ตอนที่ 336 ไล่ตามไป
หยางโปยกคทาในมือขึ้น จ้องมองภาพวาดฝาผนังเขม็ง เขาหันหลังไปมองอวี่เหวินแล้วเอ่ยว่า
” ราชครูปาเย ! “
อวี่เหวินเหมือนกับไม่มีปฏิกิริยา ยืนนิ่งงันอยู่ตรงนั้น นัยน์ตาจับจ้องไปที่ภาพวาดฝาผนังแน่นิ่ง เขาเดินเข้าไปใกล้อย่างช้าๆ ยื่นมือออกไปราวกับอยากจะสัมผัสภาพวาดฝาผนัง ขณะที่นิ้วใกล้จะแตะภาพวาดจู่ๆ เขาก็ชะงักนิ่ง ยั้งมือไป
อวี่เหวินวางมือลงแล้วก็ถอนหายใจ
หยางโปขมวดคิ้ว ตามที่เขารู้ปาเยเป็นราชครูในสมัยของจักรพรรดิเค่อจั๋วหลี่กั๋ว ราชวงศ์หยวนเหนือ
คทาด้ามนี้ด้านบนแกะสลักนามของราชครูปาเยเอาไว้ อย่าบอกนะว่าคทาด้ามนี้ตกทอดมาจากราชครูปาเย ?
” ทุกคนยกมือขึ้น ! “
เสียงตะโกนดังขึ้น หยางโปรีบหันหลังไปมองก็มองเห็นโฮชิโน่และอู่อีทยอยกันเดินเข้ามา โฮชิโน่ถือปืนสั้นพลางเดินมาทางนี้
ขณะนี้อีกฝ่ายมากันถึงสิบกว่าคน ต่อมายังมีผู้บาดเจ็บสองคนถูกประคองเดินเข้ามาด้วย !
” ต้องเป็นนางนกต่อนี่พามาแน่ ! ” ลัวย่าวหัวยกสองมือขึ้น ถ่มน้ำลายไปทางอู่อี
อู่อีหัวเราะเบาๆ ใช้มือปัดปลายกระบอกปืนชี้ไปทางลัวย่าวหัว โชคดีที่พวกเขาทั้งกลุ่มพกปืนมากระบอกเดียว !
ลัวย่าวหัวตกใจกลัวรีบยกมือสูงขึ้นกว่าเดิม ” อย่า อย่า เดี๋ยวปืนลั่นจะไม่ดีเอานะ พวกเราล้วนเป็นคนต่างถิ่น ถ้อยทีถ้อยอาศัยกันน่า ! “
อิโนะอุเอะ หยางจื่อ เดินเข้ามา มองเห็นคทาในมือของหยางโปก็เดินเข้าไปแย่งมา เขาถือคทาแล้วก็ชี้นิ้วไปทางลัวย่าวหัว เอ่ยด้วยภาษาจีนกลางแปร่งๆ ” ว่าง่ายๆหน่อย ! อย่าพูดจาเลอะเทอะ ! “
ลัวย่าวหัวหัวเราะเหอะเหอะ ไม่กล้าพูดอีก
หยางโปกลับหันหน้าไปมองโฮชิโน่ที่มีรอยสักและใส่ต่างหูหัวอินทรี ” ก็ไม่ได้เจอกันครั้งแรก ยังไม่ทราบว่านายชื่ออะไร ? “
” โฮชิโน่ ! “
หยางโปพยักหน้า หันหลังไปมองอวี่เหวิน เห็นสีหน้าของเขาไม่ได้เปลี่ยนไปเท่าไหร่นักถึงค่อยโล่งอกเล็กน้อย
โฮชิโน่ใช้นิ้วลูบหัวอินทรีอย่างแผ่วเบาแล้วก็หัวเราะขึ้นมา ” ถอดหน้ากากกันแก๊สของพวกมันออกให้หมด ! “
” เดี๋ยว ! เดี๋ยว ! ” ตาอ้วนหลิวรีบยกมือขึ้นห้าม
คนด้านหลังโฮชิโน่ตั้งท่าจะลงมือแล้ว ถูกตาอ้วนหลิวขัดขวางเอาไว้ ทุกคนจึงหันไปมองตาอ้วนหลิว
” พวกเราร่วมมือกันได้นะ ! ” ตาอ้วนหลิวกล่าว ” พวกนายสำรวจที่นี่อยู่นานขนาดนี้แล้วยังไม่พบสถานที่นี้เลย ทำไมพวกเราถึงหาเจอล่ะ ? อย่าบอกนะว่าไม่คิดว่ามันประหลาดน่ะ ? “
โฮชิโน่ครุ่นคิดเล็กน้อย มองไปทางตาอ้วนหลิว ” พวกแกมีวิธีพิเศษอะไร ? “
” แน่นอน ” ตาอ้วนหลิววางมือลง เอ่ยอย่างเย่อหยิ่ง
” ยกมือขึ้น ! ” อิโนะอุเอะ หยางจื่อยกคทาขึ้น เอ่ยพลางชี้ไปที่ตาอ้วนหลิว
ตาอ้วนหลิวรีบยกสองมือขึ้นทันที
โฮชิโน่ลังเลเล็กน้อย แต่ว่าไม่นานเขาก็สังเกตเห็นเข็มทิศในมือของอวี่เหวิน ใบหน้าอดเผยรอยยิ้มไม่ได้
” งั้นก็ดี ข้างล่างไม่มีทางเดินต่อแล้ว พวกแกว่าควรจะทำยังไง ? “
ตาอ้วนหลิวรีบมองไปทางอวี่เหวิน
อวี่เหวินตั้งแต่ต้นจนจบก็ไม่ได้ยกมือขึ้น เขามองไปรอบด้าน ” ที่นี่ไม่มีอะไรแล้ว มีแค่ติ่งใบนี้เท่านั้น “
” งั้นเหรอ ? ” โฮชิโน่ไม่เชื่ออย่างชัดเจน เขาหันหลังมองไปรอบด้าน
เสียงปืนดัง ” ปัง ” ดังขึ้น หยางโปตกใจกลัวจนสะดุ้ง รีบมองไปรอบด้านก็เห็นบริเวณเมตรหนึ่งตรงเท้าของตาอ้วนหลิวโชยควันขึ้น
” ถ้าหากไม่มี งั้นพวกแกก็ไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว ” โฮชิโน่ยกปืน พลางเอ่ย
ตาอ้วนหลิวตกใจจนใบหน้าถอดสี สองขาสั่นระริก สองแขนยกขึ้นสูง
ลัวย่าวหัวตกใจจนก้าวถอนหลัง ตัวพิงกับผนัง !
อวี่เหวินขมวดคิ้วเล็กน้อย ชี้ไปทางหยางโป ” นายคืนคทาให้เขา ! “
โฮชิโน่จ้องมองอวี่เหวินเขม็งแล้วก็ไม่ได้เอ่ยปาก
อวี่เหวินก็ไม่ได้พูดจา ทั้งสองต่างจ้องมองกันและกันอยู่ครู่หนึ่ง โฮชิโน่แค่นเสียงเย็นแล้วก็ส่งคทาไปให้อิโนะอุเอะ หยางจื่อ ” หยางจื่อ คืนมันไป ! “
อิโนะอุเอะ หยางจื่อกำคทาแน่น จ้องหยางโปเขม็งแล้วโยนคทาให้อย่างไม่เต็มใจ
หยางโปยื่นสองมือไปรับคทาจากกลางอากาศ หันหลังไปมองอวี่เหวิน
อวี่เหวินจ้องลัวย่าวหัวเขม็ง ” นายหลบไป ! “
ลัวย่าวหัวมองอวี่เหวินแล้วก็เอนไปด้านหลัง ตัวแนบติดกับภาพวาดฝาผนัง !
” ฉันให้นายยืนหลบไปหน่อย อย่ายืนติดภาพวาดฝาผนัง ! ” อวี่เหวินเอ่ยย้ำ
ลัวย่าวหัวถึงค่อยมีปฏิกิริยา เดินไปด้านนอกสองก้าว
อวี่เหวินมองหยางโป ” ใช้คทาของนาย แปะกับภาพวาดฝาผนัง ท่องคำบูชาบรรพบุรุษเสียงดังๆ ! “
หยางโปเดินเข้าไป แต่กลับลังเลอยู่บ้าง เขาหันไปมองอวี่เหวิน เขาไม่ได้บอกเรื่องที่เขามีคาถาหมอผีกับใครทั้งนั้น อีกฝ่ายรู้ได้ยังไง ?
แต่ว่า โฮชิโน่กลับไม่ได้รอนานขนาดนั้น จ้องเขม็งแล้วตวาดว่า ” เร็วเข้า ! “
หยางโปยกคทาชี้ไปบนภาพวาดฝาผนัง ให้คทาอยู่ตรงข้ามกับลวดลายบนภาพวาดฝาผนัง ปากก็ท่องคาถาภาษาอี๋ !
” ปาลาอี… “
แต่หยางโปเพิ่งจะท่องได้สองประโยค ก็ได้ยินเสียงปืน ” ปัง ” ดังขึ้น เขารีบค้อมตัวลง หันหลังแต่กลับมองเห็นอวี่เหวินมือหนึ่งถือปืน มือหนึ่งยกร่มเหล็ก
” ปัง ! ปัง ! ปัง ! “
เสียงปืนดังขึ้นอีก รอบด้านสับสนอลหม่าน หยางโปมองเห็นตาอ้วนหลิวกับลัวย่าวหัวนอนราบไปกับพื้น เขาจึงเปลี่ยนจากค้อมตัวแล้วลงไปนอนราบกับพื้นแทน !
มองเห็นอวี่เหวินเคลื่อนไหวไปทางติ่งใบใหญ่ พวกหยางโปสามคนก็รีบคลานตามไปด้านหน้าทันที !
ทั้งสองฝ่ายต่างก็อยู่ห่างกันไม่ไกล แต่บริเวณที่พวกของโฮชิโน่ยืนอยู่ไกลจากติ่งกว่าพวกเขา !
” ปัง ! ” หยางโปพลันชะงักนิ่ง เขารู้สึกถึงการสั่นสะเทือนในสมอง รีบนอนราบลงบนพื้น คิดว่าตนเองจะตายแน่แล้ว
เสียงปืนดังขึ้นอีกครั้ง หยางโปยกมือคลำบนศีรษะของตนเอง มองเห็นเลือดบนมือก็รู้สึกตกใจ แต่ว่าไม่นานเขาก็มองเห็นรูกระสุนอยู่บนพื้นไม่ไกล หินก้อนหนึ่งแตกเป็นเสี่ยง จะต้องเป็นเศษหินที่มาโดนตนเองแน่!
เมื่อเขามองเห็นอวี่เหวินคลานไปถึงติ่งแล้ว หยางโปก็รีบคลานตามไป ลูกกระสุนแล่นผ่านข้างใบหู ภาพตรงหน้าค่อนข้างเขย่าขวัญ !
อวี่เหวินยกร่ม มือหนึ่งกอดติ่ง ออกแรงดึง หยางโปก็มองเห็นภาพตรงหน้าพลันปรากฏรูหนึ่งขึ้น!
” กระโดด ! ” อวี่เหวินตะโกน
เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นเห็นพวกของโฮชิโน่มีปฏิกิริยา หยางโปไม่สนใจอะไรนัก กระโดดลงไปทันที !
ลัวย่าวหัวกับตาอ้วนหลิวก็ไม่ได้คิดมาก พลันกระโดดลงไปพร้อมกัน !
” ไอโยว ! นายอย่าเบียดฉันสิ ! ” ตาอ้วนหลิวร้องอย่างตกใจ
อวี่เหวินหุบร่ม มองด้านตรงข้ามครั้งหนึ่งแล้วก็กระโดดเข้าไป
อิโนะอุเอะ หยางจื่อกำลังจะวิ่งเข้าไป โฮชิโน่รีบดึงเขาเอาไว้ ” อย่าต้อนคนให้จนมุม ! พวกเขาเข้าใจที่นี่มากกว่าเรา ! “
รออยู่ครู่หนึ่ง ไม่เห็นอะไรปฏิกิริยาตอบสนองอะไร พวกของโฮชิโน่ถึงค่อยมองไปรอบด้านอย่างระมัดระวัง
ไฟฉายกลุ่มหนึ่งส่องเข้าไป ยังไม่ทันจะได้เห็นสถานการณ์ภายใน ก็มองเห็นสิ่งของสีดำสนิทอย่างหนึ่งโยนเข้ามา โฮชิโน่รีบหลบแล้วตะโกนว่า ” ถอย ระเบิด ! “
คนญี่ปุ่นทั้งกลุ่มพลันตื่นตระหนก รีบถอยหลังไป หลายคนล้มลงระหว่างทาง
นอนราบอยู่บนพื้นครู่หนึ่ง โฮชิโน่เงยหน้ามองเห็นบนพื้นโคลนก้อนหนึ่งอยู่ไม่ไกล เขาก็พลันกระโจนขึ้นมาอย่างโกรธเกรี้ยว ” ไล่ตามไป ! “