บทที่ 271 ฟรานด์ สคาร์เลท ลืมตาตื่น!
วงแหวนปิดผนึก : ไอเท็มนี้จะถูกแบ่งออกเป็นสร้อยข้อมือสีแดงและสีขาว ฝ่ายที่
สวมใส่สีแดงจะถูกปิดผนึกพลังในตัวทั้งหมด และสามารถปลดผนึกได้โดยให้ฝ่ายที่
สวมสร้อยสีขาวพูด ‘คลาย’ เมื่อสวมใส่ไปแล้วจะไม่สามารถถอดออกหรือทำลาย
ได้! คำ เตือน : ไอเท็มนี้จะสวมใส่ได้ก็ต่อเมื่อผู้ที่จะสอมได้รับรู้ได้เข้าใจ
ความสามารถของสร้อยข้อมือและยินยอมที่จะสวมแล้ว ถ้าไม่ยินยอมหรือไม่
เข้าใจก็ไม่สามารถใส่ได้! ; 200,000แต้มไอเท็ม
(@เหมือนจะมีบางคนเข้าใจผิดอยู่ วงแหวนผนึก หยานมันไม่สามารถแอบเอาไป
ใส่ให้น้องได้นะ ต้องอธิบายให้คนที่จะใส่รู้และยอมที่จะใส่ก่อนไม่งั้นก็ใส่ไม่ได้ แล้ว
คิดดูใครจะยอมให้ตัวเองโดนปิดผนึกพลังล่ะ?……………)
วงแหวนปิดผนึก! เยี่ยม!
วู่หยานมีความสุขย่างมาก แต่เมื่อเห็นราคาสองแสน สีหน้าดีใจเขาก็พังทลายทันที
ทั้งเนื้อทั้งตัวตอนนี้เขาก็มีแต้มไอเท็มแค่สองแสนเอง…….
ส่ายหน้าไปมาจากนั้นเขาก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นแน่วแน่ ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาหวง
แต้ม คนไม่ตายยังไงก็หาใหม่ได้ แต่ถ้าไม่มีไอเท็มชิ้นนี้เขาก็ไม่สามารถอยู่ร่วมกับฟ
รานจังได้!
นิ้มจิ้มลงไปอย่างรวดเร็ว มองดูตัวเลขแต้มที่ลดลงไปเป็น 0 สร้อยข้อมือสีขาวและ
แดงก็ปรากฏขึ้นจากความว่างเปล่าตกลงมาบนมือเขา…………
พอได้มาวู่หยานก็จับวงแหวนสีขาวใส่ข้อมือตัวเองทันที ใส่ข้างเดียวกันกับกำไรสี
ดำที่เป็นไอเท็มที่มีตัวน้องสาวมิซากะจำศีลอยู่ ทำเสร็จเขาก็กำสร้อยข้อมือสีแดง
อีกแน่น สายตามองสาวน้อยตรงหน้าอย่างเคร่งเครียด
ต่อไปก็มาหาทางทำให้ฟรานจังยอมใส่วงแหวนปิดผนึกนี่กัน……………
อธิบายเหมือนนานแต่ในความเป็นจริงแล้วมันเกิดขึ้นเร็วมาก ตอนที่วู่หยานทำ
ทั้งหมดที่ว่ามาเสร็จ ทางด้านฟรานก็มีการตอบสนองแล้ว!
เส้นแสงเล็กๆพุ่งออกมาจากตำแหน่งหัวใจของฟรานตรงดิ่งมาเชื่อมต่อกับหัวใจวู่
หยาน ความรู้สึกของการหลอมรวมชีวิตอันคุ้นเคยได้เกิดขึ้นอีกครั้ง!
เมื่อจังหวะของเสียงหัวใจทั้งสองคนได้จูนจนเท่ากัน เส้นแสงก็สั่นไหวแล้วแตก
สลายเป็นบอลแสงลูกเล็กๆจากนั้นลอยเข้าไปในตัววู่หยาน……..
พิธีการรวมชีวิตของทั้งคู่ได้เสร็จสิ้นลงแล้ว………
คนสองคนที่แต่เดิมอยู่อาศัยในโลกที่แตกต่างกัน มีชะตาชีวิตที่แตกต่างกัน และมี
วิถีชีวิตที่แตกต่างกัน วินาทีนี้เองก็ได้ชะตาที่ไม่อาจแยกจากอีกฝ่ายไปได้อีกตลอด
ชีวิต……….
เขากำสร้อยสีแดงในมือแน่นขณะที่มองฟราน ไม่นานนักเปลือกตาเธอก็สั่นไหว
เบาๆ ราวลูกนกแรกเกิดที่พยายามเปิดตาขึ้นเพื่อมองดูโลกใหม่…….
ในที่สุดความพยายามของฟรานก็ประสบผลสำเร็จ เธอลืมตาขึ้นเผยให้เห็น
นัยน์ตาสีแดงที่แทบจะเหมือนกับตาของวู่หยาน
แววตาเธอยังดูเบลอๆเหมือนคนยังไม่ตื่นเต็มที่ ฟรานสะบัดหัวไปมองแล้วมอง
ซ้ายมองขวา จากนั้นยกมือเล็กๆของตนขึ้นมาขยี้ตา……..
วู่หยานที่มองดูการกระทำทุกอย่างของฟรานมาตั้งแต่แรก ณ ตอนนี้หัวใจเขา
กำลังได้รับดาเมจอย่างหนักมันเต้นตึกตักอย่างรุนแรง มองดูฟรานด้สนสีหน้าโง่ๆ
ขณะที่ในใจก็ตะโกนเสียงดังว่า
โครตน่ารักเลยว้อยยยยย!!!!!!
ฟรานปล่อย อื้ม ออกมาด้วยความเบลอ จากนั้นความสับสนในแววตาของเธอก็
ค่อยๆหายไปนัยน์ตาเธอกลับมาเป็นกระจ่างใสเหมือนเดิม
ทว่าวู่หยานที่เห็นหัวใจเขาก็หนักอึ้งทันที…….
เป็นเพราะเขาเห็น เห็นว่าในแววตาที่ดูกระจ่างใสของฟรานมันมีความบ้าคลั่งแฝง
อยู่ด้วย……….
ฟรานจังเงยหน้าขึ้น ไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่จู่ๆเธอก็ทำหน้ามีความสุข และเมื่อ
สายตาเธอมาตกอยู่ที่ตัวสู่หยาน ฟรานก็ตาเป็นประกายทันที ความสุขบนใบหน้า
เธอก็เพิ่มพูนมากขึ้น!
ภายใต้สีหน้าอึ้งๆของวู่หยาน ฟรานก็ยิ้มออกมาหลังจากนั้นเธอก็กระโจนตัวบินมา
หาวู่หยาน!
มองดูฟรานที่บินมาเป็นมุมโค้งสวยงามลงมาทางตน วู่หยานนิ่งอึ้งไปชั่วครู่ก่อนจะ
ได้สติแล้วรีบก้าวเท้าออกมาสองก้าวเข้าไปรับตัวเล็กๆของฟรานจังเข้าสู่อกตัวเอง
…….
ทว่าวู่หยานได้ประมาทเรี่ยวแรงของฟรานไป ด้วยจิตที่ไม่ปกติทำให้เธอไม่เข้าใจ
คำว่าควบคุมพลัง ดังนั้นเมื่อรับตัวฟรานวู่หยานจึงรู้สึกเหมือนโดนก้อนเหล็ก
หนักๆพุ่งอัดเข้าใส่ ทำเอาเขากระอักออกซิเจนในปอดออกมาส่วนนึง……..
ลูบหน้าอกตัวเอง วู่หยานหัวเราะอย่างขมขื่น ดีนะที่แลกเปลี่ยนสายเลือดแท้มา
ไม่งั้นเราคงไม่มีปัญญารับตัวโลลิน้อยที่มีพลังแหกกฏแบบนี้…….
กอดตัวนุ่มนิ่มของฟรานจัง วู่หยานรู้สึกสดชื่นขึ้นมาทันที ขณะเดียวกันก็รู้สึก
อยากรู้อยากเห็นว่าทำไมฟรานถึงได้ทำตัวใกล้ชิดสนิทสนมกับเขาแบบนี้………..
อย่าบอกนะว่าระบบมันเห็นใจเลยเพิ่มค่าความสนิทของฟรานจังไปเต็มร้อย
เลย?………….
คิดถึงตรงนี่วู่หยานก็หัวเราะออกมา อย่างแรกเลยระบบมันไม่ใจดีแบบนั้นหรอก
สองเมื่อก่อนอัญเชิญพวกฮินางิคุก็ไม่เคยเกิดอะไรขึ้น และแถมพวกเธอนั้นไม่ใช่
เพียงข้อมูลที่ปรากฏในหน้าจออีกแล้ว ณ ตอนนี้พวกเธอมีตัวตนจริง มีชีวิตจริง!
ระบบเคยบอกว่า ตัวตนของผู้ที่ถูกอัญเชิญสามารถมีได้เพียงหนึ่ง ไม่มีทางมีคนที่
สองปรากฏขึ้นได้ พูดง่ายๆก็คือตัวพวกเธอมีแค่หนึ่งเดียว!
ดังนั้นพวกเธอจึงไม่ใช่หุ่นเชิด ระบบไม่สามารถควบคุมพวกเธอได้ ที่ระบบมันทำ
ได้มีเพียงแค่เป็นสะพานที่ทอดสายพานเชื่อมโชคชะตาของเขาและพวกเธอ………
ยกมือตบหลังฟรานเบาๆ วู่หยานพูดกับฟราน “ฟรานจัง เธอ…..รู้จักฉันงั้น
เหรอ?”
บางทีอาจเป็นเพราะได้ยินน้ำเสียงสงสัยของเขา ฟรานจึงเงยหน้าขึ้นมาจากอกวู่
หยาน มองดูใบหน้าเขา จากนั้นตาของฟรานก็หรี่ลงกลายเป็นรูปจันทร์เสี้ยว ดู
เหมือนเธอจะมีความสุขอย่างบอกที่ได้ยินวู่หยานเรียกตนว่า ฟรานจัง “ก่อนหน้า
นี้ฟรานน่ะไม่รู้จักพี่ชาย(โอนี่จัง)หรอกนะ!”
ได้ยินแบบนี้ วู่หยานก็ยิ่งสงสัย “ถ้างั้นแล้วทำไมเธอถึงได้มาใกล้ชิดฉันแบบนี่ล่ะ?
อย่าบอกนะว่าพี่เธอไม่เคยสอนว่าอย่าไว้ใจคนแปลกหน้าน่ะ?”
ตอนที่พูดวู่หยานก็เกิดรู้สึกแปลกๆ ราวกับตัวเองกำลังหลอกเด็กตัวเล็กๆอยู่ยังไง
ไม่รู้……….
ฟรานได้ยิน ในแววตาก็เป็นประกายหวนนึกถึงอดีต จากนั้นพูดกับวู่หยานด้วย
ความไม่พอใจ “ฮึ้ม อย่ามาคุยเรื่องท่านพี่กับหนูน่ะ………”
วู่หยานตกใจหลังจากนั้นเขาก็ยิ้มฝืนๆ ดูเหมือนฟรานจะไม่ชอบเรมีเลียพอสมควร
เลย ไม่ว่ายังต่อให้เป็นพี่สาวสุดที่รัก แต่เล่นมาขังตัวเองไว้แต่ในห้องใต้ดิน ดีแค่
ไหนแล้วที่เธอแค่ไม่ชอบไม่ใช่เกลียด………..
อารมณ์ของเด็ก มาเร็วและไปเร็ว พริบตาต่อมาฟรานก็กลับมายิ้มร่าเริงอีกครั้ง
“ท่านพี่เคยบอกไว้ว่าอย่าเชื่อคนแปลกหน้าก็จริง แต่ฟรานชอบพี่ชายมากๆ
เพราะงั้นนี่เป็นข้อยกเว้นล่ะ~ ~ ~”
ได้ยินเสียงใสๆนุ่มๆน่าเอ็นดูของเด็กมาพูดว่า ‘ชอบมาก’ แทบทำวู่หยานกระอัก
เลือดออกมา แต่หลังจากนั้นเขาก็เกิดสงสัยขึ้น…..
“แต่….ก่อนหน้านี้เธอบอกไม่รู้จักฉัน แล้วทำไมถึงได้ชอบล่ะ?”
“เพราะว่าพี่ชายช่วยเอาฟรานออกมาจากห้องใต้ดินบ้านั่น ดังนั้นฟรานเลยชอบ
พี่ชายที่สุดเลย แล้วก็……..”
ยื่นจมูกน้อยๆเข้ามาดมตัววู่หยาน ขณะที่ตัวยังกอดเขาไว้ เธอหรี่ตาลงแล้วพูด
ออกมาด้วยน้ำเสียงหลงใหลว่า
“ฟรานชอบกลิ่นตัวของพี่ชายมากเลยล่ะ กลิ่นมันคล้ายกับของท่านพี่มากๆเลย
และก็คล้ายกับฟรานด้วย…….”
ผู้ที่ถูกอัญเชิญมาจะได้รับความทรงจำเกี่ยวกับตัวเขาและระบบ ดังนั้นหลังจากได้
ความทรงจำฟรานคงปะติดปะต่อว่าเขาเป็นคนช่วยเธอออกมา ดังนั้นเลยชอบ
มาก……….
แต่ไอ้กลิ่นคล้ายกันนี่คงมาจาก True Ancestorที่เป็นแวมไพร์เหมือนกัน……….
หรือก็คือไอ้คำว่าชอบของฟราน มันก็เป็นคำพูดไร้เดียงสาของเด็กเวลาที่บอกกับ
คนที่เอาลูกอมมาให้ตัวเองนั่นแหละ…….
ถอนหายใจ วู่หยานรู้สึกผิดหวัง………
ไอ้เราก็นึกว่าค่าความสัมพันธ์มันจะเต็มแม็กซ์แล้วซะอีก เฮ้อ…….