ตอนที่ 1446 บิดเบือนข้อเท็จจริง (2)
คำพูดของเจ้าเมืองทำให้เกิดเสียงฮือฮาขึ้นในหมู่ฝูงชน ทุกคนจ้องมองจวินอู๋เสียอย่างไม่อยากจะเชื่อ
สิ่งที่เพิ่งพูดออกมานั้น บอกออกมาอย่างโจ่งแจ้งเลยว่า หอพักพวกนี้จวินอู๋เสียไม่ได้เป็นคนสร้างขึ้นเลย แต่นางแค่ฉวยโอกาสก่อนที่เจ้าเมืองจะอ้างสิทธิ์ ขโมยความดีความชอบที่ไม่ได้เป็นของนางโดยการยืนยันว่านางเป็นคนสร้างมันขึ้นมา!
แทบจะทันทีที่สิ้นเสียงของเจ้าเมือง สายตาสงสัยนับไม่ถ้วนก็มองตรงไปที่ร่างของจวินอู๋เสีย
จวินอู๋เสียหรี่ตา แววตาทอประกายเยียบเย็นขณะมองไปที่เจ้าเมืองซึ่งกำลังบิดเบือนข้อเท็จจริง
เจ้าเมืองเห็นว่าจวินอู๋เสียไม่ตอบ เขาก็เก็บความยินดีเอาไว้ไม่อยู่ ในเมื่อเขายังไม่แน่ใจในพลังของจวินอู๋เสีย เขาจึงไม่กล้าที่ปะทะกับจวินอู๋เสียตรงๆ ถึงยังไง ผู้เยาว์ที่สามารถฆ่าหลิวเอ้อร์กับลูกน้องอีก 10 กว่าคนได้ด้วยตัวคนเดียวเช่นนี้ เขาก็ต้องระวังเอาไว้ก่อน
แต่……
ถ้าใช้กำลังไม่ได้ เขาก็ยังมีวิธีอื่นอยู่!
เจ้านั่นเป็นแค่ผู้เยาว์อ่อนหัดไร้ประสบการณ์ จะมาต่อกรกับเขาได้ยังไง?
“คุณชายจวิน เห็นว่าคุณชายยังเด็กและโง่เขลา ข้าจะไม่ถือสาหาความเจ้า แต่การก่อสร้างหอพักยังไม่เสร็จสมบูรณ์ ยังมีส่วนที่ไม่ปลอดภัยอยู่ภายในอีกมาก เจ้าบุ่มบ่ามหลอกคนพวกนี้ให้เข้ามาอยู่เพื่อจะที่ตัวเองจะได้มีชื่อเสียง เห็นชีวิตคนไม่สำคัญหรือไง?” เจ้าเมืองกดดันหนักขึ้นเรื่อยๆ แสร้งทำสีหน้าเจ็บปวดมองจวินอู๋เสีย
ตอนนั้นเอง สายตาของผู้ลี้ภัยเกือบทุกคนที่มองจวินอู๋เสียก็แปลกไป
พวกเขาคิดว่าการก่อสร้างหอพักพวกนี้แปลกเล็กน้อย ไม่รู้ว่าการก่อสร้างอาคารที่มีขนาดใหญ่เช่นนี้จะมีค่าใช้จ่ายเท่าไร แต่ใครๆก็ย่อมเดาได้ว่ามันคงเป็นเงินมหาศาลอย่างแน่นอน คุณชายจวินยังอายุน้อยและไม่ใช่พลเมืองดั้งเดิมของเมืองชิงเฟิง เขาจะยอมทุ่มเงินจำนวนมากเพื่อสร้างที่พักดีๆให้กับคนที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับเขางั้นหรือ? ไม่ว่าจะมองยังไง มันก็รู้สึกแปลกๆ
บางคนถึงกับตั้งข้อสงสัยในใจ เพราะพวกเขารู้สึกว่าจวินอู๋เสียยังเด็กเกินไป และเจ้าเมืองก็ฟังดูน่าเชื่อถือกว่า เนื่องจากการก่อสร้างหอพักพวกนี้ไม่ใช่งานเล็กๆเลย และเจ้าเมืองก็ใจดีกับผู้ลี้ภัยมาโดยตลอด พวกเขาจึงคิดว่ามันน่าเชื่อกว่าถ้าบอกว่าเจ้าเมืองเป็นคนสร้างหอพักพวกนี้
เมื่อเจอกับการใส่ร้ายอย่างโจ่งแจ้งของเจ้าเมืองและสายตาสงสัยของผู้ลี้ภัยที่มองมา จวินอู๋เสียก็ยังคงนิ่งเหมือนเขาไท่ซาน สายตาเย็นชาของนางไม่มีความหวั่นไหวใดๆภายใต้แรงกดดันนี้เลย
เจ้าเมืองคนนี้ก็ฉลาดอยู่นิดหน่อย นอกจากจะใส่ความนางได้อย่างลื่นไหลแล้ว ยังพยายามยึดเอาหอพักพวกนี้ไปเป็นของตัวเองอย่างโจ่งแจ้ง เป็นอุบายที่ไม่เลวเลย
จวินอู๋เสียหัวเราะอย่างเย็นชาอยู่ในใจ แต่สีหน้าไม่ได้แสดงอะไรออกมา
ความเงียบของจวินอู๋เสียทำให้เจ้าเมืองยิ่งได้ใจมากขึ้น เขาหัวเราะเยาะความอ่อนหัดของจวินอู๋เสียที่พอเจอปัญหาก็ทำอะไรไม่ถูก เจ้าเด็กนี่คงตื่นตระหนกมากจนพูดอะไรไม่ออก!
เจ้าเมืองไม่ได้กลัวว่าจวินอู๋เสียจะทำร้ายร่างกายเขา เนื่องจากเขามีทหารยืนอยู่ข้างหลัง จึงไม่มีอะไรต้องกลัว และเมื่อจวินอู๋เสียลงมือ เขาก็จะอ้างว่าจวินอู๋เสียโกรธเนื่องจากความอับอาย และการเข้ายึดหอพักพวกนี้ก็จะง่ายเหมือนปอกกล้วย!
แต่ในขณะที่เจ้าเมืองเตรียมจะสาดโคลนใส่หน้าจวินอู๋เสีย มุมปากของจวินอู๋เสียก็ยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเย็นขณะที่พูดว่า “พูดจบรึยัง?”
เจ้าเมืองชะงักทันที
จวินอู๋เสียพูดต่อว่า “ถ้าพูดจบแล้ว งั้นตาข้าบ้างล่ะนะ” นางปรบมือหนึ่งครั้ง ทันใดนั้นร่างสูงตระหง่านของเย่ฉาก็ปรากฏตัวขึ้นข้างๆนาง!