ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 298 แด๊ดดี้พาภรรยาของคุณกลับมาหรือยัง
ที่จริงเขาเคยสงสัยทัศนคติของคุณท่านที่มีต่อผู้หญิงคนนั้นมาโดยตลอดเพราะสิ่งที่เขาเคยทำก่อนหน้านี้มันมากเกินไปจริงๆ
แต่ตอนนี้เมื่อเห็นการแสดงออกทางสีหน้าของเขาเช่นนี้เขาก็รู้สึกตื่นตัวน้อยลง
“ไม่ใช่เธอต้องการชุบตระกูลวชิรนันท์ผมแค่ปูทางให้เธอ”
“จริงเหรอ”คุณท่านแปลกใจมาก”งั้นก็ดีถ้าตระกูลวชิรนันท์ของเธอลุกขึ้นได้อีกครั้งเธอจะได้ไม่เกลียดเรามากขนาดนั้นแล้ว”
เขาใช้คำว่า”เกลียด”
ใช่ความหวังสูงสุดของพวกเขาในตอนนี้คืออะไรไม่ใช่แค่เพื่อชดเชยความผิดพลาดของเขาในปีนั้นแต่ยังหวังจะกอบกู้ตระกูลวชิรนันท์กลับมาให้ผู้หญิงคนนั้นกลับมาอีกครั้ง
ยังไงลูกสามคนก็ต้องการแม่เช่นกัน-
เมื่อแสนรักกลับมายังคฤหาสน์หมายเลขหนึ่งเด็กทั้งสามก็หลับไปแล้วดังนั้นเขาจึงตรงไปที่ห้องของลูกสาวเพื่อดูดวงใจดวงน้อยที่เขาเพิ่งเอากลับมาได้
ผลการตรวจดีเอ็นเอทำให้เขารู้ว่าเด็กคนนี้เป็นลูกของเขาด้วย
ด้วยสิ่งนี้ทำให้เขายิ่งอึดอัดและรู้สึกผิดมากขึ้นไปอีก
เกือบครึ่งปีแล้วที่ผู้หญิงคนนั้นอยู่กับเด็กคนนี้ใต้จมูกของเขาแต่เขาไม่เพียงแต่ไม่ค้นพบแต่ยังใช้เด็กคนนี้เพื่อทำให้เธอขายหน้าอีก
เขาตาบอดจริงๆ
ไม่สมควรเป็นพ่อคนเลยจริงๆ
แสนรักนั่งลงตรงหน้าเตียงสีชมพูของลูกมองดูก้อนกลมๆที่นอนหลับอยู่ในผ้าห่มนุ่มฟูแล้วอดไม่ได้ที่จะก้มลงจูบใบหน้าเล็กๆที่อวบอ้วนของเธอ
“แม่คะกลับมาแล้วเหรอคะ”
ขณะหลับก้อนกลมๆตัวน้อยที่หลับสนิทรู้สึกถึงการจุมพิตบนใบหน้าเล็กๆจึงเริ่มพึมพำถึงแม่อีกครั้ง
ใช่เธอไม่ได้เจอแม่มาเกือบเดือนแล้ว
แสนรักรู้สึกปวดใจเป็นอย่างมากโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขานึกได้ว่าคืนนั้นในเคลียร์ในสนามเล็กๆที่มืดมิดเด็กผู้หญิงคนนี้พูดกับเขาทีละคำว่าไม่เอาแล้วให้คุณทั้งหมด!
คำพูดนี้ทำให้หัวใจของเขาเหมือนมีมีดบาดแม้แต่หายใจก็ยังเจ็บปวด
เส้นหมี่จะเอายังไงกันแน่กลับมาได้ไหมคุณไม่รู้หรือว่าเด็กๆคิดถึงคุณมาก
“แด๊ดดี้กลับมาแล้วเหรอ”
ขณะที่นั่งอยู่ด้วยความเจ็บปวดทันใดนั้นร่างเล็กร่างหนึ่งก็ปรากฏขึ้นที่ประตูห้องนอน
หลังจากที่ร่างเล็กเห็นเขาร่างผอมบางก็ยืนอยู่กับที่และเขาไม่รู้ว่าเพราะเขาเห็นหน้าเศร้าของเขาหรือเปล่าถึงได้เปลี่ยนเป็นซุกคนอย่างปกติ
เรียกเขาเบาๆอยู่ตรงนั้น
แสนรักกลับมารู้สึกตัวและสงบอารมณ์ลงทันทีพลางระงับความแดงในดวงตาของเขา
“อืมกลับมาแล้วคิวคิวทำไมดึกขนาดนี้ยังไม่นอนมาหาแด๊ดดี้นี่สิ”เขากวักมือเรียกลูกให้เดินเข้าไปกอด
คิวคิวเดินไปอย่างเชื่อฟัง
เขาเข้าไปในอ้อมแขนของแด๊ดดี้แล้วปล่อยให้แขนที่แข็งแรงและทรงพลังโอบรอบตัวเขาราวกับต้นไม้ใหญ่ที่ให้เขาได้พักพิง
ตอนนี้เขารู้สึกอบอุ่นมาก
ไม่ใช่แค่หม่ามี๊แต่ยังมีแด๊ดดี้ด้วยทั้งสามคนไม่ได้เจอกันนานแสนนานแล้ว
คิวคิวเอนตัวพิงแขนพ่ออย่างสบายใจ”แด๊ดดี้ไปตามหม่ามี๊กลับมาหรอครับ”
แสนรักตกตะลึงครู่หนึ่ง
เด็กคนนี้รู้หรือ
“ผมรู้ว่าแด๊ดดี้ต้องตามหาหม่ามี๊แน่นอนแด๊ดดี้ไม่มีทางไม่ต้องการหม่ามี๊ใช่ไหม”
“…แน่นอน”ในที่สุดแสนรักก็ตอบลูกชายด้วยน้ำเสียงที่จริงจังและเคร่งขรึมกว่าที่เคย
ในที่สุดคิวคิวที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาก็ยิ้มเมื่อได้ยิน
ต่อมาเขาก็หยิบของบางอย่างออกมาจากกระเป๋าชุดนอนแล้วเขาก็ให้แด๊ดดี้โดยไม่รีรอ
“ที่นี่เป็นที่ที่เพื่อนๆของหม่ามี๊กับหม่ามี๊อยู่ในต่างประเทศในช่วงหลายปีที่ผ่านมาแด๊ดดี้ต้องทำงพยายามและพาหม่ามี๊ของเรากลับมาให้ได้นะมิฉะนั้นแด๊ดดี้จะกลายเป็นพ่อหม้ายแล้ว”
“พ่อม่าย”แสนรักตกตะลึง
“ก็เป็นคนแก่ที่เสียภรรยาแล้วยังจะมีลูกติดอีกเป็นฝูงน่ะสิ”คิวคิวอธิบายราวกับสุนัขจิ้งจอกตัวน้อยเมื่อแด๊ดดี้ยังไม่หันหลังกลับ
ใบหน้าที่หล่อเหลาของแสนรักมืดลงทันที
เขาแก่ที่ไหน
ยังไม่ถึงสามสิบปีเลย
แล้วถ้าเขามีลูกติดแล้วยังไงอย่างกับบอกว่าถ้าผู้หญิงคนนั้นไปแล้วเขาจะหาเมียไม่ได้อีกอย่างนั้นแหละ
ด้วยสถานะที่หล่อและรวยเพียงแค่เรากระดิกนิ้วผู้หญิงก็มาแล้วโอเคมั้ย
ประธานแสนรักไม่พอใจอย่างมากกับตำแหน่งที่ลูกชายของเขามอบให้
แต่แล้วลูกชายที่มีความสามารถของเขาก็เริ่มวิเคราะห์เขาอีกครั้ง”แด๊ดดี้คิดดูนะแด๊ดดี้ทั้งมีเงินทั้งหล่อแค่คุณอยากได้ต้องมีคนมากมายอยากเป็นแม่เลี้ยงของเราแน่แต่คุณเคยคิดถึงมั้ยว่าพอได้แม่เลี้ยงมาแล้วความสัมพันธ์พ่อลูกความสัมพันธ์ตาหลาน…แด๊ดดี้ว่ามันไม่ยุ่งยากหรอ”
แสนรัก”…”
ไม่กี่วินาทีจากนั้นเขาก็พูดไม่ออก
ไอ้ลูกคนนี้ใครเล่าเรื่องทั้งหมดนี้ให้เขาฟัง
ไม่กี่วันหลังจากนั้นแสนรักก็จัดการงานอยู่ในบริษัทตลอดและผู้ถือหุ้นเหล่านั้นก็ไม่กล้าสร้างปัญหาอีกต่อไปหลังเขากลับมาทุกคนก็กลับบ้านอย่างเชื่อฟัง
ยกเว้นคนที่ชื่อฮาลี
“ประธานฮาลีผมได้ไปถามแผนกหลักทรัพย์ของบริษัทแล้วและพวกเขาก็ตรวจพบว่าหุ้นของบริษัทขายได้มากในเวลานั้นเพราะมีคนในอเมริกาแอบปฏิบัติการอยู่ในความมืดด้วยความสามารถของเราเราจึงสามารถตรวจพบสิ่งนี้ได้แล้วรายงานให้ฝ่ายการเงินทราบ”