ถังซีดึงมือกลับจากมือหลินหรู ฝืนยิ้มและกล่าวว่า “ฉัน… แต่ตอนนี้ฉันเป็นลูกของคุณพ่อคุณแม่”
“หนูมีพ่อแม่สองคนก็ได้นี่” หลินหรูกล่าวพร้อมกับคว้ามือถังซีด้วยท่าทางตื่นเต้น “จริงสิ หนูมีได้! จะดีกว่าไหม ถ้าหนูมีพ่อแม่จากสองครอบครัวที่รักหนู โหรวโหรว ได้โปรดเถอะ แม่ขอร้อง ขอโอกาสให้แม่ได้ทำให้ลูก”
ถังซีดึงมือกลับมาอีกครั้ง ผุดลุกขึ้นยืนแล้วตอบอย่างไม่แน่ใจ “ฉันอยากอยู่คนเดียวค่ะ คุณช่วยออกไปข้างนอกสักครู่ก่อนได้ไหม ฉันจะลองคิดเรื่องนี้ดู”
เมื่อเห็นความไม่สบายบนใบหน้าลูกสาว หลินหรูก็รู้ว่าเธอมาไกลเกินไป จึงพยักหน้า เดินไปที่ประตูแล้วกล่าวว่า “ได้จ้ะ แม่จะไม่บังคับลูก ตามสบายนะจ๊ะ อย่าเพิ่งเบื่อ…”
ถังซีเอื้อมมือไปปิดประตู ปฏิเสธไม่ได้ว่าหลินหรูในฐานะคนเป็นแม่นั้น ดีต่อลูกของเธอจริงๆ
หลินรูยืนเศร้าอยู่หน้าประตูห้องถังซี ดวงตาแดงเรื่อ และนิ่งอยู่อย่างนั้นเป็นเวลานาน ก่อนจะหันหลังกลับเดินลงมาข้างล่าง หยางจิ้งเสียนกำลังต้มซุปอยู่ในครัว เมื่อเห็นเธอลงมาจึงบอกให้ไปนั่งในห้องนั่งเล่น หลินหรูส่ายศีรษะแทนคำตอบ และเดินไปที่ประตูห้องครัว ถามหยางจิ้งเสียนว่า “เธอทำอาหารให้พวกเขาทุกมื้อเลยหรือ”
หลินหรูไม่ค่อยได้ทำอาหารตั้งแต่แต่งงาน เพราะเธอใช้เวลาเกือบทั้งหมดไปกับงานในบริษัท ไม่เคยมีเวลาทำอาหารให้ครอบครัว
หยางจิ้งเสียนพยักหน้าตอบว่า “ทุกคนไม่คุ้นกับการซื้ออาหารจากข้างนอก และฉันไม่อยากจ้างคนรับใช้ ฉันก็เลยทำงานบ้านเอง” จากนั้นเธอก็หยิบผักออกมาจากตู้เย็น นำมาเตรียมเป็นส่วนผสม ก่อนจะกล่าวต่อไป “นั่งสิ อีกแป๊บเดียวก็เสร็จแล้ว กุ้งซอสต้นหอมเป็นอาหารโปรดของโหรวโหรว จิ่งกับส่ากำลังออกไปซื้อกุ้ง หรือเธอจะไปนั่งดูทีวีรอในห้องนั่งเล่นก็ได้”
หลินหรูไม่อยากอยู่ต่อ ไม่อยากเห็นพวกเขามีช่วงเวลาแสนสุข แต่เธอก็ยังไม่อยากไปจากที่นี่ เธอยิ้มและกล่าวว่า “ให้ฉันช่วยเธอได้ไหม ถึงฉันจะไม่เก่งแต่ก็พอทำได้”
ความประหลาดใจฉายชัดในดวงตาหยางจิ้งเสียน ทุกๆ ปีครอบครัวเธอจะกลับไปที่คฤหาสน์ตระกูลเซียวในวันตรุษจีน เธอจะไปถึงที่นั่นแต่เนิ่นๆ เพื่อคอยกำกับดูแลคนรับใช้ในการเตรียมอาหาร แต่หลินหรูจะไม่โผล่มาจนกว่าอาหารจะเสร็จ หลังจากทานเสร็จแล้วเธอก็จะรีบไป เธอดูงานยุ่งอยู่ตลอดเวลา ว่าแต่เธอทำอาหารเป็นหรือเปล่า
เมื่อเห็นร่องรอยความประหลาดใจในสายตาหยางจิ้งเสียน หลินหรูก็ยิ้มและบอกว่า “ก่อนแต่งงานกับหงอี้ฉันก็ทำอาหารทานเอง ถึงจะเป็นอาหารง่ายๆ แต่ฉันก็รู้วิธีปรุงอาหาร”
หยางจิ้งเสียนไม่พูดอะไรอีก และส่งผักให้หลินหรู “ถ้าอย่างนั้นเธอช่วยฉันหั่นผักได้ไหม ฉันจะทำเนื้อผัดหน่อไม้ฝรั่ง โหรวโหรวชอบหน่อไม้ฝรั่งด้วย”
หลินหรูตอบด้วยรอยยิ้มและพยักหน้า
ในเวลานั้นถังซีนั่งหน้าเศร้าอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ จ้องมองเพดานห้องอย่างสิ้นหวัง เธอเกาศีรษะด้วยความหงุดหงิดขณะบ่นอย่างไม่พอใจ “บ้าชะมัด ศูนย์ ศูนย์ แปด ทำไมฉันเปิดใช้งานทักษะอเนกประสงค์ไม่ได้”
[ระบบ : เจ้าหญิงน้อยผู้น่ารักของข้า นี่คือบทลงโทษที่ระบบกำหนดไว้ ท่านจะไม่สามารถใช้ทักษะเอนกประสงค์เป็นเวลาสามวันหลังจากฟื้นขึ้นมา]
“ทำไมล่ะ!”
[ระบบ : ทำไมข้าต้องบอกท่านด้วย] น้ำเสียงเขาฟังดูน่ารักแม้จะเป็นเสียงหุ่นยนต์
เมื่อถังซีได้ยินเสียงของระบบ ความรู้สึกหดหู่ในหัวใจก็หายไปทันที เธอหัวเราะกล่าวว่า “นี่คุณจงใจทำแบบนี้เหรอ จะแกล้งให้ฉันเสียใจว่าอย่างนั้นเถอะ”
[ระบบแจ้งด่วน : กำลังจะปิดการทำงานเนื่องจากขาดพลังงาน]
“บ้าไปแล้ว ศูนย์ ศูนย์ แปด ถ้าพลังงานคุณมีไม่พอ ฉันจะใช้พลังงานจากที่ไหนล่ะ คุณไม่ใช่หุ่นยนต์นะ! ทำไมต้องใช้พลังงานด้วย!”
[008 : ข้าคือหุ่นยนต์]
ถังซีไม่อยากทะเลาะกับ 008 อีกต่อไป เธอกำลังคิดว่าเฉียวเหลียงกับคนของเขาควรจะอยู่บนเครื่องบินตอนนี้ ถึงอย่างไรก็ไปหาเขาเวลานี้ไม่ได้
[008 : ตายไปแล้วหรือ]
ถังซีกลอกตา “คุณสิตาย! ฉันยังมีชีวิตอยู่!”
[008 : ท่านเป็นเพียงวิญญาณของคนตาย ที่ได้ฟื้นขึ้นมาอีกครั้งในร่างของคนอื่น]
“ไอ้บ้าเอ๊ย ศูนย์ ศูนย์ แปด!” บัดซบที่สุด เขามาเยาะเย้ยเธอแบบนี้ได้อย่างไร ถึงสิ่งที่เขาพูดจะเป็นความจริง แต่เธอก็ไม่ชอบใจที่ได้ยินอย่างนี้
[008 : ข้าบอกท่านแล้วว่าข้าเป็นหุ่นยนต์ จะมาด่าข้าอย่างนี้ไม่ได้ ข้าเป็นระบบอิสระ และเป็นระบบชั้นสูง!]
“ก็ได้ๆ ระบบชั้นสูง ช่วยอะไรฉันหน่อยได้ไหม” ถังซีพลิกตัวนอนลงบนเตียง “บอกฉันหน่อยว่าเฉียวเหลียงตรงมาที่เมือง A เลยหรือเปล่า”
ระบบตอบด้วยเสียงเย่อหยิ่ง
[008 : ไม่บอก!]
ถังซีโมโห “ศูนย์ ศูนย์ แปด ฉันอยากจะทำอะไรกับคุณจริงๆ!”
[008 : ถึงข้าจะเป็นระบบชั้นสูง แต่ข้าก็ยังคงเป็นหุ่นยนต์ ท่านจะมาทำอะไรกับข้าได้อย่างไร!]
ถังซีรู้สึกว่านี่เธอกำลังพูดกับวัวกับควายแท้ๆ เธอกลอกตาและถามว่า “ฉันต้องทำยังไงคุณถึงจะบอกฉัน”
[008 : ขอร้องข้าสิ]
ถังซีสูดหายใจเข้าลึกๆ ทำตามคำตอบที่ได้ “ฉัน-ขอ-ร้อง” เธอกัดฟันเอ่ยออกมาทีละคำ
[008 : ได้สิ ดีมาก แต่ข้าจะยังไม่บอกท่าน]
ถังซีสบถ “ศูนย์ ศูนย์ แปด ไอ้… ให้ตายสิ!”
[008 : ระบบกำลังปิดตัวเองโดยอัตโนมัติ เนื่องจากโฮสต์ด่าระบบ คะแนนความสนิทสนมระหว่างระบบกับโฮสต์ลดลงครึ่งหนึ่ง เวลาเปิดระบบครั้งต่อไปจะถูกกำหนดอีกครั้ง!]
ถังซีเบิกตาโต “ศูนย์ ศูนย์ แปด อะไรคือคะแนนความสนิทสนม แล้วหมายความว่ายังไงที่ว่าเวลาเปิดระบบครั้งต่อไปจะถูกกำหนดอีกครั้ง”
ถังซีพยายามเปิดระบบอยู่เงียบๆ อีกหลายครั้ง แต่พบว่าเธอไม่มีทางเปิดใหม่ได้เลย… การเปิดระบบนี่ขึ้นอยู่กับอารมณ์ของ 008 อย่างนั้นหรือ
“โอ… ศูนย์ ศูนย์ แปด ฉันขอโทษ ฉันผิดไปแล้ว! ออกมาเถอะ ได้โปรด ฉันคุกเข่าขอโทษแล้วนะ! อย่าล้อฉันเล่นแบบนี้! ถ้าคุณบอกฉันเรื่องคะแนนความสนิทสนมก่อนหน้านี้ ฉันจะไม่มีวันด่าคุณเลย ออกมาเถอะ ได้โปรด!”
ไม่มีคำตอบใดๆ
ไม่มีทางเลือก นอกจากต้องยอมรับความจริง ถังซีร้องครางเสียงดังแล้วลุกขึ้นไปอาบน้ำ ทันทีที่เข้าไปในห้องน้ำเธอก็ได้ยินเสียงเคาะประตู เธอกลับออกมาแล้วไปเปิดประตูห้อง เห็นเซียวเหยายืนอยู่หน้าห้องด้วยสีหน้าตกใจ ริมฝีปากเธอเม้มแน่นทันที ตายละ! เมื่อกี้เธอไม่ได้พูดเสียงดังใช่ไหม ตอนที่คุยกับ 008 …
เซียวเหยามองหน้าถังซี ซึ่งดูเหมือนจะผอมมากและถามว่า “เมื่อกี้เธอร้องทำไม”
ถังซีกะพริบตาปริบๆ ตอบว่า “พี่เหยา พี่ต้องหูฝาดแน่ๆ” ‘แน่นอน ฉันไม่ทีทางบอกพี่หรอกว่าฉันร้องเพราะเรื่องอะไร!’
เซียวเหยาถามอีก “ใครคือ ศูนย์ ศูนย์ แปด”
“ศูนย์ ศูนย์ แปดอะไร พี่หมายถึงศูนย์ ศูนย์ เจ็ดหรือเปล่า สายลับศูนย์ ศูนย์ เจ็ดเหรอ พี่เหยา พี่หูฝาดแล้วค่ะ” ถังซีอยากบีบคอตัวเองเหลือเกิน ‘ถังซี ระวังคำพูดหน่อยสิ! ’
เซียวเหยาขมวดคิ้ว “เป็นอะไรบางอย่างที่นางฟ้าอย่างเธอเท่านั้นที่มีใช่ไหม”
“พี่เหยา กำลังฝันอยู่หรือเปล่าคะเนี่ย” ถังซีหัวเราะเบาๆ ผลักเซียวเหยาออกไป “ฉันกำลังจะอาบน้ำ”
เซียวเหยายันบานประตูไว้ “โหรวโหรว เราต้องคุยกัน พี่อยากรู้ว่าทำไมจู่ๆ เธอถึงโผล่ออกมาจากที่ไหนก็ไม่รู้ มาช่วยพี่”
ถังซีชะงัก มองหน้าเซียวเหยาซึ่งสีหน้าดูจริงจังมาก เธอเม้มริมฝีปาก ใช่ อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดแล้วล่ะ ถึงอย่างไรตอนที่ตัดสินใจทำทุกอย่างลงไปนั้น เธอก็คิดไว้แล้วถึงผลที่จะตามมา
แต่เธอควรจะอธิบายกับเขาอย่างไรดี บอกเขาว่าเธอเป็นนางฟ้าอย่างนั้นหรือ เธอจะปล่อยให้ตัวเองโกหกต่อไปได้อย่างไร
โอ เธอไม่น่าโกหกตั้งแต่แรกเลยจริงๆ เมื่อใดก็ตามที่คุณเริ่มโกหก คุณจะต้องโกหกต่อไปเรื่อยๆ เพื่อปกปิดสิ่งที่คุณโกหกไว้