ตอนที่ 445 ลุยเดี่ยวจีบหนุ่ม (2)
พอมองกลุ่มเมฆที่ลอยกลิ้งอยู่นอกหน้าต่าง อันซย่าซย่ายังคิดว่านี่ไม่ใช่ความจริง
เมื่อเครื่องบินมาถึงประเทศM อันซย่าซย่าก็กรอกแบบฟอร์มเข้าเมืองพร้อมกับแบกเป้ออกเดินทางในต่างแดน
พอเธอมองไปรอบๆ ก็พบว่าผู้คนส่วนใหญ่เป็นชาวต่างชาติผิวขาวตาสีฟ้า ทั้งยังมีชาวแอฟริกันที่มีรูปร่างกำยำผิวคล้ำอยู่บางส่วน
อันซย่าซย่าหยิบกระดาษออกมาใบหนึ่ง ซึ่งในนั้นเขียนที่อยู่ของเซิ่งอี่เจ๋อเป็นภาษาอังกฤษ เธอสื่อสารกับรถแท็กซี่ที่จอดอยู่ข้างนอกสนามบินโดยใช้แอพพลิเคชั่นแปลภาษาของไป่ตู้ จากนั้นคนขับรถพาอันซย่าซย่าไปส่งยังจุดหมายด้วยความกระตือรือร้น
เพลงร็อกที่เปิดภายในรถทำให้อันซย่าซย่าใจเต้นรัว
นี่เธอลุยเดี่ยวเพื่อมาหาเซิ่งอี่เจ๋อจริงๆ ด้วย
มันช่างน่าเหลือเชื่ออะไรแบบนี้
เธอบีบหน้าตัวเองและยิงฟันเพราะความเจ็บ ท้ายที่สุดก็รู้สึกถึงความจริงขึ้นมาบ้าง
ตอนนี้ที่ประเทศMก็ดึกมากแล้ว โดยปกติคนในเมืองอวี้มักจะเข้านอนกันในเวลานี้ แต่ชีวิตยามค่ำคืนของคนที่นี่ดูเหมือนกำลังจะเริ่มขึ้น แสงไฟสว่างไสวอย่างสวยงามมาพร้อมกับเสียงเจี๊ยวจ๊าวที่แสนจะคึกคัก
อันซย่าซย่าต้องมนต์สะกดความศิวิไลซ์ของเมืองนี้ เธอลดกระจกหน้าต่างลงและมองวิวทิวทัศน์ที่อยู่ภายนอก
ทันใดนั้นเสียงปืนก็ดังขึ้นมาหลายนัด เธอตกใจจนเหงื่อแตก
“โอ้มายก๊อด!” เธอจับเข็มขัดนิรภัยแน่นด้วยความหวาดกลัว คนขับรถพูดภาษาอังกฤษด้วยรอยยิ้ม “ไม่เป็นไรนะสาวสวย เป็นเรื่องปกติ เธอจะไม่บาดเจ็บไปหรอก”
อันซย่าซย่าอยากจะร้องไห้โดยไม่มีน้ำตาและเริ่มตระหนักได้ว่าที่นี่สามารถครอบครองปืนได้ไม่ผิดกฎหมาย แม่บ้านแต่ละคนควักปืนจริงออกมาจากลิ้นชักได้ตามสบาย
เธอจิ้มนิ้วตัวเองเหมือนเด็กน้อยและยังมีความกลัวอยู่ในใจ
หลังจากเวลาผ่านไปกว่าหนึ่งชั่วโมง รถก็จอดอยู่ที่หน้าอพาร์ตเมนต์แห่งหนึ่ง อันซย่าซย่าจ่ายค่าโดยสารเสร็จก็รวบรวมความกล้าเดินเข้าไป จากนั้นกดกริ่งประตู
มีเสียงฝีเท้าที่มั่นคงอยู่ภายในห้อง พออันซย่าซย่าได้ยินก็รู้แล้วว่าเป็นเซิ่งอี่เจ๋อ หัวใจเธอเร่งความเร็วขึ้นทันที
โอ้พระเจ้า! ประหม่าจังเลย!
ประตูถูกเปิดออก เผยให้เห็นใบหน้าที่หล่อเหลาของเซิ่งอี่เจ๋อ ผมของเขายุ่งเล็กน้อย ท่าทีเฉยเมย เมื่อเห็นอันซย่าซย่ารูม่านตาของเขาก็ขยายออกและมีสีหน้าเหมือนไม่อยากจะเชื่อ
ปัง! ——
เขาปิดประตูอีกครั้ง!
อันซย่าซย่า “…”
หลังจากนั้นไม่นานประตูก็เปิดออกอีกครั้ง เซิ่งอี่เจ๋อกะพริบตาและถูมือตัวเองไปมา เขาพูดอย่างสั่นๆ “ซย่าซย่า…?”
อันซย่าซย่าแทบจะไม่เคยเห็นเขามีอาการลนลานแบบนี้มาก่อน เธอยกมุมปากอย่างอดไม่ได้ พอคิดดูอีกทีทั้งสองยังไม่ได้คืนดีกันเลย เธอจึงยิ้มอย่างเก้อเขิน “ฉันเข้าไปได้ไหม?”
ในวินาทีถัดมา เธอก็ถูกรวบตัวเข้าสู่อ้อมกอดที่ทั้งหนาและอบอุ่น เซิ่งอี่เจ๋ออยากจะใช้แรงนี้หลอมเธอให้กลายเป็นหนึ่งเดียวกับเขา หน้าอกกระเพื่อม แม้แต่การหายใจของเขาก็ยุ่งเหยิง
“ซย่าซย่า…ยัยโง่…นี่เธอจริงๆ เหรอ? เธอมาได้ยังไง?!”
อันซย่าซย่าที่อยู่ในอ้อมกอดของเขาพูดพึมพำ “เซิ่งอี่เจ๋อ เบาๆ หน่อย…ฉันจะโดนนายบี้หมดแล้วเนี่ย!”
เซิ่งอี่เจ๋อรีบผ่อนแรงลงเล็กน้อย เขาเห็นอันซย่าซย่าบุ้ยปากทำหน้าเหมือนไม่พอใจ “ฉันมาแล้ว นายไม่ต้อนรับเหรอ?
ดวงตามืดมนหรี่ลง มีแสงแวบผ่านนัยน์ตาแคบ หลังจากล็อกประตู ใครบางคนก็จูบอย่างลึกซึ้งบ่งบอกว่าเขา “ยินดี” มากแค่ไหน…
อันซย่าซย่าโดนเขาจูบจนกระสับกระส่ายไม่รู้วันรู้คืน เซิ่งอี่เจ๋อถึงจะยอมปล่อยไป
สาวน้อยหน้าแดง “นาย…คนหยาบคาย!”
นิ้วเรียวลูบไล้ไปบนริมฝีปากที่บวมแดงของเธอ เซิ่งอี่เจ๋อคร่ำครวญ “ซย่าซย่า ยังจำเพลงกล่อมเด็กได้ไหม? กระต่ายน้อยน่ารัก เปิดประตูหน่อยสิ…”
อันซย่าซย่าดูสับสน
“ตอนนี้กระต่ายน้อยมาเคาะถึงหน้าประตูหมาป่าแล้ว ไหนเธอบอกมาซิว่าฉันจะกินเธอดีไหม?”
ตอนที่ 446 ไปล้างตัวให้สะอาดเถอะ
อันซย่าซย่าหน้าแดงพลางชี้เซิ่งอี่เจ๋อ “นายนายนาย…ฉัน ฉัน…”
ที่แท้แล้วเซิ่งอี่เจ๋อก็เป็นคนลามกแบบนี้นี่เอง!
“เนื้อส่งมาถึงหน้าประตู มีเหตุผลอะไรที่จะไม่กินล่ะ?” หลังจากพูดถึงเหตุผลที่มารองรับ เขาก็จูบที่ริมฝีปากเธออีกครั้ง เห็นกับตาว่าท่าทีของสาวน้อยเขินอายขึ้นเรื่อยๆ เซิ่งอี่เจ๋อรู้สึกได้ว่าความหวานแผ่ซ่านไปทั้งหัวใจ
เขาก้มตัวลงเพื่อช่วยอันซย่าซย่าเปลี่ยนรองเท้าแตะด้วยตัวเอง
จากนั้นก็จูงมืออันซย่าซย่ามาที่ห้องนั่งเล่น เซิ่งอี่เจ๋อหยิกแก้มอันซย่าซย่าอย่างอดไม่ได้
ยัยคนนี้เป็นคนจริง? หรือเขาป่วยเป็นโรคคิดถึงจนเกิดภาพหลอน?
อันซย่าซย่าตบมือเขาและพูดอย่างจริงจัง “ที่นายส่งมา ฉันดูหมดแล้วนะ เพราะฉะนั้น…ฉันก็เลยมาหานาย”
เซิ่งอี่เจ๋อพยายามระงับความตื่นเต้นในใจ เขาตอบเพียงแค่ “อืม” เบาๆ นิ้วงอเป็นกำปั้นโดยไม่รู้ตัว
เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าอันซย่าซย่าจะข้ามน้ำข้ามทะเลมาต่างประเทศก็เพื่อเขา
พอคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็ถามด้วยความประหลาดใจ “เธอมาคนเดียว?”
อันซย่าซย่าพยักหน้าและเห็นสีหน้าของเซิ่งอี่เจ๋อดูเข้มลง เธอเกิดอารมณ์น้อยใจขึ้นมาในใจพร้อมกับต่อยเขาไปด้วยความไม่พอใจ “ทำไมนายไม่รับสายฉัน!”
เซิ่งอี่เจ๋อกระแอมไอและปลอบโยนเธออย่างอารมณ์ดี “เอาล่ะๆ ทั้งหมดเป็นความผิดของฉันเอง เธออย่าโกรธเลยนะ”
อันที่จริงการมาต่างประเทศกับซ่งชิงเฉินคือแผนการของเขา
พอบรรลุเป้าหมายแล้ว เขาก็นำหลักฐานส่งเข้าอีเมล์ของอันอี้เป่ย แต่กลับไม่กล้าเปิดมือถือตลอดเวลา
เขากลัวเกินกว่าจะรับสายอันซย่าซย่า กลัวเหลือเกินว่าเธอจะไม่ยอมยกโทษให้เขา กลัวว่าจะได้ยินคำบอกเลิกจากเธออีกครั้ง…
แต่กลับไม่คิดเลยว่าอันซย่าซย่าจะมาหาเขาที่ต่างประเทศ ซึ่งนี่เป็นเรื่องที่เกินคาดจริงๆ!
ด้วยความอบอุ่นที่เอ่อล้นอยู่ในใจถูกห่อหุ้มไปด้วยความสุข เขายิ้มและถามเธอว่า “เธอชอบดาวที่ฉันให้ไปไหม?”
“ไม่ชอบ…” อันซย่าซย่าเบี่ยงหน้าหนีอย่างเอาแต่ใจ แต่สร้อยที่ห้อยบนคอไม่เคยถอดออกเลย
เซิ่งอี่เจ๋อลูบหัวสาวน้อยปากไม่ตรงกับใจคนนี้ “หิวไหม?”
พอพูดถึงเรื่องนี้ อันซย่าซย่าก็พยักหน้าอย่างหดหู่
นั่งเครื่องบินมาตั้งนาน ยังไงก็ต้องหิวอยู่แล้ว!
เซิ่งอี่เจ๋อลุกขึ้นทันทีและทำอะไรบางอย่างให้เธอกินอยู่ในห้องครัวแบบเปิด ภายในเวลาอันรวดเร็ว เขาก็ทำแซนวิชให้เธอเสร็จแล้ว
อันซย่าซย่าหยิบมากัดอย่างมีความสุข
พอกินไปได้ครึ่งหนึ่ง จู่ๆ แซนวิชในมือก็ถูกเซิ่งอี่เจ๋อฉวยไป เขาเลิกคิ้ว “อร่อยมากขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“อร่อยมาก…กับผีน่ะสิ! ก็ไม่ได้อร่อยขนาดนั้นเสียหน่อย…” อันซย่าซย่า-ปากแข็ง
“อ้อ ในเมื่อไม่อร่อย งั้นฉันช่วยเธอกินเอง” เขายิ้มในขณะกินมัน อันซย่าซย่าแสดงท่าทางหมดอาลัยตายอยาก
ผู้ชายคนนี้เป็นอะไรมากไหมถึงได้แย่งของกินของคนอื่น?
เมื่อเห็นแซนวิชแสนอร่อยลดลงทีละนิดๆ อันซย่าซย่าก็รู้สึกบาดใจ “นาย นายไม่ต้องกินแล้ว เหลือให้ฉันหน่อยสิ…”
เธอจ้องมองเซิ่งอี่เจ๋อ เซิ่งอี่เจ๋อหยุดการกระทำ เขานั่งไขว่ห้างและพูดเอื่อยเฉื่อย “ยังโกรธฉันอยู่ไหม?”
ก่อนจะได้กิน อันซย่าซย่ายังโกรธเขามาก ตอนนี้เธอรีบส่ายหัว
“ยังกล้ายกเรื่องเลิกกันมาพูดตามใจปากอีกไหม?”
เธอยังคงส่ายหัวต่อไป
“ดีมาก” ใครบางคนคืนแซนวิชให้อันซย่าซย่าด้วยความเมตตา อันซย่าซย่ากัดจนหมดเกลี้ยงภายในสองสามคำเพราะกลัวว่าจะโดนแย่งไปอีก
หลังจากอิ่มท้องแล้ว เซิ่งอี่เจ๋อก็ผายมือ “ไปล้างตัวให้สะอาดเถอะ”
“!!” ทำไมถึงมีความรู้สึกแปลกๆ?
เซิ่งอี่เจ๋อลูบคาง “ไม่ล้างตัวให้สะอาดแล้วฉันจะกินยังไง? เธอกินอิ่มแล้ว แต่ฉันยังหิวอยู่เลยนะ”
อันซย่าซย่า : …บินกลับประเทศตอนนี้ยังทันไหม?!