“ไม่! อย่าปล่อยให้มันหนีไป!”
หลายคนตะโกนและสาปแช่งเขาตามหลัง
“ข้าประมาท! ข้าไม่รู้ว่าพวกเจ้าสร้างสมบัติที่ยอดเยี่ยมชิ้นนั้นได้อย่างไร แต่สมบัติได้แตกสลายโดยข้าไปแล้ว! หลังจากที่ข้าฟื้น ..”
ฟิ้ว! ฟิ้ว! ฟิ้ว!
หมอกเมฆก่อตัวหนาขึ้นขณะที่มันกำลังหนีไปด้วยความว่องไว ดาบคู่หนึ่งกำลังก่อตัวบนท้องฟ้า! จากนั้นดาบคมที่ถูกปกคลุมด้วยพลังงานสายฟ้าพุ่งเข้าหาจุดศูนย์กลางของกลุ่มเมฆหมอก!
ดวงตาทั้งสองที่ดูคล้ายอัญมีณีสีแดงแสดงแววตาที่ดูประหลาดใจออกมา มันไม่ไม่กลัวสิ่งที่กำลังเจอเท่าไรกลับกลายเป็นแสดงรอยยิ้มที่ชั่วร้ายและมืดมนแทน
“อย่าฆ่ามัน!” หนิงไป่หยุดฟางฉีทันที
“ทำไม?” ช่วงเวลาที่สำคัญอย่างนี้ดาบของฟางฉีกำลังอยู่ด้านหน้ามวลหมอกสีดำแดง
“ไม่มีทางที่เจ้าจะกำจัดปีศาจได้อย่างสมบูรณ์แบบ” หนิงไป่อธิบายว่า “หลังจากที่มันถูกฆ่ามันจะสามารถฟื้นคืนชีพอีกในไม่ช้าและเป็นการยากที่จะจับตัวมันอีกครั้ง”
“เด็กหญิงตัวน้อยเจ้าจะมาสู้กับข้าได้อย่างไง” เสียงเอ่ยเตือนดังมาจากกลุ่มเมฆหมอกสีดำและสีแดงการแสดงออกของมันเปลี่ยนจากความสบายใจรอบข้างเพียงพักเดียวให้กลายเป็นความสยองขวัญที่น่ากลัวชวนขวัญผวา
ในท้องฟ้ากลุ่มดาบจำนวนมากตกลงมาราวกับดาวตก
เตียนจู้เอ่ยถาม “นี่เจ้าของร้านปีศาจอยู่ไหนแล้วละ!?”
หวังหลิงจ่าวเตือนด้วยเสียงอันดังว่า “ปีศาจนั่นเจ้าเล่ห์มาก อย่าโดนมันหลอกละ!”
ฟางฉีชี้นิ้วไปที่มวลหมอกสีแดงดำที่ล้อมรอบด้วยพลังงานดาบ “พวกท่านหมายถึงสิ่งนั้นหรอ?”
เสียงเย็นยะเยือกดังมาจากดกลุ่มหมอก “เจ้ามดตัวน้อยเจ้าไม่สามารถฆ่าข้าได้ อย่าให้ข้าได้ฟื้นพลังข้าจะฆ่าเจ้าให้ไม่เหลือแม้แต่เถ้า!”
เมื่อมันพูดจบมันถูกดาบของฟางฉีฟาดเเข้าอย่างรุนแรง
“พวกท่านกำลังมองหาสิ่งนี้ .. หรือไม่?” ฟางฉีถาม
เตียนจู้ “…”
หวังหลิงจ่าว “…”
ผู้ฝึกฝนคนอื่นๆ ทั้งหมด “…”
“เกิดอะไรขึ้น!?”
พวกเขาทั้งหมดดูท่าทางประหลาดใจ
พวกมันมาสายเพียงก้าวเดียวปีศาจตัวใหญ่ถูกลดขนาดให้เล็กลงในทันตา
เวลาเดียวกันต้วนยื่อมาพร้อมกับผู้เชี่ยวชาญด้านสิ่งประดิษฐ์หลายคนพวกเขาพูดพร้อมหัวเราะ “อาจารย์ผู้เชี่ยวชาญพวกเขาสร้างกระจกสวรรค์ขึ้นมาได้สำเร็จและมันแสดงถึงพลังอันยิ่งใหญ่โดยการทำลายร่างกายของปีศาจและแยกวิญญาณออกจากกัน นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นกับปีศาจตัวนี้!”
“โอ้!?” หวังหลิงจ่าวและเตียนจู้ตาสว่างด้วยความอิ่มเอมใจ พวกเขาหัวเราะอย่างเบิกบาน “หลังจากที่เราใส่ทรัพยากรส่วนใหญ่ของกลุ่มของเราเข้าไปในโครงการในที่สุดเจ้าก็สามารถสร้างสำเนาของสมบัติชิ้นนี้ขึ้นมาได้สำเร็จ!”
หัวหน้ากลุ่มเฮารันพูดพร้อมพยักหน้า “ศิษย์น้องต้วนตอนนี้กระจกสวรรค์อยู่ที่ไหน!?”
ท้ายที่สุดแล้วมันคือขุมทรัพย์ชิ้นสุดท้สยที่สามารถปราบปีศาจยักษ์ที่น่ากลัวได้!
ทุกคนมองดูต้วนยื่อที่ดูกระตือรือร้น
“ฮ่าๆๆๆ!” เสียงหัวเราะดังมาจากกลุ่มเมฆมืด “สมบัติของเจ้าถูกทำลายโดยข้า! เจ้าไม่สามารถดักข้าได้นานหรอก!”
“.. มันแตกเป็นเสี่ยงๆ” หวังหลิงจ่าวอ้าปากค้างเมื่อได้ยินต้วนยื่อตอบ “แตก!?”
จะต้องมีการตั้งข้อสังเกตว่ากระจกได้ใช้ทรัพยากรส่วนใหญ่ของดินแดงทะเลดวงดาวทั้งหมดในการผลิต
อย่างไรก็ตามตอนนี้มันได้แตกเป็นเสี่ยงๆ ก่อนที่เหล่าหัวหน้ากลุ่มจะได้เห็นมัน!
“มันไม่ใช่ความผิดข้า ..” ต้วนยื่อชี้ไปที่ปีศาจ “นี่คือสิ่งที่ทำให้กระจกแตก พวกท่านต้องตำหนิมัน!”
“เจ้าโกรธหรอ?” เสียงดังมาจากกลุ่มเมฆหมอก “เจ้ากล้าฆ่าข้ามั้ยละ!?”
โกรธกว่ากระจกแตกคือการถูกปีศาจเยาะเย้ย เตียนจู้ตึงสติเขากลับมาและพูดว่า “หัวหน้ากลุ่มหวังท่านอย่าลืมว่าถ้าท่านฆ่ามันมันก็จะกลับมามีตัวตนได้อีก”
หวังหลิงจ่าวหน้านิ่วทันที “เราฆ่ามันไม่ได้แล้วเราจะทำอะไรได้บ้าง!?”
เพียงเสี้ยววิ “ข้ามีความคิด” หนิงไป่เอ่ย
คนอื่นหันมองเธอด้วยความสงสัย
เธอกล่าวว่า “ตอนนี้ปีศาจตัวนี้สูญเสียพลังส่วนใหญ่ไปแล้วจึงไม่เหมาะกับพวกท่าน งั้นก็แค่ระบายความแค้นก็พอแต่อย่าฆ่ามัน!”
“เป็นความคิดที่ดี!”
“เราจะไว้ชีวิตเจ้า แต่เจ้าไม่สามารถหลบหนีจากการลงโทษได้!” หวังหลิงจ่าวปรบมือและตกลง “เจ้าคงคิดว่าเราไม่สามารถทำอะไรกับเจ้าได้เพราะเราไม่กล้าฆ่าเจ้า ผิดแล้ว!”
“สายฟ้าของข้าจะลงโทษเจ้า!”
“เอาไฟยี่มุอันร้อนแรงของข้าไป!”
“…”
ทันใดนั้นสายฟ้าและเปลวไฟก็พุ่งชนด้านหน้าร้านค้าของฟางฉีทันทีพร้อมเสียงดังโหยหวน “ปีศาจหญิงอย่างเจ้า! กล้าคิดวิธีต่อต้านข้าได้ยังไง!?”
“เมื่อข้าจากไปข้าจะ ..”
ดาบจับมีดถูกยัดเข้าไปในปากของมัน
“มันยังคงตะโกนอยู่!”
โมเทียนซิงปัดฝุ่น “พระคัมภีร์ของข้าที่ได้เรียนรู้เกี่ยวกับวิหารสวรรค์มันมีวิธีที่กำจัดสิ่งชั่วร้ายที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดอยู่”
“อ่า! หยุดสวดมนตร์!”
…
หลังจากระบายความโกรธของพวกเขาแล้วผู้ฝึกฝนและเหล่าอาจารย์ผู้ชำนาญการหลายคนมารวมตัวกันเพื่อคิดค้นถึงวิธีการกำจัดกับปีศาจตัวนี้
“ให้ข้าจัดการมั้ยละ” ด้วยเลือดปีศาจในตัวหนิงไป่เหมือนจะรู้ว่าเธอควรจัดการเช่นไรกับมัน
“ไม่!”
“เราไม่สามารถส่งให้หญิงสาวปีศาจคนนี้ได้!”
เห็นได้ชัดว่าไม่มีใครในเมืองครึ่งเห็นด้วยกับข้อเสนอของเธอ
“แล้ว .. มอบให้ข้า?” ฟางฉีกล่าว
พวกเขามองไปที่ฟางฉี “แล้วเจ้ามีวิธีจัดการมั้ย?”
เห็นได้ชัดว่าพวกเขาเชื่อมั่นในฟางฉีมากกว่า
ฟางฉีพยักหน้าและกล่าวว่า “ข้ารับรองว่ามันจะไม่กลับมาทำร้ายพวกท่านอีก!”
เตียนจู้ตอบกลับ “เยี่ยม!”
หวังหลิงจ่าวเสริม “ข้าเชื่อมั่นในเจ้า!”
ทุกคนที่นี่พยักหน้าเห็นด้วย
[ปี๊ป! ท่านได้รับคริสตัลจิตวิญญาญแห่งเลือดและไขกระดูกจิตวิญญาณ] ระบบแจ้งเตือน
ด้วยสาระจิตวิญญาณที่สำคัญจากร่างกายเขาฟางฉีได้เคลื่อนย้ายเมฆหมอกสีแดงและสีดำที่ไม่มีชีวิตชีวาออกไป เผยให้เห็นคริสตัลสีเลือดเข้มภายในที่ซ่อนอยู่
คริสตัลสีเลือดเป็นแกนคริสตัลที่เชื่อมต่อกับปีศาจมันไม่เพียงจะกักเก็บพลังงานที่น่ากลัวเท่านั้น แต่มันยังเป็นเรื่องราวของกฏธรรมชาติ
มันเป็นส่วนสำคัญของปีศาจ
ปีศาจตัวนี้เกิดขึ้นระหว่างสวรรค์และโลก ถ้ามันถูกทำลายมันจะกลับคืนสู่ธรรมชาติก่อนที่จะควบแน่นและฟื้นคืนชีพหลังจากระยะฟักตัว
นั่นคือเหตุผลที่มนุษย์ไม่สามารถฆ่าปีศาจที่เกิดจากธรรมชาติได้
อย่างไรก็ตามฟางฉีเพิ่งโยนมันเข้าไปในร้านเกม “เจ้ามีอะไรที่เรียกว่าไขกระดูกหรือไม่ มันอยู่ที่ไหน!?”
“เจ้าคิดว่าข้าจะบอกเจ้าหรอ?”
“เจ้าจะทำอะไรกับข้า!?”
“เจ้ากำลังจะทำอะไร!?”
“ทำไมท้องฟ้าถึงมืดมน!?”
ส่วนต่อประสานระบบแสดงสิ่งต่อไปนี้ “งานเสร็จ เทเลพอร์ตจะถูกสร้างขึ้นในวันพรุ่งนี้”