ทันใดนั้นฮองเฮาฉู่ก็ตะโกนขึ้นมาว่า”ห้าขวบ เขาแค่ห้าขวบเจ้าก็ทำเรื่องอย่างนั้นกับเขาแล้ว เจ้ายังเป็นคนอยู่หรือไม่ เขาเป็นแค่เด็กคนหนึ่งเท่านั้น”
“ฮึ ทำไม เจ้าอยากจะเห็นด้วยตาหรือ”
“เพี๊ยะ……”
หัวหน้ากองธงกล้วยไม้ตบหน้าของเย่เฟิงอย่างแรง แรงและหนักหน่วง เกือบจะทำให้เย่เฟิงสลบไปแล้ว
“เจ้าคนชั้นต่ำ ข้าเล่นจนเบื่อตั้งนานแล้ว หัวหน้ากองธงโบตั๋น เจ้าอยากจะได้เขามาตลอดไม่ใช่หรือ วันนี้ข้าจะมอบเขาให้กับเจ้า”
หัวหน้ากองธงโบตั๋นดีใจ เอ่ยเสียงสั่นว่า”เช่นนั้น ก็ขอบคุณหัวหน้ากองธงกล้วยไม้ เจ้าวางใจได้ ข้าจะไม่ปล่อยให้เขาต้องโดดเดี่ยวเหงาหงอยอย่างเด็ดขาด รอให้ข้าเล่นจนเบื่อแล้ว ยังมีหัวหน้ากองธงอีกหลายคนรออยู่ อย่างน้อย ลูกน้องของข้าทั้งหมด ต่างก็กระหายในตัวเย่เฟิงมานาน ฮ่าๆ”
กู้ชูหน่วนได้ยินแล้วก็กัดฟันกรอด
วรยุทธของนางต่ำกว่าอยู่บ้าง ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกเขา ฝูกวงก็ได้รับบาดเจ็บ
เย่จิ่งหานสูญเสียพลังภายในทั้งหมด ลูกน้องของเขาก็ไม่สะดวกที่จะออกหน้า ไม่เช่นนั้นจะทำให้เผ่าเทียนเฟิ่นรู้ตัวได้ ถึงตอนนั้นแม้แต่เย่จิ่งหานก็จะตกอยู่ในอันตราย
นางจะช่วยเย่เฟิงออกมาได้อย่างไร
ก้มหน้ามองลงไป ก็พบว่ากึ่งกลางภูเขาไม่ได้มีเพียงหัวหน้ากองธงกล้วยไม้ หัวหน้ากองธงโบตั๋น ยังมีวชิระอีกกลุ่มหนึ่งของหัวหน้ากองธงกล้วยไม้ รวมไปถึงยอดฝีมืออีกหลายคนที่นางไม่รู้จัก สามารถพูดได้ว่าเป็นการรวมตัวของยอดฝีมือ
ฝูกวงขมวดคิ้ว “นายหญิง จะทำอย่างไรดี”
ด้วยนิสัยของเย่เฟิงแล้ว ถ้าหากต้องสูญสิ้นศักดิ์ศรี เกรงว่าแม้แต่ความกล้าที่จะมีชีวิตอยู่ก็คงไม่มีแล้ว
“ทำไมจู่ๆหัวหน้ากองธงกล้วยไม้จึงมาที่ทะเลโลหิตแห่งภูเขาน้ำเต้าได้”
“เรื่องนี้ ข้าน้อยก็ไม่รู้”
กู้ชูหน่วนลูบคางตัวเอง สายตาของนางจดจ้องไปที่กลุ่มเล็กๆที่แบ่งออกมาของเฝ่าเทียนเฟิ่น
กลุ่มเล็กๆกลุ่มนี้ไม่มีเวินเส้าหยี มีเพียงผู้อาวุโสและลูกศิษย์ไม่กี่คนเท่านั้น
ดวงตาของนางสว่างวาบขึ้นมาทันที
“พวกเราสู้คนของเผ่าปีศาจไม่ได้ แต่มีคนสู้พวกเขาได้”
“นายหญิงคิดจะให้เทพสงครามช่วยหรือ ถ้าเทพสงครามยื่นมือช่วย คิดว่าคงช่วยเหลือพวกเย่เฟิงออกมาได้แน่”
เย่จิ่งหาน ？
เขาแทบจะเอาเองไม่รอดอยู่แล้ว จะไปรบกวนเขาทำไม
กู้ชูหน่วนกระซิบเบาๆไปที่ข้างหูของฝูกวง ทำเอาฝูกวงตกใจจนต้องถอยร่นไปหลายก้าว มองกู้ชูหน่วนอย่างไม่อยากเชื่อสายตา
“นายหญิง ทำเช่นนี้ไม่เหมาะกระมัง”
“มีอะไรไม่เหมาะ ทำตามที่ข้าบอก”
“ขอรับ……”
ตรงกึ่งกลางภูเขา
หัวหน้ากองธงโบตั๋นพูดว่า “วันนี้ข้าอยากจะเห็นอะไรที่เป็นสีแดง ไม่สู้พวกเรามาชมของเล่นที่ข้าคิดค้นขึ้นมาใหม่ดีกว่า”
“เช่นนั้นก็ดีมาก เจ้าชั้นต่ำคนนี้ช่วงนี้ต่ำทรามเกินไปแล้ว ควรที่จะให้ลิ้มรสความลำบากบ้าง”
“พวกเจ้าคิดจะทำอะไร เย่เฟิงเป็นแค่เด็กจิตใจดีคนหนึ่ง พวกเจ้าจะทรมานเขาเช่นนี้ไม่ได้”
ฮองเฮาฉู่ดิ้นรนเพื่อลุกขึ้นมา แล้วก็ต้องล้มลงไปอีกครั้ง
เย่เฟิงกัดฟันไว้แน่น
พวกเขาจะทรมานเขาอย่างไร เขาไม่กลัว
แม้จะมอบเขาให้กับหัวหน้ากองธงโบตั๋น เขาก็ยอมรับ
เขาแค่อยากจะให้ฮองเฮาฉู่ไปจากที่นี่อย่างปลอดภัยเท่านั้น
ความรู้สึกสิ้นท่าเช่นนี้ เมื่อไหร่จะสิ้นสุดสักที
จนถึงวินาทีนี้ เขาเกิดความรู้สึกสงสัยขึ้นมาอย่างกะทันหัน สงสัยว่าความเชื่อของตนเองถูกต้องหรือไม่
ในโลกใบนี้ ไม่ใช่ว่าเขาเป็นคนดี เขานั้นฝืนทนกล้ำกลืนอย่างเงียบๆ รักษาบาดแผลในจิตใจตัวเอง ก็สามารถบรรเทาได้แล้ว
ในโลกใบนี้ ที่ต้องการยิ่งกว่านั้นคือความแข็งแกร่ง
สมมติถ้าเขามีความแข็งแกร่ง ก็คงไม่ถึงกับต้องเป็นผู้ถูกกระทำเช่นนี้
ไม่เคยมีสักวินาทีเดียว ที่เขารู้สึกอยากจะมีความแข็งแกร่งเช่นนั้น
ไม่ใช่เพื่อจะทำให้ตัวเองทรมานน้อยลง แต่เพื่อทำให้สามารถปกป้องคนที่รักได้มากขึ้น ปกป้องศักดิ์ศรีของตนเอง
“โครม……”
ฉีโสว่หลายคนช่วยกันแบกถังเหล็กอันหนึ่งมา เปิดถังเหล็กออก ข้างในเต็มไปด้วยหนามเหล็ก หนามทุกเล่มมีความยาวมากกว่าหนึ่งนิ้ว
หัวหน้ากองธงโบตั๋นหัวเราะและพูดว่า “วางใจได้ ด้านหลังมีหนามเหล็กมากที่สุด มันจะช่วยตรึงเจ้าเอาไว้ ไม่ให้เจ้าเคลื่อนไหวอยู่ด้านใน”