บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 448
“อย่ามาแตะต้องตัวฉัน” มาเดลีนพูดด้วยความรังเกียจ “อย่าเอามือที่แตะต้องผู้หญิงคนอื่นมาแตะต้องตัวฉัน มันน่าขยะแขยง”
เธอส่งเสียงไม่พอใจ
เจเรมี่รู้สึกราวกับว่ามีบางอย่างทิ่มแทงลงไปในหัวใจของเขา หลังจากที่เขาได้ยินคำพูดที่บอกได้ถึงความเกลียดชังของมาเดลีน
คำว่า ‘น่าขยะแขยง’ กลับมีพลังมหาศาล
แต่เขากลับใช้คำเหล่านี้เป็นอาวุธทำลายเธอครั้งแล้วครั้งเล่า
เธอสูดหายใจเข้าลึก เมื่อเจเรมี่ไม่พูดอะไร เธอมองไปที่เจเรมี่ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความโกรธ เธอกล่าวว่า “ทำไม? นายไม่พอใจที่ฉันทำแบบนี้กับนายเหรอ? นายเป็นใครถึงจะไม่พอใจกับมัน? ลืมไปแล้วหรือว่าเคยทำกับฉันไว้ยังไงบ้าง? นายบอกว่าฉันเป็นนังสารเลวที่ไร้ศีลธรรม นายบอกว่าฉันน่ารังเกียจ นายบอกว่าฉันไม่คู่ควรที่จะเป็นภรรยาของ เจเรมี่ วิทแมน นายลืมคำพูดเหล่านี้ไปหมดแล้วหรือไง?”
หลังจากที่เธอถามเขา เจเรมี่ก็ขมวดคิ้ว
เขานึกถึงทุกอย่างที่เขาเคยทำกับเธอในอดีต เขาได้กระทำสิ่งที่ไร้ศีลธรรมอย่างนับไม่ถ้วน
เขาเลยไม่พูดอะไรออกมา เพียงแต่มองตรงไปที่เธอ
ดวงตาสีแดงก่ำของเขาเต็มไปด้วยคำขอโทษ ความสำนึกผิด และความรักที่ไม่อาจบรรยายได้นับไม่ถ้วน
เขารู้ว่ามาเดลีนคนปัจจุบันไม่สามารถสังเกตเห็นสิ่งเหล่านั้นได้
เธอมีเพียงประกายแห่งความเกลียดชังในดวงตาของเธอ ประกายในดวงตาที่ส่องแสงเจิดจ้า ทำให้ดวงตาอันสวยงามของเธอดูมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว
มาเดลีนเดินไปข้างหน้าเจเรมี่ ร่างกายสูงและเรียวของเธอไม่ได้ดูสูญเสียความสง่างามต่อหน้าเขา
“นายไม่อยากเห็นเหรอ? เพื่อจะได้แน่ใจไง? ฉันจะให้นายดูมันเดี๋ยวนี้”
เธอมองตรงไปที่เจเรมี่ ทันใดนั้น เธอก็เอื้อมมือซ้ายไปดึงคอเสื้อเชิ้ตสีขาวของเธอ จากนั้นเธอก็ดึงมันลงมา
กระดูกไหปลาร้าที่บอบบางและไหล่ของเธอถูกเปิดกว้างออกมา ดวงตาของเจเรมี่มองลงไปที่ไฝสีดำบนหน้าอกที่เนียนนุ่มของเธอ มันเด่นชัดและคุ้นเคยเป็นอย่างดี
มาเดลีนจับเสื้อของเธอแน่นขึ้น สายตาของเธอเริ่มเหยียดหยามมากขึ้นเรื่อย ๆ
“เจเรมี่ นายเห็นไฝนั่นไหม? ฉันคิดว่านายจำมันได้ ใช่ไหม?”
เธอหัวเราะ
“เจเรมี่ ฉันยังไม่ตาย และฉันไม่ใช่ วีล่า ควินน์ ฉันเป็นอดีตภรรยาที่นายเกลียดชังและขุ่นเคือง มาเดลีน ครอว์ฟอร์ด! ฉันกลับมาแล้วนี่ไง”
เจเรมี่มองเข้าไปในดวงตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังของมาเดลีน เมื่อเขาได้ยินแบบนั้น ดอกไม้ที่ผลิบานสวยงามในใจกลับมัวหมองและมืดมนขในตัวเขา
ในขณะเดียวกัน ฤดูหนาวที่เขาติดอยู่ตั้งแต่เมื่อสามปีที่แล้วก็พบกับแสงตะวันดวงแรกในฤดูใบไม้ผลิ
ดวงตาของเขาแดงก่ำเหมือนลูกแอปเปิ้ลของอดัม รอยยิ้มที่สดใสปรากฏขึ้นอย่างช้า ๆ บนใบหน้าของเขา
“ฉันรอเวลาที่เธอจะยอมรับความจริงด้วยตัวเอง” เจเรมี่พูด น้ำเสียงสุขุมของเขาสั่นเครือเล็กน้อย “แมดดี้ ฉันดีใจที่ได้เจอเธออีกครั้ง”
“นายรู้เรื่องนี้อยู่แล้วหรอกเหรอ” มาเดลีนยิ้มเยาะ แต่เธอไม่รู้สึกแปลกใจ เธอแสดงท่าทางจัดระเบียบเสื้อผ้าของเธอ แล้วก็พูดต่อ “ถ้าเป็นแบบนี้ ฉันจะไม่อ้อมค้อมกับนายแล้วนะ เพื่อเห็นแก่คุณปู่และแจ็ค ฉันจะไม่เข้าไปยุ่งกับคฤหาสน์วิทแมน แต่ทรัพย์สินภายใต้ชื่อของนายจะไม่เกี่ยวข้องกับนายอีกต่อไป”
มาเดลีนยืนยัดมั่นคงและเย็นชาด้วยดวงตาของเธอที่ไร้อารมณ์
“ตอนที่ฉันแต่งงานกับนายด้วยชื่อ วีล่า ควินน์ เราไม่ได้จดทะเบียนสมรสกัน ดังนั้น นายกับฉันจึงไม่ใช่สามีภรรยากันตามกฎหมาย และฉันก็ไม่ได้ท้องด้วย ไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเราที่เอพลิวฮิลล์ในคืนนั้น ทุกอย่างเป็นเรื่องโกหก”
เธอหยุดพูดกลางประโยค น้ำเสียงของเธอเยือกเย็นลงกว่าเดิม
“เจเรมี่ นายเป็นหนี้ฉันทั้งหมดนี่ นายทำลายชีวิตฉัน และตอนนี้ ฉันต้องการให้นายได้ลิ้มรสความหายนะ!”