ตอนที่ 339 กล่องไม้
หยางโปในใจเกิดสงสัย เขามีเรื่องมากมายที่ยังไม่เข้าใจ คิดไม่ถึงว่าอวี่เหวินจะไปไม่บอกไม่กล่าวแบบนี้
หยางโปจู่ๆ ก็คิดถึงคทาหัวอินทรีของตน อวี่เหวินเหมือนว่าจะชมชอบคาถาหมอผีพวกนี้ เขากลัวว่าจะ
ถูกอวี่เหวินหยิบติดมือจากไปจึงรีบกลับไปค้นดูที่ห้อง
ลัวย่าวหัวกำลังกังวลเรือทองคำ รอให้หยางโปมาช่วย พอหันหลังมากลับเห็นเงาหลังที่จากไป เขาก็รีบตะโกนว่า ” นายกลับไปกินข้าวอีกรอบก่อนแล้วมาช่วยนะ ! “
” เดี๋ยวฉันมา ! “
หยางโปกลับไปถึงห้องอย่างรวดเร็ว หาคทาเจอแล้วก็มองอย่างละเอียด ไม่พบการเปลี่ยนแปลงอะไรถึงได้เบาใจลง ส่วนคำถามนั้น เวลานี้ก็ไม่มีคนมาตอบเขาได้ ดังนั้นเขาก็แค่ไม่คิดมากอีกก็พอ
เมื่อกลับลงไปชั้นล่าง หยางโปรีบไปช่วยพวกเขายกเรือทองคำมาไว้ที่ห้องนั่งเล่น
เรือโหลวฉวนหล่อมาจากทองคำทั้งลำ ภายนอกดุดันองอาจ อีกทั้งบนเรือจัดเรียงหอกขวาน เสาธง ดูไปแล้วมีการป้องกันอย่างแน่นหนา ราวกับปราการเหนือผิวน้ำ
เพราะเวลายาวนานเกินไป หอกขวาน เสาธงจึงเปื่อยผุไปบ้าง แต่ไม่ได้ทำลายความสง่างามของมัน เมื่อไปก็จะเผยกลิ่นอายทรงพลังยิ่งใหญ่ออกมา !
ลัวย่าวหัวเดินวนรอบเรือทองคำรอบหนึ่ง จู่ๆ ก็เงยหน้ามองหยางโป ” นายว่า เรือทองคำนี้ทำมาจากอะไร ? “
หยางโปก็จ้องมองอยู่ครู่หนึ่ง นี่คือเรือโหลวฉวนขนาดย่อมที่ใช้วัตถุดิบแบบนี้เขาเพิ่งเคยพบเจอครั้งแรก
เขามองอย่างละเอียดอยู่ครู่หนึ่งก็ส่ายหน้าแล้วกล่าว ” ฉันก็เพิ่งเคยเห็นครั้งแรก “
หยางโปครุ่นคิดเล็กน้อย ตรงหน้าของเขาก็มีประกายแสงสว่างวาบ ลำแสงก่อตัว หยางโปจึงแน่ใจได้ว่าเรือโหลวฉวนชิ้นนี้น่าจะเป็นสมัยราชวงศ์หยวน
แต่ว่า ตรงหน้าของเขาจู่ๆ ก็สว่างขึ้นมา เขาจึงจ้องไปที่เรือโหลวฉวน จนสายตาค่อยๆใสขึ้นมา เขาถึงกับมองเห็นว่าภายในของเรือโหลวเหมือนกับมีของอยู่ข้างใน !
หยางโปรีบก้มลงไป เขาจ้องมองค้นหาอย่างละเอียด
ตาอ้วนหลิวเหนื่อยจนนั่งอยู่บนพื้น หอบหายใจมาตลอด มองเห็นการกระทำแปลกประหลาดของหยางโปก็อดเอ่ยถามขึ้นมาไม่ได้ ” เป็นอะไรไป ? อย่าบอกนะว่ายังพบเจออย่างอื่นอีก ? ข้างในยังมีของอะไรอยู่ใช่ไหม ? “
กล่าวจบ ตาอ้วนหลิวก็หัวเราะเหอะเหอะ ” ถ้าหากมีของอยู่จริงๆ จะต้องมีสิ่งมีชีวิตอยู่ในน้ำ ทั้งยังเป็นคนแคระอีกด้วย ! “
ลัวย่าวหัวก็นั่งลงไปบนพื้นอย่างไม่สนใจภาพลักษณ์ เขาใช้สองแขนพยุงตัว ร่างเอนไปด้านหลัง เขาเหนื่อยล้าอย่างชัดเจน เรือโหลวฉวนหล่อมาจากทองคำ เรือโหลวฉวนนั้นหนักขนาดนี้ อย่างน้อยก็สักร้อย ร้อยห้าสิบกิโล รวมกับท้องเรือที่เปียกลื่น ตอนที่เคลื่อนย้ายก็ออกแรงอย่างลำบากมาก
ไม่นานใบหน้าของหยางโปก็เผยสีหน้ายินดีออกมา เขายื่นมือไปคลำมุมของเรือโหลวฉวนสองสามครั้ง จนได้ยินเสียง ” เป๊าะ ” ดังขึ้น สุ้มเสียงใสกังวาลราวกับเคาะปากขวด
ลัวย่าวหัวรีบนั่งตัวตรง มองไปทางนิ้วมือของหยางโป ” ในนั้นมีอะไร ? “
หยางโปไม่ได้สนใจ จากนั้นก็คลำไปที่อีกมุมหนึ่ง แล้วก็มีเสียงแบบเดียวกันดังขึ้นอีกครั้ง
จากนั้นเขาก็คลำไปทั้งสี่มุม ตาอ้วนหลิวก็อดที่จะนอนราบจ้องเรือโหลวฉวนไม่ได้ เขามองเห็นเรือโหลวฉวนที่เดิมทีเชื่อมต่อกันสนิท ถึงกับเผยรอยแยกกว้างออกมา เขาจึงอดที่จะมองไปทางหยางโปอย่างประหลาดใจไม่ได้ ” เรือนี่เปิดได้ด้วยเหรอ ! “
หยางโปพยักหน้า ” นายยังไม่ต้องรีบลุกขึ้น ช่วยฉันยกเรือนี้ขึ้นหน่อยได้ไหม ? “
” อื้ม ! ” ตาอ้วนหลิวรีบลุกขึ้นทันที
ทั้งสามออกแรงพร้อมกัน เคลื่อนย้ายสามชั้นของเรือโหลวฉวนครึ่งหนึ่งลงมา !
เมื่อหันหลังมองก้นท้องเรือ หยางโปก็อดที่จะตื่นเต้นขึ้นมาไม่ได้ !
ภายในท้องเรือถึงกับบรรจุแท่งทองใหญ่น้อยหลายสิบก้อน และตรงกลางของท้องเรือ ก็คือกล่องไม้สี่เหลี่ยมใบหนึ่ง !
ลัวย่าวหัวยื่นมือไปเก็บแท่งทองขึ้นมา เพราะว่ามันหนักมาก เขาจำต้องกอดเอาไว้บนอกแทน !
” รวยแล้ว ! ทองแท่งใหญ่ขนาดนี้ พวกนายเคยเห็นไหม ? เคยเห็นมันไหม ? ” ลัวย่าวหัวกอดแท่งทองเอาไว้ แล้วจ้องมองท้องเรือด้านล่างเขม็ง !
ตาอ้วนหลิวก็หัวเราะเหอะเหอะ เก็บแท่งทองมาแท่งหนึ่ง ” มันหนักจริงๆแหะ ! “
หยางโปกลับทอดสายตาไปทางกล่องไม้ในตรงใจกลางสุดนั้น กล่องไม้ขนาดสี่เหลี่ยมหนึ่งฟุต สัมผัสดูด้านบนเปียกลื่นเล็กน้อย ถึงแม้เรือโหลวฉวนจะปิดสนิทมาก แต่ก็ยังไม่สามารถหลบเลี่ยงน้ำทะเลสาบที่ซึมเข้ามาได้
หยิบกล่องไม้ขึ้น หยางโปก็รู้สึกว่าในมือนั้นหนักอึ้ง เขาชั่งน้ำหนัก คิดว่าตัวไม้หนักมาก เขาก้มหน้าลงมอง ออกแรงใช้เล็บกดตามขอบไม้ดูก็เห็นริ้วสีน้ำตาลทอง !
หยางโปดีใจมาก สมบัติล้ำค่าจัดเรียงอยู่ในกล่องไม้ที่เขาถือด้วยสองมือนี้ !
ลัวย่าวหัวมองเห็นท่าทีของหยางโปก็ชะงัก ” นี่คืออะไร ? อย่าบอกนะว่าข้างในยังมีสมบัติอยู่อีก ? “
หยางโปส่ายหน้า ไม่ได้พูดมาก จ้องมองกล่องไม้ เขามองอย่างละเอียด กล่องไม้ทั้งกล่องปรากฏอยู่ตรงหน้า เขามองกล้องไปทั่วแล้วราวกับไม่มีร่องรอยของการเคยถูกเปิดออก
ตาอ้วนหลิววางแท่งทองลงแล้วเดินเข้ามาดู ” ใช้มีดบางสักหน่อย ก็ตัดทะลุได้แล้ว ! “
ลัวย่าวหัวรีบพยักหน้า ” ใช่ ! “
กล่าวจบเขาก็หันหลังแล้ววิ่งไปที่ห้องครัว !
หยางโปเงยหน้าขึ้นกำลังจะเอ่ยห้าม ก็ไม่เห็นเงาของลัวย่าวหัวแล้ว เขาส่ายหน้าอย่างจนปัญญา ร่างกายแนบต่ำลงอีกนิด เขายื่นมือไปบีบที่มุมหนึ่งของกล่อง !
ตาอ้วนหลิวสังเกตเห็นการกระทำของหยางโป มองเห็นเขาคิดจะเอ่ยห้ามลัวย่าวหัว ในใจก็ยิ่งคาดหวัง เวลานี้ถึงกับมองเห็นหยางโปจู่ๆ ก็บีบมุมหนึ่งของกล่องไม้ที่มีเส้นผมอยู่ เขาอดที่จะผิดหวังไม่ได้ แล้วก็ไม่รู้ว่าผมของใครที่ทำตกเอาไว้
ลัวย่าวหัวรับวิ่งออกมาจากในครัว แล้วก็มองเห็นภาพนี้เข้า เขากำลังจะเข้าไปหาจู่ๆ ก็เกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้น !
มองเห็นหยางโปบีบเส้นผมนั้นขึ้นมา เส้นผมถูกดึงออกมาจากขอบของกล่องไม้ เส้นผมเส้นนี้ยาวมาก เมื่อดึงออกมาจากมุมหนึ่ง เขาก็ต้องตกใจกับเส้นผมที่ยาวมากๆนี้ !
เมื่อมองเห็นบริเวณที่ดึงออกก็ปรากฏเนื้อไม้สีน้ำตาลทอง ลัวย่าวหัวตกตะลึงมาก แต่ว่าไม่นานเขาก็ประหลาดใจขึ้นมา เพราะว่าทุกด้านมีเส้นผมบิดเกลียวอยู่ จนถึงกระทั่งดึงในแถบท้ายสุด เส้นผมถึงค่อยขาดออก !
ครู่หนึ่ง ลัวย่าวหัวถึงค่อยเอ่ยอย่างประหลาดใจ ” นี่คือเส้นไหมอะไร ? “
หยางโปส่ายหน้า เขาก็ไม่รู้วัตถุดิบของเส้นไหมนี้ มันดูคล้ายราวกับเส้นผม เมื่อดึงขึ้นมามันก็แข็งแรงอย่างประหลาด เขามองดูแล้วก็เก็บเส้นไหมขึ้นมาแล้วหันหน้าไปมองกล่องไม้ !
ตาอ้วนหลิวจ้องมองตาถลน ใบหน้าเผยความตะลึงจนเก็บไม่อยู่ ” นี่คือไหมทองหนานมู่อูมู่ ! “
หยางโปพยักหน้าเบาๆ ราวกับไม่ได้ใส่ใจ เขาใช้นิ้วชี้เคาะกล่องไม้เบาๆ เคาะไปสองครั้ง ใบหน้าของเขาก็อดเผยรอยยิ้มออกมาไม่ได้
ลัวย่าวหัวมองการเคาะสองครั้งของหยางโปอย่างประหลาดใจ ” น่าจะไม่ใช่อูมู่มั้ง เพราะช่วงเวลาที่ไหมทองหนานมู่อูมู่อยู่ในน้ำมันนานเกินไป “
ลัวย่าวหัวกล่าวจบแล้วถึงกับหยิบเหรียญขึ้นมาขูดไปเบาๆ กล่องไม้เผยเนื้อไม้สีน้ำตาลทองที่อยู่ภายในออกมา
ตาอ้วนหลิวพลันเข้าใจ ” เป็นฉันที่ตื่นเต้นเกินไป “
ตาอ้วนหลิวหันหลังก็มองเห็นหยางโปยกมือออกแรงตบไปบนกล่องไม้อย่างรุนแรง เขากำลังจะเอ่ยห้ามแต่กลับได้ยินเสียง ” เคร้ง ” ดังขึ้น ทันใดนั้นเขาก็โง่งมไป
กล่องไม้ภายใต้การโจมตีครั้งเดียวของหยางโป ถึงกับแตกออก เนื้อไม้หลายชิ้นหล่นกระจายไปรอบด้าน
จนเผยให้เห็นสิ่งของที่อยู่ภายในกล่องไม้ออกมา !
ลัวย่าวหัวกับตาอ้วนหลิวพลันตาค้างเมื่อเห็นแบบนั้น !