“ใครให้ความกล้าแก่คุณ ท้าทายผมครั้งแล้วครั้งเล่า”
เย่เซิ่งเทียนเดินไปทีละก้าว หวางเอี๋ยนจับหน้าตนเอง ตกใจจนถอยหลังอย่างต่อเนื่อง ขณะที่เลือดหยดจากมุมปากของเธอ
หลังจากเธอกลับมา เธอแทบรอไม่ไหวที่จะมาโอ้อวดต่อหน้าครอบครัวของหวางซี และต้องการให้หลี่หลานและคนอื่น ๆ เห็นว่าตอนนี้เธอมีการเปลี่ยนแปลงอย่างใหญ่หลวง
แต่เธอมั่นใจมาก มั่นใจจนลืมแล้วมาโอ้อวดคนเดียว!
เพียะ
เย่เซิ่งเทียนตบหน้าหวางเอี๋ยนอีกครั้ง ทำให้หวางเอี๋ยนล้มลงบนพื้น และฟันหักไปหลายซี่
ก่อนหน้านั้น หวางเอี๋ยนสั่งให้วางฟางทารุณซือซือ เย่เซิ่งเทียนอยากจะฆ่าหวางเอี๋ยน แต่หวางซีและหลี่หลานขอร้องเอาไว้ สุดท้ายแค่ให้บทเรียนเธอ และไม่ได้ฆ่าเธอ
แต่ตอนนี้ หวางเอี๋ยนยังไม่สำนึกผิด ท้าทายความอดทนของเย่เซิ่งเทียนครั้งแล้วครั้งเล่า! !
“อาสะใภ้รองช่วยชีวิตด้วย อาสะใภ้รองช่วยชีวิตด้วย ฉันผิดไปแล้ว ฉันผิดไปแล้ว ฉันไม่กล้าแล้ว ต่อไปฉันไม่กล้าอีกแล้ว”
หวางเอี๋ยนคลานไปอยู่ตรงหน้าหลี่หลาน และกอดขาของหลี่หลานเพื่อขอความช่วยเหลือ
“คุณมันสมควร คุณมันสมควรแล้ว!!”
ตอนนี้ หลี่หลานไม่เห็นใจเธอแม้แต่น้อย เธอเห็นธาตุแท้ของคนตระกูลหวางอย่างสิ้นเชิงแล้ว
ตอนนั้น สามีของเธอทำให้ธุรกิจของตระกูลหวางพัฒนาขึ้น ทำให้คนตระกูลมีชีวิตที่ดี และมีธุรกิจเป็นของตนเอง
แต่คนตระกูลหวางปฏิบัตินั้นต่อครอบครัวของพวกเธออย่างไร? พวกเขาใช้แผนอุบายแย่งบริษัทของสามีเธอไป หลังจากสามีของเธอเสียชีวิตแล้ว ไม่ยอมให้ศพของสามีไปฝังในสุสานของบรรพบุรุษ แล้วยังนำตัวลูกสาวของเธอที่กำลังตั้งครรภ์ไปประจานทั่วถนน และทำทุกวิถีทางเพื่อทำให้เธออับอายขายหน้า! !
นี่คือสิ่งที่คนตระกูลเดียวกันทำเหรอ! !
“อาสะใภ้รอง ฉันคิดผิดไปแล้วจริง ๆ ฉันไม่กล้าแล้ว ขอร้องคุณได้โปรดช่วยฉันด้วย ขอร้องคุณได้โปรดช่วยฉันด้วยเถอะ เขาจะฆ่าฉันจริง ๆ เขาจะฆ่าฉันจริง ๆ”
หวางเอี๋ยนตกใจจนฉี่ราดกางเกง ดวงตาที่เฉียบคมของเย่เซิ่งเทียนราวกับหมาป่าหิวโหยนั้นน่าสะพรึงกลัวเป็นอย่างมาก
“เซิ่งเทียน โยนเธอออกไป อย่าทำให้บ้านของพวกเราสกปรก อย่าทำให้มือของคุณสกปรกด้วย!”
ร่องรอยความไม่อาจทนฝืนประกายอยู่ในดวงตาของหลี่หลาน เธอเหมือนกับหวางซี สุดท้ายไม่ได้ชั่วร้ายเหมือนกับคนตระกูลหวาง
ไม่ว่าตระกูลหวางจะปฏิบัติต่อพวกเธอสองแม่ลูกอย่างไร อย่างมากที่สุดพวกเธอแค่ให้บทเรียนคนตระกูลหวางเท่านั้น พวกเธอไม่เคยคิดที่จะฆ่าให้ตายเหมือนกับคนตระกูลหวาง! !
เพราะพวกเธอนั้นยังคงถือว่าเป็นคนตระกูลเดียวกัน และพวกเธอไม่สามารถทำเรื่องที่เลวทรามต่ำช้าเช่นนั้นได้
เย่เซิ่งเทียนจับคอของหวางเอี๋ยนเอาไว้ เข็มเงินเล่มหนึ่งโผล่ออกมาจากมือโดยไม่ได้ตั้งใจ ผ่านทางด้านหลังศีรษะของหวางเอี๋ยน หลังจากนั้นเขาก็โยนหวางเอี๋ยนออกไปเหมือนสุนัขที่ตายแล้ว
คุณทำร้ายลูกสาวของผมด้วยความโหดเหี้ยม แล้วผมจะปล่อยคุณไปได้อย่างไร?
ผมจะไม่ฆ่าคุณ แต่ชีวิตที่เหลือของคุณ อย่าหวังว่าจะมีความสุข!
ผมจะทำให้ชีวิตที่เหลือของคุณตายทั้งเป็น!
เย่เซิ่งเทียนสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ภาพที่น่าเศร้าของซือซือที่ถูกวางฟางทารุณ ปรากฏขึ้นมาในสมอง และทั้งหมดนี้เป็นคำสั่งของหวางเอี๋ยน
จนถึงตอนนี้ บนร่างกายของซือซือยังคงมีรอยแผลเป็นจาง ๆ! !
ถ้าไม่ใช่เพราะว่าช่วงเวลาที่ผ่านมาเขาแอบปรับร่างกายของซือซือ และนำทางจิตใจของซือซือตลอด เกรงว่าชั่วชีวิตของลูกสาวคงจะต้องทนทุกข์ทรมานจากผลกระทบนี้! !
การฆ่าหวางเอี๋ยนนั้นมันทำให้เธอสบายเกินไปแล้ว! !
“คุณแม่ ไม่เป็นไรใช่ไหม? คุณแม่กับซีเอ๋อร์เป็นคนใจอ่อนเกินไป มักจะใช้ความเมตตาตอบแทนความโกรธแค้น เฮ้อ”
เย่เซิ่งเทียนถอนหายใจอีกครั้ง อย่ามองว่าปกติแม่ยายเป็นคนที่ดุ แต่ความจริงแล้วเธอเป็นคนที่ปากร้ายใจดี มิฉะนั้นหวางซีคงจะไม่เป็นคนที่มีเมตตาขนาดนี้
“ล้วนเป็นคนตระกูลเดียวกัน ไม่จำเป็นต้องฆ่ากันให้ตาย แค่สอนบทเรียนก็พอแล้ว พวกเราไม่ต้องถือไปสาคนอย่างพวกเขา พวกเขาเป็นคนเลว หรือจะให้พวกเราเลียนแบบพวกเขาล่ะ?”
ถึงแม้หลี่หลานจะถูกทำร้าย และถึงแม้จะถูกคนตระกูลหวางรังแกตลอด แต่เธอเป็นคนเย่อหยิ่ง และรังเกียจตระกูลหวางมาโดยตลอด
“ซือซือล่ะ?”
“ไปเล่นอยู่กับอาจารย์ฟางหยวน”
หลังจากเย่เซิ่งเทียนกล่าวจบ หลันรั่วรั่วก็โทรมาและกล่าวว่า “พี่เขย คุณรีบมาเร็ว ๆ เกิดเรื่องใหญ่กับบริษัทแล้ว”