[ติดตามข่าวสารได้ที่เพจ : จักรพรรดิ์เทพมังกร]
บทที่ 510 : ลดความเย่อหยิ่งของเทพธิดาหลิน
หลินเมิ่งหานโอบกอดหลิงหยุน และเดินเข้าไปในบ้านอย่างมีความสุข..
แม้ว่าจะยังมีเรื่องเข้าใจผิดอยู่บ้าง แต่อย่างน้อยหลงเทียนเจียวก็ได้ประกาศยกเลิกการแต่งงานต่อหน้าหลิงหยุนแล้ว แม้ว่าจะไม่มีพยานรู้เห็นด้วย แต่ก็ทำให้มั่นใจได้ว่าเธอกับหลงเทียนเจียวจะไม่ต้องพบหน้ากันอีกอย่างแน่นอน
หลินเมิ่งหานไม่ได้ฝันไป เธอได้อิสระภาพกลับคืนมาแล้ว ในที่สุดเธอก็หลุดพ้นจากพันธการที่มองไม่เห็นนี้ และสามารถเป็นผู้หญิงของหลิงหยุนได้อย่างถูกต้อง!
ในเมื่อความฝันของหลินเมิ่งหานได้กลายเป็นความจริงแล้ว เธอจึงมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก จิตใจเบิกบานราวกับบดอกไม้ที่กำลังเบ่งบาน และไม่ว่าจะเดินไปที่ใหน ก็รู้สึกราวกับมีดอกไม้บานอยู่เต็มไปหมด
แต่เมื่อหันกลับไปมองหน้าหลิงหยุน เธอกลับพบว่าหลิงหยุนยังคงมีสีหน้าเรียบเฉย และออกจะขุ่นเคืองด้วยซ้ำ..
แน่นอนว่าหลิงหยุนแสร้งทำเป็นเคร่งขรึม แต่ในใจนั้นกลับภูมิอกภูมิใจอย่างมาก!
แม้ว่าเขาจะสามารถเอาชนะศัตรูหัวใจได้อย่างราบคาบ อีกทั้งหลงเทียนเจียวก็ไม่ได้มีความหมายในสายตาของเขาเลยแม้แต่น้อย การเอาชนะหลงเทียนเจียวได้ ไม่ได้มีความหมายที่ยิ่งใหญ่อะไรสำหรับเขาเลยแม้แต่น้อย แต่การใช้โอกาสนี้ทำหน้าที่สามีต่างหากที่เป็นเรื่องสำคัญกว่า!
“สามี..” แขนทั้งสองข้างของหลินเมิ่งหานรัดแขนหลิงหยุนไว้แน่น พร้อมกับเขย่าเบาๆอย่างออดอ้อน
“คุณเรียกผมว่าหลิงหยุนไม่ใช่เหรอ? เรียกผมหลิงหยุนสิ..” หลิงหยุนตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ และใบหน้าเฉยเมย
“สามี..” หลินเมิ่งหานถึงกับอึ้งไปเล็กน้อย และเอวเล็กๆของเธอก็บบิดไปมาอย่างเอาแต่ใจ
“สามี.. อย่าโกรธฉันเลยนะ! ฉันไม่ได้อยากโกหกนายเรื่องนี้เลย แต่ตระกูลหลงยิ่งใหญ่จะตายไป ฉันก็แค่กลัวว่านายจะรับมือกับคนพวกนั้นไม่ได้ แล้วก็กลัวนายจะเดือดร้อน..”
หลินเมิ่งหานนับวันยิ่งมีจริตมารยาหญิงมากขึ้น ดวงตาของเธอออดอ้อน และมองหลิงหยุนด้วยสายตายั่วยวนอยู่เป็นระยะๆ
หลิงหยุนเองก็แทบจะทนไม่ได้ เมือพบว่าหน้าอกของหลินเมิ่งหานนั้นดูเหมือนจะใหญ่โตขึ้น แต่ยังคงกลมกลึงเย้ายวนเช่นเคย
หลิงหยุนรู้สึกว่าหากเขาได้สัมผัส และบีบเค้น คงจะเขารู้สึกพอใจอย่างมากเลยทีเดียว
แต่ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่จะทำอะไรเช่นนั้น.. เขาไม่มีทางตกหลุมพรางของหลินเมิ่งหานเด็ดขาดแม้ว่าจะชื่นชอบจริตมารยาของหลินเมิ่งหานในเวลานี้มาก
นั่นเพราะหลินเมิ่งหานนั้นอายุมากกว่าเขาถึงสองปี และเป็นถึงทายาทของตระกูลที่มีชื่อเสียง และเป็นทายาทรุ่นที่สามของครอบครัวนายทหาร ไม่เพียงเคยทำงานให้กับหน่วยรบพิเศษ แต่ยังเคยทำงานเป็นตำรวจหญิงอยู่ช่วงหนึ่งด้วย
ดังนั้น.. เมื่อหลินเมิ่งหานอยู่กับหลิงหยุน เธอจึงวางตัวค่อนข้างลำบาก และยังคงรู้สึกว่าตนเองอยู่เหนือหลิงหยุนไม่ว่าจะเป็นอายุ หรือตระกูล หากหลิงหยุนพูดถึงเรื่องบนเตียงเมื่อไหร่ แม้ว่าทั้งคู่จะหลับนอนด้วยกันมาหลายครั้งแล้ว แต่เทพธิดาหลินก็ยังคงเขินอาย และเก้อเขินทุกครั้งไป อีกทั้งไม่เคยเลยที่เธอจะเป็นฝ่ายเริ่มก่อน และนี่คือปัญหาที่หลิงหยุนต้องการแก้ไข..
หลิงหยุนต้องการให้หลินเมิ่งหานรู้ว่า ต่อหน้าเขาซึ่งเป็นสามีนั้น คนเป็นภรรยาจะต้องลืมเรื่องที่ตนเองเป็นลูกสาวตระกูลหลิน ลืมเรื่องยศถาบรรดาศักดิ์ และตำแหน่งหน้าที่การงาน และยิ่งต้องลืมเรื่องอายุที่มากกว่าเขา
นี่นับว่าเป็นภารกิจที่ท้าทายสำหรับหลิงหยุนในการพิชิตเทพธิดาสาวสวยนางนี้ เขาได้คิดเรื่องนี้นานแล้ว และเมื่อโอกาสมาถึง เขาจึงไม่ต้องการทิ้งโอกาสดีๆเช่นนี้ไปอย่างแน่นอน
“มากินข้าวสิ!”
หลิงหยุนพูดพร้อมกับลุกเดินไปที่โต๊ะอาหาร และนั่งลงบนเก้าอี้ทันที
หลินเมิ่งหานมองอาหารเช้าที่หลิงหยุนซื้อมาให้ ใบหน้าสวยงามนั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด ดวงตาคู่งามของเธอจ้องมองหลิงหยุนไม่ต่างจากภรรยาที่ทำความผิด และกำลังรอคอยการลงโทษจากสามี
“สามี.. อย่าลุกไปใหนนะ ฉันจะไปเอาน้ำมาล้างมือให้นายก่อนแล้วค่อยกิน..”
หลิงหยุนมองหลินเมิ่งหานที่เสนอตัวทำหน้าที่ และรีบวิ่งไปยังห้องน้ำ เธอกลับมาพร้อมกับอ่างน้ำและสบู่ในมือ แล้วรีบจัดการล้างไม้ล้างมือให้กับหลิงหยุน สำหรับเขาแล้วการได้รับการเอาใจใส่จากหลินเมิ่งหานเช่นนี้ ช่างเป็นความรู้สึกที่ดีเหลือเกิน!
หลินเมิ่งหานรู้สึกว่าตัวเองได้กระทำความผิด จึงร้อนใจ และกระวนกระวายใจที่จะขอให้หลิงหยุนยกโทษให้ มีหรือที่จะมีอารมณ์กินอาหารเช้า เพียงแค่กินเข้าไปสองสามคำเธอก็รู้สึกอิ่มแล้ว
แต่ความจริงนั้น.. เพียงแค่เห็นหลิงหยุนกลับมาถึงบ้าน เธอก็อิ่มอกอิ่มใจจนกินอะไรไม่ลงแล้ว เพราะเธอเองก็เฝ้าคิดถึงเขาอยู่ตลอดเวลา!
‘เรื่องนี้ต้องโทษหลงเทียนเจียวที่ให้ตระกูลหลงมาพูดจาสู่ขอ.. สมน้ำหน้าแล้วที่ถูกสามีสั่งสอน!’
ระหว่างที่นั่งมองหลิงหยุนทานอาหารเช้าอยู่เงียบๆ หลินเมิ่งหานก็นึกถึงภาพที่หลิงหยุนตบหน้าหลงเทียนเจียว และรู้สึกเสียดายที่หลิงหยุนตบหน้าของเขาเบาเกินไป!
“ผมอิ่มแล้ว.. ผมยังมีธุระต้องไปจัดการ ผมไปก่อนล่ะ..”
หลิงหยุนค่อยๆกินอาหารเช้า และหลังจากที่กินเสร็จเขาก็วางตะเกียบลง และทำท่าจะเดินออกจากห้องนั่งเล่น
“ห๊ะอะไรนะ.. สามี!”
ทันทีที่หลิงหยุนกินเสร็จ หลินเมิ่งหานก็ตกใจอย่างมากที่เห็นเขาลุกพรวพราดออกไป เธอวิ่งตามหลิงหยุนออกไปทันที และเมื่อไปถึงเธอก็รีบใช้สองมือกอดร่างของหลิงหยุนไว้แน่น
“สามี.. นายก็รู้เรื่องหมดแล้วนี่ ทำไมถึงยังไม่หายโมโหอีก ถ้ายังไงขึ้นไปข้างบนบ้านเถิดนะ แล้วจะลงโทษฉันยังไงก็ได้.. ฉันยอมทุกอย่างเลย ตกลงไม๊?” น้ำเสียงของหลินเมิ่งหานสั่นเครือคล้ายจะร้องไห้
หลิงหยุนรอคอยคำพูดประโยคนี้อยู่แล้ว! ในใจของเขาเริงร่าอย่างมาก แต่ยังคงแสร้งพูดประชด “ตามใจผมงั้นเหรอ? คุณกล้าทำถึงขนาดนั้นจริงๆเหรอ!”
“จริงสิ..! ถ้านายยอมขึ้นไปชั้นสอง วันนี้ไม่ว่านายจะสั่งอะไร ฉันยินดีทำให้นายพอใจทุกอย่างเลยนะ!”
“คุณพูดเองนะ.. แล้วอย่านึกเสียใจทีหลังล่ะ!”
หลิงหยุนแทบจะทนต่อไปไม่ไหว เมื่อนึกถึงช่วงเวลาอัศจรรย์ของพวกเขาทั้งคู่ที่กำลังจะมาถึง
ในที่สุดหลิงหยุนก็เสียงอ่อน แต่เทพธิดาหลินยังไม่รู้ตัวว่าได้ตกหลุมพรางของหลิงหยุนเข้าแล้ว
หรือบางทีเธออาจจะรู้ก็ได้ว่าหลิงหยุนแสร้งทำเป็นโมโห แต่เธออาจจะชอบจึงแกล้งทำเป็นไม่รู้ เพื่อที่จะได้เข้าสู่เกมรักที่ยากจะลืม
“สามี.. ฉันมีของขวัญจะให้นายด้วย นายช่วยอุ้มฉันขึ้นไปข้างบนหน่อยได้ไม๊?” ดวงตาของหลินเมิ่งหานเป็นประกายขณะที่บอกหลิงหยุน
หลิงหยุนไม่พูดอะไร แต่ก็อุ้มร่างของหลินเมิ่งหานเดินตัวลอยขึ้นไปข้างบน และรีบตรงเข้าไปในห้องนอนทันที
หลิงหยุนไม่รีบร้อน เขาวางร่างของเทพธิดาหลินลงบนเตียงทันทีที่เข้าไปถึงในห้อง..
หลิงหยุนต้องข่มใจตัวเอง และบังคับร่างกายอย่างหนัก ไม่รู้ว่าต้องสวดมนต์ไปมากมายเท่าไหร่ กว่าที่ร่างกายและจิตใจของเขาจะกลับสู่สภาพปกติ
แม้ว่าเป็นความรู้สึกที่ยากจะอดทนอดกลั้น แต่ก็คุ้มค่าที่สุด เพื่ออนาคตที่ดีกว่า..
“สามี.. นายเพิ่งจะกลับมาจากข้างนอก อยากจะอาบน้ำให้สบายเนื้อสบายตัวก่อนไม๊? ฉันจะช่วยอาบให้..”
ร่างกายของหลิงหยุนในเวลานี้ไม่ต่างจากของวิเศษ เพราะฝุ่นและสิ่งสกปรกต่างๆไม่สามารถแปดเปื้อนได้ แต่เมื่อคืนเขาเพิ่งจะสังหารยอดฝีมือมา การได้อาบน้ำก็น่าจะทำให้ร่างกายสดชื่นได้มาก
“ผมจะไปอาบน้ำ.. คุณไม่ต้องรอ..”
หลิงหยุนยังแสร้งทำเป็นเคร่งขรึม แต่ก็สังเกตุเห็นว่าหลินเมิ่งหานเริ่มเป็นฝ่ายเสนอตัวเอาใจใส่ดูแลเขาบ้างแล้ว แต่เขาต้องการดูว่าหลินเมิ่งหานจะเสนอตัวทำเพื่อเขาได้ขนาดใหน..
หลิงหยุนกำลังรอคอยอย่างใจจดใจ่อ!