บทที่ 228 เด็กคนนี้ฉันให้นาย!
ภายใต้สภาพแวดล้อมที่เงียบกริบ เสียงโหลดกระสุนจึงดังเป็นพิเศษ นี่ได้ปลุกแอค
เซราเรเตอร์ที่กำลังทุ่มเทแรงกายแรงใจกำจัดไวรัสให้ลาร์สออเดอร์!
หันไปมองตามเสียง นัยน์ตาแอคเซราเรเตอร์ก็หดตัวลงทันที อามาอิกำลังคลาน
ขึ้นมาจากพื้นอย่างยากลำบาก แล้วยกปืนขึ้นด้วยแขนที่สั่นระริก ดูน่าสมเพจมาก
“อย่าได้มา…ขัดขวางฉัน…..” อามาอิอยากจะด่าใส่หลายๆคำ แต่เขาเพิ่งพูดมาได้
ไม่กี่คำร่างกายเขาก็สั่น เผยให้เห็นถึงความกลัวของเขา
มองดูปืนที่เล็งมาทางตน หากเป็นแอคเซราเรเตอร์ยามปกติมีหรือที่ต้องกลัวด้วย?
แม้แต่มิสไซล์ยังทำอะไรเขาไม่ได้เลยด้วยซ้ำ
ทว่าเวลานี้ขยะที่เขาไม่แม้แต่จะเหลือบตามอง กับน่ากลัวกว่ามิสไซล์ไปแล้ว!
เขากำลังทุ่มเทพลังทั้งหมดช่วยกำจัดไวรัสให้ลาร์สออเดอร์ ดังนั้นเขาจึงไม่มีพลัง
เหลือมาป้องกันตัวเองแล้ว
หรือก็คือตอนนี้ แอคเซราเรเตอร์ ไม่สามารถสะท้อนลูกกระสุกปืนได้!
มองดูหน้าจอโน๊ตบุ๊คข้างๆ แอคเซราเรเตอร์กัดฟันแน่น แต่เขาก็ไม่ได้เอามือออก
จากหน้าผากลาร์สออเดอร์ เพราะตอนนี้อีกเพียงแค่10วินาทีเขาก็จะสามารถ
กำจัดไวรัสได้หมดแล้ว!
ถ้าเกิดหยุดตอนนี้ล่ะก็ เขาก็ไม่อาจช่วยลาร์สออเดอร์ได้อีกเป็นหนที่สองแล้ว!
แอคเซราเรเตอร์มองปลายกระบอกปืนตาไม่กระพริบ ขณะที่ในใจก็ตะโกนว่า เร็ว
เข้า! เร็วกว่านี้! ขอแค่ผ่านช่วงเวลานี้ได้ ฉันก็จะกลับมาใช้พลังได้เหมือนเดิมแล้ว
ถึงตอนนั้นปืนก็เป็นได้แค่ขยะ!
ทว่าน่าเสียดาย ไม่กี่วินาทีต่อมา อามาอิก็ได้เหนี่ยวไกปืน……..
ในช่วงเวลาวิกฤตนี้เองก็ได้มีคนคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้น!
วู่หยานมาทันตอนที่อามาอิกำลังเล็งปืนไปที่แอคเซราเรเตอร์พอดี!
เห็นสถานการณ์วู่หยานก็โล่งอก ดูเหมือนว่าเขาจะมาทัน ดูท่าแม้แต่สวรรค์เองก็
ไม่ต้องการให้แอคเซราเรเตอร์เป็นอะไรไป!
ขยับนิ้วเล็กน้อย พื้นจุดที่อามาอิยืนอยู่ก็ได้มีผงทรายสีดำบินขึ้นมาจากดิน แล้ว
เข้าไปพันข้อมือข้างที่จับปืนของอามาอิ วินาทีต่อมามือข้างนั้นก็ถูกตัด!
“อ๊าก!” ความเจ็บปวดสุดขีดส่งผ่านมา ทำให้อามาอิเอามือจับแขนที่ถูกตัดแล้ว
ร้องออกมา แต่ก่อนที่เขาจะได้ร้องโอดครวญไปมากกว่านี้ ผงทรายเหล็กอีก
กลุ่มนึงก็พุ่งขึ้นมจากใต้ตัวเขาแล้วตัดเป็นชิ้นๆ!
สิ่งที่เหลืออยู่คือแอ่งน้ำเลือด เมื่อผงทรายสลายหายไปก็ยิ่งมีฝนเลือดตกลงมา
มากกว่าเดิม ส่วนวู่หยานก็กำลังยืนหัวเราะอย่างน่าขนลุกท่ามกลางสายฝนโลหิต
ราวกับว่าเขากำลังอาบน้ำอยู่………
มองภาพนี้ แอคเซราเรเตอร์ช็อค เขาเหม่อลอยมองวู่หยานที่กำลังยืนอาบฝน
เลือดอย่างสบายใจ ทว่าตัวกลับไม่เปียกเลือดเลย ในใจแอคเซราเรเตอร์ช็อคอย่าง
มาก
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่แอคเซราเรเตอร์เห็นเลือด สามารถพูดได้เลยว่าเมื่อก่อนเขาเห็น
เลือดเป็นประจำทุกวัน แน่นอนว่าเขาไม่ได้ช็อคกับวิธีการฆ่าที่โหดร้ายของอีกฝ่าย
ที่ทำให้แอคเซราเรเตอร์รู้สึกช็อคก็คือ เขาดันรู้สึกว่าวู่หยานกับฝนเลือดพวกนี้ดู
เหมาะสมกันอย่างมากราวกับเกิดมาเพื่อกันและกันเลย!
เทียบกับครั้งสุดท้ายทีได้เจอกัน แอคเซราเรเตอร์สัมผัสได้ว่าอีกฝ่ายต่างออกไป
ราวกับว่าอีกฝ่ายได้เปลี่ยนไปเป็นสิ่งมีชีวิตชั้นสูง!
วู่หยานไม่รู้ว่าแอคเซราเรเตอร์กำลังคิดอะไรอยู่ ถึงรู้เขาก็ไม่สน True Ancestor
คือจุดสูงสุดคือราชาแห่งเหล่าแวมไพร์ยังไงๆมันก็ต้องเข้ากับเลือดอยู่แล้วไม่เห็นมี
อะไรน่าแปลก……
ทำราวกับว่าเลือดบนพื้นไม่ต่างอะไรจากน้ำธรรมดา วู่หยานเดินตรงมาหาแอค
เซราเรเตอร์ ทว่าการเคลื่อนไหวนี่ได้ปลุกสติที่ยังอึ้งของแอคเซราเรเตอร์!
มองดูนันย์ตาวู่หยานที่เป็นสีแดงฉาน เกิดปรากายสงสัยขึ้นในแววตาของแอค
เซราเรเตอร์ทว่าไม่นานก็หายไป ตอนนี้เขามีคำถามที่อยากถามมากกว่าสีดวงตาที่
เหมือนของตัวเองนี่……
“ทำไมแกถึงช่วยฉัน……” แอคเซราเรเตอร์หรี่ตาแล้วพูดกับวู่หยาน เขาไม่เข้าใจ
จริงๆ ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ยังเป็นศัตรู แล้วทำไมถึงต้องมาช่วยเขาด้วย?
วู่หยานมองแอคเซราเรเตอร์อย่างล้ำลึกทีนึง เมื่อเห็นอีกฝ่ายปลอดภัยดี เขาก็อด
รู้สึกชื่นชมไม่ได้ ทั้งที่เมื่อไม่นานานี่ยังเกือบโดนแอสเทรียฟันตัวขาดครึ่งแท้ๆ แต่
มาตอนนี้กลับสามารถออกมาห้าวได้ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น……
บาดแผลร้ายแรงนั่นไม่ใช่อะไรที่จะหายดีได้ด้วยเวลาเพียงไม่กี่วัน บางทีต่อให้อีก
หลายเดือนก็ใช่ว่าจะฟื้นตัวได้ แต่ตอนนี้แอคเซราเรเตอร์กลับหายดีเต็มร้อย!
คนที่ทำได้ถึงขนาดนี้ ในสมองของวู่หยานรู้จักเพียงแค่คนเดียวเท่านั้น หมอกบ
…….
มองดูแอคเซราเรเตอร์ที่ยังระวังตัวแจ วู่หยานก็ยิ้มแล้วตอบกลับว่า “ทำไมฉันถึง
ช่วยไม่ได้ล่ะ?”
แอคเซราเรเตอร์อึ้งเล็กน้อย ก่อนจะขมวดคิ้วแล้วมองวู่หยายอย่างเย็นชา “อย่า
มาเล่นลิ้นกับฉัน แกน่าจะรู้ว่าฉันหมายถึงอะไร…….”
ได้ยินแบบนี้ วู่หยานก็ฝืนยิ้มสายหน้า เขารู้ดีว่าด้วยนิสัยเดือดง่ายของแอคเซราเร
เตอร์ ย่อมเป็นไปไม่ได้ที่จะมาฟังคำพูดอ้อมค้อม ดังนั้นเขาจึงพูดไปตรงๆ “ทำไม
นายถึงอยากช่วยลาร์สออเดอร์ล่ะ?”
“ฉัน…..” แอคเซราเรเตอร์เงียบไป ก่อนจะหันไปมองดูลาร์สออเดอร์ที่ตอนนี้ลม
หายใจกลับมาเป็นปกติแล้ว เขาก็เดาะลิ้นทีนึงแล้วหันหลังเตรียมจากไป
เห็นแบบนี้วู่หยานก็รีบเรียกอีกฝ่าย “เฮ้! แอคเซราเรเตอร์ นายจะไปไหนของ
นาย?”
“อย่ามายุ่ง!” แอคเซราเรเตอร์ตอบกลับออกมาอย่างไม่ไว้หน้า แต่วู่หยานไม่แคร์
เขาพูดต่อว่า “ไปคนเดียว? แล้วเด็กคนนี้ล่ะ?”
แอคเซราเรเตอร์ชะงักฝีเท้า แล้วหันมามองวู่หยานด้วยความสงสัย “อะไร? ไม่ใช่
ว่ายัยเด็กนี้เป็นเป้าหมายของแก?”
วู่หยานพยักหน้าว่าเข้าใจดูเหมือนว่าแอคเซราเรเตอร์มันจะคิดว่าเขามาช่วยลาร์
สออเดอร์เหมือนตอนช่วยซิสเตอร์สินะ……..
คิดถึงตรงนี้ วู่หยานก็ส่ายหน้าหัวเราะ “ไม่ใช่หรอก เป้าหมายที่ฉันมาที่นี่ไม่ใช่
เธอ!”
“แล้วแกมาทำไม? หึ คงไม่ใช่ว่ามาเพื่อช่วยฉันหรอกนะ?” แอคเซราเรเตอร์โคลง
หัวไปมาแล้วพูดประชด ดูเหมือนเจ้าตัวเองยังรู้สึกตลกกับคำพูดตัวเองเลย ทว่า
เขาก็ต้องประหลาดใจเมื่อเห็นอีกฝ่ายพยักหน้า
“ใช่!ที่ฉันมาที่นี่ก็เพื่อช่วยนาย!”
“เฮ้ นี่แกล้อกันเล่นใช่มั้ย?” แอคเซราเรเตอร์มีสีหน้าไม่อยากเชื่อ เขาคิดว่าวู่
หยานกำลังปั่นหัวเขาเล่น
เห็นแบบนี้ วู่หยานก็ส่ายหน้าไปมาอย่างเหนื่อยใจ จากนั้นเอามือไปวางบนหัวลาร์
สออเดอร์ แล้วพูดเบาๆว่า “เด็กคนนี้ ฉันให้นาย!”
“ห๊ะ?” แอคเซราเรเตอร์อยากจะหัวเราะมาก แล้วเขาก็หัวเราะออกมาจริงๆ “ดู
เหมือนว่าแกคิดจะเล่นตลกกับฉันจริงๆ……”
วู่หยานไม่สนใจแอคเซราเรเตอร์อีกต่อไป เขาลูบหัวลาร์สออเดอร์อีกทีนึง จากนั้น
หันหลังเดินออกไป…….
แอคเซราเรเตอร์ หยุดหัวเราะทันที มองดูวู่หยานที่เดินจากไปอย่างไม่ลังเล
ใบหน้าเขาก็เผยให้เห็นถึงความโกรธ แล้วง้างเท้าเตะใส่รถที่พังยับเยินของอามาอิ!
การเตะนี้ของแอคเซราเรเตอร์ได้ทำให้มีกระโปรงหน้ารถแยกตัวออกมาจากรถ
แล้วพุ่งเข้าไปหาวู่หยานด้วยความเร็วราวสายฟ้า!
วู่หยานไม่ได้หันกลับมาราวกับว่าไม่รู้สึกถึงกระโปรงหน้ารถที่ตรงเข้ามาหาตัวเอง
เขายังก้าวเท้าเดินต่อไป ขณะที่มันเกือยจะมาถึงตัวเขาก็ทำแค่เอียงตัวเล็กน้อยก็
หลบกระโปรงหน้ารถได้ จากนั้นเขาก็เดินต่อไป ขณะเดียวกันก็ยกแขนขึ้นไปมา
“ในเมื่อตอนนี้นายกลับตัวหันมาช่วยคนอื่นบ้างแล้ว ถ้างั้นก็อย่าหันกลับไปทำร้าย
ใครอีกล่ะ…….”
จากนั้น เงาร่างของวู่หยานก็ค่อยๆเดินห่างไกลออกไป จนกระทั่งหายไปจาก
สายตา…….
แอคเซราเรเตอร์ มองดูแผ่นหลังของวู่หยาน จนกระทั่งอีกฝ่ายดินห่างไกลออกไป
จนมองไม่เห็นตัวอีก แอคเซราเรเตอร์ถึงรู้สึกตัว ในหูเขามีคำพูดของวู่หยานดัง
ก้องซ้ำไปมา ตอนนี้เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองรู้สึกยังไง
หันมามองลาร์สออเดอร์ สีหน้าของเขาก็กลายมาเป็นซับซ้อน จนสุดท้ายเขาก็
ถอนหายใจออกมา แล้วอุ้มตัวลาร์สออเดอร์ขึ้น
“ชิ! ไอ้เด็กบ้า! ชอบเที่ยวสร้างปัญหาให้คนอื่นนักนะ……”