาของชูฮันก็เย็นยะเยือก พูดตอบด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบ “พันชางเซียน ฉันบอกแล้วไงว่าให้ถามฉันก่อนจะถามผู้ช่วย แต่ถ้านายจะลิ้มลองรสตบอีกละก็?…”
“แกมันภัยคุกคาม—–” ยังไม่ทันที่พันชางเซียนจะพูดจบ
“ไข่ไก่เป็นเรื่องจริงครับ” ทันใดนั้นผู้ช่วยร่างท้วมก็พูดขัดพันชางเซียนที่กำลังต่อว่าชูฮันอยู่ขึ้นมา “ผมจำได้ว่ารายการอันนี้มีอยู่ในใบรายการอันก่อนจริงๆครับ”
กลุ่มคนรอบๆพร้อมใจกันพยักหน้าอีกครั้งเพื่อยืนยัน ใบรายการอันก่อนเกี่ยวกับเรื่องไข่พันลูกเป็นเรื่องที่ชัดเจนและเด่นอย่างมาก ทุกๆคนจำมันได้ขึ้นใจ
พันชางเซียนนิ่งค้าง นี่มันมีรายการไข่ไก่อบสดๆพันลูกจริงๆงั้นเหรอ? แล้วสุดท้ายแล้วใครจะเป็นคนหาของพวกนี้มาให้ชูฮัน!
ผู้ช่วยตัวอ้วนค่อยๆเอ่ยปากถามอย่างกลัวๆ “อะไรคือด้านหลังที่เขียนว่าสมาชิกในครอบครัวร้อยคน ผมไม่เคยเห็นอันนี้มาก่อน ท่านพลเอกชูฮัน ท่านมีสมาชิกในครอบครัวหนึ่งร้อยคนเหรอครับ?”
“สมาชิกในครอบครัวหนึ่งร้อยคนเป็นสิ่งที่ฉันเพิ่มมาเอง” ชูฮันตอบตามความจริง และพูดถึงบรรทัดสุดท้ายในรายการ “มันมีค่าช่วยเขียนสำเนาขึ้นมาใหม่ 1,000 เหรียญล่มสลาย เพราะงั้นฉันเลยเพิ่มมันเข้าไปเองและเปลี่ยนไปเป็นผลึกคริสตัลแทน”
“ท่านเพิ่มมันเข้ามาเอง?” ความหยิ่งผยองของพันชางเซียนตีตื้นขึ้นมาอีกครั้ง หากสีหน้าของเขายงคงเต็มไปด้วยความกลัวและความเจ็บที่หน้า น้ำเสียงสั่นๆ “พลเอกชูฮัน นี่มันผิดกฏระเบียบ และผมจำได้ว่าข้อมูลส่วนตัวของท่านระบุไว้ว่าไม่มีคนในครอบครัวไม่ใช่เหรอ? เพราะฉะนั้นเราไม่สามารถส่งสินค้าไปให้สมาชิกในครอบครัวตามที่ท่านต้องการได้”
ชูฮันยิ้มมุมปาก “ตอนนั้นมันวุ่นวาย แต่ความจริงฉันมีสมาชิกในครอบครัว!”
“ท่าน!” พันชางเซียนอึ้งและพยายามจะควบคุมอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ “ถึงงั้นท่านก็ไม่สามารถมีสมาชิกครอบครัวเป็นร้อยได้”
ชูฮันยังคงยิ้มมุมปาก จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงเย่อหยิ่ง “นายจะบอกว่ามันเป็นไปไม่ได้? แต่เมื่อวานนี้ฉันยังกำลังดื่มและกินข้าวอยู่กับครอบครัวที่โต๊ะเป็นร้อยอยู่เลย”
ทุกคนต่างพูดอะไรไม่ออกและมองมาที่ชูฮันด้วยสายตาแปลกๆ
พันชางเซียนกลั้นความโมโหเอาไว้ในอก “พลเอกชูฮัน ผมต้องทำการยืนยัน ไม่เช่นนั้นท่านจะถูกตั้งข้อสงสัยว่าฉ้อโกง!”
ชูฮันไม่สนใจ “ดูไปที่ประตูเมืองชั้นในสิ ฉันมีพี่น้องนับร้อยที่นับถือฉันและพวกเขากำลังรอให้ฉันพาไปเริ่มชีวิตใหม่!”
เฉินเสี้ยนกาวมีคนทั้งหมด 100 คน ตามรูปแบบการทำงานของเหอเฟิงที่ถึงแม้เขาจะไม่เต็มใจทำ แต่ยังไงเขาก็เป็นคนมีความรับผิดชอบ และเวลานี้ตามที่เขาคาดไว้เฉินเสี้ยนกาวก็น่าจะอยู่กับผู้คนนับร้อนรอคอยอยู่ที่ประตูเมืองแล้ว
“แก! ไปดูสิว่าจริงมั้ย!” พันชางเซียนไม่เชื่อคำพูดของชฮูัน เขาสั่งให้ลูกน้องคนหนึ่งออกไปดู และในขณะเดียวกันก็รู้สึกอับอายอยู่ในอก เรื่องอื่นๆเขาไม่มีความกล้าจะเผชิญหน้าชูฮันเลยแต่กลับมายืนเถียงกับชูฮันเรื่องสมาชิกในครอบครัวนับร้อย
ข้าราชการพลเรือนคนที่ถูกเรียกรีบวิ่งออกไปดูด้านนอกทันที
ชูฮันยิ้ม นิ้วของเขาชี้ไปที่ใบรายการที่อยู่ในมือของผู้ช่วย พลางใช้น้ำเสียงเรียกร้อง “มีปัญหาอะไรหรือเปล่า? ถ้าไม่ ก็ไปเตรียมของและส่งมันมาให้ฉันได้แล้ว!”
ผู้ช่วยของพันชางเซียนแทบจะล้ม เขารีบตอบอย่างลนลาน “ท่านพลเอกชูฮัน เราจะไม่เตรียมของให้ท่าน มันมีของจำนวนมากที่ไม่สามารถนำมาให้ท่านได้ อย่างเต้นท์ 200 เต้นท์นี่ เราไม่มีมากขนาดไหน ท่านเข้าใจไหมครับ?”
ชูฮันมีสีหน้าอึมครึมทันทีที่ผู้ช่วยพูดขึ้นมาแบบนั้น พันชางเซียนรู้ว่าชูฮันเริ่มไม่พอใจ เขาจึงรีบขัดคำพูดของผู้ช่วยตัวเองขึ้นมา “ให้คริสตัลเป็นจำนวนที่เท่ากันให้พลเอกชูฮันไปแทน เร็วเข้า! นอกเหนือจากสมาชิกในครอบครัวร้อยคน รายการอื่นๆก็หาให้เขาให้หมดซะ!”
“อ่า—–” ผู้ช่วยตะลึงค้าง “แต่มันไม่ใช่ว่ามีแต่คริสตัลเท่านั้นที่สามารถแลกเป็นเหรียญได้เหรอครับท่าน? มันสามารถแลกกลับกันได้ด้วยเหรอครับ?”
คริสตัลกำลังถูกค้นคว้าอย่างจริงจังและจำนวนที่ใช้วิจัยไปแล้วก็สูงมาก ทุกค่ายต่างโยนอาหารทิ้งจำนวนมากเพื่อแลกกับคริสตัล เพราะฉะนั้นมันจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะเอาคริสตัลไปแลกเพื่ออาหาร แถมยังเพิ่มมูลค่ามันเป็นสองเท่า
“หยุดพูด! ให้พลเอกไปซะ!” พันชางเซียนไม่ต้องการต่อยอดเรื่องนี้ต่อ ในตอนนี้เขาแค่ต้องให้ชูฮันออกไปพ้นๆสักที
นั่นแหละ หึ!
ชูฮันยิ้มพลางมองไปที่เจ้าหน้าที่โลจิสติกส์ที่อึ้งไปกับอาการของหัวหน้าตัวเอง ตอนแรกเขาคิดไม่ออกเลยว่าทำไมรายการสินค้าที่ผู้บัญชาการมู๋มอบให้มันถึงไม่สมเหตุสมผลแบบนี้ แต่ตอนนี้เมื่อคิดถึงสองเฒ่าจิ้งจอกนั่นที่ใช้เขาเป็นปืนแทน ชูฮันก็ได้แต่ยิ้มเยาะในใจกับความร้ายกาจของสองคนนี้
เมื่อตอนที่ได้เห็นรายการสินค้าแปลกๆ ชูฮันก็คิดออก เห็นได้ชัดว่าสองเฒ่าจิ้งจอกนั่นกำลังบอกใบ้บางอย่างกับเขา
ไข่ไก่อบสดๆพันลูกมันเป็นแค่กับดัก จุดประสงค์จริงๆก็คือเพื่อถ่วงเวลาและทำให้อีกฝ่ายหมดความอดทน สินค้าถูกกักตุนไว้ที่นี้หมด และสองเฒ่านั้นก็ขุดหลุมขนาดใหญ่และยืมมือเขาเล่นงานแผนกโลจิสติกส์ที่ค่อนข้างระคายเคืองสองเฒ่านั่น ไม่มีใครรู้ว่ามันมีหลุมดำขนาดใหญ่แค่ไหนในแผนกโลจิสติกส์ ไม่มีใครรู้ว่าพันชางเซียนเป็นใคร แต่อย่างน้อยที่ชูฮันรู้แน่ๆก็คือผู้ชายคนนี้อยู่คนละฝ่ายกับผู้บัญชาการมู๋อย่างแน่นอน