ตอนที่ 477 ถ้าเธอไม่ช่วย ฉันก็จะฆ่าเธอซะ
เซิ่งอี่เจ๋อตะลึงอย่างชัดเจน ภายในดวงตาสีดำเกิดความประหลาดใจเล็กน้อยชั่วครู่
อันซย่าซย่าส่งเสียงไอ “แบบนี้นายจะไม่ต้องรู้สึกผิด ฉันเองก็จะได้ไม่หึงไงละ อัจฉริยะใช่มั้ย”
ใบหน้าเล็กที่สวยของเธอเต็มไปด้วยท่าทีที่บอกว่า ‘รีบสรรเสริญแฟนตัวเองสิ’ เซิ่งอี่เจ๋อที่มองก็ถอนใจจากก้นบึ้งหัวใจ
ยัยบื้อเอ๊ย
“อื้ม อัจฉริยะที่สุดเลย”
“ฉลาดกว่านายด้วย!”
“…อื้ม” คนบางคนพยักหน้าไปอย่างส่งๆ
วันต่อมาเป็นวันจันทร์ หลังจากเรียนมาทั้งวัน อันซย่าซย่าและเซิ่งอี่เจ๋อก็ไปโรงพยาบาลที่ซ่งชิงเฉิ่นอยู่
ที่นี่เป็นโรงพยาบาลของตระกูลเซิ่ง จึงยกทั้งชั้นให้แก่ซ่งชิงเฉิ่นฟรีๆ เป็นพิเศษ ทั้งด้านอุปกรณ์ทางการแพทย์และแพทย์ก็ล้วนเป็นอันดับต้นๆ ภายในประเทศ
ยังไม่ทันเดินถึงห้องพัก ก็ได้ยินเสียงผู้หญิงคนหนึ่งคร่ำครวญจะเป็นจะตาย พร้อมกับเสียงข้าวของที่ตกระเนระนาด
พยาบาลคนหนึ่งปิดหน้าร้องไห้ออกมา บนใบหน้ามีรอยฝ่ามือแดงๆ นิดหน่อย
อันซย่าซย่าและเซิ่งอี่เจ๋อรีบเข้าไป ภายในห้องพัก ซ่งชิงเฉิ่นปาข้าวของราวกับเป็นบ้า ทั้งขวด แก้วน้ำ แจกันดอกไม้… หัวหน้าพยาบาลมองหล่อนอย่างเยือกเย็น หลังจากเธอระบายอารมณ์เสร็จก็เปิดปากพูดอย่างไร้อารมณ์ “คุณหนูซ่ง คุณไม่เข้ารับการรักษา อาการป่วยก็มีแต่จะยิ่งร้ายแรงกว่าเดิมนะคะ”
“ฉันไม่เอา ฉันไม่เอา… พวกเธอโกหกทั้งเพ ฉันไม่ได้ป่วย! ฉันจะตายได้ไง! ฉันไม่ได้ป่วย!” ซ่งชิงเฉิ่นดึงผมตัวเอง แล้วร้องไห้โฮ
“เกิดอะไรขึ้น?” เซิ่งอี่เจ๋อกระซิบถาม
“ผู้ป่วยรับเรื่องที่ตัวเองป่วยไม่ได้น่ะค่ะ บวกกับได้รับยาที่มีส่วนกระตุ้น อารมณ์ตอนนี้เลยไม่คงที่ค่ะ” หัวหน้าพยาบาลตอบอย่างสงบ ชัดเจนว่าคงเห็นเรื่องแปลกจนไม่เห็นว่าเป็นเรื่องแปลกอีกแล้ว
โรคของซ่งชิงเฉิ่น จัดอยู่ในโรคเลือดเฉียบพลัน หากรักษาไม่ทันเวลา มีความเป็นไปได้ว่าครึ่งปีถึงหนึ่งปีก็อาจเสียชีวิตได้
เรื่องเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน แน่นอนว่าเธอรับไม่ไหว
พอได้ยินเสียง ซ่งชิงเฉิ่นก็เงยหน้าขึ้น หลังจากเห็นมีคนมาอย่างชัดๆ ก็รีบเช็ดน้ำตาน้ำมูกอย่างระมัดระวัง ท่าทางตอนนี้จึงราวกับหญิงสาวขี้อาย
“พี่อาเจ๋อ… ใช่พี่รึเปล่า”
เซิ่งอี่เจ๋อถอนหายใจ พยักหน้า “ฉันเอง”
ซ่งชิงเฉิ่นกระโจนเข้าอ้อมอกของเขา แล้วเริ่มร้องไห้อีกครั้ง
อันซย่าซย่าที่เห็นภาพนี้ก็รู้สึกเพียงปวดที่ตา จึงเบือนหน้าหนีอย่างอึดอัดใจ
เซิ่งอี่เจ๋อผลักซ่งชิงเฉิ่นออกอย่างสุภาพ ส่งสัญญาณให้พยาบาลเก็บกวาดห้องพัก
ซ่งชิงเฉิ่นดึงแขนเสื้อเขาไว้ หยาดน้ำตาที่ราวกับสายไข่มุกที่ตัดออก “พี่อาเจ๋อ ฉันจะตายเหรอ ฉันยังไม่อยากตาย…”
“ซ่งชิงเฉิ่น เธอสงบสติอารมณ์ก่อน โรคของเธอไม่ใช่โรคที่รักษาไม่ได้ ร้องไห้ไปก็ไม่ได้แก้ปัญหานะ” เซิ่งอี่เจ๋อพูดด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม
ซ่งชิงเฉิ่นพยักหน้าอย่างอ่อนแรง พอเห็นอันซย่าซย่าดวงตาก็ลุกแววขึ้น
“ซย่าซย่า เธอมีกรุ๊ปเลือดเดียวกับฉันใช่ไหม เร็วเข้า เธอช่วยฉันหน่อย ช่วยฉันเถอะนะ!” หล่อนกอดแขนเสื้ออันซย่าซย่าแล้วแกว่งไปมาไม่หยุด แล้วร้องไห้น้ำตานอง
อันซย่าซย่าที่ถูกเธอแกว่งไปมาก็แทบจะเป็นลม แล้วมองเธออย่างเก้งก้าง
ต่างกล่าวกันว่าคนที่ใกล้จะตาย คำพูดคำจาล้วนจะดี สำหรับซ่งชิงเฉิ่นที่ร้องไห้อย่างน่าเวทนาเช่นนี้ เธอก็ไม่มีทางจะพูดปฏิเสธ
โทรศัพท์เซิ่งอี่เจ๋อดังขึ้นพอดี เขาจึงกระซิบที่ข้างหูอันซย่าซย่าว่า “ฉันต้องรับโทรศัพท์ รอฉันสักครู่นะ”
กล่าวจบ เขาก็ลุกขึ้นเดินออกไปรับโทรศัพท์ที่โถงทางเดิน อันซย่าซย่าประคองซ่งชิงเฉิ่น “เธอก็พักผ่อนหน่อยเถอะ อย่าร้องไห้เลย”
ดวงตาซ่งชิงเฉิ่นเปลี่ยนไป เป็นดวงตาที่เต็มไปด้วยเลือด แล้วดึงผมอันซย่าซย่าชนเข้ากำแพง “เธอจะช่วยฉันไหม ถ้าเธอไม่ช่วย ฉันก็จะฆ่าเธอซะ!”
ตอนที่ 478 เธอไม่ได้ติดหนี้อะไรกับพวกคุณ
เธอเปลี่ยนสีหน้าอย่างรวดเร็ว อันซย่าซย่ายังไม่ทันได้ตอบโต้กลับไป ก็ถูกตีอย่างรุนแรงไปสองที จนมึนเห็นดาวทันที
“รีบเอากระดูกไขให้ฉันซะ! รีบช่วยฉัน! ยัยชั่ว พ่อฉันยังอุส่าห์จะให้เงินแก มีเหตุผลอะไรต้องให้เงินแก! คนที่จะตายควรเป็นแกสิถึงจะถูก!” ซ่งชิงเฉิ่นเผยท่าทางกราดเกรี้ยว อันซย่าซย่าเริ่มมีน้ำโห จึงออกแรงผลักหล่อนไป
ซ่งชิงเฉิ่นที่ถูกเธอผลักก็ล้มลงไปที่พื้น จนตกอยู่ในสถานการณ์ที่กระอักกระอ่วนใจ
นางพยาบาลสองคนต่างตกอกตกใจกัน นิ่งอยู่กับที่ชั่วครู่ ไม่รู้จะทำอย่างไรดี
อันซย่าซย่าเจ็บจนน้ำตาไหล กัดฟัดพูดว่า “ยัยบ้า! ฉันติดหนี้เธอรึไงฮะ ทำไมต้องช่วยเธอด้วย บ้า เธอน่ะมันบ้า!”
ซ่งชิงเฉิ่นที่นั่งกับพื้น ก็หัวเราะหึหึขึ้นมา
เสียงหัวเราะนั้นทำเอาคนเสียวสันหลังวาบ จนรู้สึกขนลุกจากภายในใจ
เธอลุกขึ้นยืน แล้วเข้าจู่โจมอันซย่าซย่าด้วยความเร็วที่น่าสะพรึง ในมือกำเศษแจกันดอกไม้หมายจะกรีดใบหน้าของอันซย่าซย่า “ไปตายซะ! แกไปตายซะ!”
ในที่สุดนางพยาบาลก็ราวกับเพิ่งตื่นจากภวังค์ พวกเธอวิ่งเข้าไปจับซ่งชิงเฉิ่นทั้งซ้ายขวา
อันซย่าซย่าหายใจหอบ จากที่ถูกทำให้ตกใจกลัวเหลือทน
แม้แต่เธอยังรู้สึกเลยว่า…ซ่งชิงเฉิ่นเหมือนจะบ้าไปแล้ว…
“ท่าทีแบบนี้ ยังคิดจะให้ฉันช่วยเธออยู่อีกเหรอ ซ่งชิงเฉิ่น เธอช่างน่าขันเสียจริง เธอคิดว่าฉันเป็นอะไรกัน ถ้าตอนนี้เป็นฉันที่ป่วย เธอจะช่วยฉันหรือไง” หล่อนเงียบ
ซ่งชิงเฉิ่นส่งสายตาอาฆาต หัวเราะเสียงแหลม “ฉันมีเหตุผลอะไรต้องช่วยแก! ถ้าแกป่วย ฉันก็จะมองดูแกตายน่ะสิ! ฮ่าฮ่า แต่ตอนนี้ถึงแกไม่อยากช่วยฉันก็ต้องช่วย แกต้องช่วยฉัน!”
“ใครบอกว่าซย่าซย่าจะช่วยเธอ?” เสียงเย็นชาขัดจังหวะขึ้น ราวกับดึงบรรยากาศให้เต็มไปด้วยความตึงเครียด จนภายในห้องเงียบสงัด
เซิ่งอี่เจ๋อเข้ามาด้วยใบหน้านิ่ง คว้าอันซย่าซย่าเข้ามากอด ภายในแววตาเต็มไปด้วยความกังวล
ที่ข้างกายเขา คุณซ่งที่มีสีหน้าที่ดูไม่จืดก็มาด้วย
สายโทรศัพท์เมื่อครู่ เป็นผู้ช่วยของคุณซ่งที่โทรมา บอกว่าคุณซ่งใกล้ถึงแล้ว เซิ่งอี่เจ๋อจึงไปรับที่หน้าประตูลิฟต์
ผลคือพอกลับมา ก็ได้ยินคำพูดไร้สติของซ่งชิงเฉิ่น
ที่เขาพาอันซย่าซย่ามา ไม่ใช่ให้อันซย่าซย่ามาเจอกับความลำบากใจ
“คุณลุงซ่งครับ เครือข่ายโรงพยาบาลของตระกูลเซิ่งทั้งประเทศประสานงานกันหาไขกระดูกที่เหมาะสมแก่พวกท่าน ร่างกายซย่าซย่าไม่สู้ดีนัก ผมไม่สามารถให้เธอบริจาคได้ครับ” เซิ่งอี่เจ๋ออธิบายเหตุผลที่ชัดเจน
ซ่งชิงเฉิ่นรีบกระโดดขึ้นมา “ไม่ได้! หาใหม่มันเสียเวลา ถ้าฉันตายขึ้นมาจะทำยังไง…เซิ่งอี่เจ๋อ นายมันผู้ชายใจดำ!”
“ฉันแค่จะถามเธอว่า ถ้าตอนนี้ซย่าซย่าป่วย เธอจะบริจาคให้มั้ย?” เซิ่งอี่เจ๋อพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน
“ไม่มีทาง! ฉันไม่บริจาคให้มันหรอก!” ซ่งชิงเฉิ่นกรีดร้อง จนคุณซ่งพูดเสียงดังขึ้น “หุบปาก! ซ่งซ่ง!”
เซิ่งอี่เจ๋อหันตัวไปมองคุณซ่ง “ลุงซ่งครับ ที่ผมติดหนี้ ควรจะชดเชยให้ชดเชยหมดแล้ว หากพวกคุณไม่พอใจ โปรดมาหาผม ซย่าซย่าคงไม่ต้องการเงินของพวกคุณหรอก และก็คงจะไม่ช่วยธุระใดๆ ของพวกคุณ! เพราะเธอไม่ได้ติดหนี้อะไรกับพวกคุณ!” พูดจบก็เกิดความเงียบขึ้น แล้วเซิ่งอี่เจ๋อก็พาอันซย่าซย่าที่กำลังตื่นตระหนกจากไป
ด้านหลัง เสียงด่าระคนเสียงร้องไห้ของซ่งชิงเฉิ่นก็เบาลงเรื่อยๆ สีหน้าเซิ่งอี่เจ๋อเย็นชาหนักยิ่งกว่าเดิม
อันซย่าซย่าพูดเยาะเย้ย “ที่จริงนายไม่จำเป็นต้องโกรธขนาดนั้นนะ บริจาคไขกระดูกไม่ใช่บริจาคไตเสียหน่อย…ไม่ได้ต่างกับการบริจาคเลือดนักหรอก บริจาคแล้วอย่างมากฉันก็แค่กินเลือดหมูให้เยอะหน่อยแค่นั้น!”
เซิ่งอี่เจ๋อหยุดเดินทันที แล้วจับไหล่เธอ “เธอนี่โง่จริงๆ ! เธอไม่ต้องชดใช้หนี้ให้ฉันหรอก!”