บทที่ 250 ขโมยจูบจากโลลิน้อยล่ะ!!
ณ พื้นที่โล่งกว้างแห่งหนึ่ง มุกิโนะ ทาคิสึโบะ และเฟรนด้า กำลังยืนรอการมาถึง
ของคินุฮาตะ……..
ตอนนี้มุกิโนะกำลังมีสีหน้าไม่พอใจในแววตาเผยให้เห็นถึงความโกรธเล็กน้อย
จนกระทั่งขณะนึงเธออดทนไม่ไหวอีกต่อไป หันไปถามเฟรนด้า
“เฟรนด้า ยัยคินุฮาตะยังมาไม่ถึงอีกเหรอ?”
“เอ๊ะ แปลกจังเลยน้า…….” เฟรนด้ายกโทรศัพท์กดหาคินุฮาตะหลายครั้งแต่อีก
ฝ่ายก็ไม่รับสายเลย “สุดท้ายแล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ? คินุฮาตะออกจะเป็น
คนตรงต่อเวลาแท้ๆ แถมนี่ยังเป็นคำสั่งจากมุกิโนะ เป็นไปไม่ได้เลยที่คินุฮาตะจะ
ฝ่าฝืนคำสั่งของมุกิโนะ…….”
“คงไม่ใช่ว่าเกิดอุบัติเหตุหรอกนะ?” ทาคิสึโบะพูดด้วยสีหน้าเหนื่อยล้า ตอนนี้เธอ
คิดเหตุผลได้คาอย่างเดียวว่ามันต้องมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นกับคินุฮาตะ!
เอาจริงจะว่าเกิดอุบัติเหตุก็ไม่ผิดหรอก เพราะตอนนี้คินุฮาตะกำลังถูกหมาป่าผู้หิว
โหยวิ่งไล่อยู่……..
ได้ยินมุกิโนะก็เริ่มคิดเหมือนกัน เพราะแทบทุการกิจเธอมักจะได้ไปกับคินุฮาตะ
ตลอดเพราะงั้นเธอจึงเข้าใจในตัวอีกฝ่ายไม่น้อย ถ้าไม่ใช่เพราะมีอะไรเกิดขึ้น คินุ
ฮาตะจะไม่มีทางมาสายเด็ดขาด
“พวกเราควรไปตามหาเธอไหม?” เฟรนด้าหันไปถามมุกิโนะ พวกเธอสี่คนมีGPS
ติดตามตัวอยู่ ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องยากอะไรถ้าจะตามรอยคินุฮาตะ
มุกิโนะพูดด้วยท่าทาใจร้อน “ด้วยพลัง Offense Armor ของคินุฮาตะ มันไม่เป็น
ปัญหาเลยถ้าเธอจะหนี ไม่ต้องรอแล้ว ไปกันเลย!”
เฟรนด้ากับทาคิสึโบะหันมามองกันสีหน้าหมดหนทาง พวกเธอรู้ดีว่าถ้ามุกิโนะ
ตัดสินใจอะไรไปแล้วเธอจะไม่เปลี่ยนใจเด็ดขาด
“อื้ม!”
…………………….
“คุณคงไม่ได้กำลังคิดไปจัดการดาร์คแมทเตอร์ใช่มั้ยคะ?”
นี่คือการตอบสนองแรกของคินุฮาตะเมื่อเธอได้ยินเขาพูดว่า ‘ไปทำให้คาคิเนะมัน
หายไปจากโลกนี้’ เมื่อเห็นวู่หยานพยักหน้า เธอก็พูดว่า
“นี่คุณบ้าไปแล้วสินะคะ? บ้าไปแล้วสินะ? ไม่ใช่ว่าเมื่อกี้คุณเพิ่งบอกว่าดาร์คแมท
เตอร์โครตแข็งแกร่ง?”
“คาคิเนะเก่งมากจริงๆนั่นแหละ…….”
ทันใดนั้นนัยน์ตาคู่สีแดงก็เปลี่ยนกลายเป็นสีทอง ทว่าก็คงอยู่เพียงวินาทีเดียวก็
กลับมาเป็นแบบเดิม แน่นอนว่าคินุฮาตะที่อยู่ในอ้อมกอดเขาย่อมไม่เห็น
วู่หยานยิ้มเล็กๆ “แต่ฉันเก่งกว่า!”
ตอนที่พูดประโยคนี้ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าของวู่หยานนั่นเต็มไปด้วยความมั่นใจอัน
เต็มเปี่ยม ถ้าเป็นตัวเขาก่อนหน้านี่ก็คงไม่กล้าพูดอย่างเต็มปากแบบนี้ว่าจะ
เอาชนะคาคิเนะที่มีพลังโกงๆได้หรอกแถมยังโอกาศแพ้ยังสูงกว่าด้วยซ้ำ…….
แต่ตอนด้วยสายเลือดใหม่และอุปกรณ์ใหม่ แม้กระทั่งอัครทูตสวรรค์เขายังยันไว้
ได้ แล้วนับประสาอะไรกับคาคิเนะ!
ด้วยเหตุนี้ วู่หยานจึงมั่นใจมากว่าตนมีความสามารถมากพอที่จะฆ่าคาคิเนะได้!
ได้ยินคำพูดวู่หยาน คินุฮาตะก็อึ้งไปก่อนจะขมวดคิ้ว “ใช่แล้ว คุณเอาชนะมุกิโนะ
ได้ ถ้าคุณกับมุกิโนะร่วมมือกันบางทีอาจจะชนะดาร์คแมทเตอร์ได้ก็ได้!”
วู่หยานยิ้มอ่อน เขาไม่ได้พูดอะไรต่อ ทว่าในใจกำลังขบขัน หวังว่าพอถึงตอนนั้น
ยัยโลลินี่จะไม่อ้าปากค้างไปน่ะ……
“แต่ว่า……” น้ำเสียง คินุฮาตะเปลี่ยนไป มองหน้าวู่หยาน “ทำไมคุณถึงอยากช่วย
พวกเราล่ะ?”
“นั่นสิ….ทำไมกันนะ?……”วู่หยานแกล้งทำเอามือจับคางครุ่นคิด มองใบหน้า
จริงจังของคินุฮาตะ เขาก็หัวเราะออกมา
“มันช่วยไม่ได้นี่นา ใครใช้ให้เจ้าคาคิเนะมันจะทำร้ายน้องสาวตัวน้อยจองฉันกัน
ล่ะ? ถ้าฉันไม่ลงมือช่วยแล้วใครจะช่วยได้อีก?……..”
“น้องสาวของฉัน?” คินุฮาตะเบิกตากว้างมองไปที่วู่หยาน ก่อนที่จะแหกปาก
ตะโกนออกมา
“ใครเป็นน้องสาวของคุณกันคะ!ไอ้โครตโรคจิตนี่!ว่าแล้วคุณมีความคิดสกปรกกับ
พวกเราสี่คนจริงๆด้วยสินะคะ!!”
“เฮ้ๆช้าก่อน อย่าเข้าใจผิดนะ!” วู่หยานส่ายหน้าโบกมือทันที แล้วพูดต่อด้วยสี
หน้าเที่ยงธรรม “ไม่ใช่สี่ แต่เป็นสามต่างหาก ฉันไม่ได้มีรสนิยมชอบคนอย่างป้ามุ
กิโนะหรอกนะบอกไว้ก่อน!”
“คุณ….คุณ…คุณ…..” คินุฮาตะยกนิ้วสั่นๆชี้ไปที่วู่หยาน มองสีหน้าไร้ยางอายของ
อีกฝ่าที่ประกาศว่าจะรวบพวกเธอสามคน แถมหนึ่งในนั่นยังมีตัวเองอยู่ด้วย คินุ
ฮาตะกลายเป็นคลั่งทันที
“ฉันไม่ใช่น้องสาวคุณ!ไอ้โครตโรคจิตนี่!! อย่าได้คิดอะไรบ้าแบบนี้นะ!!!”
“อั้ยยะ คินุฮาตะจังอย่าอายสิ พวกเราทำเรื่องอย่างว่ากันไปแล้วนะ เธอกลายมา
เป็นครอบครัวของฉันก็ไม่เห็นจะแปลกอะไรนี่?”
“อย่ามาพูดอะไรคลุมเครือแบบนี้นะคะ!ฉันก็แค่โดนคุณ@$%!!”
คินุฮาตะที่ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าตัวเองเพิ่งพูดอะไรไปก็ยังว่าวู่หยานต่อไป “แล้วก็ไม่ใช่
‘พวกเรา’ แต่เป็น ‘คุณ’คนเดียวต่างหาก!พวกเราไม่ได้สมัครใจทำด้วยนะ!!!”
“น่า น่า มันก็เหมือนๆกันนั่นแหละ…….”
“โครตต่างกันเลยคะ!” คินุฮาตะตะโกนรัวๆจนรู้สึกเจ็บคอ ปากหอบแฮ่กๆ เห็น
ได้ลยว่าเมื่อกี้เธออารมณ์ขึ้นขนาดไหน……
วู่หยานมองดูโลลิที่หอบหายใจใหญ่ ทันใดนั่นเขาก็ยื่นมืออกไป ภายใต้สีหน้าตื่น
ตกใจของ คินุฮาตะ เขาก็ได้เชยคางเธอขึ้น จากนั้นยื่นปากเข้าไปใกล้ๆ…….
“คะ…คุณ!…คุณคิดจะทำอะไร!”
องดูนัยน์ตาสีแดงทรวเสน่ห์ของอีกฝ่าย หัวใจเธอก็เต้นตึกตัก ขณะที่เธอกำลังจะ
ปัดมือวู่หยานออกไปจากคางตัวเอง เขาก็ได้พูดขึ้นมาทำให้เธอจำต้องหยุดกึก
“คินุฮาตะจัง เธออยากจะอยู่ในเงามืดนั่นไปตลอดเลยงั้นเหรอ?”
คินุฮาตะเงียบ เธอไม่รู้ว่าจะตอบกลับวู่หยานไปยังไง ถ้าจะบอกว่าไม่คิดเลยก็ไม่ใช่
แต่ตัวเธอที่จมลงไปในความมืดหมดแล้ว จะให้ถอนตัวออกมาก็คงจะ…….
เห็นคินุฮาตะเงียบไป วู่หยานก็ถอนหายใจ ทันใดนั้นเขาก็ยื่นหน้าลงไปประกบ
ปากของตัวเองกับริมฝีปากเล็กๆของเธอ!
คินุฮาตะอึ้งไป กว่าเธอจะทันรู้ตัวก็ได้มีลิ้นอุ่นๆเข้ามาในปากแล้ว แถมมันยังเข้าไป
พันเกี่ยวกับลิ้นตัวเองด้วย…….
เบิกตากว้างมองหน้าวู่หยานที่อยู่ใกล้สุดๆ ทันใดนั่นเธอก็กลายเป็นลนลานทันที
ปากส่งเสียงไม่เป็นภาษาออกมา มือก็ยกขึ้นทุบตีอกวู่หยาน พยายามทำให้เขา
ปล่อยตัวเอง
วู่หยานเร่งเครื่องบดริมฝีปากเข้าไปหนักกว่าเดิม ลิ้นปาดไปมาในปากเธออย่าง
ว่องไว ทำให้เรี่ยวแรงของคินุฮาตะค่อยๆหายไป มือที่ทุบอกเขาอยู่ก็เบาลงเรื่อยๆ
จนสุดท้ายเธอก็เหลือแรงที่ขนาดตบยุง ยุงก็ยังไม่ตาย
หนังตาของคินุฮาตะลู่ลงมาเล็กน้อย มองวู่หยานที่จูบตน จากนั้นเธอก็ค่อยๆ
หลับตาลง ยกมือคล้องคออีกฝ่าย เตรียมตัวรับประสบการณ์จูบแรกของตัวเอง
……
ลิ้นพันเกี่ยวกัน น้ำหลายทั้งคู่ผสมปนเป ครั้งแรกที่จูบกับคนอื่นแถมยังเป็นจูบที่
เร่าร้อนขนาดนี้ นี่ทำให้หัวใจคินุฮาตะเต้นแรง แม้แต่ร่างกายก็เริ่มร้อนผ่าว
การหายใจกลายเป็นยากขึ้น ความรู้สึกที่ยังกับจะขาดอากาศหายใจทำให้คินุฮา
ตะรู้สึกมีความสุขเล็กน้อย……..
ผ่านไปครู่ใหญ่ ปากทั้งสองก็แยกกัน…….
มองดูคินุฮาตะที่หอบหายใจใหญ่ วู่หยานพูดด้วยรอยยิ้มกว้าง “ยังคิดจะปฏิเสธ
ฉันอยู่ไหมเอ่ย คินุฮาตะจัง?”
“..ฉัน….ฉัน….” คินุฮาตะหอบแฮ่กๆ ราวกับจะพูดตอบวู่หยานยังยากเลย เห็น
แบบนี้วู่หยานก็หัวเราะ จากนั้นพูดต่ออย่างหน้าด้านๆว่า
“หึ หึ ถึงยังไงซะฉันก็ตัดสินใจจะเอาเธออยู่แล้วล่ะ ยังมี เฟรนด้า กับ ทาคิสึโบะ
อีก พวกเธอสามคน ฉันไม่คิดจะปล่อยมือไปเด็ดขาด…..”
ประกาศความตั้งใจเสร็จ วู่หยานก็ก้มตัวลงไปเลียปากเล็กๆของคินุฮาตะ แล้ว
ประกบปากจูบอีกครั้ง ไม่นานนักเขาก็ถอนปากออกแล้วพูดยิ้มๆ
“ถ้าเธอยังไม่รู้ว่าจะตอบยังไง ก็ไม่เป็นไร เอาไว้ไปเจอ เฟรนด้า กับ ทาคิสึโบะ
ก่อนค่อยว่ากัน……..”