บทที่ 266 คืนนี้เองผมก็ได้กินโลลิน้อยจนได้ล่ะ!
“อืมมม…..”
เฟรนด้านอนเปลือยการบนเตียงด้วยผิวกายและสีหน้าที่ขึ้นสีชมพูระรื่อ ในแววตา
สีน้ำทะเลของเธอได้ถูกปกคลุมด้วยชั้นหมอกบางๆ บ่งบอกว่าเธอกำลั0ฟัวหมุนง
สับสนงุนงงอยู่……….
เสียงหอบหายใจดังออกมาแสดงให้เห็นว่าเธอนั่นกำลังตึงเครียด ร่างกายบอบบาง
ไร้มลตำนิ ในตอนนี้ได้มีชั้นเหงื่อปกคลุมพร้อมกับผิวกายที่สั่นไหวเบาๆ……….
ทั้งหมดนี่ทำให้ร่างกายที่ยังไม่เจริญเติบโตของเธอดูมีเสน่ห์ขึ้น……
ฟังเสียงครางน้อยๆที่เฟรนด้าปล่อยออกมาไม่หยุด วู่หยานฉีกยิ้มอย่างพอใจ ราว
กับว่าภูมิใจกับเทคนิคฝีมือที่ทำให้เธอเครื่องติดได้แบบนี้ เขาก้มตัวลงไปเลีย
หน้าอกที่นูนเล็กน้อย ก่อนจะลากขึ้นไปที่คอเธอแล้วขบกัด……
“อื้อออ…..” เสียงครางดังออกมาอีกครั้ง ทำเฟรนด้าตกใจ ตอนนี้เธอรู้สึกได้เลยว่า
ร่างกายตัวเองมันหลุดออกจากการควบคุมของเธอไปเรียบร้อยแล้ว
เกร็งตัว เฟรนด้ารู้สึกว่าหัวเองเริ่มว่างเปล่ามากขึ้นทุกที เป็นเพราะร่างกายที่ไวต่อ
ความรู้สึกกับเทคนิคของวู่หยาน ทำให้ตัวเธอชักกระตุกรับไม่ไหวแล้ว
เลื่อนหน้าลงมาจากคอยังหน้าอกอีกครั้ง มองดูอกเล็กที่ส่งกลิ่นหอมกลุ่นเขาก็
อดทนไม่ไหวอีกต่อไปอ้าปากงับเข้าใส่ลูกเชอร์รี่สีชมพูของเธอ!
“อ๊าย!” เฟรนด้าร้องออกมา เธอที่ไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อนจึงทำให้ตอนนี้
หัวใจเธอเต็นตึกๆถี่รัว ปากก็ครางออกมาไม่หยุด
ภายใต้การโจมตีของวู่หยาน ร่างกายเฟรนด้าสั่นไหวอย่างแรง เธออดไม่ไหวจน
ต้องเอื้อมมือออกไปจับหัววู่หยานราวกับว่าไม่อยากให้เขาจากไปยังไงยังงั้น
มืออีกข้างของเธอได้กำแน่นเพื่อช่วยในการข่มเสียงครางที่ออกมาจากปาก เธอ
แม้กระทั่งกัดเล็บตัวเองเพื่อไม่ให้เสียงครางดังออกมา จึงเกิดเป็นเสียงกลืนน้ำลาย
มีเสน่ห์ดังขึ้นมาแทน
วู่หยานยิ่งมายิ่งรุนแรง ในเวลาเดียวกันเฟรนด้าก็รู้สึกราวกับได้ลอยขึ้นฟ้า
ความรู้สึกแปลกใหม่นี่ทำให้เธอกังวล
เธอต้องการผลักผู้ชายที่กำลังกดเธอติดเตียงออกไป แต่ตอนนี้ร่างกายเซนซิทีฟ
ของเธอมันไม่ฟังคำสั่งแล้ว เธอไม่สามารถเรียกเค้นเรี่ยวแรงมาผลักเขาได้เลย แล้ว
นับประสาอะไรกับการร่างกายตัวเอง? ถ้าไม่ใช่เพราะตอนนี้เธอมีเตียงให้นอนล่ะก็
ป่านนี้เธอคงได้ลงล้มลุกคลุกคลานบนพื้นแล้ว……..
ร่างกายเธอราวกับมีความคิดเป็นของตัวเอง ไม่เพียงแต่ไม่ปฏิเสธวู่หยานแต่ยัง
ขยับตัวชิดเขามากกว่าเดิม ราวกับจะบอกว่าอณุญาติให้อีกฝ่ายทำเต็มที่ นี่ทำ
ให้เฟรนด้าทั้งโกรธทั้งเขินอายอารมณ์ผสมปนเปไปหมด
ถ้าวู่หยานรู้ความคิดเฟรนด้าในตอนนี้ล่ะก็ เขาคงจะหัวเราะชั่วร้ายออกมาแน่ ถ้า
แค่นี้ยังทนไม่ได้ แล้วหลังจากนี้ล่ะ?…….
ไม่นานนักมือมารวู่หยานก็ได้ยื่นไปหาจุดลับที่สุดของเฟรนด้า…….
“ไม่นะ!..อึก!..อื้อออ…” เมื่อมีนิ้วเล็ดลอดเข้าไปในร่างกายตัวเอง ขาทั้งสองข้าง
ของเธอก็สั่นเทิ้ม เพิ่งพูดปฏิเสธไปเธอก็อดทนไม่ไหวจนต้องส่งเสียงครางที่นุ่มนวล
ปนไปด้วยความสุขออกมา……
ภายใต้การหยอกล้อของนิ้ววู่หยาน ส่วนสงวนของเด็กสาวก็ไม่อาจทนไหวอีก
ต่อไปมีสายน้ำเล็กๆไหลออกมา ทำให้วู่หยานหัวเราะร่า นี่มันเพิ่งผ่านไปแป๊ป
เดียวเองนะ? หนึ่งนาทีเองมั้ง? เธอจะเซนซิทีฟเกินไปแล้ว………
เฟรนด้าเกร็งตัวอีกรครั้ง ความรู้สึกดีอัดเข้าตัวเธอในเวลาเดียวกันก็รู้สึกโหวงเหวง
ด้วย เมื่อเสียงครางสุดท้ายดังออก ตัวเธอก็ฝุบลงไปกับเตียงปากหอบแฮ่กๆ
ทว่าการหอบหายใจของโลลินี่ได้ทำกระตุ้นปีศาจในตัววู่หยาน!
เขาเคลื่อนไหวทันที ลากลิ้นลงมาจากหน้าอกกระดานของเธอลงมาด้านล่างยังจุด
ที่ชุ่มช้ำด้วยน้ำที่ปิดสนิทก่อนที่จะแทงลิ้นเข้าไป!
“อ๊าย!” เฟรนด้าตาเปิดตาพรึ่บทันทีแล้วส่งเสียงร้องครางออกมา จากเดิมร่างกาย
ที่ผ่อนคลายลงแล้วก็กลับมาตึงแน่นอีกครั้ง สัมผัสได้ว่าอีกฝ่ายกำลังทำอะไรเธอก็
ร้องออกมาพร้อมกับยื่นแขนดันหัวเขา
“ตรงนั้นไม่ได้นะ!”
ทว่าวู่หยานเมินสนิท เขาอยากลองทำแบบนี้มานานแล้ว ในอดีตตอนที่เขาอยาก
ลองทำแบบนี้กับฮินางิคุและมิโคโตะก็มักจะถูกปฏิเสธ สำหรับอิคารอสตอนนั้น
เขาแค่แตะลิ้นใส่นิดเดียวเธอก็เสร็จอย่างหนักแล้ว…….
ดังนั้นครั้งนี้วู่หยานจึงอดไม่ไหวอยากจะลองดูสักครั้ง!
ด้วยเหตุนี้ภายติเสียงกรีดร้องของโลลิ วู่หยานก็ได้ใช้ลิ้นบุกแทงเข้าไปลิ้สรสชาติ
ใหม่ทันที!
“อื้อ!”
มือเฟรนด้าสั่นเทิ้มก่อนที่จะร่วงลงมา ตาหรี่ลงปากเองก็ครางเสียงดัง ร่างกาย
เล็กๆของเธอบิดซ้ายบิดขวาไปมาพยายามให้หลุดจากการจับกุมของเขา……
ทว่าผลลัพธ์ก็เห็นๆกันอยู่คือแพ้ราบคาบ! ดังนั้นเธอจึงทำได้แค่เริ่มเสียงเสียงขอ
ความเมตตา แต่ว่ามาถึงขนาดนี้แล้วมีหรือวู่หยานจะหยุดน่ะ?
ทำเป็นหูหนวกไม่ได้ยินเสียงเฟรนด้า มือไต่ไปยังก้นขาวนวลของเธอ จากนั้นยกตัว
ของเฟรนด้ามาไว้บนตักตัวเองในท่านั่งคร่อม!
และในนาทีนี้เอง น้องชายของเขาก็ได้ออกมาดูโลกแล้ว!
สัมผัสได้ว่าตัวเองกำลังนั่งทับอะไรแข็งๆอยู่ เฟรนด้าเริ่มตื่นกลัวกับการมาของ
ประสบการณ์แรก เธอจึงเค้นแรงขอความเมตตาอีกครั้ง
“ไม่เอานะ…ขะ..ขอร้องล่ะ….ไม่เอา…”
เพียงแต่ว่าการขอร้องนี่ยิ่งทำให้วู่หยานตัวร้อนรุ่มกว่าเดิม อนึ่งโลลิมีจุดเด่นอยู่
สามอย่าง คือ เสียงน้อยๆน่ารัก ตัวนุ่มนิ่ม และง่ายต่อการจับกดล่ะ……
เขายังไม่เข้าใจว่าอะไรคือจับกดง่าย แต่เสียงน่ารักและตัวนุ่มนิ่มอันนี้เขาเห็นด้วย
เลย…….
สติของเฟรนด้าใกล้จะระเบิดอยู่ร่อมร่อแล้ว ทว่าทางวู่หยานนั่นระเบิดไปแล้ว!
มองดูร่างกายเล็กๆของเฟรนด้า วู่หยานกังวลเล็กน้อยว่ามันจะรับน้องชายตัวเอง
ได้ไหมนะ?………
ทว่าความกังวลนี้ก็โดนวู่หยานขว้างทิ้งออกจากสมองไป ตอนนี้มันมาถึงขั้นนี้แล้ว
ถ้าเขาไม่ใส่เข้าไปเขาคงได้ดูถูกตัวเองแน่!
กอดตัวนุ่มๆของเธอแน่นขึ้น ฉวยโอกาสตอนที่เธอไม่ได้ตั้งตัว แล้วกดเฟรนด้าลง
ไป!
ด้วยเสียงฉีกขาดที่ดังชัด ร่างกายเล็กๆของเฟรนด้าโดนทะลวงแล้ว!
“อ๊า!!!!!!”
ราวกับม้าที่กรีดร้อง เฟรนด้าที่เงยหน้าร้องออกมาเสียงดังด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วย
ความเจ็บ
มือและขาทั้งสองข้างกอดรัดตัววู่หยานแน่น หางตาเฟรนด้ามีน้ำตาเอ่อขึ้นมา “ไม่
เอาแล้ว….อย่าขยับ….มันเจ็บ….”
วู่หยานเองก็เชื่อฟังดีมากเขาหยุดการกระทำทุกอย่าง สัมผัสได้ถึงการบีบรัดจาก
ช่องคลอดของเธอแล้วยังความรู้สึกเสียวซ่านที่ส่งมาทำเขาพูดไม่ออก
หลังจากนั้นพักนึง วู่หยานก็รู้สึกได้ว่าข้างในเฟรนด้าบิดตัวเล็กน้อย เขายิ้มออกมา
จากนั้นเริ่มขยับเอว…….
เฟรนด้าครางออกมา สัมผัสถึงความรู้สึกดีที่ร่างกายส่งมาอย่างต่อเนื่องเธอก็
หลับตาลง เอ็นจอยไปกับมัน ขณะที่ปากก็ไม่หยุดส่งเสียงหวานใส…….
บทที่ 267 เช้าที่สดใสล่ะ!
ยามเช้า…..
แสงแดดสาดส่องผ่านม่านหน้าต่างลงมายังห้องนอน สายลมพัดผ่านผ้าม่านพลิ้ว
ไหว ในห้องนี่กำลังมีชายคนนึงนอนหลับตาสนิทอยู่ล่ะ……….
วู่หยานที่กำลังหลับฝันดีอยู่ก็ได้ถูกแสงแดดที่ตกกระบนตาปลุกขึ้น เขาค่อยๆได้สติ
อย่างช้าๆก่อนที่จะลืมตาขึ้น….
ปกติตอนเช้าตื่นนอนมาเขาจะยืดหลังบิดขี้เกียจเพื่อความสาบ แต่ว่าวันนี้เขาไม่
ทำเพราะตอนนี้เขาก็รู้สึกสบายตัวมากอยู่แล้ว……
ความรู้สึกแน่นๆส่งมาจากด้านล่าง ทำเขาต้องครางออกมาด้วยความสุข วู่หยาน
ได้สติครบถ้วนแล้วแน่นอนว่าเขาย่อมจำสิ่งที่เกิดเมื่อคืนได้
สัมผัสได้ว่าตรงเอวมีแขนเล็กๆกอดอยู่ เนื้อนุ่มนิ่มอีกฝ่ายแนบกับร่างกายตัวเอง
ทำวู่หยานหัวเราะออกมาทีนึง คนที่กอดเขาอยู่เป็นใครไปไม่ได้นอกเสียจาก……
“อืมมม…..”
การเคลื่อนไหวของวู่หยานได้ทำเธอตื่น เฟรนด้าลืมขึ้นเผยให้เห็นนัยน์ตาสีน้ำ
ทะเล
ด้วยสติที่ยังมาไม่ครบ เธอหันมองซ้ายมองขวาพอเห็นแต่ภาพเบลอๆเฟรนด้าก็ยก
มือขึ้นมาขยี้ตา พอเห็นสภาพตอนนี้ตัวเองเธอก็ตื่นเต็มตาทันที!
รู้สึกได้ความรู้สึกอิ่มเอมที่สดใหม่ เธอก็นึกย้อนกลับไปถึงเมื่อคืนหน้าเธอก็แข็งทื่อ
ทันที ก่อนทีจะเห็นว่าตัวเองกำลังอยู่บนตัวใครบางคนอยู่ เธอก็ค่อยๆเงบหน้าขึ้น
และภาพที่เห็นคือใบหน้ายิ้มแฉ่งของวู่หยาน……
เฟรนด้านิ่งอึ้งมองหน้าวู่หยาน ก่อนที่จะยกมือขึ้นมาตบหน้าตัวเองผัวะ เมื่อรู้สึก
ได้ถึงความเจ็บเธกก็ถอนหายใจ “ทำไม…ทำไมกัน…ทำไมมันถึงไม่ใช่ความฝัน
……”
ได้ยินเสียงเธอ วู่หยานก็ถอนหายใจตาม แล้วพูดด้วยสีหน้าพอใจว่า “นั่นสิ เมื่อ
คือฉันฝันดีมากเลยล่ะ……”
เฟรนด้ากัดฟันกรอดอย่างขมขื่น ฟังเสียงกวนๆของวู่หยานทำเธออยากลุกขึ้นไป
ต่อย ไม่ก็กระโดดงับคอ แต่ว่าความเป็นจริงมันทำไม่ได้……..
ในใจเธอก็มีน้ำตาไหลนองหน้า เธอคิดไว้อยู่แล้วว่าวันนี้จะต้องมาถึงถ้าเธอติดตาม
อีกฝ่ายมา แต่ที่เธอคิดไม่ถึงก็คือมันจะมาเร็วถึงเพียงนี้!!
ฉะ…ฉันเพิ่งมาอยู่ที่นี่ได้ไม่ถึงวันดีเลยนะ…….
เมื่อคืนเธอถูกกินไม่รู้ตั้งกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แม้แต่กระดูกก็ไม่เหลือ แล้ววันต่อจากนี้
ล่ะ?เธอจะใช้ชีวิตอยู่ได้ยังไง?นี่ขนาดแค่วันแรกนะ……..
แต่ที่ให้อภัยไม่ได้มากที่สุดเลยก็คือร่างกายเธอ ทั้งๆที่โดนอีกฝ่ายทำอย่างโหดร้าย
แบบนั้นแต่กับเกิดความรู้สึกอยากพึ่งพอซะได้!
ในโลกนี้มันยังจะมีอะไรเลวร้ายกว่านี้มั้ย?……..
คิดถึงตรงนี้เฟรนด้าก็ร้องไฟ้โฮในใจ ไม่สิตอนนี้ภายนอกเธอก็เริ่มมีน้ำตาปริ่มๆ
แล้ว อ่ะ มันไหลออกมาแล้ว…….น้ำตาบวกกับใบหน้าน่ารักจิ้มลิ้มของโลลิทำให้
ตอนนี้เธอดูน่าเอ็นดูมาก…….
มองดูน้ำตาไหลผ่านแก้มขาวๆของเฟรนด้า วุ่หยานก็ยิ้มนี่เป็นใบหน้าแบบเดียวกัน
กับตอนที่ฮินางิคุกับมิโคโตะเสียครั้งแรกให้เขาเลย น่าคิดถึงจริงๆ วู่หยานยิ้มเยาะ
อย่างสะใจ สมควรโดนแล้ว ใครกันนะที่เมื่อวานยังทำหน้าเบิกบานตอนเห็นเขา
โดนอัด……
ยืดตัวขึ้นแล้วลุกขึ้นนั่ง เนื่องจากเฟรนด้านอนอยู่ตรงเอวเขา เมื่อวู่หยานลุกขึ้นนั่ง
ทำให้ตอนนี้เธออยู่ในท่านั่งคร่อมเขา
และจริงๆแล้วตอนนี้นีโออาร์มสตรองไซโคลนเจ็ทอาร์มสตรอง(น้องชาย)ของวู่หยา
นยังอยู่เสียบค้างอยู่ข้างในเฟรนด้า ดังนั้นตอนที่เขาเคลื่อนไหวมันจึงสั่นสะเทือน
ไปถึงข้างในทำให้เฟรนด้าร้องออกมา
“อยู่ๆนายทำอะไรเนี่ย!”
ด้วยเสียงที่ร้องออกไปเมื่อกี้ ทำให้เธอเผลอนึกกลับไปถึงเมื่อคืนที่ตัวเองร้องขอ
ความเมตตานับครั้งไม่ถ้วนแต่ก็ถูกอีกฝ่ายเมินเสียทุกครั้ง และเธอยังเสียงน่าอายที่
ตัวเองเปล่งออกไปนับครั้งไม่ถ้วนนี่อีกเช่นกัน…….
เฟรนด้าหดหู่ นี่เขาคิดว่าตัวเองเป็นใคร? แค่เพราะตัวเองบีบบังคับเธอให้ยอม
ตามมาได้แล้วคิดว่าจะทำอะไรก็ได้ตามใจชอบหรือไง? เขาคิดจริงๆเหรอว่าเธอจะ
ยอมอยู่เฉยๆโดยที่ไม่กล้าปลดปล่อยความโกรธจริงๆน่ะ?!
ด้วยเหตุนี้เฟรนด้าจึงแหกปากร้องออกมาด้วยความโกรธด้วยลืมความน่ากลัวที่มี
ต่อวู่หยานไป วู่หยานยกคิ้วขึ้นก่อนจะเผยรอยยิ้มเยาะเย้ยออกมา เห็นแบบนี้เฟ
รนด้าก็เริ่มตัวสั่น
ก่อนที่เธอจะได้ร้องประท้วงต่อ เธอก็รู้สึกได้ว่าตรงนั้งของวู่หยานกำลังแทงใส่เธอ
อยู่ ทันใดคลื่นฟ้าเสียวซ่านแฝงไปด้วยความสุขแบบเมื่อวานก็เข้ามาตีหัวใจน้อยๆ
ของเธอ!
ทว่านี่แค่ครั้งเดียวเท่านั้น…..
ยังมีครั้งที่สองและอีกหลายๆครั้งตามมา…..
“อื้อ…อ๊าย…..”
ใบหน้ากระจ่างใสของเฟรนด้าเริ่มค่อยๆขึ้นสีแดง ร่างกายเล็กๆของเธอเด้งขึ้นเด้ง
ลงตามวู่หยานโยก ผมบลอนด์ทองของเธอปลิวไสวขึ้นลงในอากาศ นี่ทำให้เธอจำ
ใจต้องเปล่งเสียงครางน่าอายนั่นออกมาอีกครั้ง
มองดูหน้าวู่หยาน เฟรนด้าก็พูดก็พยายามพูดออกมาทั้งๆที่ครางไปด้วย “นะ..
นาย..อื้ม!…ยัง…ยังจะทำต่อ…อีกเหรอ!”
ได้ยินแบบนี้ วู่หยานไม่เพียงไม่หยุดเขายังเร่งสปีดในการกระแทกเธอขึ้น ก่อนจะ
ผุดเอารอยยิ้มไม่แยแสออกมา
“แน่นอนว่าต้องต่อสิ นี่หรือว่าเธอคิดว่าฉันไร้น้ำยา? เธอกำลังดูถูกฉัน?…..”
จริงๆเมื่อคืนวานทั้งคืนวู่หยานก็ทำตลอดไม่หยุด ถ้าเปลี่ยนไปเป็นตัวเขาก่อนหน้า
นี้คงไม่สามารถทำหลายรอบได้อย่างองอาจเหมือนตอนนี้……
แต่ว่า อย่าลืม เขาคือ True Ancestor!
แรงกายและการฟื้นฟูที่เพิ่มขึ้นอย่างมหาศาล ทำให้ตอนนี้วู่หยานกลายเป็นนักรับ
ที่ห้าวหาญผู้ซึ่งสามารถรบทำศึกกับผู้หญิงหลายคนได้! เป็นชายเหนือชาย ยอด
ชาย!
จริงๆวู่หยานก็ไม่คิดเหมือนกันว่าสายเลือดแท้มันจะ มีประโยชน์ด้านนี้ด้วย นี่ทำ
ให้เขาอดกลับมาชื่นชมในความฉลาดของตัวเองในอดีตไม่ได้ที่ตัดสินใจเลือด
เปลี่ยนเป็น สายเลือดแท้…….
คิดถึงตรงนี้ วู่หยานก็หัวเราะฮ่าๆออกมาเสียงดังอย่างแฮปปี้ แล้วโถมตัวเข้าใส่ร่าง
เล็กๆในอ้อมกอดแรงขึ้น ทำให้เธอครางออกมาถี่กว่าเดิม
ในตอนนี้แสงแดดได้ฉายแสงออกมาทั่วทั้งเตียงแล้ว ทำให้ตอนนี้เนื้อตัวของวู่
หยานกับเฟรนด้าเปร่งประกาย ในใจเฟรนด้ามีความรู้สึกอับอายพวยพุ่งขึ้นมา
ทันที เมื่อคิดว่าตัวเองต้องมาล่อนจ่อนกลางแสงแดด เธอก็อายจะตายแล้ว……
ยิ่งกว่านั้นยังทำเรื่องอย่างว่าทั้งๆที่มีพระอาทิตย์ส่องแสงแรงกล้าแบบนี้ เฟรนด้า
อาย อายจริงๆ…….
มือทั้งสองข้างจับหัวไหล่วู่หยานแน่น เธอครางออกมาเสียงหวานด้วยใบหน้าแดง
ก่ำ ไม่นานนักเธอก็พูดออกมาว่า
“….นี่..ยังเช้าอยู่เลยนะ…..”
ได้ยินวู่หยานไม่หยุดแต่เพิ่มสปีดขึ้น ทำให้เฟรนด้ารู้สึกราวกับโดนฟ้าผ่าร้อง
ออกมาอีกครั้งและอีกครั้ง เห็นแบบนี้วู่หยานก็พูดออกมาด้วยความขบขัน “โอ้
เช้าแล้วเหรอ? อรุณสวัสดิ์! รู้อะไรไหม? ตอนเช้าน่ะเป็นช่วงเวลาที่ผู้ชายตื่นตัว
ที่สุดล่ะ! เวลาดีๆแบบนบี้เราควรมาต่อกันอีกซักยกนะ คิดงั้นไหม?เฟรนด้าจัง
…….”
เฟรนด้าไม่ตอบ เพราะทุกครั้งที่เธออ้าปากอยากจะพูดมันก็มักจะเปลี่ยนเป็นเสียง
ครางแทน ตอนนี้เธอทำอะไรไม่ได้นอกจากคราง……
วู่หยานหัวเราะออกมาอย่างคึกคัก โยกตัวใส่ร่างเล็กๆไม่หยุดขณะที่หูก็ฟังเสียง
ร้องหวานใสข้างหู ทั้งตัวทั้งใจจมจ่อไปกับการตักต่วงความสุข…….
วู่หยานไม่ได้รู้ตัวอะไรเลยว่าตอนนี้ตรงหน้าประตูห้องมีสองร่างยืนอยู่……..
ฮินางิคุ!
มิโคโตะ!
ฟังเสียงครางของเฟรนด้าที่ดังทะลุห้องออกมา ฮินางิคุกับมิโคโตะก็กัดฟันแน่น
อย่างขมขื่น ก่อนจะหันมามองหน้ากันแล้วถอนหายใจพรืด ขณะที่ในใจรู้สึกอิจฉา
นิดๆ…….
มิโคโตะสะกดข่มไม่ให้ตัวเองปล่อยไฟฟ้าออกมา แล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงโกรธ
เคือง “ฉันรู้อยู่แล้ว! หยานพาผู้หญิงกลับมาบ้านก็เพื่อทำเรื่องแบบนั้น!!!”
ฮินางิคุกอดหน้าแล้วถอนหายใจ “ใช่…..พวกเราคิดไว้อยู่แล้ว….แล้วทำไมเมื่อคืน
พวกเราถึงไม่ให้หยานเข้าห้องด้วย? ถ้าเราให้เขาเข้ามา บางทีเขาคงจะไม่……”
พูดถึงตรงนี้ฮินางิคุก็หน้าแดง ใกล้กันมิโคโตะก็ถอนหายใจอย่างจนปัญญา เห็น
ด้วย ถ้าเมื่อวานให้วู่หยานเข้าห้องด้วย เขาคงไม่ไปจับกดผู้หญิงอื่น……
ทั้งสองสาวตระหนักดีตั้งแต่เห็นเขามาผู้หญิงสามคนกลับมาบ้าน แต่ไม่รู้ทำไมพวก
เธอถึงใช้สติใช้เหตุผลไม่ได้(@หึงๆ)แล้วไปผลักใสวู่ยหยานให้ไปหาผู้หญิงอื่น
ทางอ้อม…….
ทั้งสองหันมามองหน้ากันอีกครั้งแล้วถอนหายใจ………
ซวยจริงๆ…….