เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 370 ฉันต้องการหนึ่งหมื่นดอลลาร์
ทิฟฟานี่อยากทานอาหารที่ ไวท์ วอเตอร์ เบย์ คาเฟ่ มาก แต่เธอก็กังวลเรื่องสุขภาพของ แอเรียนด้วย “เธอแน่ใจหรอว่าเธอพร้อมที่จะออกไปข้างนอก? เราค่อยไปวันอื่นได้นะ…”
อันที่จริงแอเรียนแค่รู้สึกเบื่อ “ไม่ ฉันสบายดี ไปกันเถอะ! ฉันกลัวว่าร้าน ไวท์ วอเตอร์ เบย์ คาเฟ่ จะเต็มแล้ว เดี๋ยวฉันโทรหาแจ็คสันเพื่อให้เขาจองโต๊ะให้เราก่อน ไม่ต้องกังวลฉันจะไม่เอ่ยถึงเธอ”
ทั้งสองคนออกจากคฤหาสน์ เทรมอนต์ หลังจากที่แจ็คสันได้จองโต๊ะให้พวกเขาเรียบร้อย แน่นอนว่าพวกบอดี้การ์ดและแมรี่เห็นแอเรียนกำลังมุ่งออกไปข้างนอก อย่างไรก็ตามครั้งนี้พวกเขาไม่ได้ขวางเธอเนื่องจากเห็นว่าเธอไม่ได้ถือกระเป๋าเดินทางไปด้วย
แอเรียนมองว่าเรื่องนี้น่าขบขัน ท้ายที่สุดถ้าเธอต้องการหลบหนีจริง ๆ เธอก็ไม่จำเป็นที่จะต้องนำกระเป๋าเดินทางไปด้วย อย่างไรก็ตาม ผู้คนจากคฤหาสน์ เทรมอนต์ จะต้องหาเธอจนเจอในที่สุด เธอจึงไม่อยากรับมือกับเรื่องยุ่งยากพวกนั้น
…
ทิฟฟานี่สั่งอาหารจานโปรดสองสามอย่างเมื่อไปถึงที่ ไวท์ วอเตอร์ เบย์ คาเฟ่ อารมณ์ของเธอดูเหมือนจะดีขึ้นแล้ว
แอเรียนเตือนเธอเบา ๆ ว่า “เธอสั่งเพิ่มได้นะ เพราะแจ็คสันบอกว่าเขาจะจ่ายเอง สั่งเพิ่มอีกสองสามอย่างก็ได้ เธอก็รู้ดีว่าเขาให้ความสำคัญกับมาร์คและโอกาสแบบนี้ก็หายากด้วย”
ทิฟฟานี่ยิ้มเยาะเย้ยและทำการสั่งอาหารอีกครั้ง “เรียบร้อย! ดูสิ เธอต้องดูแลฉันให้ดีนะเพราะฉันจนมากถึงขั้นที่ต้องหาอาหารกินจากคนรู้จักเธอเท่านั้น”
แอเรียนยิ้มอย่างเงียบ ๆ เธอจะยอมมอบทุกอย่างให้ทิฟฟานี่อย่างเต็มใจตอนที่เธอยังเป็นคุณหญิงเทรมอนต์อยู่ อย่างไรก็ตาม ประโยชน์เหล่านั้นได้เปลี่ยนไปเมื่อเธอได้สูญเสียตำแหน่งนั้น พวกเธอจะได้รับผลประโยชน์ก็ต่อเมื่อใช้ชื่อมาร์ค
จู่ ๆ ทิฟฟานี่ก็ได้รับข้อความและสีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปแทบจะในทันที เธอกล่าวว่า “แอริ อีธานอยู่ที่นี่และเขาต้องการใช้เวลากับฉันสักพัก”
แอเรียนมองไปรอบ ๆ อย่างไม่พอใจ แต่ก็ไม่เห็นวี่แววของอีธาน เขาอาจจะอยู่ในห้องใดห้องหนึ่งในร้านกาแฟ วันนี้ทิฟฟานี่และแอเรียนนั่งอยู่ในห้องโถงใหญ่ เธอกล่าวว่า “ไปสิ แม้ว่าเธอทั้งคู่จะเลิกกันไปแล้ว แต่ก็เป็นการดีที่จะไม่เป็นศัตรูกัน ฉันแน่ใจว่าเธอจะไม่บอกเรื่องนี้กับฉันถ้าเธอไม่ต้องการที่จะเจอเขา เพราะถ้าเธอไม่อยากเจอเขาเธอคงจะเพิกเฉยต่อข้อความของเขาไปแล้ว”
เริ่มแรกทิฟฟานี่กลัวว่าแอเรียนจะโกรธเธอ แต่เมื่อได้ยินคำพูดของแอเรียน เธอก็รู้สึกโล่งใจ “โอเค เดี๋ยวฉันมานะ ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอต้องกินคนเดียว”
แอเรียนพยักหน้า เธอก้มหัวลงแล้วเลื่อนดูโทรศัพท์ของเธอ เธอสุ่มดูข่าวเกี่ยวกับการก่อสร้างอาคารซึ่งดูมีศักยภาพสูงที่ยังสร้างไม่เสร็จและถูกหยุดชะงักเนื่องจากความขัดแย้งกับกรรมสิทธิ์ในที่ดิน ข่าวนี้จะไม่ดึงดูดความสนใจของเธอหากไม่มีการกล่าวถึงผู้ที่ซื้ออาคารนั้นก็คือ อีธาน คอนเนอร์
เธอสงสัยว่าทำไมเอธานถึงซื้ออาคารที่ยังสร้างไม่เสร็จโดยไม่ได้ตรวจสอบกรรมสิทธิ์ที่ดิน ตามหลักแล้วเขาน่าจะรู้เรื่องนี้และพิจารณาก่อน…
…
ในห้องส่วนตัวที่ ไวท์ วอเตอร์ เบย์ คาเฟ่
ทิฟฟานี่รู้สึกไม่สบายใจ เธอเสียใจที่มา มากกว่าครึ่งหนึ่งของผู้รับประทานอาหารในห้องเป็นผู้หญิง บางคนดูเหมือนว่าพวกเขาอยู่ในวัย 30 ปีและบางคนก็ดูอ่อนกว่านั้น ที่สำคัญที่สุดคือพวกเขาแต่งตัวหรูหรากันหมด แต่วันนี้ทิฟฟานี่สวมเพียงเครื่องแต่งกายเรียบง่ายเหมือนบัณฑิตจบใหม่ เธอดูไม่เข้าพวกที่นี่เลย
ผู้หญิงเหล่านี้เริ่มเปรียบเทียบและการแข่งขันกันอย่างเงียบ ๆ โดยไม่ให้คนอื่นรู้ตัว ทิฟฟานี่ไม่มีอะไรที่จะนำไปแข่งขันกับผู้หญิงเหล่านี้ได้เลยจริง ๆ เธอพ่ายแพ้อย่างน่าอับอายต่อหน้าแฟนเก่าของเธอ
อีธานดึงเธอให้นั่งลงบนที่นั่งที่ว่างข้าง ๆ เขา “หยุดล้อฉันสักที นี่คือแฟนของฉัน ทิฟฟานี่ นั่งสิทิฟฟ์”
ทิฟฟานี่ไม่รู้ว่าอีธานกำลังเล่นอะไรอยู่ หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็พบว่าผู้ชายส่วนใหญ่ในห้องต่างพาเพื่อนหญิงของพวกเขามาด้วย อย่างไรก็ตามจำนวนเพศหญิงในห้องนี้มีมากกว่าเพศชาย เพื่อน ๆ ของอีธานคงล้อเลียนเขาที่ไม่ได้พาเพื่อนมาด้วย นั่นอาจเป็นเหตุผลที่เขาขอให้เธอมาหา เพื่อใช้เธอเป็นโล่
แน่นอนว่าทิฟฟานี่อารมณ์เสียมากแต่เธอไม่ได้แสดงมันออก เธอเขยิบเข้าใกล้อีธานและกระซิบตอนที่คนอื่นไม่ได้สนใจว่า “ฉันไม่ได้ทำงานฟรีนะ ฉันต้องการ 10,000 ดอลลาร์”
การแสดงออกบนสีหน้าของเอธานว่างเปล่าเมื่อเขาหันไปมองทิฟฟานี่ ริมฝีปากของเธอสัมผัสกับแก้มของเขาโดยบังเอิญ เธอไม่สามารถหลีกเลี่ยงมันได้ทันเวลา
อีธานพูดด้วยรอยยิ้มที่กำกวม “ตกลง”
หลังจากนั่งไปประมาณ 20 นาทีทิฟฟานี่ที่ยังคงไม่พอใจก็ลุกขึ้นยืนแล้วพูดว่า “เฮ้ ฉันขอตัวก่อนนะ ฉันมากับเพื่อน ถ้าคุณต้องการอะไรก็โทรหาฉันแล้วกันนะอีธาน” เธอต้องเป็นนักแสดงมืออาชีพเพราะเธอได้รับค่าจ้าง
อีธานไม่ได้ห้ามเธอพร้อมตอบตกลง “โอเค ทานเสร็จแล้วกลับด้วยกันนะ”
ทิฟฟานี่ไม่เชื่อคำพูดของอีธาน เธอถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อออกมาจากห้องนั้น ถ้าเธอรู้ว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้นเธอคงจะแต่งตัวมากกว่านี้ อย่างน้อยเธอก็จะสามารถแข่งขันกับผู้หญิงพวกนั้นได้
“เป็นยังไงบ้าง?”แอเรียนถามทันทีที่ทิฟฟานี่กลับไปที่ที่นั่งของเธอ
เธอตอบด้วยน้ำเสียงไม่พอใจอย่างชัดเจน “เขาแค่ใช้ฉันเพื่อปกป้องอัตตาของเขา อย่างไรก็ตาม ฉันไม่ได้เสียเวลาไปโดยเปล่าประโยชน์ ฉันได้ค่าแรง 10,000 ดอลลาร์”
แอเรียนยิ้มและส่งต่อข่าวที่เธออ่านก่อนหน้านี้ให้กับทิฟฟานี่ “อีธานมีปัญหา แต่ฉันคิดว่ามันคงไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับเขา ฉันไม่รู้ว่าเขาร่ำรวยแค่ไหน แต่ฉันคิดว่าเขาคงไม่ได้การสูญเสียเท่าไหร่เนื่องจากเขาซื้ออาคารที่ยังสร้างไม่เสร็จในราคาที่ต่ำมากในตอนนั้น”
ทิฟฟานี่ดูเหมือนจะไม่ได้สนใจอะไรหลังจากอ่านข่าวและพูดว่า “มันไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับฉันเลย และจริง ๆ ฉันหวังว่าเขาจะสูญเสียทุกอย่าง นั่นจะทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นอย่างแน่นอน ฉันไม่ได้มีเกียรติหรือใจดีอะไรดังนั้นฉันจึงไม่ขอให้เขาได้ในสิ่งที่ดีที่สุด”
แอเรียนนิ่งเงียบเพราะเธอรู้ว่าทิฟฟานี่ไม่ได้มีเจตนาดั่งคำพูดของเธอ เธอรู้ว่าทิฟฟานี่คงเสียใจเช่นกันหากเอธานต้องเผชิญกับความยากลำบาก
อยู่ ๆ ทิฟฟานี่ก็พ่นเครื่องดื่มในปากระหว่างที่ทานมื้อค่ำ “แจ็คสันกำลังมาที่นี่กับแม่เขาและแม่ของฉัน!” ทิฟฟานี่กรีดร้องก่อนที่แอเรียนจะทันได้ตอบสนอง