ตอนที่ 447 ฉันคิดว่าเธออร่อยกว่าอีก
“นายหิวก็ไปทำอาหารสิ…” อันซย่าซย่ายิ้มแห้ง
เซิ่งอี่เจ๋อครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก็พูดเสียงเข้ม “แต่ฉันคิดว่าเธออร่อยกว่าอีก”
“ไม่ไม่ไม่ ไม่อร่อยหรอก” อันซย่าซย่าส่ายหน้าเหมือนป๋องแป๋งของเล่นเด็ก เธอคว้าหมอนอิงมาป้องกันตัวเอง
เซิ่งอี่เจ๋อมองเธอด้วยสายตาแน่วแน่และมีท่าทีสบายอกสบายใจ ซึ่งตรงกันข้ามกับอันซย่าซย่าที่ประหม่าจนหัวใจสาวน้อยแทบจะระเบิด
ท้ายที่สุดเซิ่งอี่เจ๋อก็ปล่อยเธอไป “ฉันหยอกเธอเล่น เธอยังเด็ก ฉันทำไม่ลงหรอก”
อันซย่าซย่าถอนหายใจ “ที่แท้นายก็ไม่ได้หยาบช้าขนาดนั้น”
“…” เซิ่งอี่เจ๋อทำหน้าจนใจ “ที่แท้แล้วฉันเป็นตัวร้ายในสายตาเธอสินะ?”
อันซย่าซย่าหัวเราะเบาๆ พลางเปิดกระเป๋า เธอเพิ่งพบว่าตัวเองพกของมาน้อยเพื่อไม่ให้เป็นภาระ ดังนั้นจึงไม่ได้พกชุดนอนมาด้วย
เซิ่งอี่เจ๋อเหลือบมอง เขาเดินไปหยิบเสื้อเชิ้ตออกมาจากตู้เสื้อผ้าอย่างใจเย็น “ใส่ชุดนี้แก้ขัดไปก่อนแล้วกัน”
อันซย่าซย่าพยักหน้าขอบคุณแล้วเข้าไปอาบน้ำ
ในขณะที่เปลี่ยนเสื้อเชิ้ตแล้วเดินออกมาจากห้องน้ำ เซิ่งอี่เจ๋อก็กำลังพิงอยู่ข้างหน้าต่าง ด้านนอกหน้าต่างเต็มไปด้วยดวงดาว แสงจันทร์สาดส่องลงมาอย่างสวยงามไม่แพ้ความงดงามของชายหนุ่มแต่อย่างใด
พอได้ยินเสียงการเคลื่อนไหว เซิ่งอี่เจ๋อก็หันกลับไป เขาผงะไปชั่วขณะ
ร่างเล็กบอบบางถูกห่อหุ้มด้วยเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ของเขา เสื้อเชิ้ตคลุมมาถึงก้นเผยให้เห็นส่วนของต้นขาขาวมาจนถึงน่อง เท้าเปลือยของหญิงสาวเหยียบกับพื้น ดวงตาของเธอใสสะอาดราวกับวิวทิวทัศน์ที่สวยไม่เหมือนใครในโลก
ดวงดาวที่ว่าสวยแล้วยังสวยได้ไม่เท่าเธอเลยสักนิด
อันซย่าซย่าดึงเสื้อเชิ้ตอย่างซนๆ พลางถามเสียงเบา “มีที่เป่าผมไหม?”
เสียงนี้ดึงเซิ่งอี่เจ๋อให้กลับมายังโลกแห่งความจริง เขาหาที่เป่าผมอย่างรวดเร็วแล้วลากสาวน้อยมานั่งบนโซฟา “ฉันเป่าให้”
“อ้อ…” อันซย่าซย่านอนบนตักเขาอย่างเปิดเผย เซิ่งอี่เจ๋อหยิบผมยาวของเธอขึ้นมาเป่าด้วยความเอาใจใส่
ด้วยนิ้วที่นุ่มนวลและลมอุ่นอุ่น สบายจนอันซย่าซย่าเกือบจะหลับไปแล้ว
เซิ่งอี่เจ๋อกวาดสายตาหยุดอยู่ที่ต้นขาของสาวน้อยโดยไม่ได้ตั้งใจ
ชายเสื้อเลิกขึ้นมา อืม สีขาวชมพู มันเป็นรสนิยมปกติของเธอ
เขารู้ดีว่าถ้ามองต่อไปจิตใจจะต้องเตลิดเปิดเปิงแน่ๆ เซิ่งอี่เจ๋อจึงชักสายตากลับและรีบเป่าผมเธอให้แห้งโดยเร็ว จากนั้นจูงมือเธอเข้าห้อง
อันซย่าซย่าถามอายๆ “ต้องนอนด้วยกันด้วยเหรอ?”
“ทำไมล่ะ?” เซิ่งอี่เจ๋อเลิกคิ้ว อันซย่าซย่านอนลงไปบนเตียงเหมือนรู้ชะตากรรมและกลิ้งตัวเข้าไปในผ้าห่ม
เซิ่งอี่เจ๋อนอนลงข้างๆ เธอแล้วรวบตัวอันซย่าซย่ามากอด เขาขบติ่งหูเธอเบาๆ “ยัยทึ่ม เราสองคนต้องคิดบัญชีกันเสียหน่อยแล้ว”
คิดบัญชี?
อันซย่าซย่ามองเขาด้วยความสงสัย เธอได้ยินเซิ่งอี่เจ๋อฮัมเสียงเย็นชา “เธอเห็นหลักฐานหมดแล้วนี่?”
“อืม…” เธอยังเคยได้ยินที่ซ่งชิงเฉินกับหลีชั่นซิงทะเลาะกันมากับหูอีกด้วย
“เพราะฉะนั้น คราวนี้เธอเป็นคนเข้าใจฉันผิด” เสียงของใครบางคนแฝงด้วยความจองหอง “เธอยังบอกเลิกฉัน ทำร้ายจิตใจที่เปราะบางของฉัน ทำร้ายสภาพจิตใจจนไม่อาจลบล้างได้”
“สาหัสขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“ใช่!”
“…” อันซย่าซย่าครุ่นคิดสักพักก็โน้มตัวมาจูบที่มุมปากเขาเป็นการประจบ
การกระทำนี้ทำให้จิตใจด้านมืดมีการเคลื่อนไหวพลางหรี่ตาลง นิ้วมือเกเรปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของเธอ
อันซย่าซย่าดิ้น “นายอย่าวุ่นวายสิ! อื้อ…”
คำพูดกล่าวหายังไม่ทันพูดจบก็ถูกสกัดไว้
เสื้อเชิ้ตถูกปลดออกจนเหลือเพียงกางเกงในสีขาวตัวจิ๋ว ความสาวสะพรั่งเผยออกมาโดยไม่ต้องสงสัย เซิ่งอี่เจ๋อพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยเสน่ห์ “ติดหนี้ฉันก็ต้องชดใช้ด้วยเนื้อ”
ตอนที่ 448 หยิบมีดเชือดแล้วกลายร่างเป็นปีศาจในทันที
“อืม…” อันซย่าซย่าผลักเขาอย่างหน้าดำหน้าแดง แต่เนื่องจากกำลังอันน้อยนิดกลับดูเหมือนเป็นการเชื้อเชิญมากกว่าปฏิเสธ
เซิ่งอี่เจ๋ออมยิ้ม เขาจูบลงบนไหปลาร้าอันบอบบางของเธอ ขบเบาๆ ไปไม่กี่ที อันซย่าซย่าก็ขดตัวด้วยความอาย บนผิวขาวประดับไปด้วยรอยแดงชมพู ยิ่งทำให้แววตาของเซิ่งอี่เจ๋อดูล้ำลึกยิ่งขึ้น
“เราทำแบบนี้มันจะไม่ดีหรือเปล่า…” อันซย่าซย่ากัดนิ้วหัวแม่มือพลางมองเขาด้วยน้ำตาคลอ
เซิ่งอี่เจ๋อก้มหน้ายิ้ม “ดูเหมือนจะไม่ค่อยดี…”
“เพราะฉะนั้นเราอย่าหลงทาง ตั้งสติได้แล้ว!” อันซย่าซย่ากะพริบตาโตที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง
เซิ่งอี่เจ๋อถอนหายใจ “แต่พอฉันได้หยิบมีดเชือดแล้วก็กลายร่างเป็นปีศาจในทันที ที่จริงแล้วฉันก็ไม่ได้เป็นคนดีอะไร”
“กรี๊ด——คนเลว!” อันซย่าซย่ากรีดร้อง เธอทั้งเตะทั้งต่อยและกัดริมฝีปาก “ฉันไม่นอนกับนายหรอก! ฮึ!”
╭ (╯^╰) ╮
เซิ่งอี่เจ๋อไม่ได้โวยวาย เขาก้มลงขบไม่กี่ทีแล้วสวมเสื้อผ้าให้เธอใหม่
จากนั้นก็ซบที่แอ่งไหล่ของเธอและยิ้มอย่างมีความสุข
นี่สิ ถึงจะเป็นซย่าซย่าของเขา
ดีจัง
ไม่ใช่ใครที่ไหน
อันซย่าซย่าไม่กล้าวางใจ เธอยกกำปั้นน้อยขึ้นมา “ถ้านายเข้ามา ฉันจะต่อยนาย!”
หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ยิ้มตอบ “ได้”
อันซย่าซย่าอิงแอบอยู่ในอ้อมอกเขาอย่างไม่สบายอารมณ์ เธอผล็อยหลับไปโดยไม่รู้ตัว
เซิ่งอี่เจ๋อจัดผมให้เธอ ยัยทึ่มนี่…ทำให้เขาเบาใจได้จริงๆ
ไม่เสียแรงที่เขารักเธออย่างสุดซึ้ง
โรงเรียนมัธยมฉีซย่า
หลังจากพักเที่ยงได้ไม่นาน ร้านอาหารต่างก็แออัด ซูเสี่ยวโม่วิ่งไปคว้าอาหารจานโปรดแล้วมานั่งกินกับคังเจี้ยนด้วยความรวดเร็ว
“พี่โม่ อย่าแย่งเนื้อฉันได้ไหม?” คังเจี้ยนน้ำตาคลอ
ซูเสี่ยวโม่หาว “มีปัญญาก็พูดมาอีกรอบสิ”
คังเจี้ยนที่มีกำลังในการสู้รบไม่เท่าเธอคีบหมูผัดซอสสองชิ้นมอบให้เป็นเครื่องบรรณาการ
“สองชิ้นสุดท้ายแล้ว ปล่อยฉันเถอะ!”
ซูเสี่ยวโม่กินเนื้ออย่างอิ่มอกอิ่มใจ ทันใดนั้นก็มีกองเนื้อและอาหารทะเลวางอยู่ด้านข้างมากกว่าหนึ่งจาน
วินาทีต่อมาดวงตาของซูเสี่ยวโม่ก็เป็นประกาย น้ำลายไหลยืดออกมา
พอเงยหน้าขึ้นก็เห็นใบหน้าหล่อเหลาที่ทั้งดื้อรั้นและหัวแข็งของฉีเหยียนซีปรากฏอยู่นัยน์ตา เขานั่งลงอยู่ฝั่งตรงข้ามแล้วดันจานมา “กินสิ”
“วางยาหรือเปล่า?” ซูเสี่ยวโม่ระแวง
ฉีเหยียนซีกระตุกมุมปาก “ฉันแค่อยากจะถามเรื่องอันซย่าซย่า”
“อ้อ…” ที่แท้แล้วมีเรื่องจะมาขอร้องเธอ “การเดินทางปลอดภัยดี เมื่อวานส่งวีแชทมาหาฉันแล้วและก็บอกว่าเจอเซิ่งอี่เจ๋อแล้ว ทั้งสองห่างกันแค่ไม่กี่วันก็ใจจะขาด กำลังหวานกันอยู่น่ะ…”
เมื่อได้ยินเธอบรรยาย หัวใจของฉีเหยียนซีก็เหมือนถูกแทงด้วยเข็ม เจ็บราวกับมีรูพรุนถี่ยิบ
แต่ภายนอกยังแสดงท่าทางรังเกียจ “โง่ขนาดนั้นยังไม่โดนปล้น ก้าวหน้าดีทีเดียว”
ร่างสง่าผ่าเผยลุกขึ้นคิดจะจากไป แต่ซูเสี่ยวโม่กลับรั้งไว้ “นั่นน่ะ ฉันมีปัญหาอยากให้นายสอนหน่อย”
ฉีเหยียนซีกวาดตามองเธอด้วยความประหลาดใจ “หืม?”
ซูเสี่ยวโม่โบกมือส่งสัญญาณให้คังเจี้ยนคนโง่หลบไปก่อน คังเจี้ยนคล้อยตามและรีบออกไป
เธอจิ้มนิ้วด้วยท่าทางกระตุ้งกระติ้ง การแสดงออกแบบนี้ทำให้ฉีเหยียนซีตกใจจนแทบจะตกเก้าอี้
“พี่โม่ เธอมีปัญหาอะไรบอกมาได้เลย อย่าทำให้ฉันกลัว!”
ซูเสี่ยวโม่กลอกตา พอคิดได้ว่าจะไม่อารมณ์เสีย เธอจึงกดเสียงพูดลับๆ ล่อๆ ว่า “ผู้ชายน่ะ เขาชอบผู้หญิงแบบไหนกันเหรอ?”
ฉีเหยียนซีลอบมองเธอ “โอ้ พี่โม่ เธอมีคนที่ชอบแล้วเหรอ?”
“เปล่า ฉันก็แค่ถามไปงั้นๆ …รีบบอกมาเร็ว ไม่งั้นฉันจะต่อยนาย!”