ตอนที่ 1447 บิดเบือนข้อเท็จจริง (3)
การปรากฏตัวอย่างกระทันหันของเย่ฉาทำให้ใบหน้าของเจ้าเมืองแข็งทื่อไปเล็กน้อย ร่างสูงใหญ่ของเย่ฉาบวกกับใบหน้าเย็นชาเคร่งขรึม ทำให้ผู้คนรู้สึกกดดัน
“ใครเป็นเจ้าของที่นี่ เดี๋ยวเจ้าก็ได้รู้แล้ว” จวินอู๋เสียพูดด้วยสายตาเย็นชา
เจ้าเมืองเกิดลางสังหรณ์ที่ไม่ดีขึ้นทันที
เย่ฉาหยิบกระดาษปึกหนาๆปึกหนึ่งออกมา เมื่อกระดาษพวกนั้นถูกนำออกมา ใบหน้าของเจ้าเมืองก็เปลี่ยนสีทันที!
“นี่คือโฉนดบ้านเดิม และนี่ก็โฉนดที่ดินที่สร้างหอพักพวกนี้ นี่คือบัญชีสำหรับการก่อสร้างหอพักทั้งหมด เอกสารทุกฉบับมีการประทับลายนิ้วมือของผู้ขาย” จวินอู๋เสียมองหน้าเจ้าเมืองอย่างเย็นชา ก่อนจะหันไปพยักหน้าให้เย่ฉา และเย่ฉาก็แสดงเอกสารสัญญาทีละฉบับต่อหน้าทุกคนที่นั่น
ตัวอักษรในหมึกสีดำเห็นได้อย่างชัดเจนบนกระดาษสีขาว เจ้าของที่ดินทุกๆตารางนิ้วที่นี่ก็คือ “จวินอู๋” ซึ่งเป็นชื่อปลอมของจวินอู๋เสีย!
ด้วยหลักฐานที่ชัดเจนและหักล้างไม่ได้เช่นนี้ มันจึงกลายเป็นการตบหน้าเจ้าเมืองอย่างแรงทันที พวกผู้ลี้ภัยที่สงสัยในตัวจวินอู๋เสีย พอเห็นสัญญาพวกนั้น ดวงตาก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจ สายตาสงสัยของพวกเขาหันไปทางเจ้าเมืองแทน
“ถ้าไม่เชื่อ ท่านเจ้าเมืองก็ไปพาตัวเจ้าของร้านที่อยู่ข้างศาลาว่าการมา ให้เขาเปรียบเทียบว่าลายนิ้วมือพวกนี้ใช่ของเขารึเปล่า” จวินอู๋เสียเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย ตอนที่นางซื้อที่ดินพวกนี้ นางได้เตรียมหลักฐานเอาไว้อย่างเต็มที่เพื่อป้องกันตัวเองจากเหตุการณ์เช่นนี้!
เจ้าเมืองเงียบกริบทันที สายตาของผู้ลี้ภัยที่อยู่รอบๆต่างจ้องมองเขาด้วยความสงสัย ตอนแรกเขาอยากใช้เหตุผลว่าบ้านถูกรื้อ บังคับยึดที่ดินพวกนี้ แต่เขาลืมไปว่าจวินอู๋เสียได้ทุ่มเงินจำนวนมหาศาลไม่ใช่แค่ซื้อโฉนดบ้านเพียงอย่างเดียว!
นางยังถือสิทธิ์ในโฉนดที่ดินไปอีก 50 ปีด้วย!
การตอบโต้ของจวินอู๋เสียนั้นรวดเร็วหมดจด มีประสิทธิภาพสูง ปิดข้อแก้ตัวทั้งหมดของเจ้าเมืองในทันที
ใบหน้าของเจ้าเมืองซีดขาวจนกลายเป็นเขียว ความสุขจากการได้รับทองคำแท่งในตอนนั้นหายวับไปจนหมด เหลือแต่ความอยากจะลากตัวเจ้าของร้านมาทุบให้ตาย!
“ถ้าเจ้าเมืองไม่มีอะไรแล้ว เชิญกลับไปเถอะ” จวินอู๋เสียกวาดสายตามองเจ้าเมืองที่หน้าซีดขาวจากการอดกลั้น ดวงตาของนางทอประกายเย็นชา
ใช้ลูกไม้กระจอกๆใส่ร้ายคนอื่น เจ้าหมูอ้วนนั่นยังอ่อนหัดนัก
เมื่อเห็นจวินอู๋เสียหันหลังจะเดินจากไป ในใจของเจ้าเมืองก็ลุกโชนด้วยไฟโทสะ ในฐานะเจ้าเมืองชิงเฟิง ไม่ว่าจะเป็นในอดีตหรือปัจจุบัน มีเพียงท่านผู้นั้นกับลั่วซีเท่านั้นที่เขาต้องก้มหัวให้! เขาไม่เคยต้องเจอกับความอัปยศเช่นนี้!
เจ้าผู้เยาว์คนนี้โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้ บังอาจมาตบหน้าเขา! เขาจะทนได้ยังไง!
“เดี๋ยวก่อน!” เจ้าเมืองหรี่ตามองจวินอู๋เสีย สายตามุ่งร้ายน่ากลัว
“คุณชายจวิน ที่ข้าพูดไปเมื่อกี้เป็นเพียงวิธีหาทางออกจากสถานการณ์ที่น่าอับอายให้เจ้าเท่านั้น มันไม่ใช่เหตุผลที่ข้ามาหาเจ้า! เมื่อครู่คนที่นี่ได้บอกข้าว่าเจ้าได้โจมตีและฆ่าพลเมืองของเมืองชิงเฟิงไป 10 กว่าคน! สำหรับเรื่องนี้! เจ้าจะว่ายังไง!?” เจ้าเมืองโกรธมาก เขาไม่สนใจอะไรแล้ว และกระชากหน้ากากคนใจดีมีคุณธรรมของเขาออกทันที!
ดวงตาของผู้ลี้ภัยที่ยืนอยู่รอบๆเบิกกว้าง เมื่อกี้……เจ้าเมืองไม่ได้พูดอย่างนี้นี่!!!
ด้วยความเชื่อว่าเจ้าเมืองผู้ “ใจดี” มาที่นี่เพื่อยกย่องการกระทำที่กล้าหาญของคุณชายจวินที่กำจัดพวกอันธพาล พวกผู้ลี้ภัยไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพวกเขาซื่อมากขนาดที่ผลักผู้มีพระคุณของพวกเขาเข้าสู่ปากเสือ!