เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 428
สีหน้าของอาจารย์อี้ชิงมีแต่ความโกรธและพูด:”ซิงยวนสารเลวมากๆ เป็นถึงนักบู๊แดนปราณฟ้า แต่กลับใช้วิธีสกปรกแบบนี้ ลู่ฝาน นายกลับไปได้เลย อย่างไรก็ตาม นายกลับไปคนเดียวก็ไม่ปลอดภัย ให้หานเฟิงเดินทางไปพร้อมกับนาย พวกคุณสองคนจะได้ช่วยเหลือกันได้ หานเฟิง ตอนที่นายออกจากสำนัก นายต้องเอาสัญลักษณ์ตระกูลไปด้วย ถ้ายามจำเป็น นายก็ช่วยเหลือศิษย์น้องด้วย”
หานเฟิงรู้สึกโกรธมากๆ จากคำพูดที่ลู่ฝานพูดออกมาเมื่อสักครู่ เขาได้ด่าบรรพบุรุษสิบแปดชั่วโคตรของอาจารย์ซิงยวนไปแล้ว
ตอนนี้เมื่อได้ยินคำพูดของอาจารย์อี้ชิงแล้ว แต่เขาก็ยังคงด่าพึมพำอยู่
“ไอ้สารเลว ไอ้ชั่ว ไร้ยางอายชัดๆ เขายังมีหน้ามาเป็นอาจารย์อีกเหรอ ฉันอยากจะถ่มน้ำลายใส่บรรพบุรุษของมันจริงๆ อาจารย์วางใจได้ ฉันจะไปพร้อมกับศิษย์น้องลู่ฝานด้วย ฉันได้เอาสัญลักษณ์ตระกูลเอาไปด้วยอยู่แล้ว อย่าว่าแต่เขตตงหวาเลย แม้แต่ประเทศอู่อานก็ต้องไว้หน้าตระกูลของฉันบ้าง อีกอย่างหนึ่ง พวกเขาก็ต้องไว้หน้าฉันเหมือนกัน ศิษย์น้องลู่ฝาน อย่าชักช้าเลย พวกเราออกเดินทางกันเถอะ ยิ่งถึงตระกูลเร็วหน่อยก็ยิ่งวางใจเร็วหน่อย”
ขณะที่หานเฟิงพูดอยู่ เขาก็รีบกลับไปเก็บกระเป๋าเพื่อเดินทาง
อาจารย์เต้ากวงพยักหน้าและพูด:”เอาอย่างนี้เลย พวกคุณสองคนออกเดินทางคืนนี้เลย จะได้ถึงตระกูลลู่เร็วๆ เดี๋ยวฉันกับอี้ชิงจะไปหาท่านผอ. การกระทำที่น่าเกลียดแบบนี้ ยังไงซะซิงยวนก็ต้องโดนลงโทษบ้าง ลู่ฝานวางใจได้ มีอาจารย์อยู่ อาจารย์จะคืนความยุติธรรมให้นายอย่างแน่นอน”
ลู่ฝานพยักหน้าเบาๆและโค้งคำนับด้วยสีหน้าปกติ จากนั้นก็รีบออกไปเก็บข้าวของ
ฉู่สิงกับฉู่เทียนและศิษย์พี่ใหญ่ สีหน้าของพวกเขาสามคนเต็มไปด้วยความโกรธ
ผ่านไปสักพัก ศิษย์พี่ใหญ่ลุกขึ้นและพูด:”ฉันจะออกไปเดินเที่ยว พวกคุณอย่าตามฉันไป”
อาจารย์อี้ชิงรู้ดีว่า”เดินเที่ยว”ที่ศิษย์พี่ใหญ่พูดออกมานั้น มันคือการไปหาเรื่องคณะหยินหยาง แต่เขาไม่ได้พูดอะไรและไม่ได้ขัดขวางศิษย์พี่ใหญ่
ศิษย์พี่ฉู่เทียนไม่พูดอะไรออกมาเลย เขายืนขึ้นและหันหลังแล้วเดินออกไป
เดิมทีฉู่สิงก็อยากจะลุกขึ้น แต่โดนอาจารย์อี้ชิงขัดขวางเอาไว้
“นายยังบาดเจ็บสาหัสอยู่ อย่าเดินไปไหนมาไหนส่งเดช”
ฉู่สิงกัดฟันแล้วพูด:”อาการบาดเจ็บของฉัน ไม่ควรจะมาอยู่ในช่วงเวลานี้เลย”
ลู่ฝานเดินกลับมาถึงห้องพัก สิ่งของอย่างอื่นไม่ต้องเก็บกลับไปที่ตระกูล มีเพียงวิชาหลายๆเล่มและข้อคิดด้านการฝึกฝนที่เขาเขียนด้วยมือตัวเอง สิ่งของเหล่านี้เขาต้องนำติดตัวไปด้วย
หลังจากเก็บของเสร็จแล้ว ขณะที่ลู่ฝานกำลังออกจากห้องพัก เขาก็มองเห็นฮ่วนเย่ว์ยืนขวางอยู่หน้าประตู
ฮ่วนเย่ว์ขมวดคิ้วและพูด:”ทำไม ฉันพึ่งมาถึง นายก็จะจากไปเลย ฉันเป็นตัวน่ารำคาญขนาดนั้นเลยเหรอ?”
ลู่ฝานพูดด้วยสีหน้าปกติ:”เกิดเรื่องบางอย่างกับตระกูลของฉัน ฉันต้องกลับไปคืนนี้ ถ้ากลับมาแล้วฉันจะมาเลี้ยงข้าวเธอ ช่วงนี้เธอก็พักที่ห้องของฉันไปก่อน”
ฮ่วนเย่ว์พูดด้วยสีหน้าตกตะลึง:”เกิดเรื่องไม่ดีกับตระกูลของนายเหรอ?ใครเป็นคนทำ ต้องการให้ฉันช่วยไหม?”
ลู่ฝานส่ายหัวเบาๆ แต่เขาไม่ได้พูดอะไรออกมา
ศิษย์พี่หานเฟิงที่อยู่ด้านนอกก็เก็บข้าวของเสร็จแล้ว เขาตะโกนทันที:”ศิษย์น้องลู่ฝาน พวกเราออกเดินทางกันเถอะ”
ลู่ฝานพยักหน้าและเดินออกไป เมื่อเจ้าดำมองเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น มันก็รีบตามออกไป ลู่ฝานลูบศีรษะของเจ้าดำเบาๆและเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
มองดูแผ่นหลังของลู่ฝาน ทำให้ฮ่วนเย่ว์กัดปากตัวเองเบาๆ
หลังจากเธอหันหน้ากลับไป ก็มองเห็นอาจารย์อี้ชิงกับอาจารย์เต้ากวงบินขึ้นไปบนท้องฟ้า
ศิษย์พี่ใหญ่อู๋เหวยกับศิษย์พี่รองฉู่เทียนก็หายตัวไป เหลือแค่ฉู่สิงคนเดียวเท่านั้น
ฮ่วนเย่ว์รีบเดินเข้าไป เธอลากแขนของฉู่สิงเอาไว้และพูด:”พวกเขาไปทำอะไรเหรอ?”
ฉู่สิงเอ่ยปากพูด:”พวกเขาไปแก้แค้นให้ศิษย์น้องลู่ฝาน”
ฮ่วนเย่ว์ยืนอยู่กับที่ จู่ๆเธอก็ตัดสินใจได้ทันที และหยิบกระดาษออกมาจากซายเสื้อ จากนั้นพับเป็นนกกระเรียนและโยนออกไป
นกกระเรียนกระดาษกลายเป็นแสงและพุ่งออกไป จากนั้นก็หายไปเลย
ฮ่วนเย่ว์พูดพึมพำ:”ช่วยเขาสักครั้งก็แล้วกัน อืม อนาคตพวกเราก็จะเป็นลูกศิษย์คณะเดียวกันแล้ว ถ้าเรื่องที่ช่วยได้ก็ควรช่วย อาจารย์น่าจะไม่โทษฉันอยู่แล้ว”
ขณะพูด สีหน้าของฮ่วนเย่ว์เต็มไปด้วยรอยยิ้ม สายตาของเธอเปล่งประกายทันที