เรื่องจริง ก็อยู่ตรงหน้า
แต่ว่า เรื่องจริงเรื่องนี้ สำหรับนายหญิงใหญ่หวาง หวางหงและหวางเอี๋ยนแล้ว มันเป็นความจริงที่โหดร้ายมาก
ความจริง ก็เหมือนมีดเล่มหนึ่ง ที่ปักลงที่หัวใจของพวกเขาอย่างแรง จากนั้นก็ปักลงไปอีกเล่ม!
“นี่แก แก แก……..”
นายหญิงใหญ่หวางชี้หน้าเย่เซิ่งเทียน แล้วพูดออกมาสามคำ สายตาก็เผยถึงความเจ็บปวดถึงที่สุด และความสิ้นหวัง
สีหน้าที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ และไม่เกรงกลัวใคร ตอนนี้ก็ได้เปลี่ยนไปราวกับเป็นกายกรรมเปลี่ยนหน้า ทั้งเจ็บปวด เสียใจ ทรมาน หลากหลายความรู้สึก เปลี่ยนไปเปลี่ยนมา
สุดท้าย เธอก็จับที่หน้าอก แล้วกระอักเลือดออกมา จากนั้นล้มลงพื้น!
ตกใจจนเป็นลมไปแล้ว!
สะเทือนใจ!
กลัว!
หวาดระแวง!
เธอนึกถึงวันแต่งงานของเย่เซิ่งเทียนกับหวางซี เธอยังพูดอย่างอิจฉาอยู่เลยว่า ถ้าลูกสาวของตระกูลหวางได้แต่งงานกับเจ้าเทพก็คงจะดีมากเลยทีเดียว
แต่ว่าตอนนี้ ความหวังทั้งหมดมันเป็นความจริงแล้ว จริงเสียยิ่งกว่าจริงอีก
แต่กลับโหดร้ายขนาดนี้ ไร้ความรู้สึกกันถึงขนาดนี้!
เรื่องที่ผ่านมามากมาย ก็หวนกลับขึ้นมาในใจ เธอนึกถึงปีนั้นที่เจ้าสองรับตนเองมาอยู่ที่นี่ นึกถึงตอนที่เอาตัวหวางซีที่กำลังอุ้มท้องเตร็ดเตร่ไปตามท้องถนน แล้วก็นึกถึงที่ตนเองละเลยเรื่องที่หวางเอี๋ยนให้หวางฟางไปรังแกซือซือ
ถ้าหากว่า ถ้าหากว่าตนเองไม่ได้ลำเอียงแบบนั้น แล้วปฏิบัติกับบ้านของเจ้าสองดีสักหน่อยละก็!
ก็คงจะไม่มีผลลัพธ์เป็นแบบนี้!
นี่ก็คือกงเกวียนกำเกวียนใช่ไหม?!
นี่ก็คือการลงโทษจากสวรรค์ใช่ไหม?!
นี่คือบทลงโทษจากฟ้า โทษฐานที่เธอลำเอียงใช่ไหม?!
ในตอนนี้ ทันใดนั้นเอง เธอก็เกลียดตัวเอง รู้สึกถึงความทุเรศของตนเอง เกลียดตัวเองมาก!
ทำไมถึงลำเอียงได้ถึงขนาดนั้น? ทำไมถึงไม่เห็นใจกันเลย? ทำไมถึงไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย? ทำไม……
ความคิดมากมายเกิดขึ้นมา เล่นงานเธอจนเหมือนตายทั้งเป็น สุดท้ายก็เป็นลมสลบไป
เธออดคิดคำโบราณได้ว่า กรรมที่กระทำไว้ จะย้อนกลับมาสนองทั้งหมด
นี่มันคือผลกรรม ผลกรรมของตระกูลหวาง ผลกรรมของเธอ!!
“ฉันไม่ยอม ฉันไม่ยอม!!”
แล้วตะโกนออกมาเสียงดังว่า “เย่เซิ่งเทียน แกมันไอ้ปีศาจร้าย ไอ้คนหลอกลวง ไอ้ฆาตกร!แกตั้งใช้วิธีที่ต่ำทรามแบบนี้มาบีบบังคับพวกเรา แกตั้งใจทำมัน แกเห็นพวกเราได้ดีไม่ได้!แกมันไอ้กระจอก แกตั้งใจให้พวกเราลงมือ ตั้งใจปกปิดตัวตนของตัวเอง ก็เพื่อให้มีวันนี้!!แกดีใจแล้วสินะ ดีใจมากเลยสินะ!!เย่เซิ่งเทียน
“หลอกลวงงั้นหรือ พวกมึงคู่ควรหรือไง?”
เย่เซิ่งเทียนมองเธออย่างเย็นชา สายตาดั่งกระบี่แหลมคม จ้องเขม็งไปที่หวางเอี๋ยน เสียงก็พูดสูงขึ้น “ฉันน่ะ ไม่เคยปกปิดตัวตนของตัวเองเลย ตั้งแต่แรก ฉันก็ได้บอกพวกมึงไปแล้ว แต่พวกมึงไม่เชื่อเอง!”
“เรื่องมาถึงวันนี้ ก็เพราะพวกมึงทำตัวเองกันทั้งนั้น ความชั่วของพวกมึง เวรกรรมที่พวกมึงก่อไว้ ถ้าฟ้าไม่ลงโทษกูจะลงโทษเอง!”
“แกต้องไม่ตายดี ไอ้เย่เซิ่งเทียน แกต้องไม่ตายดี!!”
หวางเอี๋ยนบ้าไปแล้ว เธอเอามือกุมหัว คุกเข่าลงพื้นอย่างเจ็บปวด เสียงสาปแช่งเบาลงเรื่อยๆ แล้วตามมาด้วยเสียงร้องไห้อย่างสิ้นหวัง
“ฮือๆๆๆ ……”
เธอดิ้นที่พื้นอย่างเจ็บปวด จนเอาหัวกระแทกพื้นไม่หยุด เธอเริ่มฉีกเสื้อผ้าของตนเอง กัดมือตนเองจนเลือดไหล แต่ก็หยุดไม่ได้
“นี่ก็คือ ผลกรรมของเธอ”
เย่เซิ่งเทียนไม่อยากมองดูเธอต่อ นี่ก็คือบทลงโทษที่เขามีต่อหวางเอี๋ยน
ตอนรแกหวางเอี๋ยนให้หวางฟางจัดการกับซือซือเกือบตาย ตอนนี้เย่เซิ่งเทียนเอามาย้อนให้ตัวเธอแล้ว
ตอนเช้า เย่เซิ่งเทียนใช้เข็มทองปักลงไปที่จุดชีพจรบนหัวของเธอ ชีวิตนี้เธอจะเป็นแบบนี้ตลอดไป เจ็บปวดเหลือประมาณ แม้แต่ความตายก็เป็นได้เพียงความหวังลมๆ แล้งๆ !
สายตาของเย่เซิ่งเทียน ไปหยุดลงบนตัวของหวางหง