บทที่ 278
เฉินเป่ยเสวียนนี่หมายความว่าอย่างไรกัน？
หรือว่า เขาจะไม่ชอบตระกูลเย่？
ทันใดนั้น
เย่หนานเทียนกลัวมาก แม้แต่เหงื่อบนหน้าผากยังไม่กล้าที่จะไหลออกมา
เวลานาน
เฉินเป่ยเสวียนได้วางกล่องของขวัญไว้ข้างๆ ก่อนเอ่ย “ถ้าหากตระกูลเย่นั้นมีใจที่จะให้ ถ้าอย่างงั้นข้าก็จะรับไว้！เจ้าวางใจเถอะ ในจงโจว เพียงแต่หากยังมีตระกูลเฉินอยู่ ก็ไม่มีใครหน้าไหนที่จะกล้ามาแตะต้องตระกูลเย่อย่างแน่นอน！”
เมื่อได้ยินดังนี้ เย่หนานเทียนก็ตกใจเป็นอย่างมาก！
เขาคุกเข่าลง ก่อนจะเอ่ยด้วยความปีติยินดี“ขอบคุณท่านผู้นำตระกูลเฉิน！ พวกเราตระกูลเย่ ต่อไปนี้พวกเราจะยอมทำทุกอย่างเพื่อพวกท่าน！”
เฉินเป่ยเสวียนสะบัดมือก่อนเอ่ย“โอเคแล้ว พวกเราออกไปได้แล้ว！”
“รับทราบ！” เย่หนานเทียนลุกขึ้น และเตรียมที่จะเดินจากไป
เย่โหรวถามอย่างไม่พอ“ไม่ทราบว่าท่านผู้นำตระกูลเฉิน ท่านจะลงมือกับหยางเฟิงเวลาไหน?”
เฉินเป่ยเสวียนตอบด้วยใบหน้าเฉย “จะลงมือกับหยางเฟิงล่ะก็ จะต้องใช้เวลาอีกนานในการวางแผนเลย”
“ข้า……”
เย่โหรวอยากจะพูดต่ออีก
เย่หนานเทียนได้รีบจับมือของเธอเอาไว้ก่อนเอ่ย “ลูกโหรว เราออกไปกันเถอะ!”
เขากลัววว่าหากเย่โหรวพูดต่อไป อาจจะทำให้ท่าน เฉินเป่ยเสวียนโกรธเอาได้！
ถ้าไม่อย่างงั้นจะมีแต่เสียกับเสีย！
หลังจากที่สองคนนั้นจากไป
เฉินเป่ยเหอลุกขึ้นและเอ่ย ：“ท่านแม่ทัพ ท่านจะยอมรับตระกูลเย่จริงๆหรือ？”
เฉินเป่ยเสวียนพูดพลางยิ้ม：“ตระกูลเย่นี้ ถึงจะเป็นถึงตระกูลอันดับสาม แต่ว่าหากเอามาใช้งานคงจะไม่เลวเลยทีเดียว”
“ถ้าอย่างงั้นเราจะกำจัดหยางเฟิงจริงๆหรอ？”
เฉินเป่ยเหอถามด้วยความลังเล
จงโจว ตระกูลหยาง
ราวกับว่ามีหินก้อนใหญ่ ที่ทับไว้ในหัว
ถ้าหากหยางเฟิงมีความสัมพันธ์กับตระกูลนั้นจริงๆล่ะก็ คงไม่มีใครกล้าที่จะทำอะไรเขา！
“เฉินป้าเซียน！”
ทันใดนั้น
เฉินเป่ยเสวียนตะโกนขึ้น
เขาได้มองจ้องไปที่เฉินป้าเซียนอย่างเย็นชา ก่อนเอ่ย “ข้าจะมอบหน้าที่ให้เจ้า ไปตรวจสอบเรื่องความสัมพันธ์ของตระกูลหยางและเจ้าหยางเฟิง”
……
ตงไห่
ไม่กี่วันมานี้
หยางเฟิงได้ใช้ชีวิตและวันเวลาอยู่กับภรรยาและพ่อตาของเขา
ตอนกลางคืนเขาได้ ฮิ ฮิ ฮิ กับภรรยาของเขา ส่วนตอนเช้าเขาก็ได้เล่นสนุกกับลูกสาว
ใช้ชีวิตในแต่ละวันไปอย่างมีความสุขและสบายมาก
วันนี้
เขาไปส่งหยางพั่นพั่นที่โรงเรียนอนุบาล และกลับมาที่คฤหาสน์ตัวคนเดียว
ตอนนี้
เย่เมิ่งเหยียนและเย่ไห่ ทั้งสองคนได้ไปทำงานที่บริษัทกันแล้ว
หลานซินนั้นได้เล่นไพ่นกกระจอกเทศกับบรรดาคุณนาย
ทั้งคฤหาสน์ตอนนี้มีแต่หยางเฟิงคนเดียว
นั่งอยู่บนเก้าอี้ และหยิบแอปเปิลขึ้นมา เตรียมที่จะกัดหนึ่งคำ
ในช่วงเวลานี้เอง
เสือขาวเดินเข้ามาพร้อมหน้าตาเคร่งเครียด
“ท่านแม่ทัพ！”
หยางเฟิงมองไปที่เสือขาวอย่างสงสัยก่อนเอ่ย “เจ้ามีอะไรหรือ?”
ตอนนี้ตัวเขาเองนั้น ไม่ได้สร้างปัญหาอะไรไว้！
ในประเทศวันนี้ก็ไม่ได้พายุเข้า！
เสือขาวนั้นรู้อารมณ์ของตนเป็นอย่างดี
ถ้าไม่มีเรื่องใหญ่ เขานั้นก็ไม่กล้าที่จะมารบกวนเวลาของตน！
เสือขาวพูดอย่างหนักแน่น“ท่านแม่ทัพ คนของตระกูลหยาง มาขอพบท่าน！”
เมื่อได้ยินดังนี้
มือหยางเฟิงที่หยิบแอปเปิล ก็หยุดไปกลางอากาศ
บนใบหน้า
ก็ปรากฏรัศมีแห่งความอาฆาตออกมา！
อากาศที่อบอุ่น ก็เปลี่ยนเป็นเยือกเย็นทันที！
เสือขาวอดไม่ได้ที่จะแอบตัวสั่น
เขารู้ดีว่า ยังไงวะมันก็ต้องเป็นแบบนี้
ทุกครั้ง
เมื่อไหร่ที่พูดถึงตระกูลหยาง เขาเองนั้นแทบจะควบคุมอารมณ์ของตัวเองไว้ไม่ได้！
เมื่อพูดถึงหยางเฟิง
คำว่าตระกูลหยาง คำนี้คือคำต้องห้ามสำหรับเขา！
หยางเฟิงพูดด้วยสีหน้าเย็นชา และกัดฟัน “ให้พวกเขาไสหัวออกไปสะ！”
“รับทราบ！”
เมื่อได้ยินดังนี้ เสือขาวก็เตรียมพร้อมที่จะหันหลังกลับออกไป
“คุณชาย！”
ในตอนนี้
ก็มีผู้อาวุโสท่านหนึ่งเดินเข้ามา
ผู้เฒ่าท่านนี้ ใส่เสื้อผ้าที่มีสีสันงดงาม พร้อมมีรังสีของความเป็นผู้นำที่แพร่กระจายออกมา เมื่อมองก็รู้ได้ว่าไม่ใช่คนธรรม
แต่ท่านผู้เฒ่า——
กลับคุกเข่าด้วยความเคารพและเอ่ย “ผู้ดูแลบ้านตระกูลหยางฟู๋โป๋ ขอคารวะท่านชาย！”
คนนี้
เป็นถึงผู้ดูแลบ้านของตระกูลหยาง ——ฟู๋โป๋！
ในเมืองจงโจว เขาเป็นดังคนผู้ใหญ่ที่ทุกคนใฝ่ฝัน
บทที่ 277
บทที่ 279