กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ บทที่ 478
ชาร์ลีพยักหน้าก่อนจะมองไปที่ชายทั้งหก และถามพวกเขาว่า “คุณรู้จักผู้ชายคนนี้หรือเปล่า?”
ชายทั้งหกมีสีหน้าว่างเปล่า พวกเขาดูราวกับว่าพวกเขาไม่สามารถพูดภาษาของพวกเขาได้เลย
ไอแซคก้าวไปข้างหน้าในเวลานี้ก่อนจะพูดกับพวกเขาเป็นภาษาญี่ปุ่น ในเวลานี้ ชายทั้งหกก็ส่ายหัวขณะที่พวกเขาพูดคำมากมาย
ในไม่ช้า ไอแซคก็บอกชาร์ลีว่า “คุณเวดครับ พวกเขาบอกว่าไม่รู้จักชายคนนี้เลย”
“อือ” ชาร์ลีพยักหน้าก่อนจะพูดเบา ๆ ว่า “ในเมื่อพวกมันไม่รู้จักกัน งั้นก็เลือกมาตัวหนึ่งก่อนจะสับมันทั้งเป็น หลังจากนั้นคุณสามารถให้อาหารมันแก่สุนัขก่อนที่จะถามคนที่เหลืออีกห้าคนอีกครั้ง”
“ครับ!” ไอแซคอธิบายคำพูดของชาร์ลีกับชายทั้งหกคนเป็นภาษาญี่ปุ่นทันที และชายทั้งหกก็ตกตะลึงเป็นอย่างมาก
พวกเขาไม่อยากจะเชื่อ ชาร์ลีเพิ่งถามพวกเขาประโยคเดียว และตอนนี้ชาร์ลีกำลังจะสับพวกเขาและให้เป็นอาหารสุนัขจริง ๆ เหรอ?
เขามีความกล้ามากขนาดนั้นจริงหรือ?
ในเวลานี้ ชาร์ลีบอกอัลเบิร์ตว่า “อัลเบิร์ต เนื่องจากคุณคุ้นเคยกับสถานที่นี้มากกว่า ให้นำชายหกคนนี้ออกไป และชั่งน้ำหนักทีละคน หลังจากนั้นผมอยากให้คุณเลือกชิ้นที่หนักที่สุดเพื่อตัด และให้อาหารสุนัข! ให้ทั้งห้าคนเห็นทุกอย่างก่อนที่คุณจะพาพวกเขากลับมาที่นี่เพื่อสอบปากคำเพิ่มเติม!”
อัลเบิร์ตถามอย่างสุภาพว่า “คุณเวด จะเกิดอะไรขึ้นถ้าพวกเขาสารภาพผิดก่อนครับ?”
ชาร์ลีตอบเบา ๆ “ตอนนี้ก็สายเกินไปแล้ว ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เราจะให้เอาพวกมันทั้งหมดเป็นอาหารสุนัขในคืนนี้!”
อิจิโร่ตกตะลึงเป็นอย่างมาก ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวของเขาจากชายหกคนของเขาคือเขาสามารถเข้าใจภาษาของพวกเขา และเขาเข้าใจความหมายเบื้องหลังคำพูดของชาร์ลีในทันที
เขากำลังจะสับคนที่ยังมีชีวิตอยู่เป็นอาหารแก่สุนัขอย่างนั้นเหรอ? คุณชายของตระกูลเวดโหดร้ายขนาดนี้จริง ๆ เหรอ?
แล้วจะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาต้องการที่จะสับเขาด้วย?
ในเวลานี้ อัลเบิร์ต และคนของเขานำชายที่ไม่รู้จักหกคนออกจากอาคาร
ประมาณสิบนาทีต่อมา อิจิโร่ก็ได้ยินเสียงสุนัขในฟาร์มสุนัขส่งเสียงหอน และคำราม
หลังจากนั้น ชายที่เหลืออีกห้าคนก็ถูกลากกลับเข้าไปในอาคาร
ชายทั้งห้าตกใจมากจนชักกระตุกอย่างรุนแรง
ทันทีที่พวกเขาเข้าไปในอาคาร ทั้งห้าคนเริ่มคลั่ง และเริ่มตะโกนใส่อิจิโร่เป็นภาษาญี่ปุ่น
ไอแซครีบแปลสิ่งที่พวกเขาพูดกับชาร์ลีว่า “คุณเวด คนเหล่านี้กำลังบอกอิจิโร่ว่า พวกเขาเห็นเพื่อนของพวกเขาถูกหั่นเป็นชิ้น ๆ และเอาไปให้สุนัขกิน”
ชาร์ลีพยักหน้าก่อนจะมองอิจิโร่ ซึ่งกลัวมากจนแทบจะสลบได้ทุกเมื่อ
หลังจากนั้น ชาร์ลีก็พูดอย่างเย็นชาว่า “อิจิโร่ โคบายาชิ ผมจะให้โอกาสคุณครั้งสุดท้าย คุณควรซื่อสัตย์กับผมในตอนนี้ ไม่อย่างนั้นคุณจะต้องประสบชะตากรรมเดียวกันกับชายผู้นั้นก่อนหน้านี้!”
แม้ว่าอิจิโร่ต้องการมีส่วนช่วยเหลือตระกูลของเขาก็ตาม แต่เขาไม่ได้คิดว่าเขาจะมาตายเพราะเรื่องนี้ เขาตกใจมากเมื่อรู้ว่าชาร์ลีอาจจะฆ่า และทิ้งร่างของเขาในคืนนี้
ดังนั้นเขาจึงรีบอ้อนวอนว่า “คุณเวด ผมจะยอม! ผมจะบอกคุณทุกอย่าง! ผมเป็นคนจ่าย และจ้างพวกเขาให้ไปขโมยยาวิเศษของ ดร.ซิมมอนส์ โปรดยกโทษให้ผมเถอะครับ แค่บอกราคามา ผมจะยอมจ่ายมากกว่านั้น”
ชาร์ลีถามด้วยใบหน้าเย็นชา “ตอนนี้ยาอยู่ที่ไหน?”
อิจิโร่ตอบว่า “ผู้ช่วยของผมนำยาไปกับเขาที่สนามบิน…”
ชาร์ลีถามอีกครั้ง “เครื่องบินออกแล้วใช่ไหม?”
อิจิโร่พยักหน้าซ้ำ ๆ “ใช่ครับ ตอนนี้มันน่าจะบินแล้ว และมันน่าจะออกไปจากน่านฟ้าของโอลรัส ฮิลล์แล้ว…”
ชาร์ลีกัดฟันก่อนจะพูดว่า “คุณกล้าดียังไงมาขโมยยาที่บรรพบุรุษทิ้งไว้ให้พวกเรา? ดี! ดีมาก! ในเมื่อคนของคุณนำยาของเรากลับไปญี่ปุ่นกับเขาแล้ว งั้นคุณก็จะทิ้งชีวิตของคุณไว้ที่ประเทศนี้ก็แล้วกัน!”