บทที่ 279
แต่ว่าวันนี้ เขากลับมานั่งคุกเข่าต่อหน้าหยางเฟิง
ร่างกายที่สั่นไปทั้งตัว พร้อมใบหน้าที่เปลี่ยนสีไปราวกับศพ
เพราะว่าฟู๋โป๋รู้ดีว่า
คนที่อยู่ตรงหน้าตนเองนั้น มีความน่ากลัวซ่อนอยู่เพียงใด！
หยางเฟิง
ที่เคยเป็นคุณชายน้อยของตระกูลหยาง
เมื่อหกปีก่อน ด้วยความที่หยางเฟิงยังเด็กน้อยเลยทำให้ถูกทอดทิ้ง ถูกไล่ออกจากตระกูล ไปเรร่อนอยู่บนถนน！
แต่ทว่าไม่กี่ปีก่อน
ได้มีข่าวที่ดังกระหึ่มไปก็คือ ในเมืองต้าเซี่ยนั้นมีเทพสงครามอยู่！
และหยางเฟิง ก็คือเทพสงครามอันดับหนึ่ง！！
หยางเฟิงไม่ได้สนใจคุณฟู๋โป๋， แต่ได้เปลี่ยนสีหน้าก่อนจะตะโกน “เสือขาว เจ้าไม่ได้ยินที่ข้าพูดหรอ? รีบเอาเขาออกไปจากที่นี่สะ！”
“รับทราบ！”
เสือขาวไม่กล้าที่จะมีคำถาม ก่อนจะเดินไปพูดกับฟู๋โป๋ “ท่านฟู๋โป๋ ท่านอย่าทำให้ข้าลำบากใจเลย ท่านแม่ทัพไม่อยากจะพบท่าน！”
ทันใดนั้นฟู๋โป๋ก็ร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวด
ก่อนที่เขาจะพูดไปร้องไห้ไป “ท่านชาย！ นายท่านผิดไปแล้ว! เพียงแค่ท่านกลับไปกับข้า ทั้งหมดของตระกูลหยางก็จะเป็นของท่าน….”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า！”
เมื่อได้ยินดังนี้
หยางเฟิงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา
ก่อนที่เขาจะหัวเราะเยาะฟู๋โป๋ โดยไม่สนใจ “ท่านคิดว่า ข้าอยากจะสนใจตระกูลหยางอีกหรอ?”
เมื่อได้ยินคำนี้ฟู๋โป๋พูดไม่ออก
ถึงแม่ตระกูลหยาง ที่ในสายตาคนอื่นๆ
จะเป็นตระกูลใหญ่ที่มั่งคั่งในจงโจว
แต่ทว่าต่อภายหน้าของเทพสงครามอันดับหนึ่งของต้าเซี่ย หยางเฟิงนั้นเป็นเพียงแค่คนต่ำต้อยเท่านั้น！
จะมีแต่คนที่อยู่ในสังคมระดับสูงเท่านั้นและ ถึงจะรู้ว่าหยางเฟิงนั้นมีความน่ากลัวเพียงใด！
ในระยะเวลาแป๊บเดียว
หยางเฟิงนั้นจ้องมองไปที่ฟู๋โป๋ด้วยความอาฆาตก่อนเอ่ย “กลับไปบอกเจ้าผู้เฒ่านั่นสะ ว่าจะจะมาคิดหวังอีก ข้าจะไม่กลับที่ตระกูลหยางอีกตลอดไป…..”
“อีกทั้ง——”
“ให้เขาล้างคอให้สะอาด！”
“จะช้าเร็วยังไง ข้าก็จะไปที่จงโจวเพื่อฆ่าเขา เพื่อล้างแค้นให้แม่ของข้า！”
ได้ยินดังนั้น
ใบหน้าของฟู๋โป๋ก็เต็มไปด้วยความหมดหวัง
เขาไม่คิดเลยว่า
หยางเฟิงนั้นจะเกลียดตระกูลหยางจนเข้ากระดูกดำ！
“ท่านชาย ท่านพ่อของท่านรู้สึกผิดจริงๆนะ！ท่านพ่อของท่านถูกบังคับให้ทำเช่นนั้น…”ฟู๋โป๋พูดไปพร้อมร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด
หยางเฟิงตะโกนดังขึ้น“เสือขาว เจ้าจะไม่ทำตามคำสั่งข้าหรอ ？ คำที่ข้าพูดไป มันไม่มีผลหรอไง ！มัวทำอะไรล่ะ? รีบพาเจ้านั่นออกไปจากตรงนี้สะ！”
เสือขาวตกใจจนเหงื่อตก
เขารู้ว่าหยางเฟิงโกรธแล้ว
เขาไม่ลังเล และรีบเข้าไปพาฟู๋โป๋ลากออกไป
ผู้ดูแลตระกูลหยางที่มั่งคั่ง แต่ทว่าตอนนี้ราวกับหมา ที่ถูกเสือขาวลากกับพื้นออกไปข้างนอก！
ฟู๋โป๋พูดอย่างไม่พอใจ และตะโกน “ท่านชาย พ่อท่านรู้สึกผิดไปแล้วจริงๆ！ ในช่วงปีหลายปีที่ผ่านมา ท่านพ่อท่านอยากจะชดเชยทุกอย่างให้กับท่าน…”
แต่น่าเสียดาย
หน้าหยางเฟิงตอนนี้ นิ่งและมืดมนไปแล้ว!
เขาไม่แม้แต่จะเอาฟู๋โป๋มาคิดใส่ใจ
ภายด้านนอกคฤหาสน์
เสือขาวมองไปที่ฟู๋โป๋ ก่อนจะพูดถอนหายใจ “ฟู๋โป๋ ท่านกลับไปเถอะ！ท่านแม่ทัพจะไม่กลับไปที่บ้านตระกูลหยางหรอก！”
เมื่อพูดจบ
เสือขาวส่ายหัว หันหลัง และเดินจากไป
ใบหน้าของฟู๋โป๋ตอนนี้เต็มไปด้วยความผิดหวัง！
เขาเอาโทรศัพท์ออกมา และโทรไปหาเบอร์หนึ่ง
“นายท่าน！”
เสียงโทรศัพท์ ทันใดนั้นก็มีเสียงแหบตอบกลับมา
“เป็นยังไงบ้าง？”
ฟู๋โป๋พูดอย่างลังเล“ท่านชาย ไม่ว่ายังไงเขาก็จะไม่กลับไป！”
เมื่อได้ยินดังนั้น
อีกฝั่งก็นิ่งเงียบไปทันที
“ถ้าไม่อยากกลับ ก็ไม่ต้องกลับ！”
ฟู๋โป๋พูดอย่างลังเล：“แต่ว่านายท่าน……แต่คุณชายน้อยยังลืมเรื่องเมื่อก่อนไม่ได้นะ……”
เสียโทรศัพท์ด้านนั้น ตอบกลับมาอย่างเบาๆ
“ไม่พูดแล้ว！ไม่ต้องไปโทษเขา ทั้งหมดความผิดนี้มันก็เป็นเพราะข้า！”
“เจ้ากลับมาเถอะ！ทั้งชีวิตเขา ยังไงสะก็คงไม่ยอมให้อภัยพ่ออย่างข้าหรอก！”
“บางครั้ง เขาก็คงมีความคิดอยากจะฆ่าข้า เพราะข้าก็คงไม่เหมาะที่จะเป็นพ่อคนหรอก！”
“นายท่าน……”
เมื่อได้ยินดังนี้
ฟู๋โป๋ไม่รู้ว่าควรจะพูดอย่างไรดี