ตอนที่ 1459 โผล่หัวออกมา (1)
ชายชุดดำยืนมองทุกอย่างด้วยสายตาเย็นชา เขายืนหรี่ตาอยู่ภายใต้ฝุ่นละอองที่ลอยคลุ้ง เสียงทุ้มต่ำแหบพร่าของเขาดังก้องอยู่ในหูของทุกคน
“ข้าไม่สนว่าเจ้าเป็นใคร วันนี้ถ้าเจ้าไม่ออกมา ข้าจะฆ่าทุกคนที่นี่!” เสียงของชายชุดดำเต็มไปด้วยจิตสังหารรุนแรง ตอนที่พูด เขาก็พุ่งเข้าไปจับตัวผู้ลี้ภัยคนหนึ่งเอาไว้
ลั่วซีตามมาข้างหลังและมาถึงที่นี่อย่างเร่งรีบ เมื่อเขาเห็นวิธีการอันโหดเหี้ยมของชายชุดดำ ในใจเขาก็เต็มไปด้วยความสุข!
เขารู้ว่าชายชุดดำมีพลังมหาศาล ทุกอย่างที่เขาเห็นในตอนนี้ทำให้เขาโล่งใจอย่างมาก
“นายท่านแข็งแกร่งจริงๆขอรับ” ลั่วซีรีบเข้าไปเลียแข็งเลียขาทันที
แต่ชายชุดดำกลับส่งเสียงฮึออกมาอย่างดูถูกเหยียดหยาม
ผู้ลี้ภัยที่ถูกจับอยู่ในมือของชายชุดดำมีสีหน้าหวาดกลัว คนอื่นๆที่อยู่รอบตัวพวกเขาพากันตกตะลึงกับความแข็งแกร่งของศัตรู
พลังวิญญาณสีม่วง!
แม้ว่าทุกคนจะเข้าโจมตีเขา มันก็ยังไม่พอที่จะล้มชายคนนั้นได้
สิ่งที่ทำให้ผู้ลี้ภัยทุกคนตกใจมากยิ่งขึ้นก็คือการปรากฏตัวของลั่วซีที่อยู่ข้างๆชายชุดดำ ในใจของผู้ลี้ภัย ลั่วซีเป็นคนดี พวกเขาไม่เคยคิดเลยว่า “ผู้ใจบุญ” ที่พวกเขาเคารพมากจะพาปีศาจร้ายมาที่นี่
“เจ้าคนแซ่จวิน! ถ้าวันนี้เจ้ายังทำตัวเป็นเต่าหดหัวอยู่ล่ะก็ งั้นเจ้าก็จะได้เห็นขยะพวกนี้ตายต่อหน้าเจ้า!” เมื่อมีชายชุดดำอยู่ข้างๆ ความกล้าของลั่วซีก็เพิ่มขึ้นทันที เขายืนอยู่บนพื้นพลางตะโกนเสียงดัง
ท่าทางหยิ่งผยองนั้นทำให้พวกผู้ลี้ภัยอยากจะกระโดดเข้าไปฉีกคนหน้าซื่อใจคดนั่นออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
พวกเขาต้องตาบอดแน่ ถึงได้คิดว่าสุนัขจิ้งจอกเจ้าเล่ห์นี่เป็นคนดี!
“มาพังหอพักของข้าแล้วยังจะเห่าอีกหรือ?” ทันใดนั้น เสียงเย็นชาก็ดังขึ้นในหูของทุกคน
ผู้ลี้ภัยทุกคนหันหน้าไปหาเจ้าของเสียงนั้น แล้วทุกคนก็มีสีหน้ายินดีขึ้นมาทันที
ชายชุดดำเลิกคิ้วมองผู้เยาว์ในชุดสีขาวที่เดินเข้ามาช้าๆ ผู้เยาว์คนนั้นมีรูปร่างเล็ก ใบหน้าธรรมดาไม่โดดเด่น แต่ดวงตาเย็นชาอย่างมาก เห็นครั้งเดียวก็ไม่อาจลืมได้เลย
“เจ้าคือคุณชายจวินที่คนพวกนี้พูดถึงหรือ?” ชายชุดดำหรี่ตามองจวินอู๋เสียที่อยู่ตรงหน้าเขา
เขาคิดไม่ถึงว่าคนที่ทำให้ลั่วซีกับเจ้าเมืองถึงกับจนปัญญา จะเป็นผู้เยาว์ที่ดูผอมแห้งแบบนี้
“ใช่” จวินอู๋เสียเลิกคิ้ว นางรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าพลังวิญญาณสีม่วงที่เปล่งออกมาจากชายชุดดำนั้นรุนแรงเพียงใด
ไม่ใช่คนธรรมดาจริงๆ
“ดี อย่างน้อยเจ้าก็กล้ายอมรับ” ชายชุดดำยิ้มเยือกเย็น
“เมืองชิงเฟิงไม่ใช่ที่ที่เจ้าจะสร้างความวุ่นวายได้ ไม่ว่าเจ้าจะเป็นใคร เจ้าจะต้องที่นี่วันนี้”
“โอ้?” จวินอู๋เสียเลิกคิ้ว ดวงตาเย็นชาของนางกวาดมองชายชุดดำ “สร้างความวุ่นวาย? แทนที่จะพูดว่าข้าสร้างความวุ่นวาย เจ้าน่าจะพูดว่าข้าทำให้แผนการของเจ้ายุ่งเหยิงมากกว่านะ”
จวินอู๋เสียสวนกลับ ดวงตาส่องประกายเย็นเยียบ
“ปล่อยให้ผู้ลี้ภัยที่อ่อนแอเข้ามาในเมือง จากนั้นก็เอายาพิษร้ายแรงให้พวกเขากินเพื่อเปลี่ยนพวกเขาให้กลายเป็นหุ่นเชิดในมือเจ้า แล้วจะได้พาพิษที่น่ากลัวนั่นไปยังที่ต่างๆทั่วโลกเพื่อสร้างคนพิษขึ้นมา……เป็นอุบายที่ดีจริงๆ! ทำเหมือนชีวิตคนไร้ค่าเป็นฝุ่นผง ใครให้เจ้ามีสิทธิ์ทำอะไรตามอำเภอใจเช่นนี้?”
คำพูดของจวินอู๋เสียเป็นเหมือนสายฟ้าจากท้องฟ้าที่ปลอดโปร่ง ฟาดลงมาที่หัวใจของผู้ลี้ภัยทุกคน ดวงตาของพวกเขาเบิกกว้าง ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน
ลั่วซีมองจวินอู๋เสียและอาศัยเรื่องที่เขามีชายชุดดำหนุนหลังอยู่ ก้าวออกมาพูดอย่างเย้ยหยันว่า “ได้รับใช้นายท่านนับว่าเป็นเกียรติของพวกมันแล้ว”