องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ บทที่ 357 จวินฉูฉู่วางอำนาจบาตรใหญ่
เลยนำโถนั้นมา เปิดออกดู ลูกบ๊วยเปรี้ยวที่มีเกล็ดสีขาวด้วย อวิ๋นหลัวฉวนไม่ชอบกิน แต่พอดูแล้วไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดถึงอยากจะกินมัน
เธอเอื้อมมือไปแล้วหยิบเข้าปากหนึ่งเม็ด อมไว้ครู่หนึ่งรู้สึกว่ามันโล่งชื่นใจเป็นอย่างมาก ความรู้สึกที่อยากจะอาเจียนออกมาหายเป็นปลิดทิ้ง
อมไว้ในปากสักครู่หนึ่ง อวิ๋นหลัวฉวนก็อยากกินอาหาร พอนางกลืนลงแล้วก็เริ่มกินอาหารทันที
อาหารมื้อนี้นางกินไปไม่น้อยเลย นางกินถ้วยเล็กจนหมดถ้วย กินอิ่มแล้วจึงออกไปยืดเส้นสาย กลับมาแล้วได้เปลี่ยนชุดเพื่อไปจวนท่านอ๋องเย่
หนานกงเหยี่ยนไม่วางใจเลยตามไปด้วย แม่นมเว่ยอยากจะไปด้วย อวิ๋นหลัวฉวนเลยอ้างว่ามีหนานกงเหยี่ยนอยู่ด้วย แม่นมเว่ยวางใจได้เลย แม่นมเว่ยตอบตกลงที่จะไม่ตามไปด้วย จึงฝากฝังหนานกงเหยี่ยนว่า“รบกวนฝากท่านอ๋องตวนด้วยนะเพคะ”
“กลับไปเถอะ”
หนานกงเหยี่ยนบอกแม่นมเว่ยแล้วเดินไปทางจวนท่านอ๋องเย่
รอแม่นมเว่ยกลับไป อวิ๋นหลัวฉวนถึงได้กล่าวว่า “ท่านอ๋องไม่จำเป็นต้องมากับหม่อมฉันหรอกเพคะ หม่อมฉันไปผู้เดียวได้”
หนานกงเหยี่ยนกล่าวว่า “ข้าน่ารังเกียจใช่หรือไม่?”
“ไม่ใช่เพคะ เพียงแต่ปกติท่านอ๋องไม่มา ต้องยุ่งมากอย่างแน่นอน หม่อมฉันไม่อยากจะทำท่านอ๋องเสียเวลาเพคะ”หลีกเลี่ยงผลกระทบต่อความสัมพันธ์ของเขากับจวินฉูฉู่
อวิ๋นหลัวฉวนดูถูกหนานกงเหยี่ยนเป็นอย่างมาก ชายผู้หนึ่งถูกจวินฉูฉู่บีบรัด ไม่ได้เรื่องเลย
“ในเมื่อไม่ได้รังเกียจ ก็ไม่ต้องพูดสิ่งใดแล้ว”
หนานกงเหยี่ยนเดินผ่านจวนอ๋องตวนแล้วเดินผ่านไป อวิ๋นหลัวฉวนอยากจะมองนานหน่อย นางไม่เข้าใจสาเหตุที่หนานกงเหยี่ยนผ่านแล้วไม่เข้าไปเลย
พอถึงจวนท่านอ๋องเย่อวิ๋นหลัวฉวนได้กล่าวทักทายพ่อบ้านแล้วจึงเข้าไปที่เรือนของจวนท่านอ๋องเย่
เวลานี้ฉีเฟยอวิ๋นกำลังพักผ่อนอยู่ เมื่อคืนนี้ไม่ค่อยได้พักผ่อน ยุ่งวุ่นวายอยู่ตลอด เมื่อคืนดิ้นรนฝืนกลับมาก็ดึกมากแล้ว ก่อนจะนอนก็ถูกเรียกทำอย่างนั้น เธอเลยนอนไม่ตื่น
อาอวี่ยืนอารักขาอยู่หน้าประตู อวิ๋นหลัวฉวนมาแล้วจึงเรียกเธออยู่หน้าสวนดอกกล้วยไม้ “ท่านพี่เสียนเฟย”
ฉีเฟยอวิ๋นสะลึมสะลือตื่นมา คล้ายดั่งว่ากำลังมีเสียงคนเรียกเธอ
หนานกงเย่สีหน้าอึมครึม ลุกขึ้นหันไปมองหน้าประตู จากนั้นลุกขึ้นสวมใส่เสื้อผ้า
และหลังจากนั้นฉีเฟยอวิ๋นได้เห็นอวิ๋นหลัวฉวนกับท่านอ๋องตวนยืนอยู่ด้านนอกเรือน
“มาตั้งแต่เช้าเลย พระชายารองอวิ๋นดีขึ้นแล้วหรือ?”
“ท่านพี่เสียนเฟย ข้าดีขึ้นมากแล้ว เคราะห์ดีที่มีวิตามินบีของท่าน เมื่อเช้าข้ากินแล้ว จึงสามารถกินข้าวได้”
อวิ๋นหลัวฉวนกล่าวด้วยสีหน้าปลื้มปีตี ฉีเฟยอวิ๋นเลยกล่าวกับนางว่า”ท่านมิเป็นอันใดก็ดีแล้ว”
ฉีเฟยอวิ๋นมองอ๋องตวน แล้วเดินไปกินอาหารที่เรือนด้านหน้า
อวิ๋นหลัวฉวนเดินตามจากทางด้านหลัง เป็นเวลานานหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะทำตัวปรองดองกัน ฉีเฟยอวิ๋นก็คุ้นเคยแล้ว อวิ๋นหลัวฉวนพูดของอวิ๋นหลัวฉวนไป ส่วนเธอไปกินอาหารของเธอ
อวิ๋นหลัวฉวนเห็นอาหารแล้วมีความรู้สึกอยากกิน ฉีเฟยอวิ๋นเลยถามว่า”กินอีกหน่อยไหม?”
ฉีเฟยอวิ๋นเป็นคนท้อง เธอเข้าใจคนท้องดี ตอนนี้อวิ๋นหลัวฉวนเห็นอะไรก็อยากกินไปหมด
อวิ๋นหลัวฉวนก็ไม่ได้ถืออะไร กล่าวว่า “เข่นนั้นข้าขอลิ้มลองนะ”
พออวิ๋นหลัวฉวนนั่งลงจึงกินข้าวเลย หนานกงเหยี่ยนเลยถือโอกาสนั่งลงด้านข้าง ฉีเฟยอวิ๋นสังเกตดูรู้สึกว่าหนานกงเหยี่ยนแปลกประหลาด
แม้ว่าจวินฉูฉู่จะหายแล้วแต่ต้องมีคนดูแล แต่เขานั้นไม่ยอมอยู่ที่จวนอ๋องตวน กลับมาอยู่ข้างกายของอวิ๋นหลัวฉวน
หนานกงเย่คีบอาหารให้ฉีเฟยอวิ๋น และกล่าวว่า”อันนี้เจ้าชอบ กินเยอะๆนะ”
เนื้อมีไม่เยอะ ยากที่ฉีเฟยอวิ๋นจะชอบ ปกติเธอไม่ชอบกินเนื้อ แต่วันนี้มีอวิ๋นหลัวฉวนกินหมดเลย หนานกงเย่หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะให้ความสนใจ
อวิ๋นหลัวฉวนจ้องเนื้อชิ้นสุดท้ายนั้น บวกกับความใจคอห่อเหี่ยวด้วย กินข้าวเพียงน้อยนิด นางเลยไม่เจริญอาหาร
หนานกงเหยี่ยนถามว่า”ฉวนเอ๋อร์ไม่กินแล้วหรือ?”
ฉีเฟยอวิ๋นฟังแล้วรู้สึกประหลาดใจ พูดกับอวิ๋นหลัวฉวน แล้วมองเนื้อที่อยู่ในถ้วยของเธอทำไมกัน?
เนื้อชิ้นนี้ ฉีเฟยอวิ๋นไม่กินย่อมได้ ตามปกติแล้วเธอไม่ชอบกินเนื้อ พอตอนท้องยิ่งไม่ชอบกิน
แต่พอได้ยิน
หนานกงเหยี่ยนพูดแบบนั้น เนื้อชิ้นนี้เธอจำเป็นต้องกินมัน
พอชิ้นเนื้อเข้าไปในปากสายตาของหนานกงเหยี่ยนอึมครึมลงเล็กน้อย จากนั้นก็ลุกเดินไป
อวิ๋นหลัวฉวนลุกขึ้นยืน ถอนสายบัวแล้วเดินตามกัน
ฉีเฟยอวิ๋นนึกว่าพวกเขากลับไปเสียแล้ว ใครจะรู้พอกินข้าวเสร็จแล้วไปที่ด้านหน้าเรือน ท่านอ๋องตวนยังไม่กลับ และไปที่จู๋อวิ๋นไจที่อยู่ด้านหลัวจวนท่านอ๋องเย่
ฉีเฟยอวิ๋นถามว่า“ไปทำอะไรที่แห่งนั้นหรือ?”
พ่อบ้านตอบอย่างจนปัญญาว่า“พระชายารองอวิ๋นง่วงนอน ท่านอ๋องตวนบอกว่าพักที่นั่นจนคุ้นชินแล้ว พวกเขาเลยพักอยู่ที่นั่นชั่วขณะพ่ะย่ะค่ะ”
“ตลก มีจวนอ๋องตวนแต่ไม่กลับ จวนกั๋วกงก็ไม่ไป กลับจะอยู่ที่นี่ของพวกเรานะหรือ?”
“อวิ๋นอวิ๋น ข้ามีเรื่องที่เรื่องที่ต้องออกไปจัดการ วันนี้ออกไปกับข้าเถิด”พอหนานกงเย่นึกถึงจวินฉูฉู่แล้วรู้สึกไม่วางใจ
มีบางคนที่ตายถึงจะยอมหยุด ก็คือจวินฉูฉู่
ฉีเฟยอวิ๋นนึกถึงความเสียงดังของอวิ๋นหลัวฉวน เธอก็ไม่อยากอยู่ที่เรือน
จึงออกไปกับหนานกงเย่
จิ้งจอกหางสั้นคล้ายกับรู้ว่าอวิ๋นหลัวฉวนไม่มีทางปล่อยนาง เลยตามฉีเฟยอวิ๋นออกไปไม่ยอมอยู่เรือน เจ้าอีกาน้อยก็รีบบินออกมาเช่นกัน
ฉีเฟยอวิ๋นเลยจำใจต้องพาพวกนางไปด้วยกัน
พอขึ้นรถม้าฉีเฟยอวิ๋นถึงได้ถามว่า“ไปที่ไหนหรือเพคะ?”
“วันนี้ข้าต้องเข้าพระราชวัง”
“……..”ฉีเฟยอวิ๋นจิตใจห่อเหี่ยว เช่นนั้นสู้มิได้กับอยู่ด้วยกันกับอวิ๋นหลัวฉวนไปเลยดีกว่า
แต่ได้ขึ้นรถม้ามาแล้ว ไม่ง่ายที่จะกลับไปหรอก ทำได้เพียงไปก่อนค่อยว่ากัน
เข้ามาในพระราชวังฉีเฟยอวิ๋นได้ไปถวายบังคมพระพันปีก่อน ช่วงนี้พระพันปีไม่ได้เจอฉีเฟยอวิ๋น พระองค์คิดถึงเธอ เลยได้ให้เธออยู่ที่พระตำหนักเฉาเฟิ่ง
เวลานี้จวินฉูฉู่ปลอดภัยดี นางลงจากเตียงไปอาบน้ำผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า ออกมานึกถึงหนานกงเหยี่ยนเลยถามว่า”ท่านอ๋องเล่า?”
“ท่านอ๋องไม่ได้กลับมาเลยเพคะ ไม่รู้ว่าไปที่แห่งใด”
จวินฉูฉู่แปลกใจ กล่าวว่า“ข้าป่วย เขาไม่อยู่ในจวน จะไปที่แห่งใดกัน?”
“บ่าวไม่รู้เพคะ”บ่าวรีบกล่าวและคุกเข่าลง นางรู้ฤทธิ์เดชของจวินฉูฉู่ดี ไม่ถูกใจก็จะลงมือตี
จวินฉูฉู่สีหน้าเหี้ยมโหดมองบ่าวที่คุกเข่า จากนั้นกล่าวว่า“ไปถามพ่อบ้าน ดูสิว่าเกิดเรื่องอะไร”
“เพคะ”
บ่าวลุกขึ้นเดินออกไป จวินฉูฉู่รู้สึกหงุดหงิดใจ เลยหมุนตัวกลับไปนั่งลงที่เก้าอี้กำมือแน่นขนัด
เมื่อก่อนเขาไม่ใช่เยี่ยงนี้ มีครั้งนี้แหละที่ไม่มีการบอกกล่าว
จวินฉูฉู่นึกถึงเรื่องที่นางด่าท่านอ๋องตวน นึกถึงเรื่องราวที่นางกินยาของฉีเฟยอวิ๋น หรือว่าฉีเฟยอวิ๋นพูดอะไร?
พ่อบ้านเดินเข้ามา รีบทำความเคารพและกล่าวว่า“พระชายา”
“อืม ท่านอ๋องล่ะ?”จวินฉูฉู่เงยหน้ามองไป
พ่อบ้านกล่าวด้วยความลังเลว่า“ออกไปแล้ว ยังไม่กลับมาเลยพ่ะย่ะค่ะ”
“ไปหา หาเจอแล้วเอากลับมา”จวินฉูฉู่ค่อนข้างหงุดหงิด นางป่วยหนัก เขาออกไปแล้วรู้สึกสบายใจหรือ?
พ่อบ้านเดินออกมาด้านหน้าแล้วส่ายศีรษะไปมา
หาเจอแล้วเอากลับมาหรือ?
นั่นคือท่านอ๋อง ตำแหน่งสูงศักดิ์ นางที่เป็นพระชายาจะมาเป็นคนออกคำสั่งได้อย่างไรกัน นางลืมฐานะตนเองแล้ว!
พ่อบ้านออกจากเรือนไปตามหาท่านอ๋องตวน สอบถามถึงได้รู้ว่าท่านอ๋องตวนออกไปจากจวน ซ้ำยังพาพระชายารองอวิ๋นไปด้วย
พ่อบ้านไม่อยากบอกเรื่องนี้ให้จวินฉูฉู่รู้ คิดไม่ถึงว่าหูตาสอดแนมของจวินฉูฉู่ในเรือนมีมากมาย นางจึงรู้ตั้งนานแล้ว
จวินฉูฉู่พลิกโต๊ะ กวาดของที่อยู่บนโต๊ะทิ้งจนหมด แล้วลุกขึ้นยืน คนทั้งจวนอ๋องตวนต่างรู้สึกลำบากใจกันถ้วนหน้า
ไม่มีเหตุผล เพียงแค่นางไม่พอใจไม่มีความสุข จวนทั้งจวนต้องวุ่นวายกัน
ตั้งแต่ขั้นสูงมาถึงต่ำ และต่ำไปถึงสูง คนรับใช้ในจวนต่างต้องมารวมตัวกัน ผู้ชายผู้หญิงนั่งตรงข้ามกัน ทุกคนต่างตบหน้ากัน และเริ่มร้องไห้ระงม ต่อมาตีตบอย่างบ้าคลั่ง ในที่สุดจวินฉูฉู่ก็หัวเราะออกมาอย่างมีความสุข
สาวใช้เหล่านี้ไม่เพียงแค่ถูกตี ยังมีคนที่สลบไปด้วย
เมื่อก่อนพ่อบ้านยืนอยู่ฝั่งของจวินฉูฉู่ ครั้งนี้เขาปิดบังเรื่องของท่านอ๋องตวนจนทำให้จวินฉูฉู่โมโห แม้แต่เขาจวินฉูฉู่ก็ไม่ละเว้น นางเรียกภรรยาของเขามา ทั้งสองคุกเข่าอยู่ตรงหน้า อยู่ภายใต้เท้าของจวินฉูฉู่ ทั้งสองตบกันไปมา