บทที่ 259 ทาคิสึโบะที่เปลี่ยนไปล่ะ

Shoujo Grand Summoning ไปจีบสาวที่โลกอนิเมะกันเถอะ!

บทที่ 259 ทาคิสึโบะที่เปลี่ยนไปล่ะ!
มองดูโลลิที่น้ำตาซึมนั่งยองๆยกมือกุมหัว จู่ๆวู่หยานก็รู้สึกผิดขึ้นมา เขาจึงหันหัว
หนีไปอีกทางเพราะตอนนี้เธอดูน่ารักเกินไป…….
คินุฮาตะ กับ ทาคิสึโบะ ดูจะชินกับการที่เพื่อนตัวเองชอบทำตัวน่ารักอยู่แล้ว ทั้ง
สองเมินเฟรนด้าแล้วหันไปมองวู่หยาน
ไม่นานนักสองสาวก็สังเกตเห็นว่ามือของเขากำลังถือศพคาคิเนะอยู่………….
คินุฮาตะ กับ ทาคิสึโบะ ตะลึงค้าง เฟรนด้าที่กำลังนั่งยองๆก็แอบเหลือบมองวู่
หยานอยู่เช่นกันพอเห็นศพคาคิเนะเธอก็มีสีหน้าไม่ต่างจากสองคนแรก
“คะ…คุณ…เอ่อ..คือ….คุณฆ่าเขาไปแล้วจริงๆเหรอคะ?”
ปากเล็กๆของคินุฮาตะอ้าออกเป็นรูปตัว ‘O’ เธอมองศพคาคิเนะด้วยสีหน้าความ
ไม่อยากเชื่อ แม้แต่คินุฮาตะยังมีอาการขนาดนี้ นี่ยิ่งไม่ต้องพูดถึงอีกสองสาวเลย
คินุฮาตะได้ยินจากปากวู่หยานมาแล้วว่าคาคิเนะนั่นเก่งมาก แต่ทาคิสึโบะกับเฟ
รนด้านั่นต่างออกไป ทั้งสองได้เห็นด้วยตาตัวเองมาแล้วว่าอีกฝ่ายน่ากลัวขนาด
ไหน
พวกเธอรวมไปถึงเลเวล5มุกิโนะ กลับไม่สามารถทำอะไรได้คาคิเนะได้เลย แต่
ตอนนี้กลับถูกผู้ชายคนนี้ฆ่า!!
แถมชายคนนี้ยังไม่มีรอยแฟลเลยด้วย!
เขา…แข็งแกร่งถึงขนาดนี้เลย?…………..
ในเวลานี้ ทาคิสึโบะ คินุฮาคะ และ เฟรนด้า นั่นช็อคจนหัวว่างเปล่า…………
มองดูใบหน้าเอ๋อๆของทั้งสามถึงมันจะดูน่ารักดีก็เถอะ แต่ตอนจ้องแบบนี้ก็ทำเขา
อึดอัดหน่อยๆเหมือนกัน วู่หยานถอนหายใจให้กับท่าทางโอเวอร์ของสามสาว
“พวกเธอเวอร์ไปมั้ยเนี่ย?” วู่หยานมองบนใส่ จากนั้นเขาก็โยนศพในมือลงพื้น
‘ตุบ’ ตัวคาคิเนะหล่นกองกับพื้นอย่างไร้ชีวิต ทำหัวใจทั้งสามเต้นโครมคราม
มองดูรูขนาดใหญ่ตรงหน้าอกคาคิเนะ พวกเธอไม่เคยเห็นใครโดนตายด้ววิธีที่
โหดเหี้ยมเท่านี้มาก่อนเลย!
คาคิเนะ ที่สามารถชนะมุกิโนะได้แบบไม่เสียเหงื่อกับต้องมาตายอย่างน่าอนาถ
แบบนี้!
ทาคิสึโบะ คินุฮาคะ และ เฟรนด้า หันมามองแลกเปลี่ยนสายตากันด้วยความที่ไม่
รู้ว่าจะทำหน้าแบบไหนดีกับเหตุการณ์ตรงหน้า………..
วู่หยานมองซ้ายมองขวา ก่อนจะขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “แล้ว มุกิโนะ ล่ะ?”
สามน้อยทั้งสามราวกับไม่ได้ยิน พวกเธอยังจ้องศพคาคิเนะไม่เลิก ยังกับจะ
พยายามมองให้แน่ใจว่านี่คือศพของคาคิเนะคนนั้นจริงๆ
ยัยพวกโง่นี่…….
วู่หยานถอนหายใจ ก่อนจะยกมือเขกหัวทั้งสามไปคนละที ทำให้วินาทีต่อมามี
เสียงร้องโอดโอ้ยน่ารักสามเสียงดังขึ้น ก่อนที่จะพากันไปนั่งๆยองกับพื้น…………
“ฉันถามว่า มุกิโนะ อยู่ไหนแล้ว?”
ในที่สุดสามสาวก็ได้ยินคำถามวู่หยาน พวกเธอหันมามองหน้ากัน ก่อนที่จะเป็นคิ
นุฮาตะที่ยกมือขึ้นขอเป็นคนตอบ “มุกิโนะ เธอโครตหนีไปแล้วคะ…….”
“หนีไปแล้ว?” วู่หยานตกใจ เขากวาดตามองหน้าทั้งสามด้วยความสงสัย เมื่อ
ยืนยันได้ว่าพวกเธอไม่ได้ล้อเล้น เขาก็ยักไหล่อย่างเหนื่อยใจ
เห็นแบบนี้เฟรนด้าก็พูดขึ้นด้วยรอยยิ้มแห้งๆ “สุดท้ายแล้ว มุกิโนะไม่เชื่อว่านาย
จะจัดการ Dark Matter ได้จริง ดังนั้นตอนที่นายบินขึ้นฟ้าไปกับ Dark Matter มุ
กิโนะก็เลยใช้โอกาสนี้หนีไปแล้ว……”
ได้ยินที่มา มุมปากวู่หยานก็บิดเบี้ยว เขาเข้าใจอยู่ว่าตัวเองโดนอีกฝ่ายให้ค่าต่ำ แต่
เขาไม่คิดจริงๆว่ามุกิโนะจะเป็นฉวยโอกาศเก่งแบบนี้…….
แต่จริงๆเขาก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร ยังไงซะมุกิโนะก็ไม่ใช่ ‘เป้าหมาย’ ของเขาแต่แรก
แล้ว ถึงสาวสวยอารมร์แบบโอเน่ซังจะดีไม่เลวก็เถอะ แต่อารมณ์ของเธอมันออก
จะ….นะ………
“แล้วมุกิโนะก็หนีไปทั้งยังงั้นเลย? โดยทิ้งพวกเธอไว้เนี่ยนะ?”
หน้าของทั้งสามเสียทันที ก่อนจะตอบมาด้วยเสียงอ่อยๆ “อืม เธอ…ไม่แม้แต่จะ
หันมาพูดลากับพวกเรา เธอวิ่งออกไปเลย……”
มุกิโนะ ชิสุริ ไม่ใช่คนที่รักพวกพ้องจริงๆ……….
“ถ้างั้น……”
วู่หยานกอดอกแล้วมองสามสามที่ยังนั่งยองๆอยู่ เขาผุดเอารอยยิ้มที่ดูใจบุญ
ออกมา แล้วพูดว่า “พวกเธอตามฉันกลับมาที่บ้านเลยล่ะกัน!”
“ห๊ะ?” ทาคิสึโบะ คินุฮาคะ และ เฟรนด้า นิ่งค้างไป หลังจากนั้นพวกเธอก็หวน
นึกไปถึงบทสนทนาของวู่หยานกับมุกิโนะ ใบหน้าเล็กๆอันเยาว์วัยของพวกเธอก็
ขึ้นสีทันที คินุฮาตะเด้งตัวขึ้นมา
“ใครจะไปโครตกลับบ้านของคุณกับคะ!ไอ้โครตโรคจิตนี่!! ขอบอกไว้ก่อนเลยนะ
ว่าอย่ามาคิดอะไรสกปรกกับพวกเราเชียว!!!”
“โอ้?” วู่หยานหรี่ตาลง “อย่าบอกนะว่าเธอคิดจะผิดสัญญา?”
คินุฮาตะสะอึก จากนั้นตะโกนออกมาว่า “นั่นเป็นมุกิโนะตกลงเองต่างหาก! ไม่ใช่
พวกเรา!”
ได้ยินแบบนี้ วู่หยานก็มองคินุฮาตะด้วยสายตาสงสัย “ไม่ใช่ว่าเธอเป็นลูกน้อง
ของยัยนั่น? หัวหน้าของพวกเธอ ‘ขาย’ พวกเธอให้ฉันแล้ว แล้วนี่คิดจะบอกปัด
ง่ายๆแบบนี้? ถ้างั้นองค์กรมืดของพวกเธอก็เป็นได้แค่เรื่องเด็กเล่นกันงั้นสินะ?”
คินุฮาตะพูดไม่ออก มันเป็นเรื่องปกติที่จะมีการซื่อขายมนุษย์ในมุมมืดของเมือง
แห่งการศึกษา ถ้ามันไม่มีคำว่าเชื่อใจล่ะก็ พวกคนลักลอบค้ามนุษย์คงได้เลิกทำ
แล้วไปประกอบอาชีพอื่นกันหมดแล้ว………
แต่ว่าการค้ามนุษย์มันไม่ได้ง่ายๆด้วยการเซ็นกระดาษใบเดียว โดยปกติมันเป็น
การซื่อขายกันแบบมาเจอกันตริง แล้วถ้า ‘สินค้า’ ส่งไปไม่ถึงมือลูกค้า คนขายก็
ต้องออกมารับผิดชอบโดยการจัดส่งใหม่
คินุฮาคะ ทาคิสึโบะ และ เฟรนด้า ไม่คิดว่า มุกิโนะ จะออกมาทำแบบนั้นเพื่อวู่
หยาน ด้วยเหตุนี้ คินุฮาตะจึงกล้าที่จะเถียงข้างๆคูๆอย่างน่าไม่อายแบบนี้ออกมา
“ใช่แล้ว! ถ้าพวกเราไม่สมัครใจนายก็อย่าหวังว่าพวกเราจะตามนายกลับไป!”
วู่หยานพูดไม่ออก คินุฮาตะเถียงกลับคอเป็นเอ็นขนาดนี้ แล้วเขายังจะพูดอะไรได้
อีก?
แต่ว่านะ….คินุฮาตะจัง เธอเล่นผิดคนแล้วที่คิดว่าพูดไร้ยางอายแบบนี้แล้วจะ
ได้ผลน่ะ…………….
มือจับคาง วู่หยานพูดด้วยรอยยิ้ม “หรือก็คือ ถ้าพวกเธอตกลงเองก็ไม่มีปัญญา
แล้ว?”
คินุฮาตะจ้องเขม็ง หลังจากนั้นเธอก็เท้าสะเอวพูดว่า “แน่นอนอยู่แล้ว ถ้าพวกเรา
โครตสมัครใจเองก็ไม่มีปัญหาคะ!”
วู่หยานพยักหน้าอย่างพึงพอใจ จากนั้นเขาก็หันไปมองเฟรนด้า แล้วหรี่ตาลง
เล็กน้อยในแววตาปรากฏแรงกดดันออกมาเล็กน้อย นี่ทำให้เฟรนด้าตัวสั่นเทิ้ม
“เน่ เธอ ตกลง ใช่มั้ย?…….” วู่หยานพูดด้วยรอยยิ้มแจ่มใส ทว่าพอเห็นรอยยิ้มนี้
กลับทำให้เฟรนด้ารู้สึกได้ถึงอันตรายร้ายแรงที่พุ่งเข้าหน้าตนเอง………..
ทั้งตัวสั่นระริก เฟรนด้ากำมือแน่น เธออยากจะพูดปฏิเสธ แต่พอเหลือบไปเห็น
ศพคาคิเนะ บวกกับสายตาน่ากลัวของวู่หยาน เธอก็ไม่อาจดึงความกล้าออกมาได้
เลย…….
“นะ…แน่นอนอยู่แล้วสิค้า…กะ…การที่ได้ติตตามคุณถือเป็นเกียรติของฉันจริงๆคะ
……”
วู่หยานหัวเราะออกมาด้วยสีหน้าคนชนะ ส่วนคินุฮาตะก็มองดูอึ้งๆ ในใจอยาก
ร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตา……..
นี่เธอลืมไปได้ไงยังไงว่าเฟรนด้าเป็นคนขี้ขลาดน่ะ?…….
คินุฮาตะมองค้อนเฟรนด้าแรงๆไปทีนึง แล้วเงยหน้าขึ้นแอ่นหน้าอกออกมา
จากนั้นพูดเสียงดัง “ถึงเฟรนด้าจะยอมแพ้ไปแล้ว แต่ฉันกับทาคิสึโบะยังไม่ยอม
นะคะ!!!”
“เอ่อ…คือว่า…” ทาคิสึโบะแอบมองวู่หยาน หลังจากนั้นยกมือขึ้นพูดว่า “ฉะ…..
ฉัน……”
“เกิดอะไรขึ้น? ทาคิสึโบะ?”คินุฮาตะหันมามองด้วยสายตาแปลกๆ วู่หยานกับเฟ
รนด้าก็หันมามองเช่นกัน
เห็นทุกคนมองมาที่ตนกันหมด ทาคิสึโบะก็หลับตาลงแล้วพูดออกมาอย่างกล้า
หาษว่า “ฉัน…ตกลง…..”
“ว่าไงนะ!” คินุฮาตะกับเฟรนด้าตะโกนออกมา แม้แต่วู่หยานยังตะโกนออกมา
ด้วยความเหลื่อเชื่อ เมื่อคินุฮาตะได้สติเธอก็กระทืบเท้าลงพื้นไม่หยุด “ทาคิสึโบะ!
เธอบ้าไปแล้วเหรอ! เจ้านี่มันเป็นโครตโรคจิตนะคะ! เขาจะจับเธอไปกินนะ!!!”
ทาคิสึโบะหน้าแดง เหลือบมองวู่หยานทีนึงแล้วรีบก้มหน้าลงไม่พูดอะไรออกมา
อีก เธอเอานิ้วชี้ทั้งสองข้างออกมาจิ้มๆกันด้วยความเขินอาย……
นี่….นี่มันยังเป็นทาคิสึโบะที่พวกเรารู้จักอยู่รึเปล่า?…………..