ตอนที่ 473 จากนี้ไปเราจะเป็นอริกัน
ฉีเหยียนซีพยายามเข้มแข็งและยิ้มออกมา “ที่บ้านฉันเกิดเรื่องจะมาหาเธอไม่ได้เลยหรือไง?”
“นายมียางอายหน่อยเถอะ ฉีเหยียนซี! ใครจะอยากร่วมทุกข์ร่วมสุขไปกับนายกัน!” หลีฝานซิงใจร้ายที่สุด แต่พอมองไปทางเซิ่งอี่เจ๋อก็เปลี่ยนเป็นร่าเริงขึ้นมา “เซิ่งอี่เจ๋อ ฉันก็อยากเข้าวงการบันเทิงเหมือนกัน ต่อไปช่วยดูแลฉันด้วยนะ พวกเราจะได้ถ่ายหนังด้วยกันออกงานด้วยกันไง!”
เซิ่งอี่เจ๋อขมวดคิ้วและกำลังใช้ความคิดอยู่ว่าเธอชื่ออะไร เขาอยากจะบอกว่ากลิ่นน้ำหอมบนตัวเธอเหม็นเกินไปแล้ว
ก่อนจะพูดจาขวานผ่าซาก หมัดของฉีเหยียนซีก็เหวี่ยงเข้ามา…
ทั้งสองต่อสู้กันอย่างดุเดือด หลีฝานซิงตกใจจนหน้าซีดเผือดและวิ่งหนีไป
ฉีเหยียนซีตีไปด้วยด่าไปด้วย “ทำไมต้องมาแย่งผู้หญิงกับฉัน! ไม่ว่าอะไรฉันก็ให้นายได้ทุกอย่าง นายต้องการอะไรฉันก็ให้ได้! แต่…แต่ทำไมต้องแย่งเธอไปจากฉันด้วย…”
ในขณะที่ต่อยกันไปต่อยกันมา เขายังร้องไห้ออกมา เซิ่งอี่เจ๋อยิ้มเยาะ “ประสาท!”
ใครอยากแย่งผู้หญิงคนนั้นไปจากนายกัน?
เขารู้ดีว่าสภาพจิตใจของฉีเหยียนซีไม่ค่อยดีนัก จึงไม่อยากสนใจเขาอีก แต่ฉีเหยียนซีกลับต่อยเขาอีกหมัด จากนั้นก็ร้องไห้ขี้มูกโป่งแล้วถูบนตัวเขา
ในตอนนั้นเซิ่งอี่เจ๋อก็โดนยั่วโมโหมาเช่นกัน เขาเพิ่งเข้าร่วมงานแถลงข่าวดนตรีและถูกรุ่นพี่ที่ชื่อหรงเช่อลอกผลงานเพลงของตัวเอง อีกอย่างไม่รู้ว่าอีกฝ่ายรู้มาจากไหนว่าเขาเข้าวงการบันเทิงเพื่อตามหาคน เสียงหัวเราะเยาะเย้ยยังคงปรากฏอยู่ในดวงตาอย่างแจ่มชัด——
“นายคิดว่าตัวเองสำคัญงั้นเหรอ ถึงได้คิดเพ้อเจ้อจะตามหาคน? ไม่แน่ว่าอาจจะตายไปนานแล้วก็ได้~ ฮ่าฮ่า น่าขำชะมัด!”
เซิ่งอี่เจ๋อต่อยหรงเช่อโดยไม่หวั่นเกรงเลยแม้แต่น้อย จากนั้นข่าวที่ทั้งสองไม่ถูกกันก็แพร่กระจายออกไป
เนื่องจากตัวเองอารมณ์ไม่ดีอยู่แล้ว เซิ่งอี่เจ๋อยังจะปลอบใจฉีเหยียนซีได้ที่ไหนกัน เขาพูดอย่างเย็นชา “ฉีเหยียนซี นายเป็นเสียแบบนี้ มันก็สมควรแล้วไม่ใช่เหรอ?”
ฉีเหยียนซีเบิกตากว้างและมองเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อ
“นายเอาแต่ใช้อารมณ์เป็นใหญ่ ถ้านายไร้ความรู้สึกเหมือนแม่นาย เหมือนแฟนนายก็คงไม่ต้องเสียใจหรอกจริงไหม? ที่นายต้องเจ็บปวดก็เป็นเพราะพวกเขาทำร้ายนาย เพราะนายมันอ่อนแอเกินไป หรือนายจะต้องรอจนกว่านายจะเข้มแข็งพอล่ะ? เพราะฉะนั้นมันก็สมควรแล้วไม่ใช่เหรอ?”
คำพูดที่ไร้ความปรานีและเด็ดขาดดังกล่าวพูดออกมาโดยเพื่อนสนิทที่สุดของตัวเอง บวกกับการกระตุ้นอันหนักหน่วงนั้น ทำให้ฉีเหยียนซีรับไม่ได้โดยปริยาย
“นายพูดแบบนี้ได้ยังไง…เซิ่งอี่เจ๋อ ฉันอุตส่าห์เห็นนายเป็นเพื่อนสนิท! ทำไมนายถึงเลือดเย็นได้ขนาดนี้!” ฉีเหยียนซีคว้าคอเสื้อเขาพลางตะคอก
เซิ่งอี่เจ๋อผลักเขาออกจนฉีเหยียนซีเซลงไปนั่งกับพื้น
เขามองไปที่แผ่นหลังของเซิ่งอี่เจ๋อที่ค่อยๆ ห่างออกไป “แม่งเอ๊ย! ฉันกับนายขาดกัน! ขาดกัน! จากนี้ไปเราเป็นอริกัน! ฉันจะเอานายให้ตาย!”
บนท้องฟ้ามีฝนเทกระหน่ำลงมา ฉีเหยียนซีแสดงละครดราม่าตามลำพังอยู่เป็นเวลานาน แต่เซิ่งอี่เจ๋อกลับจากไปโดยไม่ให้ความร่วมมือเลยแม้แต่น้อย
……
ยังมีฝนตกอยู่ข้างนอกสนามบิน อันซย่าซย่าถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ “เป็นแบบนี้เนี่ยนะ?”
“อื้อ”
อันซย่าซย่าพูดแบบจุกอก “ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าเรื่องของพวกนายเหมือนละครของฉงเหยาเลย…นายทำร้ายเขา แล้วเขาก็เกลียดนายเข้ากระดูก…”
“ต่อจากนั้นก็ทั้งรักทั้งแค้น สุดท้ายแล้วทั้งสองก็รักกันและใช้ชีวิตร่วมกัน” ซูเสี่ยวโม่พูดเสริมอย่างมีความสุข
เซิ่งอี่เจ๋อกระตุกมุมปาก “หลังจากนั้นเขาก็ไปต่างประเทศ และต่อจากนั้นอีกทีเธอก็เจอเขาที่ฉีซย่า”
อันซย่าซย่า “เรื่องเล็กน้อยแค่นี้เอง พวกนายทำไมไม่คืนดีกันล่ะ?”
เรื่องแบบนี้จะถือว่าเป็นเรื่องเล็กน้อยได้อย่างไร
ตอนนั้นเขายังเด็กมาก ทำร้ายคนอื่นอย่างไร้ความรู้สึกและเลือดเย็น
คำขอโทษเป็นคำที่เขาไม่สามารถเอื้อนเอ่ยออกมาได้
“ขี้เก๊ก! ก็แค่ขอโทษ ฉันจะสอนนายเอง!” อันซย่าซย่าตบหน้าอกของเขาอย่างมั่นอกมั่นใจ
ตอนที่ 474 ได้โปรด ช่วยเธอด้วย (1)
เซิ่งอี่เจ๋อมองเธอด้วยความสงสัย อันซย่าซย่ายิ้มตาหยี “มาๆ ฉันจะแสดงให้นายดูซักหน่อย!”
เธอปรบมือพร้อมกับพูดกับซูเสี่ยวโม่ด้วยท่าทางนอบน้อม “ท่านฉีเสี่ยวฮวา ได้โปรดยกโทษให้กับฉันในวัยเยาว์ที่ไม่รู้ความด้วย ขอโทษ!”
ซูเสี่ยวโม่เข้าสู่การแสดงอย่างรวดเร็ว เธอเขย่าขาเลียนแบบท่าทางอันธพาลของฉีเหยียนซี “ตัวสั่นแล้วสินะ! เซิ่งเสี่ยวเฮย! ไม่คิดเลยว่านายจะมีวันนี้ ฮ่าฮ่าฮ่า…”
“ฉันผิดไปแล้ว!”
“เอาเถอะ เอาเถอะ ฉันจะฝืนใจยกโทษให้นายแล้วกัน!”
“นายดูสิ ง่ายจะตายไป! แค่บอกว่าขอโทษก็ได้แล้ว!” อันซย่าซย่าดึงแขนเสื้อเซิ่งอี่เจ๋อ เซิ่งอี่เจ๋อมองเธอด้วยใบหน้าเรียบเฉย “คนขับรถมาแล้ว ไปเถอะ”
เขาไม่อยากขอโทษฉีเหยียนซีแบบนี้! ศักดิ์ศรีล่ะ! หน้าตาล่ะ!
“หืม…” อันซย่าซย่าถูกเขาลากออกไปอย่างไม่เต็มใจ ซูเสี่ยวโม่เดินตามไปอย่างมีความสุข พอออกจากประตูสนามบิน เธอก็กระโดดลงบันไดจนไถลลงไป เหอจยาอวี๋ที่เดินตามหลังคว้าเธอไว้ไม่ทัน
โครม——
เธอตกลงไปในแอ่งน้ำด้วยท่าหมากินขี้
ซูเสี่ยวโม่รู้สึกว่าโลกทั้งใบเงียบสงัด เธอแทบทนไม่ไหวที่จะฝังตัวเองลงไปในแอ่งน้ำตลอดชีวิต!
แม่งเอ๊ย!
เธอกำลังครุ่นคิดว่าเธอจะใช้ท่าไหนลุกขึ้นมาให้มันดูดีกว่านี้ เสียงอ่อนโยนของเหอจยาอวี๋ลอยเข้ามา “เธอจะว่ายอีกนานไหม?”
“เหอะเหอะ…ไม่ว่ายแล้วๆ” เธอใช้มือและเท้าปีนขึ้นมาพลางแอบขอบคุณเหอจยาอวี๋ในใจที่ช่วยเธอลงจากบันได
เธอยังสวมเสื้อแจ็คเก็ตของเหอจยาอวี๋ซึ่งเปียกหลังจากที่ล้มลงไป เธอจ้องเหอจยาอวี๋ด้วยความรู้สึกผิด บนตัวเขาสวมเพียงเสื้อเชิ้ตสีขาว
เมื่อรู้สึกถึงสายตาร้อนแรงของเธอ เหอจยาอวี๋ลังเลสักพัก นิ้วมือเอื้อมไปที่กระดุม “ให้ฉันถอดตัวนี้ให้เธอไหม?”
“ไม่ๆ ไม่ต้องหรอก…” ซูเสี่ยวโม่โบกมือเป็นพัลวัน ล้อเล่นน่า ถ้าถอดอีกก็โป๊แล้ว เลือดกำเดาเธอจะไหลเอาได้!
สุดท้ายแล้วคนขับรถก็อุทิศเสื้อสูทของเขาให้ เหอคนงามจึงไม่ได้เปลือยกาย
–
ในรถ เซิ่งอี่เจ๋อรับสายโทรศัพท์จากคุณซ่ง โดยคุณซ่งแสดงความเห็นใจต่ออุบัติเหตุที่เกิดขึ้นกับพวกเขา พอคุยได้ไม่กี่ประโยคก็เปลี่ยนบทสนทนา “อี่เจ๋อ พรุ่งนี้พาซย่าซย่ามานั่งเล่นที่บ้านได้ไหม?”
เซิ่งอี่เจ๋อจมดิ่งไปชั่วขณะ หลังจากครุ่นคิดได้สักพักก็ตอบตกลง
แทนที่จะหลบ ไม่สู้พบกันสักครั้งเพื่อดูว่าคุณซ่งมีจุดประสงค์อะไร!
วันรุ่งขึ้น
อันซย่าซย่าแต่งตัวเรียบร้อยและขึ้นรถเซิ่งอี่เจ๋อ เธอถามด้วยความสงสัย “นายจะพาฉันไปไหน?”
“ไปกินของอร่อยๆ” เซิ่งอี่เจ๋อยิ้ม อันซย่าซย่าตาเป็นประกาย “ที่ไหนๆ?”
เขาเลี่ยงไม่ตอบคำถามโดยปล่อยให้สาวน้อยกางนิ้วนับของอร่อย ท่าทางตั้งอกตั้งใจแบบนี้น่ารักจนเขาหน้าแดง
รถจอดที่บ้านตระกูลซ่ง
อันซย่าซย่ารู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ “นี่คือที่ไหน?”
“เข้าไปก็รู้เอง” เซิ่งอี่เจ๋อจูงมือเธอ สาวน้อยหดอุ้งมือด้วยความระแวง “นายคงไม่ได้เอาฉันมาขายหรอกนะ?”
“ปีนี้เนื้อหมูไม่ได้ราคา เธออย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลยน่า” เซิ่งอี่เจ๋อเย้ยหยัน
อันซย่าซย่าโดนโจมตีจนยับเยิน เธอเดินไปกับเขาอย่างจนใจ
คุณซ่งรออยู่นานแล้ว เขารู้สึกตื่นเต้นมากเมื่อเห็นทั้งสองคน “นั่งสิๆ อยากกินอะไรล่ะ? ฉันเตรียมอาหารให้พวกเธอแล้ว…ไม่รู้ว่าพวกเธอจะชอบหรือเปล่า…”
เซิ่งอี่เจ๋อชำเลืองมองเขาอย่างสงบเสงี่ยม สามารถทำให้คุณซ่งผู้คร่ำหวอดในวงการธุรกิจลืมตัวแบบนี้ได้ เขาเองก็ยอมรับว่าทำไม่ได้
ทันทีที่สบตา อันซย่าซย่าก็ยิ้มโดยไม่คิดอะไรมาก สายตาคุณซ่งก็ยังคงอยู่ที่เธอตลอดเวลา…