บทที่ 697 นายมองไม่ผิด
เยี่ยหวันหวั่นหันไปพูดกับกงซวี่ก่อนหนึ่งประโยค จากนั้นยื่นนิ้วขาวผ่องออกไปจับคอเสื้อซือเยี่ยหาน ดึงคอเขาลงมาแล้วจูบบนริมฝีปากที่บางและเย็นของชายหนุ่ม…
ซือเยี่ยหานคล้ายกับนึกไม่ถึงว่าเยี่ยหวันหวั่นจะจูบเขา
ในตอนที่กลิ่นของหญิงสาวเข้ามาใกล้และพัวพันตัวเขาไว้ ความบ้าคลั่งในกายที่แทบจะฉีกกระชากเขาถูกสยบลงไปทันที
“เอ่อ…”
ตอนนี้เวลานี้ เหมือนกับมีระเบิดระเบิดขึ้นในหัวของกงซวี่ที่ยืนอยู่ใกล้ๆ คนทั้งสอง รู้สึกสับสนไปหมด
กุญแจรถสปอร์ตและโทรศัพท์ในมือตกลงบนพื้นดังตุบ ยืนนิ่งอยู่ที่เดิมด้วยสีหน้าแข็งค้าง ปากอ้าจนยัดไข่ไก่ฟองหนึ่งเข้าไปได้…
เชี่ยยยยยยย!
นี่เขาเห็นอะไร!
ตาเขา!
พี่เยี่ย…พี่เยี่ยจูบผู้ชายเองเลยเรอะ!
นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่!
เขาจะต้องบ้าไปแล้วแน่!
ไม่! วิธีลงรถของเขาเมื่อครู่ต้องมีปัญหาแน่นอน!
กงซวี่มองผู้ชายสองคนจูบกัน ทั้งตัวปั่นป่วนไปหมด ขนทั่วร่างลุกพรึบขึ้นมา
หลังจากเยี่ยหวันหวั่นจูบเสร็จ ก็มองกงซวี่ด้วยท่าทีสบายๆ ถามว่า “เห็นชัดแล้วรึยัง?”
กงซวี่นิ่งอึ้งไปเกือบสิบวินาทีเต็ม ก่อนจะพยักหน้า จากนั้นส่ายหน้า สุดท้ายก็กุมศีรษะ ถอยหลังไปสองก้าว พูดจาติดๆ ขัดๆ “พี่…พี่…พี่เยี่ย! พวก…พวกพี่กำลัง…พวกพี่กำลังล้อผมเล่นอยู่เหรอ ฮ่าๆๆ…วันนี้มันวันเอพริลฟูลเดย์หรือไง? จะต้องเป็นเพราะตอนกลางคืนมืดเกินแน่ ไม่อย่างนั้นคืนนี้เราคงจะตื่นเต้นเกินไป ก็เลยเกิดความรู้สึกหลอน! แบบนี้นี่เอง จะต้องเป็นแบบนี้แน่ ฮ่าๆๆ…”
เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยว่า “นายดูไม่ผิดหรอก ฉันชอบผู้ชาย”
คำพูดประโยคเดียวของเยี่ยหวันหวั่นทำลายข้ออ้างของกงซวี่ทั้งหมด
กงซวี่ “…”
เยี่ยหวันหวั่นกล่าว “เขาไม่ใช่แค่เพื่อน เป็นแฟนฉันต่างหาก พวกเราเป็นคู่รักกัน”
กงซวี่ “…”
เยี่ยหวันหวั่นพูดต่อ “ดังนั้นคืนนี้ฉันให้นายอยู่ด้วยไม่ได้ ตอนนี้เข้าใจหรือยัง?”
กงซวี่ “…”
กงซวี่ที่น่าสงสารไม่ทันไรก็สับสน เนื่องจากปริมาณข้อมูลมีมากเกินไป
ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไหร่ กงซวี่ถึงค่อยได้สติกลับมาส่วนหนึ่ง เขากลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก เอ่ยด้วยความเหลือเชื่อว่า “พี่…พี่เยี่ย…พี่จริงจังเหรอ? พี่ชอบผู้ชายจริงๆ เหรอ? ก่อนหน้านี้พี่บอกว่ามีแฟนแล้วไม่ใช่เหรอไง? ลั่วเฉินกับพี่เซี่ยนอวี่บอกว่าพี่มีแฟนเป็นผู้หญิง บอกว่าพี่ไม่มีทางเป็นเกย์เด็ดขาด!”
เยี่ยหวันหวั่นบอก “ฉันพูดจริงๆ แต่ที่บอกว่ามีแฟนเป็นผู้หญิงเพราะต้องการปิดบังเท่านั้น เรื่องนี้ลั่วเฉินกับเซี่ยนอวี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน”
เยี่ยหวันหวั่นคิดไม่ถึงว่าตัวเองเค้นสมองหาหนทาง ระวังตัวมานานขนาดนี้ แผนกลับต้องมาพังเพราะเจ้าบ้ากงซวี่ แบบนี้คือไม่กลัวคู่ต่อสู้เป็นเทพ แต่กลัวพวกเดียวกันเป็นหมูแท้ๆ
ฟ้าดินกว้างใหญ่ การเชื่อฟังจอมปีศาจสำคัญที่สุด เธอได้แต่ต้องทำเพื่อให้ซือเยี่ยหานสงบลง
กงซวี่ยืนอึ้งอยู่กับที่ สีหน้ายากจะบรรยาย “งั้น…งั้นพี่กับผู้ชายคนนี้ก็มี…ความสัมพันธ์กันแบบนั้น…”
เยี่ยหวันหวั่นพยักหน้า “ถูกแล้ว ก่อนหน้านี้นายถามว่าถ้าฉันชอบผู้ชายจะชอบแบบไหนไม่ใช่เหรอ ตอนนี้ขอแนะนำให้นายรู้จักอย่างเป็นทางการ นี่แฟนฉันเอง”
เยี่ยหวันหวั่นพูดอย่างชัดเจนแจ่มแจ้งแบบนี้ ในที่สุดต่อให้กงซวี่ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ เงามืดในจิตใจแผ่ขยายกลายเป็นห้วงทะเล…
ผู้จัดการของเขาเป็นเกย์จริงเหรอเนี่ย!
————————————————————-
บทที่ 698 มีอะไรน่าดู
“โทรบอกให้ตงไจ๋มารับ รีบกลับไปพักผ่อนเถอะ”
เยี่ยหวันหวั่นพูดจบ ก็ฉุดมือของซือเยี่ยนหาน หันตัวเดินไปยังตึกคอนโด
“เฮ้ย รอ…รอก่อน…”
กวงซวี่ยืนอึ้งอยู่กลางลมกลางคืนอยู่ด้านหลัง
หลับ…หลับได้ก็บ้าแล้ว!
คืนนี้เขาจะหลับลงได้ยังไง!
พี่เยี่ย พี่ไปโดยที่ทิ้งผมให้งงอยู่ตรงนี้เนี่ยนะ?
ตอนนี้เวลานี้ ในที่สุดเขาก็เชื่อแล้วว่าพี่เยี่ยชอบผู้ชายจริงๆ…
นี่มันจังหวะกลืนน้ำลายตัวเองชัดๆ…
แล้วความรู้สึกโดดเดี่ยวที่ถูกทิ้งนี้มันยังไงกันแน่?
‘ติ๊ง’ เมื่อลิฟต์มาถึง เยี่ยหวันหวั่นลากซื่อเยี่ยหายเข้าไปด้านใน
คนทั้งสองยืนเงียบๆ อยู่ในลิฟต์ ไม่มีใครพูดอะไรเลย
สายตาของซือเยี่ยหานอยู่บนตัวเธอตลอดเวลา
ไม่นานก็มาถึงชั้นบน คนทั้งสองเดินออกจากลิฟต์
หลังจากเดินถึงประตู เยี่ยหวันหวั่นถึงค่อยปล่อยมือ และหยิบกุญแจออกมาเปิดประตู
ซือเยี่ยหานเดินตามหลังเข้าไป
เสียง ‘แกรก’ ดังขึ้นเมื่อประตูทางเข้าถูกปิดลง…
“เปลี่ยนรองเท้าเถอะค่ะ…” เยี่ยหวันหวั่นเอี้ยวตัว หยิบรองเท้าออกจากชั้นวางมาให้ซือเยี่ยหาน
เพิ่งจะยืดตัวขึ้นมา เอวก็ถูกคว้าไว้ ลมหายใจร้อนของชายหนุ่มพุ่งเข้ามาอย่างมืดฟ้ามัวดิน…
“นี่…” เยี่ยหวันหวั่นเจ็บจนขมวดคิ้ว ถอยไปด้านหลังก้าวหนึ่งพร้อมกับประท้วง
แต่ว่าการหลบหลีกที่ไม่ได้ตั้งใจนี้ กลับดึงดูดการจู่โจมที่รุนแรงกว่าเดิมมาทันที…
ร่างกายถูกกดไว้กับผนังที่เย็นเยียบด้านหลัง ตรงหน้าเป็นทรวงอกที่ร้อนผ่าวและกำลังสะท้อนขึ้นลงอย่างรุนแรงของชายหนุ่ม ทั้งตัวเหมือนกับติดอยู่ในโลกน้ำแข็งและเปลวเพลิง…
เพื่อป้องกันอันตราย ตำแหน่งหน้าอกของเยี่ยหวันหวั่นปกติจะใช้ผ้ามัดไว้ พอนิ้วของชายหนุ่มเลื่อนไปด้านบนก็ถูกขวางไว้…
สีหน้าของซือเยี่ยหานหงุดหงิดเพราะความไม่พอใจอย่างชัดเจน มือออกแรงมากกว่าเดิม…
เยี่ยหวันหวั่นเผยสีหน้าจนปัญญา เอียงศีรษะหลบจูบของชายหนุ่ม ก่อนจะกุมหลังมือเขาพลางเขี่ยปลอบเบาๆ “ยังโกรธอยู่อีกเหรอ? วันนี้ฉันยอมทิ้งศักดิ์ศรี เปิดตัวต่อหน้านักแสดงของตัวเองเพื่อคุณเลยนะ!”
ซือเยี่ยหายก้มหน้าลง จ้องเธอตาไม่กะพริบ ลูกตาที่ราวกับหินออบซีเดียนคล้ายวังวนในทะเลึก อันตรายและน่าหลงใหลเหลือเกิน…
ซือเยี่ยหานบอก “ห้ามมองเขาอีก”
นี่ แบบนี้ไม่ไหวเสียแล้วละมั้ง? ทำไมถึงขั้นห้ามมองเลยล่ะ ทุกครั้งที่เห็นเขาต้องปิดตาตัวเองเหรอไง?
แต่ว่าครั้งนี้เยี่ยหวันหวั่นได้บทเรียนแล้ว ไม่ว่าคำพูดของซือเยี่ยหานจะมีเหตุผลหรือไม่ ก็ได้แต่พยักหน้าติดๆ กัน “ไม่มองแล้วๆ! นอกจากคุณ ไมว่าจะเป็นมนุษย์หรืออมนุษย์ ฉันก็จะไม่มองโอเคไหม! มีอะไรน่าดูกัน! เสียสายตา!”
กงซวี่ที่ยังรอให้ผู้ช่วยผู้จัดการขับรถกลับมาอย่างเศร้าสลดข้างล่างคอนโดพลันจามอย่างแรง…
ซือเยี่ยหายจับแขนของหญิงสาวไว้แน่น เอ่ยเตือนด้วยเสียงเย็นชา “อย่าลืมผลของการผิดสัญญาล่ะ”
เยี่ยหวันหวั่นได้ยินน้ำเสียงโมโหและเย็นชาของชายหนุ่ม ทั้งที่สมควรกลัว แต่ว่าหัวใจกลับอ่อนยวบลง เธอหัวเราะเบาๆ จากนั้นก็ยิ้มอย่างเกียจคร้าน “หือ? ผลลัพธ์ของการผิดสัญญา? ต้องถูกคุณขังไว้ตลอดชีวิตรึเปล่า? อยู่ๆ ก็อยากผิดสัญญาแล้วสิ ทำยังไงดีนะ?”
……………………………………………………