เทาเท่กับหลินจือออกไปจากที่พักของจอร์แดนแล้ว เทาเท่ก็มองนาฬิกาข้อมือแล้วถามหลินจือ：“ไปกินอะไรหน่อยไหม？”
วุ่นทั้งเช้า ตอนนี้เกือบเที่ยงแล้ว
“ฉันไม่อยากกิน……”หลินจือหลับตาพิงเบาะนั่ง อารมณ์ไม่ดีนัก
ถึงแม้เมื่อกี๊เธอจะแก้สคริปต์ส่วนนั้นอย่างสุดกำลัง แต่เธอที่ออกมาแล้ว พอนึกถึงเรื่องสกปรกของซูซีกับเนมา ในใจก็รู้สึกเกลียดชังอย่างมาก
ซูซีสะกิดเส้นตายเธอครั้งแล้วครั้งเล่า หลินจือไม่เข้าใจเลย ทำไมบนโลกนี้ถึงมีคนไร้ยางอายได้แบบนี้ ขโมยงานเธอไปไม่พอ ยังทำให้เธอเป็นคนลอกงานพวกเขาอีก
ดีที่จอร์แดนเป็นคนที่ฉลาด ไม่ได้คัดเธอออกในทันที และก็ไม่ประณามอย่างตรงไปตรงมาว่าเป็นคนลอกงานที่ไร้ยางอาย
ไม่งั้นเธอก็จะไม่เพียงแต่พลาดโอกาสที่จะร่วมมือกับจอร์แดนครั้งนี้ แต่ยังถูกกล่าวหาว่าลอกงานคนอื่นอีก
แค่มองเทาเท่ก็รู้ว่าทำไมเธอโกรธจัดแบบนี้ ถึงแม้เธอจะดูเหมือนพูดจาอบอุ่น แต่ที่จริงแล้วเป็นคนจริงจังมาก
เธอมีคุณธรรมในด้านนักเขียนสูง หวงแหนชื่อเสียงของตัวเองเป็นอย่างมาก
เธอเป็นคนสร้างต้นฉบับโดยแท้จริง แต่ซูซีจัดฉากทำให้เธอลอกเลียนแบบ ถึงแม้ตอนนี้เธอจะพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตัวเองแล้ว ก็ตาม แต่มันก็เพียงพอที่จะทำให้เธอหงุดหงิดอยู่ชั่วหนึ่ง
เทาเท่ก็ไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆตัวเองก็เข้าใจเธอทันที อาจจะเพราะเมื่อก่อนไม่ได้ใช้ใจกับเธอจริงๆ
ตอนนี้พอใช้ใจ ก็เลยเข้าใจเธอ
เขาเปิดน้ำแร่ให้เธอ พูดอย่างสบายๆ：“เรื่องพอเกิดขึ้นแล้วต้องมองไปข้างหน้า มาหงุดหงิดไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก”
หลินจือหันไปมองเขาอย่างตกใจเล็กน้อย เขารู้ได้ไงว่าในใจเธอคิดอะไรอยู่？
“คิดหาวิธีหลีกเลี่ยงสิ่งนี้ไม่ให้เกิดขึ้นในอนาคตก็พอ นี่คือสิ่งที่สำคัญที่สุดต่างหากล่ะ”เทาเท่มองเธอแล้วพูด“กลับไปแล้วให้ไวท์ซ่อมคอมให้คุณ แล้วจึงปรับปรุงประสิทธิภาพการป้องกันความปลอดภัยคอมพิวเตอร์คุณให้เป็นระดับสูงสุด”
“ไวท์เข้าใจเรื่องพวกนี้ด้วย？”หลินจือคิดว่าไวท์เป็นเพียงหมอที่มีทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยม และไม่คิดว่าจะเชี่ยวชาญด้านคอมพิวเตอร์ขนาดนี้
ส่วนหลินจือกลับไม่เข้าใจเกี่ยวกับคอมมากนัก สำหรับเธอแล้ว คอมเป็นเพียงเครื่องมือในการเขียนสคริปต์เท่านั้น ส่วนฟังก์ชันอื่นๆนั้น ปกติเธอไม่เคยใช้
สิ่งแรกที่เธอทำทุกวันเมื่อเปิดเครื่องคือเปิดเอกสาร จากนั้นเมื่อมีข้อมูลที่ต้องการหาก็จะเข้าเน็ต รับอีเมลบ้างเป็นบางครั้ง นอกจากนั้น เธอก็ไม่ได้ใช้อะไรเลย
ตามละคนส่วนมากเธอจะดูบนทีวีมากกว่า ความรู้สึกแบบนั้นค่อนข้างมันกว่า
นิสัยนี้ได้รับการปลูกฝังในช่วงสามปีของการแต่งงานกับเทาเท่ มีห้องโสตขนาดใหญ่บนชั้นหนึ่งของคฤหาสน์เขา อุปกรณ์ในนั้นเป็นของระดับไฮเอนด์และเป็นที่นิยมที่สุด เพลิดเพลินมากในการใช้ดูละครหรือหนัง
หย่าแล้วถึงแม้เธอจะไม่มีเงื่อนไขนั้น แต่ก็ชินที่จะดูทีวีจอใหญ่
“อือ”เทาเท่ตอบเธอ“เขาเรียนปริญญาสองใบด้านหมอกับคอม”
หลินจือก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ：“เจ๋งมาก！”
เรียนกพวกหมอก็หนักมากพอแล้ว คิดไม่ถึงว่าไวท์จะยังมีเวลาไปเรียนเอกคอมอีก นี่มันเด็กเรียนชัดๆ
เทาเท่มองเธออย่างคลุมเครือ หลินจือถามอย่างไม่เข้าใจ：“ทำไมเหรอ？”
เทาเท่ละสายตาออก：“เปล่า”
เขาอยากบอกว่าเขาก็ยอดเยี่ยมมาก เรียนปริญญาสองใบเช่นกัน วิชาเอกการเงินกับสื่อมีเดีย พวกเขานี้แย่ตรงไหน？
ก็แค่เทาเท่พูดคำชมตัวเองไม่ออกก็เท่านั้น รู้สึกน่าอาย เรื่องแบบนี้ในบรรดาพวกเขาสี่คนนั้น มีแค่โซเมนที่ทำได้เท่านั้
ถึงแม้หลินจือบอกไม่อยากกินข้าว แต่เทาเท่ก็พาเธอมาโรงแรมที่มีชื่อเสียงในเมืองเวลฟ์ ทั้งสองกินข้าวเที่ยงกันเงียบๆ
เทาเท่พูดอธิบาย：“พวกเขาสองคนต้องรอตลกคุณอยู่โรงแรมแน่ งั้นก็ให้พวกเขารอไปสักพักเถอะ”
เขาสามารถกินข้าวกับหลินจือได้พอดี หรืออาจจะหาที่ไหนไปเดินเล่นก็ได้
ซูซีกับเนมาจัดฉากแบบนี้ ไม่มีอะไรมากไปกว่าอยากเห็นเขากับหลินจือดูตลกและล้มเหลว จะต้องรออยู่ในโถงโรงแรมแน่ รอพวกเขากลับไปก็จะเหน็บแนมพวกเขาทันที
ในเมื่อแบบนี้ งั้นก็ให้พวกเขารออย่างใจจดใจจ่อไปเถอะ
ตอนที่หลินจือกับเทาเท่กินข้าวเที่ยงใกล้จะหมด หลินจือก็รับสายจากเจเทาวน์ ถามว่าที่พวกเขาคุยกับจอร์แดนตอนเช้าเป็นไงบ้าง หลินจือพูดเบาๆ：“ราบรื่นมาก พวกเขาได้อำนาจในการปรับเปลี่ยนแล้ว”
ช่วงนี้เจเทาวน์เจอเรื่องแย่ๆมากพอแล้ว เรื่องสกปรกที่ซูซีกับเนมาทำหลินจือเลยยังไม่ได้บอกเขา
“ดีจัง！”เจเทาวน์ก็ดีใจมาก ก็ชมหลินจือในสายอย่างไม่เกรงใจ“ผมรู้อยู่แล้วว่า คุณต้องทำสำเร็จ”
เจเทาวน์พูดในสายอีกว่า：“วันไหนผมกลับไปพวกเราค่อยเลี้ยงข้าวทุกคน เป็นการฉลองให้คุณ”
“อือ”หลินจือตอบเบาๆ
เจเทาวน์พูดในสายอีกว่า：“ที่จริงผมยังมีอีกเรื่องจะขอร้องคุณ”
หลินจือไม่เข้าใจ：“ทำไมเหรอ？”
เจเทาวน์ไม่ค่อยกล้าพูดนัก：“รบกวนคุณช่วยดูแลแมวของผมหน่อยได้ไหม？”
หลินจือตะลึงเล็กน้อย：“แมว？”
เจเทาวน์อธิบาย：“อือ ก่อนไปผมก็เอาแมวไปฝากเลี้ยงที่ร้านสัตว์เลี้ยงแล้ว เดิมทีผมคิดว่าเดี๋ยวแป๊บเดียวก็ได้กลับไปแล้ว ดังนั้นผมเลยเอาไปฝากเลี้ยงไม่กี่วัน ตอนนี้ครบเวลาแล้ว ได้แต่รบกวนคุณชั่วคราว”
หลินจือเข้าใจทันที แล้วก็ยิ้มอย่างมีความสุข：“ไม่เป็นไร เอามาให้ฉันได้”
เจเทาวน์พูดอย่างรู้สึกขอโทษ：“จะรบกวนคุณไหม？ถ้าคุณไม่ชอบสัตว์เลี้ยงตัวเล็ก ผมจะไปขอให้เพื่อนคนอื่นช่วย”
“ฉันชอบมาก”หลินจือรีบพูด“ฉันชอบสัตว์เลี้ยงตัวเล็กๆมาเสมอ เมื่อก่อนฉันก็อยากเลี้ยงลูกแมวหรือลูกหมาสักตัว——”
หลินจือพูดถึงตรงนี้ก็ชะงักไป เพราะว่าคนร้ายที่ทำให้เธอเลี้ยงได้ไม่สำเร็จนั่งอยู่ตรงข้ามเธอตอนนี้
หลินจือชอบสัตว์เลี้ยงตัวเล็กๆมาเสมอ แต่งงานแล้วอยากเลี้ยงสักตัวมาก หนึ่งคือเธอชอบ สองคือเธอคิดว่าฆ่าเวลาได้ ตัวเองจะได้เลิกคิดเรื่องที่เทาเท่ไม่รักเธอได้
เธอจำได้ว่าเธอเคยพูดกับเทาเท่ แต่ตอนนี้เทาเท่ตอบโต้อย่างไรรู้ไหม？
เหมือนจะพูดอะไรด้วยสีหน้าไม่พอใจ“ถ้าบ้านนี้มีแมวหรือหมาก็จะไม่มีเขา มีเขาก็จะไม่มีแมวหรือหมา”อะไรแบบนั้น เธอเลยล้มเลิกความคิดนี้ไป
พูดตรงๆแล้ว หลังจากกลับประเทศมาถ้าไม่ใช่ว่ามัวแต่ยุ่งกับสคริปต์ เธอก็อยากไปร้านขายสัตว์เลี้ยงแล้วซื้อสัตว์เลี้ยงกลับมาสักตัวจริงๆ
แมวหรือหมาก็ได้ทั้งนั้น เธอชอบหมด
ตอนนี้เจเทาวน์ให้เธอช่วยดูแลแมว เธอยินดีมาก
“ดีจัง รบกวนคุณแล้ว”หลินจือช่วยเขาดูแลแมวได้ เจเทาวน์ก็โล่งอกมาก
เขารู้ว่าหลินจือที่เป็นผู้หญิงอ่อนโยนจิตใจดี จะต้องดีต่อสัตว์เลี้ยงด้วยกันแน่ๆ
ทั้งสองคุยอีกสักพักเกี่ยวกับเรื่องสัตว์เลี้ยงของเจเทาวน์ พอหลินจือคิดว่าเดี๋ยวต่อไปจะมีแมวน้อยขนฟูให้กอด ก็ดีใจอย่างมาก จนลืมว่าตรงข้ามยังมีเทาเท่นั่งอยู่