บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 439
“หุบปาก!” เจเรมี่ตะคอกกลับอย่างโกรธจัด
อีวอนเงียบลงทันทีด้วยความกลัว เธอเห็นความเย็นชาในดวงตาของเจเรมี่ และไม่กล้าแม้แต่จะหายใจดังเกินไป
เจเรมี่เดินผ่านอีวอนนและแม่ของเขาไป เขาเข้ามาใกล้มาเดลีน เมื่อเขาเห็นท่าทางไม่พอใจของมาเดลีน เขาก็ถามอย่างอ่อนโยนว่า “คุณอิ่มแล้วหรือยัง? ถ้าอย่างนั้นเรากลับบ้านกันเถอะ”
มาเดลีนลุกขึ้นอย่างช้า ๆ ดวงตาที่เย่อหยิ่งของเธอกวาดสายตามองไปยังอีวอนและแม่ของเจเรมี่ เธอกล่าวขึ้นอย่างช้า ๆ “ฉันไม่อยากกินต่อแล้วล่ะ ฉันจะมีอารมณ์กินอาหารต่อได้ยังไงในเมื่อต้องเผชิญหน้ากับคนพวกนี้”
“…”
แม่ของเจเรมี่ระเบิดทันที “เจเรมี่ ลูกได้ยินไหม? เธอกำลังพูดถึงฉันด้วยความคิดแบบนั้น!”
มาเดลีนยิ้มอย่างเย็นชา “แล้วถ้าฉันพูดกับคุณแบบนั้นล่ะ? คุณคิดว่าฉันจะปล่อยให้คุณรังแกฉันเหมือนกับมาเดลีนเหรอ?”
“แก แก…” แม่ของเจเรมี่พูดไม่ออก “วีล่า ควินน์ เธอหมายความว่ายังไง? เธอโกรธเคืองกับความไม่ยุติธรรมที่มาเดลีนได้รับอย่างนั้นเหรอ? โอ้ น่าสนใจจริง ๆ แต่เธอไม่สามารถหยุดฉันให้หยุดด่าทอว่าเธอเป็นนังผู้หญิงเลวได้หรอก! เธอบอกว่าเมเรดิธใส่ร้ายมาเดลีน แต่ถ้าเธอทำตัวดี ๆ ใครจะคิดทำร้ายเธอได้?”
“ผู้หญิงเลวไร้หัวใจคนนั้นทำร้ายหน้าหลานชายของฉัน และฉันยังไม่ได้ล้างแค้นให้หลานชายของฉันเลย โชคดีแล้วที่เธอตายไป ถ้าไม่อย่างนั้นฉันคงจะไม่ยกโทษให้เธอ!”
“ผมบอกให้เงียบไง! ไม่ได้ยินเหรอ? อยากให้ผมโมโหใช่ไหม?” ใบหน้าของเจเรมี่ซีดลงและดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเยือกเย็น “มาเดลีนได้รับการพิสูจน์แล้วว่าเป็น คุณหนูมอนต์โกเมอรี แม่กล้าพูดแบบนี้ต่อหน้าเอโลอิสกับฌอนไหม?”
“…” แม่ของเขาเม้มริมฝีปากเข้าหากันด้วยความอับอาย
ตอนที่เธอรู้ว่ามาเดลีนเป็นลูกสาวของมอนต์โกเมอรี เธอก็ตกตะลึงเป็นอย่างมาก
มาเดลีนเป็นเด็กที่ดุร้ายที่ถูกเลี้ยงดูมาโดยชายชราที่ป่วยทางจิต แต่กลับกลายเป็นหญิงสาวจากตระกูลมอนต์โกเมอรีที่มีอิทธิพล เธอไม่อาจยอมรับความจริงนี้ได้
ย้อนกลับไปตอนนั้น เธอถึงกับประจบประแจงเอโลอิสด้วยซ้ำ เธอบอกว่ามันคงจะวิเศษมากถ้าพวกเขาสามารถกลายเป็นครอบครัวเดียวกันได้ แต่ในตอนท้ายที่สุด ตัวตนที่แท้จริงของมาเดลีนก็กลับมาตบหน้าเธออยู่ตอนนี้
ในห้องขณะนี้ตกอยู่ในความเงียบ การจ้องมองของเจเรมี่อ่อนน้อมลง “วีล่า กลับกันเถอะ”
มาเดลีนปล่อยหมัดที่กำแน่นพร้อมจ้องไปที่แม่ของเจเรมี่ด้วยสายตาที่เยือกเย็นเต็มไปด้วยเปลวเพลิงแห่งความโกรธ
เมื่อแม่ของเจเรมี่เห็นเจเรมี่จับมือมาเดลีนอย่างเห็นอกเห็นใจ เธอก็เริ่มบ่นพึมพำกับตัวเองอย่างโกรธเคือง “หืม ต่อให้เธอเป็นลูกสาวของมอนต์โกเมอรีแล้วยังไงล่ะ? ฉันก็แค่พูดความจริง นังสารเลวนั่นเกือบทำให้แจ็คเสียโฉมแล้ว และเธอก็เกี่ยวข้องกับการตายของ บริทนีย์ มอนต์โกเมอรีด้วย!”
มาเดลีนหยุดเดินแล้วหันหน้ากลับมา เธอจ้องเขม็งไปที่ใบหน้าแม่ของเจเรมี่ “คุณไม่ได้เห็นด้วยตาของคุณเองหรือมีหลักฐานอะไรเลยด้วยซ้ำ คุณเอาแต่กล่าวหาว่ามีเธอก่ออาชญากรรม ถ้าวันหนึ่งความจริงปรากฏขึ้นมาว่ามาเดลีนเป็นผู้บริสุทธิ์ คุณจะขอโทษเธอไหม? คงไม่ คุณเอาแต่รังแกคนที่อ่อนแอกว่าและยอมคุกเข่าต่อคนที่แข็งแกร่ง”
“…” แม่ของเจเรมี่จ้องมองดูใบหน้าเยาะเย้ยของมาเดลีนด้วยใบหน้าที่อับอายของเธอเอง
แน่นอน เธอไม่มั่นใจและไม่พอใจเป็นอย่างมาก แต่เธอไม่กล้ากล่าวอะไรออกไปเมื่อเห็นว่าเจเรมี่ปกป้องมาเดลีนมากแค่ไหน เธอทำได้เพียงเก็บความโกรธของเธอเอาไว้ข้างใน
มาเดลีนพูดถูก เธอจะรังแกคนที่อ่อนแอและคุกเข่าต่อคนที่แข็งแกร่งเท่านั้น แถมเธอยังจะเอาเปรียบคนอ่อนแออย่างไม่ยุติธรรม แต่กลับเกรงกลัวคนที่แข็งแกร่ง
คราวนี้เธอรู้ว่าเธอกำลังเผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้ที่พอจะทัดเทียมกันได้
วีล่าเป็นคนเอาจริงอย่างแน่นอน ซึ่งมาเดลีนไม่สามารถเปรียบเทียบกับเธอได้เลย
…
ระหว่างทางกลับบ้าน ภายในรถกลับเงียบสนิทผิดปกติ
มาเดลีนมองออกไปนอกหน้าต่างและเห็นทิวทัศน์ภายนอกที่เปลี่ยนไป สายตาของเธอดูอ้างว้าง
เธอจำถนนสายนี้ได้ เธอจำได้ว่าเขาบีบคอเธออย่างโหดร้ายเพียงเพื่อปกป้องเมเรดิธ เขาทั้งตักเตือนเธอและระแวงในตัวเธอ
แม้ว่าเธอจะใช้ชีวิตทั้งชีวิตของเธอเพื่ออยากจะเรียกร้องความเชื่อใจจากเขาสักครั้ง แต่สุดท้ายเธอกลับยังถูกไล่ออกจากรถด้วยความดูถูกเหยียดหยาม
ในวันนั้นมีลมแรงมากและฝนก็ตกอย่างโหมกระหน่ำ
เธอต้องอดทนกับความเจ็บปวดในร่างกายและทรุดตัวลงกับพื้นน้ำแข็ง
ถ้าไม่ใช่เพราะเฟลิเป้ เธออาจถูกรถชนและเสียชีวิตกลางถนนไปแล้ว บางทีเธออาจจะตายจากความเจ็บปวดแล้วก็ได้
‘เหอะ’
‘ในความทรงจำของฉัน นายมอบให้ฉันแต่ความเจ็บปวดเท่านั้น’