หา!
ผู้คนโดยรอบที่ห่างออกไปหลายลี้อ้าปากค้าง ซือหยูสังหารผู้คุมสวรรค์ไปอีกคน! และนั่นยังเป็นคนที่มีสายเลือดตระกูลยี่ที่บริสุทธิ์!
ยี่เหยารีบหนี เขาหนีไม่คิดชีวิตไปยังห้องเจ้าสาว
ครืน—
ปั้ง—
เสียงอัสนีดังลั่น ซือหยูพุ่งตามไปยังห้องเจ้าสาว
ยี่เหยาไม่มีที่อื่นให้หนี ซือหยูมองเจ้าสาว เนตรวิญญาณของเขามิอาจมองทะลุเจ้าสาวไปได้ แต่ดูจากรูปร่างแล้วนางนั้นมีเอกลักษณ์ นางคุ้นใบหน้าซือหยูเล็กน้อยราวกับเคยพบมาก่อน นางนั้นมีพลังอันบริสุทธิ์และสูงส่ง
ซือหยูส่ายหน้า ไม่แปลกใจที่เจ้าสาวของอู๋เหยายี่จะเป็นคนที่เขารู้จัก
ซือหยูหันกลับไปมองยี่เหยาที่ศีรษะกระแทกเข้ากับภาพเขียนภูเขาลำธารบนกำแพง
ภาพเขียนนั้นที่ถูกใช้เพื่อตกแต่งเริ่มกลายเป็นโครงสร้างที่มองเห็นได้ ชั้นโครงสร้างนั้นมีพลังมหาศาล
ยี่เหยาหายตัวไปในทันที ร่างของเขาหายไปโดยไร้คำอำลา ยี่เหยาเพียงมองซือหยูด้วยความชิงชัง จากนั้นเขาก็หายไปโดยสมบูรณ์
ยักย้ายพื้นที่! ซือหยูคุ้นเคยกับพลังนี้ เขารีบพุ่งเข้าไปหวังจะไปถึงส่วนสุดท้ายของพลัง แต่เมื่อเขาพุ่งเข้าไปภาพเขียนนั้นก็เปลี่ยนเป็นสีครามและกลายเป็นเถ้าถ่าน!
ยี่เหยาหายไปพร้อมกับพลัง สายตาซือหยูเยือกเย็นราวกับน้ำแข็ง นี่คือการยักย้ายระยะใกล้ ยี่เหยาคงไปได้ไม่ไกลนัก!
ซือหยูกำลังจะหนีไปเพื่อไล่ล่าแต่ก็มีสายลมรุนแรงซัดเข้าใส่แผ่นหลังของเขา!
ซือหยูสีหน้าเย็นชา ลอบโจมตีงั้นรึ? คนผู้นี้ปรารถนาความตาย!
ซือหยูไม่สนใจว่าใครเป็นคนลงมือ เขาปล่อยหมัดไปทางคนที่เข้ามาโจมตี ซือหยูคิดว่าแม้หมัดจะไม่ได้ทำให้อีกฝ่ายบาดเจ็บแต่มันก็น่ากลัวพอที่จะให้ถอยหนี แต่เขาไม่คิดเลยว่าอีกฝ่ายจะมีวิชาเคลื่อนไหวที่ยอดเยี่ยม
ด้วยวิชาอันยอดเยี่ยม อีกฝ่ายนั้นหลบหมัดได้อย่างรวดเร็วและเข้าใกล้ซือหยู ซือหยูเคร่งเครียด เขาปล่อยพลังที่ปลายเท้าโดยหวังจะทิ้งระยะจากอีกฝ่าย แต่ในตอนนั้นกลิ่นหอมหวานประหลาดก็เข้าจู่โจมจมูกของเขา โลหิตในร่างเดือดพล่าน มันคือยาพิษ เขากำลังเสียสติ!
“นี่มันพิษอะไรกัน?”
ซือหยูตกใจอย่างมาก
เสียงฝีเท้าเบาบางก้าวเข้ามาจากด้านหลัง คนที่เดินเข้ามาตรงหน้าซือหยูคือเจ้าสาวในชุดสีแดงเพลิง!
สตรีโง่เขลาผู้นี้! นางเข้าใจผิดว่าซือหยูเป็นเจ้าบ่าว!
ซือหยูรู้สึกว่าน่าหัวร่อแต่ก็โกรธแค้นในคราเดียว
“ยี่เหยา เจ้ายังไม่เข้าใจความรู้สึกของข้าอีกรึ? มีอะไรที่ม่ออู๋เทียบกับข้าได้กัน?”
เฟิงเซี่ยนเจ็บปวด เพื่อที่มิให้นางถูกจับได้ นางจึงต้องใช้แผนนี้เท่านั้น
“ข้าคือสตรีผู้สูงส่งแห่งทวีป หลายคนต้องการข้า ข้าจะมอบครั้งแรกของข้าให้เจ้าในคืนนี้ เจ้าจะยังไม่พอใจอีกหรือไม่?”
เฟิงเซี่ยนยังคงมีม่านคลุมหน้า นางนำอยู่บนร่างของซือหยู ซือหยูใจเต้นแรง!
เสียงนี้…เฟิงเซี่ยน!
ผู้หญิงคนนี้ ได้ทรยศต่ออาจารย์ ทำลายเหล่าศิษย์ร่วมสำนักไม่ต่างกับอสรพิษร้าย นางวางยาพิษใส่อาจารย์ตัวเองและอยากจะสังหารจ้าววิหคเพลิงด้วยมือของตัวเอง นางคือตัวการที่ทำให้หญิงสาวจากคณะวิหคเพลิงนับไม่ถ้วนต้องตาย! ซือหยูไม่คิดว่าจะได้เจอนางที่นี่!
จิตสังหาร ความโกรธแค้น และความคิดชั่วร้ายพานางมาถึงตรงนี้ ซือหยูหันกลับไปดึงม่านคลุมหน้าของนางออก
“ลืมตามองซะ…”
“ข้าเป็นใครกันแน่?”
เฟิงเซี่ยนชักสีหน้าเมื่อได้ยินเสียง นางผลักซือหยูออกด้วยความตกใจสุดขั้ว ผมสีโลหิต สวมหน้ากาก และยังตาบอด
“เจ้าไม่ใช่ยี่เหยา!”
นางอ้าปากค้าง
“จะ…เจ้าเป็นใคร?”
เฟิงเซี่ยนละอายใจและโศกเศร้าอย่างมาก นางได้โยนตัวเองเข้าใส่คนแปลกหน้าที่นางไม่เคยพบมาก่อน!
ซือหยูหัวเราะอยู่นานด้วยเสียงอันแหบพร่า
“เจ้าลืมข้าเร็วเหลือเกินนะ!”
เขาถอดหน้ากากเผยใบหน้าที่แท้จริง เฟิงเซี่ยนยังคงจำไม่ได้ แต่ในตอนนั้นเส้นผมสีโลหิตก็เปลี่ยนเป็นสีเงิน นางกรีดร้องด้วยความกลัว
“จะ…เจ้า…”
นางตัวแข็งทื่อ
“เจ้าคือ…หยินหยู!”
ในการประลองที่คณะหยุดเซี่ยง เขาได้สังหารเฉินคงด้วยเนตรสวรรค์ เขาต่อสู้กับผู้คุมสวรรค์สามคนอย่างน่ากลัวด้วยพลังที่ราวกับจะสังหารเทพเจ้าได้ นางจะลืมตัวตนที่น่ากลัวเช่นนั้นได้อย่างไร?
“ดูเหมือนเจ้าจะจำข้าได้…”
ซือหยูหัวเราะ รอยยิ้มของเขามืดหม่น
“บอกมา ม่ออู๋อยู่ไหน?”
ที่ซือหยูตกใจกว่าก็คือคนที่ยี่เหยาจะแต่งงานด้วยจริงๆก็คือม่ออู๋! ม่ออู๋ที่หายตัวไปหลังจากการประลองในร้อยดินแดน นางเป็นเจ้าสาวในงานใหญ่ครั้งนี้!
ตลอดทั้งชีวิต ม่ออู๋ฝึกฝนอย่างหนักเพื่อที่จะได้รักษาใบหน้าของหยูโหรว นางจะล้มเลิกกลางคันเพื่อไปแต่งงานกับคนอื่นรึ? ซือหยูรู้ในทันทีว่านางถูกบังคับให้แต่งงาน เพลิงพิโรธแผดเผาในจิตใจ
เฟิงเซี่ยนกลัวมาใจเย็น นางยิ้ม
“เจ้ารู้จักม่ออู๋เหมือนกันสินะ! เจ้าอยากจะรู้ว่านางอยู่ที่ไหนรึ? ฮ่าๆๆ! เจ้าคิดว่าข้าจะบอกเจ้าง่ายๆรึ?”
ความจริงเรื่องที่อยู่ของม่ออู๋คือแต้มต่อที่จะทำให้นางมีชีวิตรอด!
ความคิดบ้าคลั่งนี้เกิดขึ้นในใจเฟิงเซี่ยน ถ้านางควบคุมม่ออู๋ได้…นั่นไม่ได้หมายความน่านางจะสั่งหยินหยูได้หรอกรึ? ตำนานยอดฝีมือไร้เทียมทานเช่นนี้ ถ้านางใช้เขาได้ล่ะก็…
แต่ซือหยูก็ยิ้มอย่างชั่วร้าย
เทียบกับท่าทางของซือหยูแล้ว รอยยิ้มของเขาดูราวกับมาจากคนละคน! พิษที่เป็นประเภทยาเสน่ห์นั้นเป็นนายเหนือความคิดของเขา
“เจ้าลืมอะไรไปแล้วรึ?”
ซือหยูหัวเราะ รอยยิ้มของเขาเป็นดั่งปีศาจ…ราวกับว่าเป็นคนละคน
ข้าลืมอะไรไปรึ? เฟิงเซี่ยนสงสัย
นางงุนงง แต่เมื่อมองแววตาของซือหนูนางก็หน้าซีด นางสิ้นหวังและหวาดกลัว ผลของยาพิษนั้นยังไม่หายไป ไม่มีใครต้านมันได้เมื่อโดนผลของพิษ
นางรู้ตัวช้าเกินไป นางได้ทำความผิดพลาดร้ายแรงไปแล้ว