บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 447
แม้มาเดลีนจะแปลกใจกับการกลับมาของเจเรมี่ที่กลับมาเร็วกว่ากำหนด แต่เธอก็สงบสติอารมณ์ไว้ได้ เธอยังมีรอยยิ้มแสดงอยู่บนใบหน้าของเธอ
ชายคนนั้นเดินเข้ามาหาเธอ ความเย็นยะเยือกรอบ ๆ ตัวทำให้เขาดูแข็งแกร่งราวกับผู้เผด็จการ ทุกทำให้ทุกสิ่งรอบตัวเขาเป็นเพียงอุปกรณ์ประกอบฉากเท่านั้น
เขามุ่งตรงไปข้างหน้าโดยไม่สนใจคนอื่น ๆ รอบข้างที่อยู่ในห้อง ดวงตาสีเข้มของเขาสะท้อนเพียงใบหน้าที่สวยงามของมาเดลีน
เขาเดินมาข้างหน้า และทุกย่างก้าว ทุกจังหวะการเต้นของหัวใจของเขาเต้นเร็วขึ้นจนกระทั่งเขามาหยุดอยู่ต่อหน้ามาเดลีน
หลังจากที่ผู้ถือหุ้นรายหนึ่งดึงสติตัวเองกลับมา เขาก็กล่าวว่า “คุณกลับมาทันเวลาพอดี คุณวิทแมน ภรรยาของคุณบอกว่า…”
“พวกคุณทุกคน ออกไปให้หมด”
เจเรมี่ขัดจังหวะการพูดของเขาคนนั้นอย่างเย็นชา ดวงตาของเขายังคงจับจ้องไปที่ใบหน้าของมาเดลีน
ผู้ถือหุ้นต่างมองหน้ากันอย่างสับสน และพวกเขาก็เดินออกไป
มาเดลีนกับเจเรมี่เป็นสองคนที่เหลืออยู่ในห้องประชุมขนาดใหญ่
มาเดลีนพูดขึ้นเพื่อทำลายความเงียบว่า “คุณกลับมาเร็วกว่าปกติ ฉันคิดว่าคุณคงรู้อยู่แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น”
เธอไม่ได้พูดจาอ่อนหวานเหมือนเมื่อก่อน ในเวลานี้เธอเว้นระยะห่างและดูถูกเหยียดหยามเขา
“คุณวิทแมน คุณยอดเยี่ยมมาก คุณปฏิบัติหน้าที่ของคุณได้ดีมาก แต่คราวนี้มันสายเกินไป”
มาเดลีนคว้ากองเอกสารบนโต๊ะแล้วโยนให้เจเรมี่
“จากนี้ไป คุณไม่ใช่ประธานของบริษัทวิทแมน คุณไม่มีสิทธิที่จะพูดอะไรในระหว่างการประชุมคณะกรรมการเช่นกัน”
เจเรมี่มองมาเดลีนอย่างใจเย็นและหยิบเอกสารขึ้นมา
เขาหรี่ตาลงขณะที่ขนตาของเขากระพริบระรัว เขาอ่านเนื้อหาของเอกสารอย่างรวดเร็วแล้ววางลงด้วยท่าทางเฉยเมย
“ถ้าผมต้องสูญเสียสิ่งนี้ไปทั้งหมดแล้วทำให้คุณกลับมาหาผมได้อีกครั้ง ผมก็จะยินดียอมรับมัน”
มาเดลีนเย้ยหยันเมื่อได้ยินแบบนั้น “เจเรมี่ วิทแมน ฉันไม่อยากแสดงละครต่อหน้าคุณอีก ทำไมคุณยังอยากรักษาสิ่งนี้ไว้?”
เธอมองดูใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาและเยาะเย้ยว่า “คุณคิดว่าฉันจะเชื่อจริง ๆ เหรอว่าคุณรักฉันมากจนยอมเสียทุกอย่างเพื่อฉัน?”
มาเดลีนเงยหน้าขึ้นมอง แววตาของเธอนั่นเฉียบคม
“คุณรู้อยู่แล้วใช่ไหม ว่าฉันเป็นใคร?”
หลังจากที่เธอพูดอย่างนั้น อากาศรอบ ๆ ตัวพวกเขาก็หยุดนิ่งทันที
เจเรมี่มีแววตาที่ดูร้ายเหมือนเป็นลางว่าจะต้องมีอะไรไม่ดีเกิดขึ้นแน่ ๆ แต่เขายังคงจ้องมองเข้าไปในดวงตาคู่สวยที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังและความโกรธอย่างสงบนิ่งอยู่
ในทางกลับกัน สายตาของมาเดลีนไม่ได้มีความอ่อนโยนอีกต่อไป เธอมองเข้าไปในดวงตาของเจเรมี่อย่างมั่นคง สายตาของเธอปรับเป็นอ่อนลงเล็กน้อยเมื่อเธอนึกถึงอดีต
เมื่อเธอเริ่มเปิดเผยความจริง “นายรู้ไหมว่าฉันมีความสุขแค่ไหนเมื่อเราพบกันครั้งแรก?” เธอถามด้วยรอยยิ้ม “นายคือแสงสว่างอันอบอุ่นในชีวิตที่อ้างว้างและสีเทาของฉัน ตั้งแต่ได้พบกับนาย ฉันก็เก็บแสงนั้นไว้ในใจ ฉันเอาแต่คิดว่าเมื่อไหร่เราจะได้พบกันอีก แสงนั้นจะสว่างและอบอุ่นยิ่งขึ้น แต่นายกลับทำลายแสงนั้นจนหมดสิ้นด้วยความโหดร้ายของนายครั้งแล้วครั้งเล่า
“เจเรมี่ ฉันเคยรักนายมาก ฉันยินดีที่จะทำและอดทนทุกอย่างตราบเท่าที่นายจะมีความสุข แต่ทำไมนายถึงปฏิบัติต่อผู้หญิงที่รักนายมากอย่างโหดเหี้ยมแบบนั้น? ทำไมฉันถึงได้จบชีวิตลงเพียงเพราะฉันรักนาย? บอกฉันทีว่าทำไม?”
เจเรมี่น้ำตาไหลเมื่อได้ยินคำพูดของมาเดลีน จังหวะการเต้นของหัวใจของเขาก็เร็วขึ้นด้วยเช่นกัน
เขาเม้มริมฝีปากเข้าหากัน เขารู้สึกจุกในลำคอเพราะความรู้สึกบางอย่าง
เขายกมือขึ้นสัมผัสแก้มของมาเดลีน แต่มาเดลีนกลับปัดมือของเขาออกด้วยความรังเกียจ