หวางหงกำลังตัวสั่น สั่นระริก!
นั่งคุกเข่าบนพื้นหิมะ แม่ของเขาเป็นลมล้มไป ลูกสาวเขาเจ็บปวดจนไม่อยากมีชีวิตอยู่ แต่ว่า เขาก็ยังไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมา
ความโอหังทั้งหมด ความไม่เกรงกลัวใครในโลกนี้ ความเป็นใหญ่เหนือใคร ความบ้าอำนาจ ตอนนี้มันได้กลายเป็นความกลัวหมดแล้ว!
กลัวขึ้นมาจากจิตวิญญาณส่วนลึก!
ก่อนหน้านี้ เขามีความโอหังแค่ไหน ตอนนี้ก็มีความหวาดกลัวมากเท่านั้น!
ก่อนหน้านี้ เขาร้ายเพียงใด ตอนนี้ก็เกรงกลัวมากเท่านั้น!
ตอนนี้บนตัวของเขาเหมือนกับติดตั้งมอเตอร์ไฟฟ้าไว้ สั่นไม่หยุด!
เวลานี้ เขาไม่กล้าพูดออกมาแม้แต่ประโยคเดียว แม้แต่ความโกรธจากการสิ้นหวังก็ยังไม่กล้าแสดงออกมา เหลือเพียงแต่ความกลัวที่ไม่มีที่สิ้นสุด
“อย่า อย่า อย่าฆ่าฉัน อย่าฆ่าฉัน”
ในปากของหวางหง พูดแบบนี้วนไปวนมา ประโยคเดียว
ตอนที่ตัวตนของเย่เซิ่งเทียนถูกยืนยันไปแล้วนั้น เขาก็เหลือแต่ความหวาดกลัว!
ความกล้าของเขา กลัวจนปอดแหกแตกกระเจิงไปหมดแล้ว!
กลัวจนขวัญหนีดีฝ่อไปหมดแล้ว!
ผวัะ
เย่เซิ่งเทียนตบเข้าที่ใบหน้าของเขาไปหนึ่งฉาด “หวางหง กูตบมึงอีกแล้ว มึงมาแก้แค้นกูสิ มาแก้แค้นบ้านกูสิวะ”
“ไม่กล้า ไม่กล้า ผมไม่กล้าแล้ว ผมไม่กล้า ปล่อยผมไปเถอะ ปล่อยผมไป ผมยอมเป็นวัวเป็นม้ารับใช้ ขอเพียงอย่าฆ่าผม จะให้ผมทำอะไรก็ยอมหมดเลย”
หวางหงร้องไห้ขอร้อง “ผมมันไม่ใช่คน ผมเป็นเดรัจฉาน สู้หมูหมายังไม่ได้เลย สู้สัตว์เดรัจฉานก็ไม่ได้ อย่าฆ่าผมเลย ขอเพียงให้ท่านได้หายโมโห จะทำอะไรก็ได้ แต่ขอร้องอย่าฆ่าผมเลย”
“หวางหง มึงคิดว่า ฉันจะให้มึงตายไปง่ายๆ อย่างนั้นหรือ?”
ใบหน้าของเย่เซิ่งเทียนเผยความร้ายนิดๆออกมา
พอได้ยินดังนั้น หัวใจของหวางหงก็แทบจะหยุดเต้น
ตายทั้งเป็น!
ในใจของเขา อยู่ดีๆ ก็บังเกิดคำนี้ขึ้นมา
ความตายมันไม่น่ากลัว แต่สิ่งที่น่ากลัวก็คือระหว่างที่จะตาย!
ความตกใจกลัวในสายตาของเขา กลายเป็นความสิ้นหวัง กลายเป็นความรู้สึกที่อึมครึม สุดท้ายน้ำดีสีเขียวก็แตกออกมา สายตาของเขาแต่กลิ่นอายของความตาย
เขาตกใจกลัวจนตายไปเลย
เย่เซิ่งเทียนลุกขึ้น สายตาที่เยือกเย็นก็กวาดมองคนพวกนี้
เจียวเย็นคุกเข่าอยู่ที่พื้น หมดหวังไปนานแล้ว
เลขาซุนตะโกนเสียงแหลมว่า “เจ้าเทพ ผมขอแจ้ง ผมยินยอมแจ้งเอาความเจียวเย็น เขาและจินเย่าเหวินกระทำความชั่ว ละโมบโลภมากไม่เกรงกลัวกฎหมาย ติดสินบน ผมยินยอมทำคุณลดโทษ ผมยอมให้การ ขอเพียงท่านไว้ชีวิตหมาๆ ของผมด้วย”
หมากัดหมากันเอง
ตุบ!
เวินเฉินเตะเลขาซุนลอยไป แล้วพูดนิ่งๆ ว่า “มึงไปส่งเสียงหนวกหูเจ้าเทพเข้าแล้ว”
เย่เซิ่งเทียนก็หันตัวออกประตูไป
โดยไม่สนใจรอว์ลส์กับเจียวเย็นเลย
ตอนนี้ หิมะตกทั่วฟ้า ปลิวว่อนเต็มอากาศ เหมือนจะปกคลุมบาปทั้งหมดไว้ได้!
แต่ มันก็ปกปิดไม่มิด กฎธรรมชาติ มันปกปิดไม่ได้ จะต้องได้รับผลกรรม
“เอาตัวไป”
เวินเฉินสั่งการ เจียวเย็นและเลขาซุนก็ถูกคนลากตัวไปเหมือนหมา
รอว์ลส์คลานมาตรงหน้าของเวินเฉิน ร้องไห้น้ำมูกไหลพูดภาษาอังกฤษออกมาว่า “เจนเนอรัลเวิน ให้โอกาสผมอีกสักครั้งนะ ตระกูลของผมยินยอมที่จะชดใช้ความผิดด้วยราคามหาศาล พวกเรายินยอมที่จะแบกรับค่าใช้จ่ายที่จะใช้ก่อสร้างเมืองใหม่ทั้งหมด ขอให้คุณไปขอร้องต่อเจ้าเทพให้ที ให้ทางรอดแก่ตระกูลวิลเลียมเราด้วย พวกเรายินยอมที่จะจ่ายเงินมหาศาลให้เจ้าเทพยอมให้อภัย”
“ให้อภัยงั้นหรือ? พวกหมูตัวขาวอย่างพวกมึง มีสิทธิ์ให้เจ้าเทพให้อภัยด้วยหรือวะ?”
เวินเฉินพูดอย่างรังเกียจ แล้วก็ถีบรอว์ลส์ออกไป
รอว์ลส์นึกถึงบทลงโทษของตระกูล แต่ละอย่างนั้นล้วนทรมานคนถึงขีดสุด และยังไม่ตายเลยในทันที นึกได้แบบนี้เขาก็อดตัวสั่นขึ้นมาไม่ได้
ตอนนี้คนในตระกูลพวกนั้น อยากจะกินเลือดกินเนื้อเขาจะตาย!
“ไม่ ผมไม่อยากถูกทรมาน ผมไม่อยากกลับไป!”
หนี!
ต้องหนีไปจากต้าเซี่ย!
หนีออกไปจากตระกูล!
ไม่ต้องกลับไปเลยตลอดกาล
รอว์ลส์กัดฟัน แล้วก็ล้มลุกคลุกคลานหนีไป
……
“เจ้าเทพครับ ตระกูลวิลเลียมยอมมอบทรัพย์สินของตระกูลครึ่งหนึ่ง เพื่อขอท่านให้อภัย”
เวินเฉินพูดอย่างมีมารยาท
เย่เซิ่งเทียนก็พูดนิ่งๆ ว่า “ไม่พอ!”
“เวินเฉินทราบแล้วครับ”
เวินเฉินรีบโทรศัพท์ออกไป “เจว๋ซื่อ เจ้าเทพบอกว่า ไม่พอ!”