ตอนที่ 327 กระดิ่ง
ตลอดเส้นทางที่ขับขึ้นไปทางทิศเหนือ ผ่านทุ่งหญ้า ข้ามผ่านเส้นแบ่งเขตประเทศ มาจนถึงมองโกเลีย ทิวทัศน์ในทุ่งหญ้านั้นเปล่าเปลี่ยวมากทีเดียว
หยางโปจึงได้หันไปพูดกับอวี่เหวินว่า ” ตอนนี้ยังบอกฉันไม่ได้เหรอว่าวันนั้นนายเอาอะไรออกไปจากสุสาน ? “
อวี่เหวินมองไปทางหยางโปแวบหนึ่ง โดยไม่ได้เอ่ยคำใดออกไป จนเวลาล่วงเลยผ่านไปเนิ่นนาน ในที่สุดรถก็ได้จอดนิ่งลง
อวี่เหวินลงจากรถ จากนั้นก็หยิบกระเป๋าของเขาออกมาจากหลังรถ ก่อนจะล้วงไปหยิบกล่องหนึ่งยื่นให้กับ
หยางโป
หยางโปรับกล่องนั้นมาด้วยความไม่เข้าใจ เมื่อเขาเปิดกล่องนั้น ก็พบกับกระดิ่งชิ้นหนึ่ง หยางโปหยิบกระดิ่งชิ้นนั้นขึ้นมา แล้วขยับมันเบาๆ กระดิ่งชิ้นนั้นจึงได้ส่งเสียงไพเราะเสนาะหูออกมา ส่วนบนตัวกระดิ่งมีตัวอักษรอี๋จารึกเอาไว้อยู่ ตรงส่วนลูกตุ้มของกระดิ่งก็ถูกสร้างขึ้นมาในรูปแบบของอวัยวะสืบพันธ์ ส่วนลึงค์ด้านบนมีรูปแบบที่คล้ายคลึงมาก รูปแบบนี้ทำให้หยางโปนั้นตื่นตกใจไม่น้อยเลยทีเดียว !
” นี่มันกระดิ่งปี่โม๋นี่นา ! นายเป็นใครกันแน่ ? ” หยางโปมองไปทางอวี่เหวิน และจ้องเขม็งไปทางอีกฝ่าย เขานึกไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะแอบเข้าไปในสุสานเพื่อขโมยกระดิ่งชิ้นนี้ !
อวี่เหวินส่งเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ จากนั้นก็มานั่งประจำตำแหน่งคนขับ โดยไม่พูดอะไร
หยางโปจึงคิดขึ้นได้ว่า ในตอนที่อวี่เหวินปรากฎตัวในตอนนั้นเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างฉับพลัน แต่ตาอ้วนหลิวกลับติดต่อเขาไป หรือว่าตาอ้วนหลิวมีส่วนเกี่ยวข้องด้วย ? แต่ความเป็นไปได้ก็น้อยมากทีเดียว !
” ฉันได้เงื่อนงำมาบางอย่าง และรู้เรื่องมากกว่าพวกนายด้วย นายวางใจเถอะ ฉันไม่ทำร้ายนายหรอก ! “
อวี่เหวินเอ่ยปากพูด
หยางโปมองไปทางอีกฝ่าย จากนั้นก็สังเกตรูปร่างหน้าตาของอีกฝ่ายเป็นพิเศษ ดูเหมือนว่าจะไม่เหมือนกับชนกลุ่มน้อยทิศตะวันตกเฉียงใต้ของจีนเท่าไหร่นัก แต่ยังไงเรื่องแบบนี้ก็ไม่อาจรู้ได้ !
หยางโปกำลังจะให้อีกฝ่ายจอดรถ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงของเครื่องยนต์ดังขยายออกมาจากด้านหลัง เขาจึงได้หันหน้าไปมอง แล้วก็พบว่าด้านหลังของเขามีรถออฟโรดสีเขียวขับตามมา ไม่นานก็มาถึงตัวของทั้งสองคน !
” หยางโป พวกเรามาแล้ว ! “
รถคันนั้นขับเข้ามาเบียดเล็กน้อย หยางจึงได้เห็นว่าเป็นรถของลัวย่าวหัว ตาอ้วนหลิวยื่นหน้าออกมาจากหน้าต่างรถ แล้วตะโกนไปทางเขา
หยางโปรู้สึกดีใจขึ้นมาในทันที เขารีบโบกมือไปทางทั้งสองคนโดยไม่สนใจอวี่เหวิน
ในช่วงเวลาพลบค่ำ ในที่สุดทั้งหมดก็เดินทางมาถึงบาราน เอิร์ท จากนั้นก็ขับเข้าไปยังโรงแรมแห่งหนึ่งของที่นั้น
หยางโปได้พบหน้ากับลัวย่าวหัวและตาอ้วนหลิว ในที่สุดพวกเขาก็ตามมาจริง ๆ หยางโปไม่มีคำพูดจะเอื้อนเอ่ยนอกจากถามลัวย่าวหัวว่า ” นายอยู่โรงประมูลจินหลิงชุนไม่ใช่เหรอ ? “
ลัวย่าวหัวยิ้ม ” ฉันนั่งเครื่องตรงมายังปักกิ่งในคืนนั้น เพียงแต่นึกไม่ถึงว่าจะยังช้ากว่าพวกนายไปก้าวหนึ่ง “
หยางโปหมุนตัวไปมองตาอ้วนหลิว ตาอ้วนหลิวจึงส่งเสียงหัวเราะคิคะออกมา ” เราจะให้ความสนใจกับเรื่องนี้น้อยลงได้ยังไงละ ? ฉันเลยติดต่อไปหาเขา นึกไม่ถึงว่าเขาจะมาช้าไปเล็กน้อย “
” ยังไงก็ไม่ช้าแล้วนี่ ? นายโทรศัพท์มาหาฉันตอน 5 ทุ่มเที่ยงคืน แล้วฉันก็บินไฟล์ทดึกมาเลย ไม่ได้นอนตลอดทั้งคืน ! ” ลัวย่าวหัวพูดขึ้น
หยางโปรีบขอโทษในทันที ” ฉันไม่ดีเอง เดี๋ยวฉันเลี้ยงแกะที่จับมากับมือพวกนายเอง ย่างแกะรมควันทั้งตัวไปเลย ! “
อาหารของมองโกเลียนอกไม่ได้แตกต่างกับมองโกเลียในมากนัก ทั้งสี่คนนั่งล้อมโต๊ะเพื่อกินเนื้อแกะกันอย่างเอร็ดอร่อย ปากมันเยิ้มกันไปเลยทีเดียว
เมื่อทั้งสี่คนกินอาหารไปกันเยอะพอสมควรแล้ว ลัวย่าวหัวจึงได้หันไปมองอวี่เหวิน ” จุดหมายปลายทางของเราอยู่ในเมืองไหน ? “
” ห่างจากที่นี่ไม่ไกลมากแล้ว ” อวี่เหวินพูด
” กระจกทองแดงที่ฉันซื้อไปก่อนหน้านั้นอยู่ในเมืองปักกิ่ง เมื่อปีก่อนเราใช้เวลาเปิดประมาณ 1-2 เดือน ซึ่งชาวญี่ปุ่นไม่มีทางขุดมาจนถึงสุสานจักรพรรดิได้รวดเร็วขนาดนี้อย่างแน่นอน มันจำเป็นจะต้องใช้เวลา เมื่อดูจากสถานการณ์ในตอนนี้ พวกเขาน่าจะอยู่ห่างจากพวกเราไม่มากนัก แต่ไม่รู้ว่าพวกเขาขุดไปจนถึงส่วนกลางของสุสานแล้วรึยังเท่านั้น ! ” ตาอ้วนหลิวพูดโดยการคาดเดา
อวี่เหวินส่ายหน้า ” วางใจเถอะ พวกเขาไม่มีทางขุดไปจนถึงส่วนกลางของสุสานหรอก “
หยางโปมองไปทางอวี่เหวิน ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงได้เชื่อมั่นใจตัวเองมากถึงขนาดนี้ แต่เมื่อนึกถึงกระดิ่งเมื่อสักครู่ และนึกถึงคทารวมทั้งคัมภีร์กระดูกที่อยู่ในมือของตัวเอง ของเหล่านี้มีความสัมพันธ์อะไรกับวัฒนธรรมของมองโกเลียกันนะ ? ทำไมปี่โม๋ชนเผ่าอี๋ถึงได้กลายเป็นราชครูของราชวงศ์หยวนไปได้ ?
หยางโปครุ่นคิดไปก็ยังไม่เข้าใจ เขาจึงได้มองไปทางอวี่เหวิน แล้วตัดสินใจถามออกไป ” ทำไมนายถึงรู้ว่าพวกเขาไม่สามารถขุดมาจนถึงส่วนกลางหลักของสุสานได้ละ ? “
อวี่เหวินมองไปทางหยางโปแวบหนึ่ง ” เพราะอาจจะเป็นไปได้ว่าสุสานจะตั้งอยู่ในเมืองอี๋จง อีกทั้งยังถูกเรียกว่าเป็นอนุสาวรีย์หลุมฝังศพที่ว่างเปล่าอีกด้วย ! “
” นายจะบอกว่า พวกเขาไม่ได้ขุดไปจนถึงสุสานของจักรพรรดิหยวนหนิงจงเพื่อหาอนุสาวรีย์เป็นหลุมฝังศพที่ว่างเปล่าอย่างนั้นเหรอ ? ” หยางโปพูดขึ้นด้วยความตกใจ
อวี่เหวินพยักหน้า จากนั้นก็ยืนขึ้นแล้วพูดกับทั้งสามคนว่า ” ทุกคนรีบกลับไปพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้จะต้องวุ่นวายกันแน่ “
อวี่เหวินกลับไปยังโรงแรม ส่วนทั้งสามคนที่ยังคงแทะเนื้อแกะสบตากันโดยไม่พูดอะไร ก็ได้แยกย้ายกันกลับโรงแรม
หยางโปมองไปทางลัวย่าวหัว ” ฉันรู้สึกไม่ดียังไงก็ไม้รู้ นายพาสิ่งนั้นมาด้วยไหม ? “
สายตาของลัวย่าวหัวกำลังมองดูความวุ่นวายอยู่รอบด้าน เขาเลยไม่ได้สนใจคำพูดของหยางโป ” หา ? ” ลัวย่าวหัวจึงได้หมุนตัวกลับมาพร้อมกับส่งเสียงออกมา
หยางโปจนปัญญา ทำได้เพียงแค่ยกนิ้วหัวโป้งและนิ้วชี้ขึ้นมาทำท่ายิงปืนออกไป ก่อนจะถามเขาขึ้นว่า
” นายพามาด้วยไหม ? “
ลัวย่าวหัวพยักหน้า ” วางใจเถอะ ฉันต้องรักษาความปลอดภัยให้นายอยู่แล้ว ! “
เมื่อพูดจบ เขาก็มองออกไปรอบๆด้านโดยไม่แยแสทันที
หยางโปมองออกไปรอบทิศทางด้วยเช่นเดียวกัน ผ่านไปสักพัก ก็พบว่าบนถนนไม่เห็นจะมีอะไรน่าสนใจเป็นพิเศษเลย
ตาอ้วนหลิวตบบ่าของหยางโปเล็กน้อย ” นายนี่โง่จริง ๆ เขากำลังมองสาวๆสวยๆอยู่ ! “
หยางโปมองออกไปรอบๆด้าน เทศกาลตรุษจีนเพิ่งจะผ่านพ้นไป ฤดูใบไม้ผลิในเดือนมีนาคมก็เริ่มจะแตกหน่อออกใบ แต่มองโกเลียกลับไม่ได้อากาศดีมากขนาดนั้น ยังคงอยู่ในอากาศหนาวแห้งเหมือนเดิม สาวๆชาวมองโกเลียจึงสวมใส่เสื้อผ้าขนสัตว์หนาๆ และสวมหมวกที่มีผ้าปิดปากไว้บนหัวด้วย จะไปเห็นหน้าตาได้ยังไงกัน ?
” มีสาวๆสวยๆอยู่ที่ไหน ? ” หยางโปถามขึ้นด้วยความสงสัย
ลัวย่าวหัวส่ายหน้า พร้อมกับถอนหายใจออกมาเบาๆ ” เฮ้อ โรงประมูลจินหลิงชุนในเมืองหยู่หางยังดีกว่าเสียอีก เด็กสาวสวยหน้าตาน่ารักคนนั้น ผู้หญิงที่เติบโตมาบนที่ราบสูงนั้นแข็งแรงมาก แม้แต่ผิวพรรณก็ไม่ใช่ว่าดีอะไรมากมาย “
หยางโปยืนอ้าปากตาค้าง มองไปยังผู้หญิงที่สวมใส่เสื้อผ้ารัดรูปแต่ละคนบนถนนเหล่านั้น ท่ามกลางดวงไฟบนถนนที่มืดมิด ” นายมองเห็นได้ยังไง ? “
ลัวย่าวหัวมองไปทางหยางโปอย่างจนปัญญา ” ที่นายมองไม่เห็นนั้นเป็นเพราะว่านายไม่มีดวงตาที่เอาไว้มองของสวยๆงามๆยังไงละ ! “
หยางโปส่ายหน้าอย่างจนปัญญา ตาอ้วนหลิวก็หัวเราะคิคิออกมาเช่นเดียวกัน
” คืนนี้ฉันว่าจะไปดื่มเหล้าในบาร์สักหน่อย พวกนายจะไปกับฉันไหม ? ” ลัวย่าวหัวพูดขึ้น
” อายุก็มากแล้ว ร่างกายก็ไม่แข็งแรง แถมวันนี้ก็เหนื่อยนมามากแล้วด้วย ฉันไม่ไปหรอก ” ตาอ้วนจามพร้อมกับเดินจากไป
หยางโปรีบเดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ” ฉันเองก็เหนื่อย พรุ่งนี้ยังต้องเดินทางแต่เช้าอีกไม่ใช่เหรอ ? กลับไปพักผ่อนละกัน ! “
ลัวย่าวหัวจึงได้คว้าหยางโปเอาไว้ ก่อนจะรั้งเขาเอาไว้แล้วพูดว่า ” รีบกลับไปก็น่าเบื่อจะตายไป ? ไป ฉันจะพานายไปอย่างสง่าผาเผยสักรอบ รับรองว่าพรุ่งนี้นายจะมีสติปัญญาเต็มเหนี่ยวร้อยเท่าแน่นอน ? “
หยางโปส่ายหน้า ” ช่างเถอะ ฉันจะกลับแล้ว “
ลัวย่าวหัวดึงเขาเอาไว้ ” ไปเถอะน่า อย่าจู้จี้นักเลย ! “
ลัวย่าวหัวยื่นมือออกไปโบกรถแท็กซี่ จากนั้นก็พาหยางโปยัดเข้าไปในรถ แล้วพูดกับคนขับรถว่า ” ไปร้านเหล้าที่พวกนายคิดว่าดีที่สุดของที่นี่ ! “
เมื่อคนขับรถคนนั้นเข้าใจ ก็เผยรอยยิ้มออกมา จากนั้นก็ขับรถตรงไปข้างหน้าทันที
มองโกเลียนอกมีประชากรเบาบางมาก เพราะมีพื้นที่อยู่ที่ประมาณ 1.5 ล้านตารางกิโลเมตร ซึ่งเป็นประเทศอันดับที่ 17 ที่มีพื้นที่ขนาดกลางของโลก แต่ประชากรกลับมีไม่ถึง 3 ล้านคน ดังนั้นในขณะที่แท็กซี่กำลังแล่นไปบนถนนนั้น จึงไม่ได้รู้สึกถึงรถติด