ตอนที่ 328 อู่อี
หลังจากที่จ่ายเงินแล้ว ทั้งสองคนก็เดินลงจากรถแท็กซี่ จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองแล้วก็เห็นบาร์ที่ส่องแสงไฟนีออนวิบวับอยู่ข้างหน้า แต่เมื่อหมุนตัวกลับไปก็เห็นคนขับรถกำลังโบกมือทักทายให้กับคนเฝ้าหน้าประตูด้านนอก ทั้งสองคนมองหน้ากัน และก็เข้าใจในทันที ว่าคนขับรถคนนี้ต้องเก็บทริปนอกเหนือจากนั้นอย่างแน่นอน
เมื่อทั้งสองคนกำลังจะเดินเข้าไป คนเฝ้าหน้าประตูกลับขวางพวกเขาเอาไว้ จากนั้นก็ยื่นมือชี้ออกไป หยางโปก็เห็นป้ายหน้าร้านที่ตั้งตรงอยู่ป้ายหนึ่ง เขียนไว้ว่า สำหรับคนอาหรับ ” 5000 “
ลัวย่าวหัวถึงกับเบิกตากว้าง ” ค่าเข้า 5000 หยวนเลยเหรอเนี่ย ? นี่มันปล้นกันชัดๆ ! “
หยางโปรีบรั้งเขาเอาไว้ จากนั้นก็ส่ายหน้าไปทางเขา แล้วล้วงไปหยิบธนบัตร 10000 ใบหนึ่งยื่นออกไป
หยางโปดึงลัวย่าวหัวเข้าไป พร้อมกับพูดเสียงต่ำว่า ” นี่เป็นค่าเงินของมองโกเลีย นายคิดว่าตัวเองอยู่ในประเทศตัวเองรึไง ? “
ลัวย่าวหัวแสยะยิ้มเล็กน้อย ” ลืมไป ฉันคิดว่าเรายังอยู่ในมองโกเลียใน ? เลยวู่วามรีบร้อนมากเกินไป เลยไม่ได้แลกเงินมา แถมฉันก็ไม่เคยมานิ 5000 นี่มันประมาณเท่าไหร่ ? “
” เงินหยวนกับค่าเงินมองโกเลียต่างกันอยู่ที่ปะมาณ100-200 หยวน นายลองคิดเอาเองละกัน ! “
ในระหว่างที่พูด ทั้งสองคนก็เดินเข้าไปในบาร์เป็นที่เรียบร้อยแล้ว จนกระทั่งได้ยินเสียงเอะอะโวยวายดังขยายออกมาจากด้านใน ลัวย่าวหัวจึงต้องเพิ่มเสียงให้ดังมากยิ่งขึ้น ” 25 หยวน ก็ไม่แพงมากนิ ! “
ทั้งสองคนเดินเข้าไป แต่กลับไม่ได้สังเกตเห็นคนเฝ้าประตูทั้งสองคนที่มองหน้ากัน พร้อมกับขยิบตาให้กันและกัน ก่อนที่คนหนึ่งจะวิ่งเข้าไปข้างใน
ในเมื่อเป็นบาร์เหล้าที่อยู่ในบ้านเกิดของเขา และก็ยังไม่แตกต่างจากมองโกเลียในมากมายเท่าไหร่นัก หยางโปเข้าไปข้างในโดยไม่เต้น ส่วนลัวย่าวหัวสั่งเหล้ามาแก้วหนึ่ง ด้วยความระมัดระวัง จากนั้นก็เดินเข้าไปยังสระน้ำเล็กๆ เพราะที่นั้นเต็มไปด้วยผู้คนที่แออัดเบียดเสียดกัน
ในขณะที่หยางโปดื่มค็อกเทล พร้อมกับส่งยิ้มบาง ๆออกไปนั้น เขาก็เห็นเหล่าบรรดาหญิงชายกำลังยืนเบียดเสียดกันอยู่บนฟลอร์เต้นรำ และเคลื่อนย้ายส่ายสะโพกไปตามจังหวะของเพลง
แต่ไม่นานสายตาของหยางโปก็เบนไปทาง CJ ผู้หญิงที่กำลังเล่นแผ่นเพลงคนหนึ่ง เขามองอยู่พักหนึ่ง แล้วก็พบว่ารูปร่างของ CJ คนนั้นดุดันเผ็ดร้อนมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเวลาเล่นแผ่นเพลง เป็นการเคลื่อนไหวที่บ้าคลั่งดุดันมาก ดูแล้วเซ็กซี่มากทีเดียว ซึ่งนำมาเปรียบเทียบกับผู้หญิงที่สูงและแข็งแรงเหล่านั้นแล้ว หยางโปยังชอบคนที่อ่อนหวานบางคนเสียอีก
ลัวย่าวหัวเต้นอยู่ฟลอร์ราวกับปลาที่แหวกว่ายอยู่ในน้ำ เขาโยกย้ายอยู่ท่ามกลางกลุ่มคน และเคลื่อนตัวไปข้างกายของผู้หญิงที่สวยที่สุดในนั้น แต่หลังจากใช้เวลาอยู่สักพัก เขาและผู้หญิงที่สวยที่สุดคนนั้นก็โต้ตอบกันและกัน
ไม่นาน เพลงก็จบลง ลัวย่าวหัวก็เดินกลับมาด้วยใบหน้าแช่มชื่น เขานั่งลงข้างกายของหยางโป ก่อนจะพูดด้วยเสียงต่ำๆว่า ” ฉันเต้นเป็นยังไงบ้าง ? “
ถึงแม้ว่าหยางโปจะไม่ได้มองเท่าไหร่นัก แต่เขาก็ยังพยักหน้าและกล่าวคำชื่นชมว่า ” ดี ! เต้นได้พลิ้วมากทีเดียว ! “
” เดี๋ยวจะมีผู้หญิงเข้ามาตีสนิทกับฉัน นายเชื่อไหม ? ” ลัวย่าวหัวยื่นหน้าเข้ามาพูด
หยางโปมองไปทางเขาแวบหนึ่ง แล้วก็เห็นว่าผู้หญิง CJ กำลังเดินมาจากด้านหลังของเขา ในขณะที่ผู้หญิงผมยาว สวมใส่ชุดสีดำรัดรูปคนนั้นเดินมานั้น ร่างอันอ่อนช้อยของเธอนั้นดูกระตุ้งกระติ้งไปมามากทีเดียว
หยางโปพยักหน้า ” ฉันเชื่อ ! “
ลัวย่าวหัวหัวเราะฮ่าฮ่าออกมา ” นายเห็นแล้ว ! “
เมื่อพูดจบ เขาก็หันไปมอง แล้วก็พบกับ CJ คนนั้น ใบหน้าของเขาดูประหลาดใจไม่น้อย แสดงว่าน่าจะไม่เคยพบกันมาก่อน แต่เขาก็ยังส่งยิ้มอย่างเบิกบานใจ ก่อนจะพูดกับหยางโปว่า ” นายดูสิ คิดเหมือนฉันใช่ไหมละ ? “
หยางโปพยักหน้า ” ใช่ “
ลัวย่าวหัวยิ้มพร้อมกับยืนขึ้น ” คนสวย คุณมาหาผมเหรอครับ ? “
ผู้หญิงคนนั้นยิ้มให้กับลัวย่าวหัวเล็กน้อย แต่กลับเดินไปทางหยางโป ” สวัสดีคะ ฉันชื่ออู่อี “
หยางโปตื่นตกใจมากทีเดียว เขามั่นใจว่าเมื่อสักครู่ได้จ้องมองไปทางอีกฝ่าย แต่เขาก็นึกไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะเดินเข้ามาพูดคุยกับเขา เขามองไปทางอีกฝ่ายแวบหนึ่ง แล้วก็เห็นว่าอีกฝ่ายมีดวงตาที่สดใส รูปร่างอ้อนช้อยละเอียด และสวยมากทีเดียว
” สวัสดีครับ ” หยางโปพูด
ลัวย่าวหัวที่ยืนอยู่ด้านข้างได้แต่จ้องมองไปยังคนทั้งสอง ด้วยสีหน้าลำบากใจ
อู่อีนั่งลงข้างกายทั้งสองคน ” ฉันอยากทำความรู้จักกับคุณจะได้ไหมคะ ? “
หยางโปมองกลับไปด้วยความประหลาดใจ เขามั่นใจว่าตัวเองไม่เคยเจออีกฝ่ายมาก่อน และเขาก็มั่นใจว่าตัวเองไม่ได้มีรูปร่างหน้าตาหล่อเหลาอะไรขนาดนั้น ไม่มีทางสร้างความทรงจำที่ดีให้แก่สาวสวยได้ ดังนั้นเมื่ออีกฝ่ายเข้ามาหา เขาจึงรู้สึกระแวดระวังตัวเป็นพิเศษ
” อู่อีเป็นคนที่ไหนเหรอครับ ? ” หยางโปถามขึ้น
CJ สาวสวยเป็นบุคคลที่โดดเด่นเป็นพื้นฐานอยู่แล้ว ในตอนที่อู่อีนั่งลงข้างกายของสองหนุ่ม ก็ได้ดึงดูดความสนใจให้แก่คนทั้งบาร์ไม่น้อย อีกทั้งในเวลานี้ อู่อียังนั่งลงไปบนโต๊ะเกือบจะครึ่งตัว พร้อมกับหันไปพูดกับหยางโปด้วยเสียงต่ำๆว่า ” ฉันเป็นคนหยู่หางค่ะ “
พฤติกรรมแบบนี้ดึงดูดความสนใจในบาร์เหล้าขึ้นมาในทันที
หยางโปพยักหน้าเบาๆ ” มิน่าละคุณผู้หญิงอู่อีถึงได้สวยน่ารักมากขนาดนี้ ! “
อู่อียิ้มเล็กน้อย ” คุณเองก็รู้สึกว่าฉันสวยเหรอค่ะ ? ดูท่าทางคุณน่าจะเป็นคนเจียงหนานใช่ไหมคะ ? “
” ผมเป็นคนจินหลิงครับ “
ดูเหมือนว่าหยางโปจะไม่ได้สังเกตเห็นสายตาของคนทั้งบาร์ เขาดื่มเหล้าไปอึกหนึ่ง ก่อนจะเงยหน้ามองไปทางอีกฝ่ายแล้วพูดว่า ” เมืองใต้มีสาวงาม ระบำพื้นบ้านก็ช่างสง่างาม ตามด้วยทิวทัศน์ในฤดูใบไม้ผลิ แขนเสื้อสะบัดไปตามลม เป็นที่มาของชื่อเสียงอันงดงาม !
อู่อีหัวเราะออกมา ” คุณผู้ชายก็ช่างคารมดีจริงๆนะคะ ! “
หยางโปมองไปทางอีกฝ่าย พร้อมกับหัวเราะออกมาเบาๆ แต่ในใจกลับยังคงระแวดระวังเช่นเดิม เขามักจะรู้สึกว่าอีกฝ่ายไม่เหมือนกับคนพื้นเมือง น่าจะเหมือนกับชาวญี่ปุ่นมากกว่า เพียงแต่ว่าอีกฝ่ายพูดภาษาจีนกลางได้ดีมาก อีกทั้งท่าทางก็ยังดูตรงไปตรงมาอีกด้วย ทำให้ดูเหมือนกับคนพื้นเมืองมากจริงๆ
ลัวย่าวหัวไม่สบอารมณ์อย่างมาก ในตอนนั้นเองผู้หญิงที่เต้นกับเขาเมื่อสักครู่ก็เดินเข้ามา เขาจึงได้ยิ้มออกมา
เดิมทีอู่อีก็ดึงดูดความสนใจไม่น้อยแล้ว แต่นี่เพิ่มมาอีกหนึ่ง โต๊ะที่ทั้งสองคนนั่งจึงกลายเป็นจุดสนใจของคนในบาร์ไปโดยปริยาย
ชายวัยกลางคนที่หลบซ่อนตัวอยู่ด้านข้างก็มองมาทางพวกเขา ก่อนจะออกคำสั่งกับบาร์เทนเดอร์ด้วยเสียงต่ำๆสองสามประโยค
ไม่นาน เหล้าสองแก้วก็ถูกยกออกมา ชายวัยกลางคนจึงได้ยกแก้วมาเสิร์ฟตรงโต๊ะของหยางโปด้วยตัวเอง จากนั้นก็พูดเป็นภาษามองโกเลียว่า ” ยินดีกับคนทั้งสองด้วยครับ วันนี้พวกคุณโชคดีได้รับความชื่นชอบของสองสาวที่สวยที่สุดในบาร์แห่งนี้ นี่เป็นรางวัลที่เถ้าแก่ขอส่งมอบให้แก่พวกคุณ ! “
ดูเหมือนอู่อีจะรู้ว่าหยางโปไม่เข้าใจภาษามองโกเลีย จึงได้ทำการแปลให้
หยางโปหันไปพูดกับชายวัยกลางคนเป็นภาษาจีนว่า ” ขอบคุณมากจริงๆครับ “
ชายวัยกลางคนจึงได้แสดงท่าทางเป็นนัยๆกับทั้งสองคนเล็กน้อย ก่อนจะแยกจากไป
หยางโปมองแวบหนึ่ง แต่แล้วเขากลับพบว่าก้นแก้วนั้นมีเศษตะกอนตกอยู่เล็กน้อย จึงได้เงยหน้าขึ้นมองไปทางลัวย่าวหัวที่กำลังจะยกแก้วขึ้นดื่ม หยางโปรีบรั้งเขาเอาไว้ ” นายไม่สมควรเชิญหญิงสาวสวยตรงหน้าดื่มสักแก้วเหรอ ? “
ลัวย่าวอึ้งงันเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าแล้วพูดว่า ” ใช่ๆ แก้วนี่ไม่น่าใช่ของฉัน ! “
หยางโปมองไปทางลัวย่าวหัวที่กำลังยื่นแก้วส่งต่อให้อีกฝ่าย จากนั้นหยางโปก็มองไปทางอู่อี ” บาร์เหล้ามีกฎส่งเหล้าแบบนี้ด้วยเหรอ ? “
อู่อีเกิดความลังเลเล็กน้อย ก่อนจะส่ายหน้าแล้วพูดว่า ” ฉันเองก็ไม่แน่ใจ ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ไม่นาน “
หยางโปมองออกไป ” มานานแค่ไหนแล้วละ ? 1 เดือน ? 3 เดือน ? “
” ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ 3 เดือนแล้ว คุณไปถามก็รู้แล้วละ ” อู่อีพูด
หยางโปโบกมือไปมา ” ไม่จำเป็นต้องถามหรอก ผมเชื่อคุณ “
” แต่ฉันรู้สึกว่าคุณไม่ได้เชื่อฉันเลยนะ ! ” อู่อีบ่นออกมา
หยางโปยิ้มออกมา โดยไม่ได้พูดอะไรอีก
” ทั้งสองคนสนใจเล่นพนันไหม ? “
หยางโปเงยหน้าขึ้น แต่กลับพบว่ามีคนกลุ่มหนึ่งเดินมาทิศทางตรงข้าม พวกเขามีรูปร่างกำยำ บนตัวเต็มไปด้วยลอยสัก ดูท่าทางสูงใหญ่แข็งแรงมากทีเดียว