“แต่พวกเราทุกคนเป็นวิวัฒนาการและแข็งแกร่งกว่าคนที่เก่งที่สุดที่พวกนั้นมีซะอีก” มีทหารนายหนึ่งรีบพูดปฏิเสธคำสั่งของชูฮันขึ้นมาทันที “ผมคิดว่าการที่ท่านทำกับเราแบบนี้มันไม่สมเหตุสมผลเลย นี่มันเป็นการสูญเสียความสามารถของพวกเราอย่างเปล่าประโยชน์”
นายทหาร 20 นายรวมถึงซูเซียงหลงต่างมีสีหน้าอารมณ์ไปทางเดียวกันหมด ทุกคนเป็นวิวัฒนาการ…การจะให้พวกเขาไปต่อสู้เข้าทีมกับคนธรรมดานั้นมันเป็นเรื่องที่รับไม่ได้ แน่นอนว่าพวกเขาไม่อยากทำ พวกเขามีศักดิ์ศรีของพวกเขา
ขวานซิ่วโหลในมือของชูฮันเริ่มเปล่งลำแสงสีดำออกมา ชูฮันหันหน้าไปเผชิญหน้ากับเหล่านายทหาร ด้านหลังของชูฮันคือฝูงซอมบี้นับพันที่กำลังมุ่งหน้ามา หากชูฮันกลับดูเหมือนไม่สนใจอันตรายข้างหลังตัวเองเลย สายตาคมเฉียบจ้องเขม็งมาที่นายทหารคนที่ไม่เชื่อฟังคำสั่งของเขา
วร๊ากกกกก!
เสียงคำรามสนั่นของซอมบี้ที่ทำให้คนแทบหูหนวกได้!
สถานการณ์เริ่มทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ กระแสของฝูงซอมบี้กำลังเข้ามาใกล้ขึ้นทุกขณะ และในขณะที่ซูเซียงหลงและนายทหารกำลังมองหน้าชูฮันอยู่และอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองขวานซิ่วโหลในมือชูฮันไปด้วย——-
เพี้ยะ!
เสียงตบเข้าที่หน้าของนายทหารคนนั้นดังขึ้น ตามมาด้วยเสียงแหกปากของหลิวยู่ติง “นาย! สามเดือนของตลอดการฝึกฝนในกองทัพ! ยังไม่เข้าใจอีกเหรอ รวมทีมซะ! คำสั่งของผู้บังคับบัญชาคือที่สุด!”
ฟรึบ!
นายทหาร 20 นายกระจายตัวกันไปอย่างรวดเร็ว ไม่มีเสียงโต้เถียงชูฮันหรือการต่อสู้เพื่อศักดิ์ศรีของพวกเขาอีกต่อไป ฝูงซอมบี้ตรงหน้าอยู่ห่างจากพวกเขาออกไปเพียงแค่ไม่กี่เมตรเท่านั้น ถ้าพวกเขาไม่ทำอะไรตอนนี้พวกเขากลัวว่าจะต้องตายไปอย่างไม่ได้แม้แต่จะต่อสู้ถึงจิตใจข้างในจะไม่อยากเชื่อฟังคำสั่งของชูฮันก็ตาม
และประเด็นที่สำคัญที่สุดในตอนนี้ก็คือสายตาของชูฮันที่ทำให้พวกเขารู้สึกมวลท้อง มันเหมือนราวกับว่ากำลังจ้องตากับเทพเจ้าแห่งความตายอยู่ พวกเขาไม่รู้เลยว่าถ้าจ้องต่อไปอีกแม้แต่วินาทีเดียวพวกเขาจะมีชีวิตรอดมั้ย
“แยกย้ายซะ หาทีมที่ไม่มีวิวัฒนาการและเข้าไปรวมซะ!” เฉินเสี้ยนกาวมองไปที่นายทหาร 20 นายที่กำลังวิ่งกระจายกันไปมาตามคำสั่งของชูฮัน ส่วนผู้คนอื่นๆที่เคยร่วมสงครามเมืองตงกับชูฮันมาแล้วต่างมีสีหน้าพอใจ
การตบเมื่อสักครู่จากหลิวยู่ติงนั้นไม่ได้เป็นเพียงแค่การเตือนสตินายทหาร 20 นายที่ดื้อรั้น แต่ยังเป็นการขัดขวางจิตสังหารของชูฮันอีกด้วย
หลิวยู่ติงที่ยืนอยู่ข้างชูฮันพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเคารพ “ผมขอโทษครับท่าน ผมผิดที่เข้ามาขัดแต่พวกเขาเป็นทหารที่ดีจริงๆผมไม่อยากให้พวกเขาตายเปล่าๆ”
ส่วนตัวกันแล้วเขานับถือเป็นพี่น้องกับชูฮัน แต่ในสนามรบเขาเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของชูฮัน หลิวยู่ติงที่มีตำแหนงพลตรีรู้สถานะของตัวเองดี
ชูฮันถอนสายตากลับมามองไปที่ฝูงซอมบี้ขนาดใหญ่ที่กำลังมุ่งเข้ามา เสียงของชูฮันไร้ร่องรอยของอารมณ์ใดๆ “สามเดือนของการฝึกฝนอย่างยากลำบาก”
“ครับ!” หลิวยู่ติงตอบรับทันที
ในขณะเดียวกันเขาก็คาดหวังว่าชูฮันจะต่อสู้กับกระแสซอมบี้ ตั้งแต่ที่ได้กลับมาเจอและอยู่ด้วยกันมาสามวันติด หลิวยู่ติงพบว่าชูฮันในตอนนี้แตกต่างจากในอดีตอย่างสิ้นเชิง โดยเฉพาะเมื่อเผชิญหน้ากับซอมบี้จำนวนมาก พลังที่หลิวยู่ติงสัมผัสได้ยิ่งทำให้หลิวยู่ติงรู้สึกบูชา…นี่คือออร่าที่ผู้บัญชาการควรจะมี
เฉินช่าวเย่ที่อยู่ห่างออกไปได้หยิบปืนไรเฟิลขึ้นไปเตรียมพร้อมอยู่บนหลังคารถแล้ว ส่วนติงเซวถูกบังคับให้ตามติดอยู่ข้างกายของเฉินช่าวเย่ ภารกิจของเฉินช่าวเย่ไม่ใข่การฆ่าซอมบี้แต่เป็นการคอยระวังหลังให้ชูฮัน ในกรณีฉุกเฉินชูฮันจะต้องสามารถเชื่อใจเฉินช่าวเย่ได้
ปืนในมือของเฉินช่าวเย่นั้นทรงพลังมากกว่าปืนที่ใช้ฆ่าเหล่าทหารก่อนทหารก่อนหน้านี้ แต่ไม่มากพอที่จะฆ่าซอมบี้ระยะ 3 ได้ มันเป็นไรเฟิลธรรมดาที่ทหารในซางจิงใช้กัน ถึงขั้นมีการปรึกษาว่าจะกำจัดปืนนี้ทิ้งเพราะไม่สามารถใช้ประโยชน์ได้ ทว่านี่คือเฉินช่าวเย่ คนที่ฝึกฝนใช้งานกับปืนมากที่สุด…เทพเจ้ามือปืน
พลังทำลายล้างที่ไม่เพียงพอทำให้ไม่สามารถสร้างความเสียหายอะไรแก่ซอมบี้ระดับสูงได้เท่าไหร่ เนื่องจากอย่างไรแล้วซอมบี้ก็แตกต่างจากคน การจะฆ่าพวกมันไม่ใช่เรื่องง่ายๆที่จะยิงตรงไหนก็ได้ มันมีจุดยิงจำกัดในการยิงและตัวปืนก็ต้องมีพลังทำลายพอสมควรเช่นกัน ไม่อย่างนั้นคริสตัลที่อยู่ในกระโหลกของซอมบี้ก็จะแตกระเบิดอย่างสูญเปล่า!
วร๊ากกกกกก—–
ฝูงซอมบี้พุ่งเข้ามาถึงหน้าชูฮันแล้ว พวกมันส่งเสียงคำรามดังสนั่น อ้าปากกว้างเผยให้เห็นเขี้ยวที่ยังคงมีชิ้นเนื้อและเศษกระดูกมนุษย์ติดอยู่ตามซอก น้ำเลือดที่ไหลเยือดย้วยตามปาก
“ทุกคนรอฟังคำสั่ง—-” เสียงของชูฮันค่อนข้างดังชัดก้องไปทั่วบริเวณ ขณะที่ขวานซิ่วโหลในมือชูฮันฟาดลงมา “ไล่ต้อนพวกมันมาให้ฉันที่ตรงกลาง ต้อนมันล้อมวงเข้ามา! ล้อมรอบซอมบี้ไว้!”
“อะไรน่ะ?” หลายคนต่างงุนงงและพูดอะไรไม่ออก
“อย่ามัวแต่อึ้ง! เร็วๆสิ!” เหล่าคนธรรมดาเริ่มวิ่งไปประจำตำแหน่ง ทุกคนวิ่งผ่านกลุ่มทหาร 20 นายที่เอาแต่ยืนนิ่ง
ซูเซียงหลงช็อคอย่างมาก
ทว่ายังไม่ทันที่ซูเซียงหลงจะได้เอ่ยปากถาม ทีมของซูเซียงหลงก็ลากเขาออกวิ่งแล้ว ทำให้ซูเซียงหลงได้มึนงงพร้อมกับวิ่งตามแรงดึงไปอย่างไม่รู้ตัว ทุกคนออกวิ่งและสร้างวงล้อมขึ้นมาทำให้ฝูงซอมบี้มุ่งหน้าตรงไปหาชูฮัน
เฉินเสี้ยนกาวและคนอื่นๆทั้งหมด 80 คน บวกกับทหารอีก 20 นาย รวมเป็น 100 คนออกตัววิ่งกันทันทีที่ชูฮันออกคำสั่งปฏิกิริยาตอบสนองของพวกเขารวดเร็วมาก
ชูฮันที่ยืนอยู่ใจกลางของวงล้อมพร้อมกับขวานในมือที่กวัดแกว่งฟาดฟันใส่ซอมบี้ไม่หยุด หลิวยู่ติงที่อยู่ข้างๆชูฮันกับเฉินช่าวเย่บนหลังคามองกันอย่างส่งสัญญาณ มันมีความกลัวซ่อนอยู่ในนัยน์ตาของเฉินช่าวเย่…ชูฮันมีอำนาจมหาศาลเหลือเกิน
กลิ่นเลือดคละคลุ้งไปทั่ว ฝูงซอมบี้มากกว่าพันตัวกำลังพุ่งเข้ามาหาคนสองคนที่ยืนอยู่ หลิวยู่ติงที่เป็นอัมพาตค้างไปแล้วเพราะความกลัวไม่นานก็เริ่มผ่อนคลาย ทั้งๆที่ฝูงซอมบี้ทั้งน่ากลัวและมีจำนวนมาก ทว่าไม่มีซักตัวที่สามารถเข้ามาใกล้เขาได้เกิน 1 เมตร
ชูฮันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่มีกองซากศพซอมบี้ตั้งศูงขึ้นจนแทบจะกลายเป็นกำแพง มันไม่ใช่กำแพงที่สร้างขึ้นจากศพของซอมบี้แต่เป็นกำแพงที่สร้างขึ้นจากชิ้นส่วนต่างๆที่ฉีกขาดของซอมบี้
มันมีทั้งแขน ขา แม้กระทั่งครึ่งซีกของร่างที่ไร้หัว ชิ้นส่วนต่างๆของซอมบี้กองทับถมกันสูงขึ้นเรื่อยพร้อมกับเลือดสีดำเหนียวเนอะที่เจิ่งนองไปทั่วพื้น กำแพงสูงจนซอมบี้ไม่สามารถฝ่าเข้ามาได้
หลิวยู่ติงตะลึงค้างอย่างทำอะไรไม่ถูก ตอนนี้เขายังคงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าชูฮันต้องการจะทำอะไร ฝูงซอมบี้พวกนี้ชูฮันสามารถฆ่ามันได้ด้วยตัวคนเดียวด้วยซ้ำ เห็นได้ชัดเลยว่าจุดประสงค์ที่แท้จริงคือชูฮันต้องการฝึกฝนคนพวกนี้!
ไม่ช้า ข้างในของหลิวยู่ติงก็ปั่นป่วนจนแทบจะเป็นบ้า เพื่อที่จะฝึกฝน ชูฮันถึงกับใช้วิธีสุดโต่งขนาดนี้ หนึ่งร้อยคนกับซอมบี้กว่าพันตัว จำนวนที่มากกว่าถึงสิบเท่า ชูฮัน…นายนี่มันเกินไปจริงๆ!
ชูฮันวาดขวานยักษ์ในมือพร้อมกับออกคำสั่งคนหนึ่งร้อยคนี่อยู่วงนอก “จัดขบวนเป็นทีม ฆ่าซอมบี้ซะ!”