บทที่ 276 ไม่มีใครเกลียดเธอหรอก ฉันเองก็เหมือนกัน
“เธอเล่นพอรึยัง?”
เสียงเย็นชาดังออกมาจากปากวู่หยาน ทำให้หัวใจของฟรานด์หล่นวูบ จู่ๆเสียง
อบอุ่นที่คอยกล่อมเธอหลายต่อหลายครั้งก็เปลี่ยนเป็นเสียงเย็นเยียบ ฟรานด์จึง
ปรับตัวไม่ทัน
พอเธอมองเข้าไปตาวู่หยานฟรานด์ก็ตัวสั่น
นัยน์ตาที่เดิมเป็นสีแดงเหมือนตนเองได้เปลี่ยนเป็นสีทองแล้ว!
ในเวลาเดียวกันแรงกดดันลึกลับก็ถูกปล่อยออกมาจากร่างวู่หยานที่แขนขาดเข้า
ไปกดทับตัวฟรานด์!
แรงกดดันนี่สำหรับฟรานด์มันไม่ต่างอะไรจากสายลมเบาพัดเข้ามา แต่ว่ามันก็ทำ
ให้ฟรานด์ตัวสั่นได้ ความตื่นเต้นและความบ้าคลั่งในแววตาเธอได้หายไปแทนที่
ด้วยความหวาดกลัว…….
กลางอากาศ ฟรานด์อดไม่ได้ที่จะถอยหลังไปสองก้าวพยายามหลีกเลี่ยงแรงกดดัน
นี่ ถึงมันจะอ่อนแอสำหรับเธอแต่ฟรานด์ก็ยังอดที่จะรู้สึกหวาดกลัวไม่ได้
ทว่าน่าเสียดาย การถอยของเธอมันไร้ผล………..
ราวกับว่าแรงกดดันประหลาดนี่ได้เกาะติดตัวฟรานด์ ไม่ว่าเธอจะถอยไปไกล
เพียงใดมันก็ยังคงอยู่เหมือนเดิม นี่ทำให้หัวใจฟรานด์เริ่มสั่นแรงขึ้น
ถึงวู่หยานจะอ่อนปวกเปียกแค่ไหน แต่เขาก็ยังเป็นถึง True Ancestorราชาของ
เหล่าแวมไพร์ เป็นตัวตนระดับสูงสุด แม้ว่าแรงกดดันเฉพาะของ True Ancestor
จะยังอ่อนแออยู่ แต่มันก็มากพอที่จะทำให้ฟรานด์ที่เป็นแวมไพร์กลัวได้………
เป็นเพราะนี่เป็นแรงกดดันที่ออกมาจากสายเลือด!
ยามที่วู่หยานใช้พลังของสายเลือดแท้ตอนที่เขาเอาจริง นัยน์ตาจะกลายเป็นสี
ทอง!
ตายอย่างอนาถสองครั้ง ครั้งที่สามกลายเป็นคนพิการ และความรู้สึกจนปัญญา
ของวู่หยานก็ได้เปลี่ยนเป็นความโกรธอันหนาแน่นที่ระเบิดออกมา!
ภายใต้แรงกดดันเฉพาะตัวของ True Ancestorบวกกับน้ำเสียงหนาวเหน็บของวู่
หยานเมื่อกี้ ทำให้หัวใจของฟรานด์ที่เดิมที่มันก็ไม่มั่นคงอยู่แล้วพังทลายลง………
“……ฮึก..ฮึก..ฮึก…..”
ฟรานด์ร่วงตกลงมาที่พื้นแล้วนั่งลงแบะขาบนชายหาด มองดูวู่หยานฟรานด์ก็ตา
แดงขึ้นเรื่องๆจนในที่สุดน้ำตาก็ไหลออกมา…….
“ฮึกฮึกฮึก…..พี่ชายเป็นคนไม่ดี…..ฮึกฮึก….เป็นคนไม่ดีเหมือนท่านพี่…..ฮึกฮึกฮึก
ฮึก….”
มือเล็กๆทั้งสองยกขึ้นมาเช็ดน้ำตาทว่ายังไงมันก็ไม่ยอมหยุดไหล เธอเช็ดไปร้องไห้
ไปไม่หยุด
เห็นสภาพน่าสงสารของฟรานด์ ใบหน้าเย็นชาของวู่หยานก็พังทลายทันที
ถึงแม้จะตายไปสองแขนหายไปข้าง จะทำ ให้วู่หยานโกรธหน่อยๆ แต่พอ
มองเห็นฟรานด์ร้องไห้แบบนี้ แล้วเขาจะเอาโหดร้ายพอที่จะไปดุด่าเธอได้ยังไง?
ท้ายที่สุดแล้วฟรานด์ก็ไม่ได้ทำอะไรผิดเลย เธอแค่เกิดมามีพลังที่มากมายเกินไป
ซึ่งมันไม่สมดุลกับจิตใจเด็กๆของเธอ ทำให้ฟรานด์กลายเป็นแบบนี้ น่าสงสารมาก
แถมเธอยังโดนเรมิเลียขังไว้ในห้องใต้ดินหลายร้อยปีอีก…….
เมื่อตอนที่เขาบอกจะผนึกพลังเธอ ด้วยนิสัยของเด็ก ฟรานด์คงจะคิดไปว่าเขาจะ
ทำแบบเดียวกับพี่สาวตน
สุดท้ายเธอก็ยังเป็นแค่เด็กคนนึง…….
คิดถึงตรงนี้ ความโกรธในใจก็ปลิวหายไป วู่หยานถอนหายใจ ตรงหัวไหล่เกิดแสง
สีแดงปกคลุมจากนั้นแขนก็ฟื้นสภาพกลับมา…….
วู่หยานเดินมาตรงหน้าฟรานด์ มองดูน้ำตาเธอที่ไหลไม่หยุด วู่หยานก็ส่ายหน้า
หัวเราะอย่างอดไม่ได้ จากนั้นเอื้อมมือไปลูบหัวเธอ
ฟรานด์ไม่ได้ต่อต้านการกระทำของวู่หยาน เขาจึงอุ้มตัวเธอขึ้นมากอดได้อย่าง
ราบรื่น
มือลูบหลังฟรานด์ วู่หยานพูดเสียงอ่อนโยนว่า “โอ๋ๆอย่าร้องนะฟรานด์จัง……”
“ฮึกฮึกฮึก…..พี่ชายเป็นคนไม่ดี พี่ชายเป็นเหมือนท่านพี่ ทุกคนเป็นคนไม่ดี ทุกคน
เกลียดฟรานด์ ไม่ยอมเล่นกับฟรานด์ หนูก็แค่อยากจะเล่นด้วยกันกับพี่ชายแค่
นั้นเอง ฮึกฮึกฮึก…..”
น้ำเสียงเจ็บปวดของเธอแทบทำวู่หยานใจสลาย แม้ว่าเขาจะไม่ได้ทำอะไร แต่เขา
ก็ยังสบถด่าตัวเองในใจว่าไอ้บัดซบ กับคนอย่างเขา เพียงแค่ฟรานด์ร้องไห้ก็มาก
พอที่จะให้เขาด่าตัวเองแล้ว
ลูบหลังฟรานด์เบาๆ วู่หยานถอนหายใจแล้วยิ้มพูดด้วยเสียงนุ่มนวล “ฟรานด์จัง
เธอเข้าใจผิดแล้ว ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ใช่คนดี แต่ว่าพี่สาวเธอน่ะไม่ใช่คนไม่ดีนะ
ทั้งหมดที่เธอทำก็เพราะหวังดีกับฟรานด์ทั้งนั้น…..”
“โกหก…พี่ชายโกหก…..”
ฟรานด์ส่ายหัวอย่างแรง แล้วตะโกนออกมาทั้งที่น้ำตายังไหลอยู่
“ท่านพี่น่ะแย่ที่สุด! ไม่เล่นกับฟรานด์ไม่พอยังปิดประตูขังฟรานด์ไว้อีก ฟรานด์พ
ยายามเป็นเด็กดีเชื่อฟังแล้วนะ แต่ท่านพี่ก็ยังไม่ยอมเล่นกับฟรานด์อยู่ดี ท่านพี่
เกลียดฟรานด์แล้ว…..ฮึกฮึกฮึก…”
“ฟรานด์จัง……” วู่หยานกอดร่างกายนุ่มๆของเธอแน่น แล้วพูดปลอบใจว่า “ที่
พี่สาวขังฟรานด์ไว้เป็นเพราะกลัวว่าฟรานด์จะออกไปสร้างปัญหาน่ะสิ เห็นไหม
แล้วแบบนี้พี่สาวจะเกลียดฟรานด์ได้ยังไงล่ะ? เธอรักฟรานด์มากที่สุดเลยนะ”
ได้ยินฟรานด์หยุดสะอื้น ถึงแม้ว่าน้ำตาจะยังคงไหลอยู่ แต่ความถี่ได้ลดลงไปเยอะ
เธอเงยหน้าขึ้นมองวู่หยานด้วยตาที่บวมเพราะร้องไห้ แล้วพูดว่า
“แต่ฟรานด์เป็นเด็กดีนะ ไม่ก่อปัญหาหรอก…….”
วู่หยานส่านหน้าด้วยรอยยิ้มฝืนๆ ถ้าฟรานด์เป็นเด็กดีจริงเขาคงไม่ตัวระเบิดตาย
ไปสองครั้งหรอก แต่ว่าเธอเป็นเด็กสิ่งที่เธอในตอนนี้ต้องการได้ยินที่สุดก็คือ…….
“ฉันรู้ว่าฟรานด์เป็นเด็กดีมาก แต่ว่าลองคิดตามนะ……”
วู่หยานเรียงเรียงคำพูดในใจ จากนั้นพูดไปว่า “ทุกครั้งที่พี่สาวเธอพาแขกมาจาก
ข้างนอกมาเล่นด้วย สุดท้ายพวกเขาเป็นไง? ถูกเธอทำ ‘พัง’ ไปแล้วใช่ไหมล่ะ?”
ฟรานด์ตกใต ก่อนจะลองคิดตามไม่นานนักเธอก็พยักหน้า แล้วพูดด้วยน้ำเสียง
อ่อนๆ “แต่ว่าคนพวกนั้นพังง่ายเกินไปเอง มันไม่ใช่ความผิดของฟรานด์นะ…..”
ช้าก่อน นี่เธอฆ่าคนไปแล้วยังจะบอกว่าตัวเองไม่ผิดอีก?….อย่างที่คิด โลลิคนนี้
โครตOP…..
กรอกตาไปมา วู่หยานทำได้แค่ยิ้มแห้งๆให้ฟรานด์ “แต่เธอก็เป็นคนทำพวกเขาพัง
ใช่ไหมล่ะ? แขกที่พี่สาวเธออุตสาพามากลับต้องมาพังเพราะเธอ มันก็ปกติอยู่แล้ว
ที่พี่สาวเธอจะโกรธ แต่ว่านะไอ้ที่พูดว่าถูกพี่สาวเกลียดเป็นไปไม่ได้แน่นอน!
ตรงกันข้ามเลย เธอน่ะรักฟรานด์มากที่สุดเลยนะ!”
ฟรานด์ก้มหน้าลงเงียบไปพักนึง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองวู่หยาน เธอลังเลแต่
สุดท้ายก็ถามออกมาด้วยความหวังว่า
“ท่านพี่รักฟรานด์จริงๆเหรอ?”
“แน่นอนสิ! พี่ชายคนนี้ขอรับประกันเลย!”
“จริงนะ? ไม่เกลียดฟรานด์แน่นะ?”
วู่หยานยิ้มพยักหน้า เห็นแบบนี้น้ำตาฟรานด์ก็หยุดไหล เธอมองวู่หยานแล้วถาม
ด้วยความคาดหวังว่า “แล้วพี่ชายรักฟรานด์มั้ย?”
ได้ยิน วู่หยานก็หัวเราะ หัวเราะอย่างมีความสุขมาก เขาลูบผมสีทองอ่อนน่า
หลงใหลของฟรานด์ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงมั่นคงแน่วแน่ว่า
“แน่นอน!! พี่ชายเองก็รักฟรานด์มากที่สุดเลย…….”
แววตาของฟรานด์เป็นประกาย ความสุขทะลักเข้ามาในหัวใจเธอจากนั้นวิ่งมาถึง
ตาเธอ ทำให้แววตาเธอเต็มไปด้วยความสุข
“พี่ชายจะไม่เกลียด..ไม่เกลียดฟรานด์จริงๆนะ?”
มองดูใบหน้าเด็กๆของฟรานด์ที่พยายามถามให้แน่ใจ วู่หยานก็ส่ายหน้าอย่างจน
ใจ
“ฟรานด์จังไม่มีใครเค้าเกลียดเธอหรอกนะ ฉันเองก็เหมือนกัน!”
ในที่สุดฟรานด์ก็ยิ้มออกมาด้วยใบหน้าที่มีคราบน้ำตา เธอยิ้มอย่างมีความสุข มือ
เล็กๆทั้งสองจับเสื้อวู่หยานแน่นแล้วหันหน้าเอาแก้มเข้าไปถูไถเขาก่อนที่เธอจะ
หลังตาลงด้วยความสุขสบายใจ……
มือวางบนหัวฟรานด์ บนใบหน้าวู่หยานมีรอยยิ้มอบอุ่นจากใจราวกับพ่อแม่ที่มอบ
ความรักให้ลูกตัวเอง
ยังเป็นเด็กอยู่จริงๆด้วยนะ…….