บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 449
มาเดลีนพูดจบโดยไม่ลังเล เธอกวาดสายตามองไปทั่วใบหน้าของเจเรมี่ ก่อนที่เธอจะเดินจากไป
เจเรมี่จับมือของมาเดลีนไว้เพียงต้องการให้เธอหยุดเดิน
เธอมองเขาด้วยสายตาเย็นชา “มีอะไรอีก? นายอยากจะลงโทษฉันด้วยวิธีป่าเถื่อนของนายหรือไง? เจเรมี่ ฉันไม่ใช่มาเดลีนคนเดิมที่ยอมให้นายดูถูกและทำให้อับอายอีกต่อไปแล้ว ฉันไม่กลัวนายหรอก!”
เธอมองเข้าไปในดวงตาลึกลับของผู้ชายคนข้างหน้าอย่างไม่เกรงกลัว ดวงตาที่มั่นคงของเธอที่ทำให้เธอดูเย่อหยิ่งและอยู่เหนือกว่าผู้ยิ่งใหญ่คนไหน ๆ
เจเรมี่ไม่ได้โกรธ ดวงตาที่ชวนหลงใหลของเขาจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าที่ไร้ที่ติของมาเดลีน ขณะที่เขามองตรงมาที่เธอ
อันที่จริง เขารู้อยู่แล้วว่าสิ่งที่ผ่านมาที่เธอบอกเขาเป็นแค่เรื่องโกหก
เขาโกหกตัวเองเพื่อให้มีโอกาสได้ใกล้ชิดกับเธอ
และในตอนสุดท้าย วันนี้ก็มาถึง
หลังจากนิ่งเงียบไปชั่วขณะ เจเรมี่พูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเล็กน้อย “ฉันมีคำถามจะถามเธอ”
มาเดลีนมองชายตรงหน้าเธออย่างเย็นชา แล้วเธอได้ยินเขาถามว่า “เธอยังรักฉันอยู่ไหม?”
มาเดลีนหัวเราะเบา ๆ ราวกับว่าเธอกำลังได้ยินเรื่องตลกขบขัน
หลังจากที่เธอหยุดหัวเราะ เธอก็มองไปที่เขา “เจเรมี่ นายไม่คิดว่านายน่าสมเพชบ้างเหรอเมื่อถามคำถามนั้น? รักนาย? นายสนใจความรักของฉันบ้างไหม? ฉันพนันได้เลยว่านายคงคิดว่ามันน่ารังเกียจสำหรับผู้หญิงอย่างฉันที่หลงรักนาย ใช่ไหม คุณวิทแมน?”
เจเรมี่รู้สึกเจ็บปวดในใจ เขาได้ยินคำตอบที่เขาไม่อยากได้ยิน
เขามองดูดวงตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังของมาเดลีนอย่างสิ้นหวัง
“เจเรมี่ ฉันเคยรักนาย แต่ยิ่งนายทำตัวแย่กับฉันมากเท่าไหร่ ความรักของฉันที่มีต่อนายมันก็ยิ่งลดลง”
“และตอนนี้ฉันตาสว่างแล้ว ฉันจะไม่เพ้อฝันเกี่ยวกับความห่วงใยหรือความรักของนายที่มีต่อฉันอีก แม้ว่านายจะมีความรู้สึกอะไรกับฉัน ฉันก็ไม่สนใจ ฉันแค่อยากเห็นนายล้มลงกับตา ฉันจะดีใจมากถ้านายไม่เหลืออะไรเลย!”
มาเดลีนหัวเราะคิกคัก จากนั้นเธอก็ปัดมือของเจเรมี่ที่จับข้อมือของเธอออกไป
เธอเดินหันกลับออกไปโดยไม่ลังเล โดยที่เธอไม่มีความรู้สึกใด ๆ
เจเรมี่ยืนอยู่ตรงที่ที่เขาอยู่ขณะจ้องมองดูมาเดลีนเดินจากไป หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัส แต่แววตาของเขากลับเต็มไปด้วยความยินดี
‘ตราบใดที่เธอยังมีชีวิตอยู่ ตราบใดที่เธอมีความสุข ฉันก็พร้อมจะสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่าง’
มาเดลีนเดินออกมาจากบริษัทวิทแมน และรู้สึกถึงแสงแดดในฤดูหนาวที่ปกคลุมร่างกายของเธอ เธอเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าสีครามขณะที่เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ รอยยิ้มเล็ก ๆ ปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของเธอ
‘เจเรมี่ นายไม่เคยคิดว่าวันนี้จะมาถึงเหรอ?’
‘ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน’
เธอยิ้มและเดินเข้าไปในที่จอดรถ จากนั้นเธอก็ขับรถออกไป
หลังจากที่รู้ว่าเจเรมี่กลับมาจากเมืองเอฟแล้ว คาเลนก็รีบเดินเข้าไปหาเขาอย่างรวดเร็ว
เธอรีบเข้าไปในบริษัทแล้วเห็นเจเรมี่นั่งอยู่ด้านหน้าของหน้าต่างสไตล์ฝรั่งเศสอย่างเฉยเมย ศีรษะของเขาก้มลงในขณะที่เขาจดจ่ออยู่กับบางสิ่ง คาเลนรีบวิ่งเข้าไป
“เจเรมี่!” เธอตะโกนเรียกอย่างบ้าคลั่ง
เจเรมี่ขมวดคิ้วเมื่อเขาถูกรบกวน
“เจเรมี่ ข่าวร้าย! มีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น!”
เจเรมี่เก็บรูปถ่ายในมือและเงยหน้าขึ้นมองด้วยความรำคาญ “ใครก็ตามห้ามรบกวนผม ออกไป”