บทที่ 280
ความโกรธแค้นระหว่างสองพ่อลูก คนภายนอกนั้นก็มิอาจรู้ได้จริงๆ
เมื่อวางโทรศัพท์ ฟู๋โป๋ก็มองไปที่คฤหาสน์ ก่อนจะส่ายหัวพูด “ท่านชาย ช้าเร็วยังไง ท่านก็จะต้องเข้าใจ ความลำบากและเจ็บปวดของพ่อท่านเอง！”
หลังจากนั้น
ฟู๋โป๋ก็ได้ขึ้นเฮลิคอปเตอร์ส่วนตัวบินกลับไป
ในคฤหาสน์
เสือขาวเดินเข้ามา ก่อนที่จะถามอย่างระมัดระวัง “ท่านแม่ทัพ เขากลับไปแล้วครับ！”
“อืม！” หยางเฟิงพยักหน้า ก่อนจะพูดด้วยสีหน้าหมดอารมณ์“จำเอาไว้นะ หลังจากนี้อย่าให้ข้าต้องมาเห็นคนของตระกูลหยางอีก！”
“รับทราบ！”
เสือขาวก็ไม่กล้าขัดคำสั่ง จึงรีบพยักหน้า
หยางเฟิงโบกมือก่อนเอ่ย “เจ้าออกไปเถอะ！”
เสือขาวลังเล
ทันใด เขาก็ไม่กล้าที่จะเอ่ยอะไร จึงทำได้เพียงถอนหายใจและเดินออกไปจากคฤหาสน์
หลังจากที่เสือขาวจากไป！
ทั้งคฤหาสน์จึงมีเพียงแค่หยางเฟิง
อารมณ์ของหยางเฟิงนั้น ตอนนี้ขึ้นๆลงๆ
ทันทีทันใดนั้น เขาก็คิดหวนกลับไปเมื่อหกปีก่อน
หกปีก่อน
เขานั้นเป็นถึงคุณชายของตระกูลหยางผู้ร่ำรวย ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขไม่มีปัญหาและไร้ความกังวล
แต่ทว่ามีอยู่วันหนึ่ง
พ่อของตนเองนั้น ได้ละทิ้งภรรยาและลูกชายของเขา
เขาไล่ภรรยาออกจากบ้านตระกูลหยาง และไปแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นที่มีความร่ำรวย！
จากนี้ไป
หยางเฟิงกับแม่ของเขาต้องใช้ชีวิตเร่ร่อน อดๆอยากๆใช้ชีวิตอย่างลำบาก
ในสุดท้าย
ด้วยความเย็นของสภาพอากาศและความอดอยาก จึงทำให้แม่ของเขานั้นได้นอนตายอยู่ข้างถนน
แต่ว่าเขานั้น กลับไปผลิกพลันไปอยู่ที่เมืองตงไห่
ในที่สุดเขาก็ได้ถูกรับเลือกจากตระกูลเย่ ให้ได้เป็นลูกเขยและแต่งงานกับเย่เมิ่งเหยียน
ตั้งแต่ที่แม่เขาเสียในตอนนี้
หยางเฟิงสัญญาไว้ว่า ทั้งชีวิตนี้เขาและตระกูลหยางจะต้องไม่อยู่ร่วมกันเด็ดขาด！
เขาไม่มีทางลืม ตอนที่แม่ของเขานั้นหิวคนไม่มีแรงจะพูด และเขาเองนั้นก็ไม่แรงและความสามารถจึงทำได้แค่เสียใจ……
เขาลืมไม่ลง แม่ของเขาล้มลง แม่แต่ยาแค่ไม่กี่ร้อยบาท ก็สามารถที่จะรักษาแม่ของเขาได้ แต่ตนนั้นเป็นแค่ขอทาน และในวันค่ำคืนที่ไม่มีคนบริจาค ที่ทำได้แค่ใช้ชีวิตให้อยู่รอดไปวันๆหนึ่ง……
เขายิ่งไม่สามารถที่จะลืมได้！
ตอนที่แม่ของเขาใกล้จะจากไป ในดวงตาที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง จะโกรธแค้น！
แต่ในวันนี้
ตระกูลหยางมาขอร้องให้เขากลับไป ฝันไปหรือเปล่า！
พวกเขา น่าจะคิดถึงพลังอำนาจของเขาในตอนนี้สะมากกว่า！
“ตระกูลหยาง ข้าจะทำลายให้ย่อยยับ！”
เมื่อคิดถึงตอนนี้ หยางเฟิงได้แต่ตาแดง และกัดฟัน！
เมื่อคิดถึงตอนที่แม่ของเขานั้นได้ตายจากไปอย่างน่าสงสาร
น้ำตาร้อนๆ ก็ได้ไหลออกมาจากดวงตาของหยางเฟิง
“ท่านแม่……”
หยางเฟิงได้ใช้มือทั้งสองนั้น จับจี้สร้อยคอของตัวเองขึ้นมา
ในช่วงก่อนที่แม่เขาจะจากไป เพราะนี่คือสิ่งของชิ้นเดียวที่แม่มอบให้กับเขาก่อนจากไป
“ที่รัก！”
ในตอนนี้
เย่เมิ่งเหยียนได้กลับมาแล้ว และเรียกเขาอย่างอ่อนโยน
หยางเฟิงค่อยๆปรับอารมณ์ก่อนจะยิ้มและเอ่ย “ที่รัก คุณกลับมาแล้ว！”
“ใช่สิ……”
ทันใดนั้น
เย่เมิ่งเยียนตกตะลึงงัน！
เธอมองเห็นดวงตาของหยางเฟิงนั้นเป็นสีแดง！
“ที่รัก คุณร้องไห้หรอ？”
หยางเฟิงพูดยิ้มๆ “เหอเหอ！ จะเป็นไปได้อย่างไรล่ะ? ผมนี่หรอจะร้องไห้?”
เย่เมิ่งเหยียนไม่ได้ถามซักต่อ！
เธอรู้ดีว่า สามีของตนนั้น เป็นคนบ้าบิ่น ไม่กลัวแม้แต่ฟ้าดิน！
เขาไม่พูด แน่นอนว่าเขาต้องมีเหตุผลของเขา
เย่เมิ่งเหยียนค่อยๆเดินไปหาหยางเฟิง ก่อนที่จะค่อยๆกอดเขา
“ที่รัก？”
หยางเฟิงตกตะลึงงัน！
“ที่รัก ฉันรักคุณ！”
เย่เมิ่งเหยียนไม่ได้พูดอะไรต่อ เพียงแต่ก่อนเอาหัวของหยางเฟิงนั้น มาซบที่ไหล่ของตนเอง
หนึ่งมือที่นุ่มนิ่ม ก็ค่อยๆลูบไปที่ศีรษะของหยางเฟิง
ไม่หยุดที่จะลูบลงไปบนหัว……
ราวกับว่าแม่กำลังมอบความรักให้ลูก
ผ่านไปนาน
เย่เมิ่งเหยียนพูดและหัวเรา“ที่รัก วันนี้ตอนกลางคืนคุณพอจะมีเวลาไหม?”
หยางเฟิงเงยหน้าขึ้น
ในตอนนี้ ภายในดวงตาของเขา แทบจะไม่มีสีแดงแล้ว
แต่ทว่า เย่เมิ่งเหยียนกับหัวเราะคิกคักและมองไปที่เขา
มองไปจนกระทั่ง หยางเฟิงนั้นแทบจะไปไม่เป็น！
หยางเฟิงรีบลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะพูดตลก“ขอแค่ท่านผู้นำออกคำสั่ง จะเรียกข้ามาเมื่อไหร่ก็ได้นะ！”
ฟิ้ว！
เย่เมิ่งเหยียนหัวเราะ ก่อนเอ่ย “ที่รัก พรุ่งนี้ตอนกลางคืนฉันจะมีกินเลี้ยงกับเพื่อนสมัยมหาลัย ฉันอยากจะให้คุณไปร่วมด้วย คุณลองดูสิว่าจะไปด้วยได้ไหม?”