ตอนที่ 1457 สิ่งที่แฝงอยู่ (2)
“นั่นมันเรื่องของพวกเจ้า” กู่อิ่งหรี่ตา เขากลับมาที่อาณาจักรล่างก็เพื่อสิ่งเดียว นั่นก็คือตามหาคนคนนั้น!
คนที่ทำให้เขาต้องพบกับความอัปยศอดสูที่สุดในชีวิต จวินเสีย!
ชายคนนั้นมองกู่อิ่งแล้วอดรู้สึกไม่ได้ถึงความหนาวเย็นที่คืบคลานเข้ามาในใจเขา ปกติกู่อิ่งก็กระหายเลือดอยู่แล้ว หลังจากประสบเหตุการณ์นั้น กู่อิ่งก็ให้ความรู้สึกที่อันตรายมากขึ้น
“เอาเถอะ มารอดูกัน การค้นหาที่ผาสุดสวรรค์ยังดำเนินต่อไป และคนจากวิหารอื่นๆที่ซ่อนอยู่ในเมืองชิงเฟิงก็ไม่ได้เคลื่อนไหวอะไรเช่นกัน ถ้าพวกเขาไม่ได้เคลื่อนไหว เราก็ไม่จำเป็นต้องเอาตัวเองไปเปื้อนโคลน”
ในตอนที่พวกเขาตกลงกันนั่นเอง ดวงตาหลายคู่ที่ซ่อนอยู่ในที่ต่างๆของเมืองชิงเฟิงก็กำลังเฝ้าดูทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นในเมืองนั้น
คงไม่มีใครคาดคิดว่า ในเมืองเล็กๆที่แสนธรรมดาในอาณาจักรล่าง จะมีสายลับของสิบสองวิหารซ่อนตัวอยู่มากขนาดนี้!
ข้อความที่ลั่วซีส่งออกไปได้รับการตอบกลับอย่างรวดเร็ว ชายสวมชุดดำคนหนึ่งเดินเข้ามาทางประตูขนาดใหญ่ของเมืองชิงเฟิง ออร่าอันแข็งแกร่งที่อยู่รอบๆตัวเขาทำให้กลุ่มผู้ลี้ภัยที่เบียดกันอยู่หน้าประตูกระจายตัวออกไปทันที ทหารเฝ้าประตูหลายคน เมื่อเห็นหน้าของคนคนนั้น ก็พากันคุกเข่าตัวสั่นเทาทันที
ใบหน้าของชายชุดดำถมึงทึงเคร่งขรึม เขาเดินเข้าไปในเมืองชิงเฟิงอย่างช้าๆ มุ่งหน้าไปที่ฝูหยวนถัง
เมื่อลั่วซีได้ข่าวการมาถึงของชายคนนั้น เขาก็ลุกขึ้นทันทีโดยตั้งใจจะออกไปต้อนรับ แต่ชายชุดดำก็ปรากฏตัวที่หน้าประตูห้องของเขาแล้ว
“คารวะนายท่าน!” ลั่วซีคุกเข่าคารวะทันที
ใบหน้าของชายชุดดำเย็นชาและแข็งกระด้าง เขาเหลือบมองลั่วซีจากมุมสูงแวบหนึ่ง แล้วก็ยกเท้าขึ้นเตะลั่วซีลอยกระเด็นออกไป ลั่วซีกระแทกเข้ากับเก้าอี้ด้านหลังอย่างแรง เก้าอี้แตกเป็นเสี่ยงๆ ความเจ็บปวดแล่นไปทั่วร่างกาย แต่ลั่วซีก็ทำได้เพียงคุกเข่าอยู่บนพื้นด้วยตัวที่สั่นเทา เลือดไหลลงมาจากมุมปาก แต่เขาก็ไม่กล้าโอดครวญแม้แต่น้อย
“ไอ้ขยะ! เรื่องเล็กแค่นี้ก็จัดการไม่ได้ เจ้ายังจะมีประโยชน์อะไรอีก!” ชายชุดดำขวดคิ้วมองลั่วซี สายตาเต็มไปด้วยความดูถูก
ลั่วซีพูดขณะที่ร่างกายยังคงสั่นระริก “นายท่านได้โปรดใจเย็นลงก่อน! ข้าพยายามทุกทางที่ทำได้แล้ว แต่เจ้าเด็กทางเหนือของเมืองมันแปลกจริงๆ ยาพิษกองโตที่ข้าโยนใส่ที่นั่นล้วนไม่ได้ผล พวกนักฆ่าที่ข้าส่งไปก็ไม่เคยกลับมา”
ถ้าไม่ใช่เพราะเขาไม่เหลือทางเลือกอื่นแล้ว ลั่วซีคงไม่กล้ารบกวนท่านผู้นั้น ความโกรธของท่านผู้นั้นไม่ใช่สิ่งที่เขาจะทนได้ แต่กลอุบายและแผนการทั้งหมดที่เขาคิดขึ้นเพื่อจัดการกับทางเหนือของเมืองไม่ได้ผลเลยสักอย่าง ตั้งแต่ความพยายามครั้งแรกในการใช้ยาพิษจนถึงครั้งสุดท้ายที่เขาส่งมือสังหารไปฆ่าผู้เยาว์คนนั้น ล้วนล้มเหลวอย่างน่าอนาถ สุดท้ายแม้แต่คนที่แค่ไปเฝ้าดูทางเหนือของเมืองก็ไม่สามารถกลับมาแบบมีชีวิตได้อีก ลั่วซีจึงตัดสินใจว่าเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเชิญท่านผู้นั้นมาที่นี่
“แล้วเกิดอะไรขึ้นที่นี่?” ชายชุดดำนั่งลงบนเก้าอี้ เขาขมวดคิ้วมองลั่วซี
ลั่วซีเล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นในเมืองชิงเฟิงให้ชายชุดดำฟังทันที และใส่สีตีไข่เพิ่มเมื่อพูดถึงการไม่ยอมทำอะไรและขาดความพยายามของเจ้าเมือง
“ลั่วซีทำให้นายท่านผิดหวัง เป็นลั่วซีที่ไร้ประโยชน์! แต่เจ้าคุณชายจวินนั่นน่าสงสัยจริงๆขอรับ ไม่ใช่คนที่ข้าจะรับมือได้เลย ข้าไม่มีทางเลือกจึงต้องขอให้นายท่านออกหน้าขอรับ”
“คุณชายจวิน?”
“ขอรับ ตัวตนของเขาลึกลับมาก ข้าไม่สามารถตรวจสอบอะไรได้เลย”
“จากที่เจ้าบอกมา หมายความว่าช่วงนี้เจ้าไม่ได้ส่ง “คนยา” ออกไปเลยสักคนใช่ไหม?” ทันใดนั้นเสียงของชายชุดดำก็เย็นยะเยือกมากขึ้น
คนยาที่เขาพูดถึงก็หมายถึงพวกผู้ลี้ภัยที่ได้รับยาพิษเข้าไป
“ใช่……ใช่……ขอรับ……” ลั่วซีพูดตะกุกตะกักพร้อมกลืนน้ำลาย หัวของเขายิ่งก้มต่ำลงไปอีก
“ไอ้พวกขยะ!” ชายชุดดำลุกพรวดขึ้นด้วยความโกรธ “ข้าชักอยากเห็น คนแบบไหนกันที่มันกล้ามาก่อความวุ่นวายขึ้นที่นี่!”