921 แมลงพิษ
ลงไปตามทางเดินลงเขาอย่างเชื่องช้า
หวูถงชิ่งออกมาจากตัวรถและยืนรออยู่ด้านนอก
“คุณหวู มาแต่เช้าเลยนะครับ” หวังเย้าพูด“ผมเพิ่งมาได้นานเอง” หวูถงชิ่งพูดด้วยรอยยิ้ม“เมื่อคืนคุณนอนไม่หลับเหรอครับ?”
“ผมเป็นห่วงสุขภาพของคุณพ่อน่ะ”หวูถงชิ่งตอบเขาต้องการรับยาจากหวังเย้าแล้วบินกลับไปเพื่อนํายาไปให้ชายชราตอนนี้เดี๋ยวนี้ มันจะดีมากหากเขาสามารถพาหวังเย้ากลับไปดูอาการ
ของชายชราที่ปักกิ่งได้เขาเคยถามเรื่องนี้กับหวังเย้าแล้วแต่อีกฝ่ายยังไม่มีแผนที่จะเดินทางไปปักกิ่งในเร็วๆนี้เขาจึงแต่ต้องยอมแพ้ไป
“ยาทําออกมาเสร็จแล้วล่ะครับ”หวังเย้าส่งยาที่เขาต้มเมื่อคืนให้กับอีกฝ่าย
“ขอบคุณครับ”
หวังเย้าบอกรายละเอียดวิธีการใช้ให้อีกฝ่ายได้รู้
มียาอยู่ทั้งสองสองชนิดหนึ่งคือซุปเสี่ยวเผยหยวนที่จะช่วยบํารุงสุขภาพร่างกายของชายชราให้แข็งแรงขึ้นชายชราอยู่ในสภาพที่ไม่ต่างจากตะเกียงที่น้ำมันใกล้หมดลงเป็นแสงสว่างที่ ใกล้ดับลงได้ทุกเมื่อ ตอนนี้ เขาจึงทําได้เพียงเติมน้ำมันลงไปในตะเกียง เพื่อไม่ให้ไฟดับลงในทันทียาตัวที่สองเป็นยาที่ช่วยบรรเทาความเจ็บปวด ขับพิษร้อนรักษาตุ่มหนอง,แผลเน่าและเปื่อยยาทั้งสองชนิดนํามาใช้รวมกันเพื่อส่งเสริมกันและกัน“ขอบคุณ”หวูถงชิ่งแสดงความขอบคุณอีกครั้ง
“อยากจะเข้าไปนั่งข้างในสักครู่ไหมครับ?” หวังเย้าถาม
“ไม่ดีกว่าครับ” หวูถงชิ่งพูด“ผมคงต้องรีบกลับแล้วพ่อของผมกําลังรอยาอยู่”“ไว้ผมจะกลับมาเพื่อขอบคุณหมอวันหลังนะครับ”
“ไม่จําเป็นหรอกครับ”หวังเย้าพูดด้วยรอยยิ้ม“เดินทางปลอดภัยนะครับ”
หวูถงชิ่งขึ้นรถและรีบขับออกไปจากหมู่บ้าน
บนเนินเขาตงชานลูกศิษย์ทั้งสามของหวังเย้ากําลังฝึกฝนกันอยู่
“ฉันรู้สึกว่า พลังของภูเขามันเพิ่มขึ้น”เจี๋ยจื้อจายพูดขึ้นมา
การสูดลมหายใจเอาอากาศในบริเวณนี้เข้าไปทําให้เขารู้สึกดียิ่งกว่าตอนที่เขาสูบบุหรี่“ใช่มันน่าจะเป็นเพราะเนินเขาหนานชานที่เชียนเชิงอาศัยอยู่”จงหลิวชวนพูดจุดที่พวกเขาอยู่ใกล้กับเนินเขาหนานชานมากในเวลานี้เมื่อมองจากที่ไกลๆก็ยังสามารถมอง เห็นเมฆหมอกบนเนินเขาหนานชานได้โดยปกติทั่วไปภูเขาที่ไม่ได้สูงมากมักไม่มีเมฆหมอกแบบนี้อยู่
“ทําไมฉันถึงรู้สึกว่าเนินเขาหนานชานจะสูงขึ้นนิดหน่อยนะ?” เจี๋ยจื้อจายถาม
“เชียนเชิงบอกว่าเนินเขาหนานชานเติบโตขึ้นเรื่อยๆและไม่มีวันหยุด”จงหลิวชวนตอบ
มันเป็นเรื่องที่เข้าใจได้ที่มนุษย์และต้นไม้จะสูงขึ้นแต่ในความคิดของพวกเขานั้นการที่ภูเขาจะเติบโตขึ้นได้ ก็มีแต่จะเกิดขึ้นได้ขากเหตุการณ์ใหญ่ๆ เช่นแผนดินไหวและภูเขาไฟปะทุหากไม่เกิดเรื่องเหล่านี้ขึ้นภูเขาก็ควรจะสูงเท่าเดิมและไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆเกิดขึ้นแล้วบริเวณ
จุดที่เนินเขาหนานชานตั้งอยู่ก็แทบไม่เกิดเหตุการณ์เหล่านั้นขึ้นเลย
“วันนี้ พวกเราพอเท่านี้ก่อนดีไหม?”
“ดี”
ทั้งสามลงจากเขาไปพร้อมกัน
เมื่อเดินผ่านคลินิกพวกเขาก็ได้ยินเสียงของหวังเย้าดังออกมาจากด้านใน
“หลิวชวน, จื้อจาย, เข้ามาข้างในก่อน”
“เราไม่ได้พูดอะไรกันใช่ไหม?”เจียจื้อจายถาม
“ไม่ใช่ เชียนเชิงได้ยินเสียงเดินของพวกเราต่างหาก”จงหลิวชวนพูด
“แบบนั้นเขาก็ยังได้ยินด้วยเหรอ?”เจี๋ยจื้อจายถามด้วยความประหลาดใจ
“เข้าไปกันเถอะ” จงหลิวชวนพูด“เชียนเชิงกําลังเรียกหาพวกเราอยู่”ทั้งสองผลักประตูและเดินเข้าไปด้านในคลินิก
“เชียนเชิง”
“พวกคุณเพิ่งลงมาจากเขาเหรอครับ?”หวังเข้าวางหนังสือแพทย์ในมือลง
“ครับ พวกเราเพิ่งลงมาจากเขา”
“ผมมีเรื่องอยากจะถามพวกคุณสักหน่อยน่ะครับ”หวังเย้าพูด
“ถามมาได้เลยครับ”
“ผมอยากเห็นประสิทธิภาพของยาที่พวกคุณกินเข้าไปในช่วงนี้” หวังเย้าพูด
ในอาทิตย์ที่ผ่านมา เขาได้ให้ยากับลูกศิษย์ทั้งสามกินไปซึ่งเป็นตัวยาที่มีฤทธิ์ต้านพิษและ พิษจากแมลงเขาเคยทดสอบฤทธิ์ของตัวยากับพวกเขาไม่แล้วครั้งหนึ่งตอนนี้ร่างกายของพวกเขาสามารถต้านทานพิษเหล่านั้นได้ หรือจะพูดว่าพวกเขามีภูมิคุ้มกันพิษทุกชนิด เขาจึงอยากทดสอบอย่างอื่นด้วยเขาอยากเห็นว่าถ้าแมลงพิษเข้าใกล้พวกเขามันจะหลีกเลี่ยงพวกเขาหรือไม่
“ผมจะทําเอง” เจี๋ยจื้อจายพูดขึ้นมาโดยไม่ลังเล
“ได้”
หวังเย้าหยิบขวดแก้วที่บรรจุแมลงเอาไว้ด้านในออกมาพวกมันคือแมลงพิษที่จับมาจากน้ำพุร้อนที่หมู่บ้านหลี่หวังเย้าเปิดฝาขวดออก
“ลองเอานิ้วมือใส่ลงไปในขวดดูครับ”หวังเย้าพูด
เจี๋ยจื้อจายใส่นิ้วเข้าไปในขวดแล้วก็เกิดเรื่องน่าประหลาดใจขึ้น แมลงมีท่าทางตื่นตระหนกเล็กน้อยพวกมันดูคล้ายกับรับรู้ถึงอะไรบางอย่างและหลีกหนีนิ้วมือของเจี๋ยจื้อจายไปอยู่อีกมุมหนึ่งของขวดเจี๋ยจื้อจายที่เห็นแบบนั้นก็พยายามขยับนิ้วมือเข้าไปใกล้พวกมันมากขึ้นแล้วแมลงในขวดก็ขยับหนีนิ้วมือของเขาไปอีกทางหนึ่ง พวกเขาทดลองอยู่หลายครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าแมลงหวาดกลัวนิ้วมือของเจี๋ยจื้อจายจริงๆพวกมันไม่ได้เข้าโจมตีเขาเหมือนอย่างก่อนหน้านี้แล้ว“ดูเหมือนว่ามันจะได้ผล”หวังเย้าพูด
“ลองอีกรอบครับ”
หวังเย้าเปลี่ยนเป็นอีกขวดหนึ่งด้านในมีแมลงสีดําขนาดเล็กอยู่ พวกมันคือแมลงพิษที่จับได้
จากเนินเขาซีชาน แมลงพวกนี้ดุร้ายมากพวกมันมักจะเป็นฝ่ายเข้าโจมตีสิ่งชีวิตอื่นก่อนเสมอและสุดท้ายผลของการทดลองก็เหมือนกับก่อนหน้านี้พวกมันพยายามหลีกหนีไม่ยอมเข้าใกล้เลยแม้แต่นิดเดียว
“ดีมาก” หวังเย้าพูดด้วยรอยยิ้ม
เขาบรรลุผลอย่างที่เขาต้องการแล้ว ยาที่ให้ทั้งสามกินเข้าไปได้ทําการเปลี่ยนแปลงร่างกายของพวกเขา
“เราต้องดื่มยาอยู่อีกไหมครับ?” เจี๋ยจื้อจายถามเขาไม่สนเรื่องที่ต้องดื่มยาแต่รสชาติของมันออกไปแย่ไปสักหน่อยก็เท่านั้นอย่างน้อยมันก็แย่กว่าการดื่มเครื่องดื่มมึนเมา มันจะดีมากถ้าพวกเขาไม่ต้องดื่มมันอีก
“พวกคุณไม่ต้องดื่มอีกแล้วล่ะครับ” หวังเย้าพูด“ตอนนี้มารอดูกันว่า ฤทธิ์ของยาที่กินเข้าไปจะลดลงหรือเปล่า”
“ได้ครับ”
หลังจากที่ทั้งสองกลับไปแล้วหวังเย้าก็จดบันทึกประสิทธิภาพของตัวยาเอาไว้ นี่เป็นการค้นพบใหม่มันพิสูจน์ได้ว่าตัวยานั้นได้ผล นอกจากนี้ก็ยังไม่มีผลข้างเคียงใดใดตามมาอย่างการ
ท้องเสียก็ไม่มีให้เห็น
มันปลอดภัยที่จะใช้เขาคิด
เขาต้มยาอีกสองโดสและนํากลับไปที่บ้านในตอนกลางวัน
“ทําไมแม่ต้องกินยาทั้งที่ไม่ได้เป็นอะไรด้วยล่ะ?”จางซิวหยิงพึมพําหลังจากที่ได้ยินค่าขอที่ลูกชายต้องการให้เธอและสามีกินยาที่เขาเอามาให้
“แม่ นี่ไม่ใช่ยาธรรมนะครับ”หวังเย้าพูด
“มันพิเศษยังไงกัน? หรือมันจะทําให้แม่สวยขึ้นได้?”
“เอ่อ ไม่ใช่แบบนั้นครับแต่ถ้าแม่ต้องการผมจะลองทํามาให้แม่ได้นะครับ”หวังเย้าพูด
“ช่างเถอะ แล้วยานี่มันดียังไงเหรอจ๊ะ?” จางซิ่วหยิงถาม
“หลังจากที่กินยาเข้าไปแล้ว มันจะทําให้แม่มีภูมิคุ้มกันพิษได้ทุกชนิด แม้แต่ยุงหรือแมลงก็จะไม่กล้ากัดแม่ครับ”หวังเย้าพูด
“จริงเหรอ?”จางซิวหยิงตกตะลึงเมื่อได้ยิน เธอไม่ได้สนใจเรื่องภูมิคุ้มกันพิษพวกนั้นที่นี่จะมีพิษอะไรได้?แต่ประโยชน์ของการป้องกันไม่ให้ถูกยุงกัดต่างหากที่เป็นของจริงเรื่องน่ารําคาญ
ที่สุดในช่วงหน้าร้อนก็คือเสียงบินของยุงในเวลากลางคืนและยังคอยกัดเธออยู่หลายครั้ง“ลูกชายของแม่เคยโกหกตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะครับ?”หวังเย้าถามด้วยรอยยิ้ม
“ก็ได้ แม่จะกิน”
ยามีรสขม
“อืม มันขมไปหน่อยนะ!”
ยาที่ให้พ่อแม่ของเขากินนั้นต่างจากที่เขาให้จงหลิวชวนกิน ด้วยสุขภาพร่างกายที่ต่างกันเขาจึงปรับเปลี่ยนสูตรยาให้อ่อนลงและไม่ส่งผลเสียต่ออวัยวะภายในมากจนเกินไป
“พ่อของลูกอยู่ข้างในบ้านน่ะ”
“ครับ”
เมื่อเข้าไปในบ้านแล้วหวังเฟิงฮวาก็ดื่มยาเข้าไปทันทีที่ได้ยินคําอธิบายของเขา
ภายในบ้านอีกหลังหนึ่งในหมู่บ้าน
“นายทําอะไรน่ะ?แล้วไปเอางูมาจากที่ไหน?”หูเหมยมองสามีของเธอด้วยความประหลาดใจ
เจี๋ยจื้อจายจับงูมาตัวหนึ่ง
“ฉันได้มาจากบนเขาน่ะสิฉันไปเจอมันเมื่อไม่กี่วันก่อน” เจี๋ยจื้อจายพูดด้วยรอยยิ้ม
“เวลาแบบนี้ งูมันจําศีลกันอยู่ไม่ใช่เหรอ?”หูเหมยถาม“ทําไมถึงต้องไปรบกวนพวกมันด้วย?”
“ฉันแค่อยากจะลองอีกสักครั้งก็เท่านั้นเอง”เจี๋ยจื้อจายพูด
“เฮ้อ นายนี่นะ!” หูเหมยกรอกตาใส่เขา
ผลลัพธ์ที่ออกมาไม่ทําให้เจี๋ยจื้อจายต้องผิดหวังเขาไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะตอนนี้เป็นฤดูหนาวหรือเพราะสาเหตุอื่นแต่งูดูเหมือนไม่กล้าเคลื่อนไหวอะไรมากเมื่อเจี๋ยจื้อจายวางมันลงบนพื้นงู
ก็เลื่อยหนีและไปยังจุดที่ห่างจากเขาในทันทีที่แตะพื้น
“ภรรยา เราเก็บงูตัวนี้เอาไว้ดีไหม?”เขาถาม
“ใครเขาเก็บงูมาเลี้ยงกัน?” หูเหมยถาม “รีบไปจัดการเอามันกลับไปไว้ที่เดิมเดี๋ยวนี้เลยนะถ้าไม่อย่างนั้นฉันจะสับมันเป็นชิ้นๆเอง” เธอไม่ชอบงู,แมลง,หนู,และมดเลย
“ก็ได้ ตอนกลางวันฉันจะเอามันไปไว้ที่เดิมเอง” เจี๋ยจื้อจายพูด
“เธอคิดยังไงกับยาที่เชียนเชิงให้พวกเรากิน? มันทําให้เราต้านพิษได้ทุกชนิดและไล่แมลงมีพิษได้จริงๆเหรอ?”
“ฉันจะไปรู้ได้ยังไง?แต่มันต้องไม่ใช่สมุนไพรธรรมดาแน่ๆ” หูเหมยพูด
“เธอว่า เชียนเชิงจะมียาที่ทําให้การบ่มเพาะของเราพุ่งสูงขึ้นหลังจากที่กินเข้าไปไหม?”
เจียจื้อจายถาม
“นายคิดเรื่องไร้สาระอีกแล้วนะ”หูเหมยพูด“เชียนเชิงเคยพูดไว้แล้วไม่ใช่เหรอว่าไม่มีทางลัดสําหรับการบ่มเพาะน่ะนายต้องไปตามขั้นตอนของมันยกเว้นก็แต่เมื่อมีโอกาสที่พิเศษจริงๆ
เท่านั้น อย่าได้คิดเพ้อเจ้ออะไรอีก”