มีเสียงเย็นชาดังมาจากประตู
ราวกับว่ามันเป็นเสียงสะท้อนจากนรก เหมือนกับเสียงความตายที่กระทบหัวใจของหวางเอี๋ยนอย่างแรง
ดวงตาคมกริบทั้งคู่ราวกับดาบสองเล่มแทงเข้าไปในตาของหวางเอี๋ยน ทำให้หวางเอี๋ยนถอยหลังไปสองก้าวโดยไม่ได้ตั้งใจ และเกือบจะล้ม
มีร่องรอยของความกลัวปรากฏบนใบหน้าของเธอ แต่เมื่อคิดว่าตอนนี้ตนเองเป็นคู่หมั้นของ รอว์ลส์ และกำลังจะแต่งงานและเข้าสู่ตระกูลวิลเลียม
กลับถูกอันธพาลอย่างเย่เซิ่งเทียนข่มขู่จนตกใจ ช่างเป็นเรื่องที่น่าขบขันจริง ๆ! !
หวางเอี๋ยนยืนนิ่ง แล้วชี้ไปที่เย่เซิ่งเทียน กล่าวด้วยความเหยียดหยามว่า “คุณมันเป็นแค่เขยแต่งเข้า ไม่มีสิทธิ์ที่จะพูดต่อหน้าฉัน คุกเข่าลง!!”
“เย่เซิ่งเทียน อย่าคิดว่ามีเกาเจี๋ยสนับสนุนอยู่ข้างหลัง แล้วคุณก็ไม่เห็นกฎหมายอยู่ในสายตา ฉันมีวิธีฆ่าคุณหลายร้อยวิธี!!”
หวางเอี๋ยนคิดว่าเย่เซิ่งเทียนกลัว และกล่าวด้วยความรู้สึกที่เหนือกว่า “เขยแต่งเข้า คุณเป็นแค่สุนัขของตระกูลหวางของฉันเท่านั้น……. ”
เพียะ!
หวางเอี๋ยนกระเด็นออกไปทันที
เธอกระแทกเข้ากับผนังอย่างแรง ทำให้ใบหน้าของเธอแนบอยู่กับผนัง จากนั้นเลื่อนลงจากผนังราวกับสุนัขที่ตายแล้ว
“คุณแม่ ผมมาช้าไป ผมจะโยนขยะนี้ออกไปทันที”
เย่เซิ่งเทียนเดินไปพยุงหลี่หลาน มีร่องรอยความดุร้ายอยู่บนใบหน้า และสีหน้าเคร่งขรึมจนน่ากลัว
ไม่คิดว่าตนเองออกไปเพียงแค่สักครู่ ก็มีคนบุกเข้ามาทำร้ายถึงที่บ้านแล้ว! !
โดยเฉพาะ ตนเองไว้ชีวิตคนของตระกูลหวางแล้ว แต่นึกไม่ถึงว่าคนของตระกูลหวางกลับรนหาที่ตายเอง และหวางเอี๋ยนบุกเข้ามาทำร้ายถึงบ้านอย่างกำเริบเสิบสาน! !
ตอนแรกนายหญิงใหญ่หวางมาคุยโวโอ้อวด แล้วตอนนี้หวางเอี๋ยนมาก่อความวุ่นวายอีกครั้ง
คิดว่าผมไม่ฆ่าพวกคุณจริง ๆ เหรอ?
“เย่เซิ่งเทียน คุณคิดจะทำอะไร!!”
หวางเอี๋ยนลุกขึ้น หน้าเต็มไปเลือด แต่เธอยังคงยโสโอหัง “ฉันจะบอกคุณว่าตอนนี้ฉันเป็นคุณนายน้อยของตระกูลวิลเลียมแล้ว ถ้าคุณกล้าทำร้ายฉัน? พวกคุณตายทั้งครอบครัวแน่นอน!! ตอนนี้รอว์ลส์อยู่ที่เมืองเฉียนถัง คุณลองทำร้ายฉันอีกครั้งสิ เชื่อหรือไม่ ฉันจะฆ่าพวกคุณทั้งครอบครัวเลย!!”
เพียะ
เย่เซิ่งเทียนตบหน้าหวางเอี๋ยน และกล่าวด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย “คุณ ใจกล้ามาก คนเดียวยังกล้ามารนหาที่ตาย”
หวางเอี๋ยนจับหน้าตนเอง และรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก ทันใดนั้นเธอถึงได้รู้ว่าตนเองประมาทเกินไปแล้ว!
น่าจะพาคนมาด้วย
เพียงแต่ เธออดไม่ได้อยากจะโอ้อวด เธอต้องการเห็นหวางซีและคนอื่น ๆ ตัวสั่นด้วยความกลัว และต้องการเห็นท่าทางที่เย่เซิ่งเทียนคุกเข่าขอความเมตตาต่อหน้าเธอ
แต่ตอนนี้เธอรู้สึกหวาดกลัวแล้ว
เธอลืมไปว่าเย่เซิ่งเทียนเป็นคนบ้า เป็นคนบ้าที่ไม่กลัวตาย
เธอรู้สึกเสียใจที่มาคนเดียว
หวางเอี๋ยนก้าวถอยหลังด้วยความหวาดกลัว และกล่าวว่า “เย่เซิ่งเทียน คุณอย่าทำอะไรบ้า ๆ ฉันจะบอกคุณว่าสามีของฉันคือรอว์ลส์แห่งตระกูลวิลเลียม ถ้าคุณกล้าแตะต้องฉันแม้แต่ปลายเล็บ พวกคุณจะต้องตายทั้งครอบครัวอย่างแน่นอน”
เพียะ
เย่เซิ่งเทียนตบหน้าหวางเอี๋ยนจนเลือดเต็มปากเป็นครั้งที่สาม และกล่าวอย่างเย็นชา “แล้วไงล่ะ”
แม้ว่าคุณจะเรียกเทวดามา แล้วไงล่ะ?
ผมต้องการให้คุณตาย ใครจะสามารถช่วยคุณได้?
ใครจะกล้าช่วยคุณ?
เพียะ
เย่เซิ่งเทียนตบไปที่ใบหน้าของหวางเอี๋ยนอีกครั้ง เลือดหยดจากปากหวางเอี๋ยน ตอนนี้ใบหน้าของเธอเละตุ้มเปะเหมือนเนื้อหมูที่โดนทุบ
“อย่าตบอีกเลย อย่าตบอีกเลย ฉันจะไปทันที ฉันจะไปทันที”
ในที่สุดหวางเอี๋ยนก็รู้สึกกลัว เย่เซิ่งเทียนไม่สนใจแม้แต่น้อย การคุกคามของเธอนั้นไร้ประโยชน์!
เย่เซิ่งเทียนไม่สนใจคำพูดของเธอ แล้วตบไปที่ใบหน้าของเธออีกครั้ง
“ฉันไม่กล้าแล้ว ฉันไม่กล้าจริง ๆ ฉันจะขอโทษอาสะใภ้รอง ฉันยินยอมขอโทษอาสะใภ้รอง ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันจะไปทันที”
หวางเอี๋ยนร้องไห้ เธอรู้สึกเจ็บปวดเป็นอย่างมาก
เย่เซิ่งเทียนกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “ถ้าการขอโทษมีประโยชน์ แล้วมีตำรวจไว้ทำไม?”