ถึงแม้ยกกระบองยางในมือขึ้นสูง แม้กระทั่งประกอบกับท่าทางดุดันที่ถลึงตาจ้องมองแล้ว เป้าหมายที่พุ่งโจมตี กลับเป็นที่วางมือของเก้าอี้ที่เย่เทียนนั่งลง
ภายในความเข้าใจของเขา นี่อย่างไรก็เป็นเพียงละครฉากหนึ่ง!
เพียงแค่ ยืนอยู่ในมุมมองของเย่เทียนไม่ได้คิดแบบนั้น มองพี่ฝางที่ท่าทางโหดเหี้ยม มุมปากวาดรอยยิ้มหยอกเย้าขึ้น
เมื่อสังเกตถึงความผิดปกติของเย่เทียน พี่ฝางอดไม่ได้นึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้าตอนที่เขาเข้ามา ความไม่สงบในใจยิ่งรุนแรง!
แต่ว่า ไม่นานพี่ฝางก็ดึงสติกลับมา
แอบทอดถอนใจว่าวันนี้ตนเองเป็นอะไรไป ไม่ใช่แค่ถ่ายละครเหรอ? นี่ไม่ใช่เรื่องที่ตนเองตามล่าความฝันเหรอ? ทำไมวันนี้มักจะจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวล่ะ?
พิจารณาถึงตรงนี้ พี่ฝางจึงปรับท่าทีของตนเองให้ดี ว่าตามบทละครที่กำหนดไว้แต่แรกฟาดกระบองยางลงไปอย่างแรง
ปึง!
ตอนที่ใกล้ถึงช่วงเวลาสำคัญ เย่เทียนขยับหน่อยหนึ่งแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยลุกขึ้นมาจากบนเก้าอี้
เอาหัวไหล่ดันใต้รักแร้ของพี่ฝางอย่างหนัก ทำให้กระบองอันนี้ของเขาร่วงลงในที่สุด
“แก……”
พี่ฝางทำหน้าแปลกประหลาด บทละครนี้ไม่ถูกต้องนะ!
เพียงแต่ เดิมทีเย่เทียนไม่ได้ให้โอกาสเขาเอ่ยปากพูดต่อไป ขยับเท้ามาด้านหน้าเล็กน้อย หัวไหล่ถูเข้าไปจากใต้รักแร้ของพี่ฝาง ต่อจากนั้นชนบนคางของเขาอย่างแรง
พี่ฝางที่น่าสงสารกำลังจะพูดพอดี โดนแบบนี้ไปแบบไม่ทันได้ระวังตัว เกือบกัดลิ้นจนขาดไป
สัมผัสถึงความเจ็บรุนแรงที่ลอยมาจากคางและลิ้น พี่ฝางอดไม่ไหวจับปากไว้ถอยหลังไปสองสามก้าว พอไม่ระวังสะดุดล้มไปหน่อย ล้มนั่งบนพื้นที่เย็นยะเยือกโดยตรง เกือบทำเอาก้นหักเป็นเสี่ยงๆ
“เชี่ย! แกแม่งทำอะไรอยู่วะ!”
ชายกำยำผมสกินเฮดทำหน้างงงวย
เพียงแต่ เย่เทียนทำการตัดสินไว้แต่แรกจะตอบเขาที่ไหน ขยับเท้าด้วยความว่องไว ถีบเข้าไปอย่างโหดเหี้ยมทีหนึ่ง
เจ้าผมสกินเฮดเพียงรู้สึกว่าเจ็บตรงท้อง ทนไม่ไหวงอตัวลง เกือบจะหายไม่ออกจนหมดสติสลบไป
พี่ฝางเห็นเหตุการณ์ โกรธถึงที่สุดแล้ว
ไม่ใช่แค่แสดงละครเหรอ? จำเป็นต้องลงมือหนักด้วย? ไม่เห็นตัวประกอบเป็นคนเลยทีเดียว!
คิดมาถึงจุดนี้ เขารีบร้อนปีนลุกขึ้นมาจากพื้น ฟาดกระบองเข้าไปยังเย่เทียนอย่างไม่ปรานีอีก
เย่เทียนพึมพำแบบเย็นชา มุมปากวาดรอยยิ้มถากถางขึ้น พอบิดเอว หลบกระบองนี้ไปแบบง่ายดาย
“ฉันไม่เชื่อแล้ว! มาพร้อมกันเลย!”
เห็นชายกำยำผมสกินเฮดที่รู้สึกตื่นตัวปีนขึ้นมา พี่ฝางส่งเสียงสั่งการทันใด กระโจนไปทางเย่เทียนอย่างไม่ลังเลทั้งสิ้น
ชายกำยำผมสกินเฮดถูกเย่เทียนยั่วโมโหถึงขีดสุดเช่นกัน เดินไปตรงกลางห้องสอบสวน ดึงกระบองยางออกมาด้ามหนึ่ง ให้ความร่วมมือกับพี่ฝางฆ่าเย่เทียน
เผชิญหน้ากับชายกำยำที่กระโจนมาโหดร้ายราวกับเสือ ความหมายหยอกเย้าที่มุมปากเย่เทียนยิ่งเข้มข้นขึ้น เหมือนกันยอมรับโชคชะตาอย่างนั้น ยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับเขยื้อนสักนิด
“ใครใช้ให้แกก้าวร้าว ฉันแม่งจะตีแกให้ตายเลยไอ้เวร!”
เห็นเย่เทียนไม่ขยับ พี่ฝางยังคิดว่านี่เขากลัวแล้ว
ในปากเป็นตะโกนว่า กระบองยางในมือกลับไม่ปรานีสักนิดเดียว ผสมกับเสียงลมคำรามซู่ๆ ฟาดเข้าไปแบบมุ่งไปข้างหน้าไม่หวั่นเกรงสิ่งใด
ชายกำยำผมสกินเฮดขยับโจมตีไปยังเย่เทียนจากอีกทางด้านหนึ่ง มองระดับสัญญาณลับนี้ของทั้งสองคน เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่ครั้งแรกที่ร่วมกันเผชิญหน้าศัตรูคนหนึ่ง
ตอนที่กระบองยางในมือทั้งสองใกล้จะโดนตัวเย่เทียน แม้กระทั่งทั้งสองเหมือนสามารถจินตนาการภาพที่เย่เทียนเจ็บปวดร้องคำรามออกมาได้ ในที่สุดเย่เทียนก็มีการเคลื่อนไหวแล้ว
เห็นเพียงเขาขยับเล็กน้อยแบบง่ายดาย ชั่วพริบตาเดียวถอยออกไปด้านหลังระยะห่างครึ่งเมตรได้
พี่ฝางและชายกำยำผมสกินเฮดเห็นแบบนี้ อดสับสนนิดหน่อยไม่ได้ นึกไม่ถึงเลยว่าระดับความเร็วของเย่เทียนจะฉับไวขนาดนี้
วินาทีต่อมา ทั้งสองหัวใจบีบคั้น ด่าทอเย่เทียนต่ำทรามไร้ยางอาย
ไม่มีอะไรอื่น เนื่องจากเย่เทียนถอยไปด้านหลัง ทำให้พวกเขาเผชิญหน้ากันโดยตรง มีความคิดอยากหยุดลง แต่ร่างกายกลับตามไม่ทันปฏิกิริยาของประสาท
ตึงๆ!
เสียงทุ้มต่ำสองทีระเบิดดัง กระบองยางหวดบนตัวของอีกฝ่ายหนึ่งอย่างแรง
ใบหน้าของทั้งสองคนบิดเบี้ยวเข้าด้วยกันอย่างช่วยไม่ได้ เห็นได้ชัดว่าเจ็บปวดถึงขั้นสุดแล้ว
“ให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นถึงตัวเสียจริง!”
เย่เทียนที่ยืนอยู่ด้านข้างส่งเสียงเจื้อยแจ้ว
“เหยดแม่งเอ๊ย!”
ให้เย่เทียนเยาะเย้ยนี้ได้ พี่ฝางยิ่งโกรธจนควบคุมตนเองไม่อยู่ โยนกระบองยางพุ่งเข้าไปทางเย่เทียนอีกครั้งแล้ว
เย่เทียนยักไหล่ ครั้งนี้กลับไม่ได้หลบออกอีก แม้กระทั่งไม่ถอยกลับโจมตีด้วย กระโดดไปด้านหน้าพี่ฝางฉับไว ถีบเข้าไปทีหนึ่งตรงๆ
ปึง!
พี่ฝางจะเป็นคู่ต่อสู้ของเย่เทียนได้อย่างไรกัน ท้องน้อยโดนเท้านี้ไปแบบไม่เกินความคาดหมาย ขณะเดียวกันยังส่งเสียงร้องโหยหวนแบบเจ็บปวดออกมา ทนไม่ไหวงอตัวลงแล้ว
เย่เทียนไม่ได้ปล่อยเขาไปแบบนี้ ขยับนิดหนึ่ง ชั่วอึดใจเดียวมาถึงด้านหลังพี่ฝาง เท้าใหญ่ขนาดสี่สิบสองถีบบนก้นเขาอย่างแรงอีกที
ตึง!
พี่ฝางสูญเสียสมดุลล้มหน้าคะมำไปในที่สุด เหมือนเจ้าผมสกินเฮดก่อนหน้านี้เลย หน้าล้มกระแทกพื้น ฟันหน้าหักไปซี่หนึ่ง เลือดสดที่แดงฉานไหลทะลักออกมา ย่ำแย่จนทนมองไม่ได้
เวลานี้ เจ้าผมสกินเฮดถึงตอบสนองเข้ามา บนหน้าโกรธเคือง ทุบกระบองไปทางศีรษะเย่เทียนด้วยแรงมหาศาล
ดูจากท่วงท่านี้ ถ้าโดนฟาดเข้าจริงล่ะก็ อย่างน้อยล้วนต้องหัวแตกสมองกระทบกระเทือนอย่างแรง
นัยน์ตาดำมืดของเย่เทียนมีแสงหนาวเหน็บแฉลบผ่าน ยื่นมือขวาออกมารวดเร็ว ห้ามกระบองยางในมือของชายกำยำผมสกินเฮดไว้อย่างแม่นยำ และถีบเข้าไปทีหนึ่งอีก
ตึง!
ระหว่างที่ชายกำยำผมสกินเฮดลงมือโหดก่อน วินาทีนี้เย่เทียนไม่ได้พิจารณามากขนาดนั้น เตะโดนเข้าส่วนเนื้อนั้นตรงระหว่างขาสองข้างของเขาเต็มๆ
ตำแหน่งที่อ่อนไหวแบบนี้ คือใช้แรงหน่อยก็พอจะทำให้คนอยู่ระหว่างความเป็นความตายได้เลย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเท้านี้ของเย่เทียนไม่ได้ปรานีแม้แต่น้อย
เปาะ!
ร้องโหยหวนตามมาด้วยเสียงกระบองยางตกพื้นดังขึ้น ชายกำยำผมสกินเฮดหน้าตาบิดเบี้ยวหนักเอาการ จับเป้ากางเกงไว้นอนขดตัวเป็นกุ้ง อดกลั้นความเจ็บปวดที่สูงถึงสิบสามระดับ
ปึง!
แต่ เย่เทียนไม่ได้ปล่อยเขาไปแค่นี้ และเตะเท้าใหญ่ออกไปอีกที ทำเอาชายกำยำผมสกินเฮดหนักเจ็ดสิบแปดสิบกิโลกรัมลอยออกไป จากนั้นกระแทกบนตัวของพี่ฝางอย่างหนักอึ้ง
“อ่า!”
ทันใดนั้นถูกของหนักกดทับ พี่ฝางร้องคำรามออกมาอีกครึ่ง มีความคิดอยากผลักชายกำยำผมสกินเฮดบนตัวออก
เพียงแค่ ไม่รอเขาตอบสนองมา กลับรู้สึกว่าบนตัวหนักขึ้นอีก เย่เทียนนั่งคร่อมขึ้นไปโดยตรงอย่างคาดไม่ถึง
ทันใดนั้น ภายในห้องสอบสวนปรากฏฉากหนึ่งที่น่าตลกขึ้นแล้ว พี่ฝางเป็นฐานรองถูกทับอยู่ด้านล่างสุด ตรงกลางคือชายกำยำผมสกินเฮดที่ตำแหน่งสำคัญโดนโจมตีเจ็บแทบตาย ด้านบนสุดก็คือเย่เทียนที่นั่งคร่อมอยู่บนตัวสองคน และบดทับถึงที่สุด
“หุบปากไปให้ฉันเดี๋ยวนี้ หนวกหูจะตายแล้ว! เชื่อหรือไม่ว่าฉันเอาของเล่นอันนี้ทำให้พวกนายสัมผัสรสชาติที่โดนระเบิดได้?”
เย่เทียนเก็บกระบองยางบนพื้นที่ไม่รู้ว่าเป็นของใครขึ้นมา ตบหน้าของทั้งสองคนแล้ว
พอทั้งสองคนได้ยิน เพียงรู้สึกเสียวทวารหนัก ถึงจะพูดว่าบนตัวยังเจ็บจนยากอดกลั้น แต่ยังกัดริมฝีปากไว้แน่น พยายามไม่ส่งเสียงออกมา หลีกเลี่ยงประสบการณ์ที่สำหรับผู้ชายแล้วเป็นการปฏิบัติที่น่าอัปยศอดสูที่สุด
“นาย นายอยากจะทำอะไรกันแน่?”
พี่ฝางที่ถูกทับอยู่ล่างสุดหวาดผวาถึงที่สุดแล้ว
“กลัวแล้ว?”
เย่เทียนหัวเราะเยาะไม่หยุด “เมื่อกี้พวกนายไม่ใช่ยังโอหังกันมากเหรอ! ตอนนี้ทำไมถึงกลัวแล้วล่ะ?”
ไม่รอพี่ฝางเอ่ยปาก ชายกำยำผมสกินเฮดอยู่ตรงกลางกลับตะโกนคำพูดที่ทำให้เย่เทียนงุนงงในชั่วพริบตาเดียวออกมาประโยคหนึ่ง
“คัต! ผู้กำกับ! ผมแม่งไม่ถ่ายแล้ว!”