หวางหงมองเย่เซิ่งเทียนและหวางซีด้วยความเหยียดหยาม ถือซิการ์อยู่ในมือ นั่งด้วยความยโสโอหัง พ่นควันบุหรี่ต่อหน้าเย่เซิ่งเทียนและหวางซี
“ลุงใหญ่ ทำไมถึงได้ทำแบบนี้!”
หวางซีถามด้วยความโมโห หรือว่าคนตระกูลหวางไม่สามารถทนเห็นครอบครัวของตนเองมีชีวิตอยู่ได้?
“ทำไม?”
หวางหงมองหวางซีด้วยสายตาหยอกล้อ และกล่าวถากถางว่า “คุณเป็นคนโง่เขลาเหรอ? จนถึงตอนนี้แล้วยังมาพูดเรื่องโง่ ๆ เช่นนี้อีก คุณคงไม่คิดว่าพวกเราจะคืนดีกันใช่ไหม?”
หวางหงตบโต๊ะอย่างกะทันหัน และกล่าวว่า “ลูกชายของลุงเสียชีวิตเพราะพวกคุณ คุณยังต้องการให้พวกเราคืนดีกันเหรอ?! ”
หวางซีกล่าวด้วยความไม่พอใจว่า “หวางเปียวเป็นหาเรื่องใส่ตัว พวกเราให้โอกาสเขาหลายครั้งแล้ว!”
“หาเรื่องใส่ตัว?”
และเป็นการรักษาชื่อเสียงตระกูล! แม่ของคุณเป็นแม่ม่าย ส่วนคุณมันไร้ยางอาย ทำให้ตระกูลหวางเสียชื่อเสียง เป็นความผิดที่ไม่อาจอภัยให้ได้ คุณยังมีหน้ามาเรียกผมว่าลุงใหญ่อีก? ผมไม่มีหลานสาวไร้ยางอายอย่างคุณ! รีบบอกมาเร็ว
“คุณ……”
หวางซีโกรธจนน้ำตาไหล ถึงแม้เธอจะมิได้คาดหวังให้คนของตระกูลหวางสามารถเปลี่ยนแปลงตนเอง แต่อย่างไรตระกูลหวางก็เป็นตระกูลของตนเอง ในใจของเธอ ยังคงมีความหวังริบหรี่ที่ทั้งสองฝ่ายจะสามารถคืนดีกัน
กระทั่งเธอยังคงคาดหวังว่าขอเพียงตระกูลหวางตระหนักถึงความผิดของตนเองจริง ๆ แล้วตนเองก็จะช่วยพัฒนาตระกูลหวาง
แต่เธอนึกไม่ถึงว่าการแสดงความอ่อนข้อก่อนหน้านั้นของตระกูลหวางเป็นการเสแสร้ง เพียงแค่ยอมจำนนต่อความแข็งแกร่งของเวินเฉินและคนอื่น ๆ เท่านั้น
ตอนนี้มันมีผู้สนับสนุนใหญ่ ก็เลยเปิดเผยธาตุแท้ที่น่ารังเกียจออกมา!
ดูเหมือนว่าตนเองนั้นไร้เดียงสาเกินไปจริง ๆ สำหรับบางคนแล้ว เขาจะไม่ยอมรับความผิดพลาดของตนเอง เอาแต่โทษคนอื่นเท่านั้น เอาแต่โยนความผิดไปให้คนอื่นเท่านั้น!
ตามคำกล่าวที่ว่าถ้ามีคนช่วยเหลือเราในยามวิกฤต อย่างน้อยก็ยังสำนึกบุญคุณเล็กน้อย แต่คนตระกูลหวางไม่เคยสำนึกบุญคุณ และมีความปรารถนาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด และโลภไม่รู้จักพอ!
เย่เซิ่งเทียนมองภาพนี้ด้วยความเย็นชา และไม่ได้เข้าไปแทรกแซง
เขาต้องการให้หวางซีเห็นธาตุแท้ของคนตระกูลหวางด้วยตาตนเอง พวกเขาคือกลุ่มผีดูดเลือด และเป็นฝูงแมลงวัน
พวกเขาไม่คู่ควรแก่การเห็นใจ ถ้าวันนี้ไม่ทำให้หวางซีเห็นธาตุแท้ที่น่ารังเกียจของพวกเขา ต่อไปหวางซีจะต้องเสียเปรียบอีก
หวางซีกัดฟันและกล่าวว่า “ไสหัวออกไป ถึงแม้ฉันจะจุดไฟเผาบริษัทหัวหยวน ฉันก็จะไม่ขายมันให้คุณ!!”
หวางหงมองหวางซีด้วยความหยอกล้อ ราวกับว่าเขาไม่รู้สึกกังวลสักนิด ราวกับว่าเขาแน่ใจว่าตนเองจะได้ครอบครองบริษัทหัวหยวน
ขณะนี้ รอว์ลส์ที่อยู่ด้านข้างกล่าวด้วยความจองหอง “คุณหวางซี คุณอย่าเพิ่งโกรธ ผมหวังว่าพวกคุณจะคิดพิจารณา ถ้าคุณขายบริษัทหัวหยวนให้ผม สำหรับคุณแล้วมันมีแต่ผลดีเท่านั้น นี่คือสัญญารื้อถอนชุมชนของพวกคุณ ทางที่ดีคุณควรดูก่อน”
ท่าทางของหวางหงเหมือนสุนัขทรยศ เขาชี้ไปที่หวางซีแล้วกล่าวอย่างเย็นชา “หวางซี ไม่ว่าคุณจะตกลงหรือไม่ก็ตาม แต่คุณก็ต้องตกลง ตอนนี้ดูเหมือนว่าทีมรื้อถอนไปถึงบ้านคุณแล้ว ถ้าคุณไม่ตกลง คืนนี้ครอบครัวของคุณจะต้องไปนอนข้างถนนแล้ว! อ้อ ตอนนี้คนของผมไปที่สุสานของบรรพบุรุษแล้ว ถ้าคุณไม่ตกลง ผมจะให้คนขุดหลุมฝังศพของพ่อคุณ ผมให้เวลาคุณคิดไตร่ตรองครึ่งวัน ถ้าคุณตกลง ครอบครัวของพวกคุณไปคุกเข่าและสำนึกผิดต่อหน้าหลุมศพของเปียวเอ๋อร์เป็นเวลาสามวัน”
“คุณมันไร้ยางอาย!!”
หวางซีด่าด้วยความโมโห สุดท้ายเธอยังคงประเมินความเลวของหวางหงและคนอื่น ๆ ต่ำเกินไป