บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 451
มาเดลีนตำหนิเขาและเธอพยายามตั้งคำถามเมื่อเจเรมี่เล่าถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนั้น
เขาจำทุกอย่างได้ชัดเจน ในวันนั้น ลมกระโชกแรงและหิมะตกหนักมาก มาเดลีนตัวสั่นอย่างมากขณะที่เธอถือโกศไว้ในอ้อมแขน และฟันของเธอก็เปื้อนเลือดอีกด้วย เธอดูน่าสงสารราวกับหุ่นเชิดที่พ่ายแพ้ อย่างไรก็ตาม สายตาของเธอกำลังประท้วงสิ่งที่เขาทำอย่างมุ่งมั่น
เธอพูดว่า “เจเรมี่ ฆ่าฉันเถอะ ฉันไม่อยากเจอนายอีกแล้ว”
เธอยังกล่าวอีกว่า “เจเรมี่ นายจะต้องเสียใจ!”
ทว่า ในตอนนั้น เขาได้ตอบกลับอย่างเย่อหยิ่งว่า “คำว่า ‘เสียใจ’ มันไม่มีอยู่ในพจนานุกรมของฉันหรอก”
มาเดลีนเยาะเย้ยเมื่อเห็นเจเรมี่กำลังครุ่นคิดอยู่ลึก ๆ
“มีอะไรผิดไปหรือเปล่า? นายจำทุกอย่างที่นายทำได้ไหม? นายจำได้ไหมว่านายมั่นใจว่าลูกของเราเป็นเด็กแสบที่นายแทบรอไม่ไหวที่จะทุบกระดูกของเขาให้เป็นฝุ่น?”
เจเรมี่มีสติกลับมาอีกครั้งหลังจากที่มาเดลีนพูดคำเหล่านั้นอย่างประชดประชัน
เขาจำพฤติกรรมอันเลือดเย็นของเขาได้ เขารู้สึกราวกับว่าการทำเรื่องไม่ดีที่ผ่านของเขากำลังจะกลืนกินเขา
‘ในที่สุดฉันก็รู้ว่าหัวใจของเธอต้องเจ็บปวดแค่ไหนในตอนนั้น’
“เจเรมี่ หยุดแสร้งทำเป็นขอโทษสักทีเถอะ ไม่ว่านายจะพูดหรือทำอะไร มันไม่สามารถแก้ไขความเจ็บปวดที่นายให้กับฉันได้หรอก”
มาเดลีนมองเขาอย่างเย็นชา ในสายตาของเธอมันไม่มีความปรารถนาหรือชื่นชมเลยสักนิด มันมีเพียงแค่ความโกรธเท่านั้น
“ในตอนนั้น ฉันคิดว่าคุณปู่ของฉันป่วยมาก ฉันจึงขอยืมเงินนาย แต่นายไม่เพียงแค่ปฏิเสธ นายยังทำฉันขายหน้าต่อหน้าเมเรดิธ นายเชื่อคำโกหกของเธอและเชื่อว่าฉันมีความสัมพันธ์กับชายอื่น และนายยังเรียกลูกของเราว่าไอ้เด็กแสบอีกด้วย!
“เป็นเพราะอุบายของเมเรดิธ นายเลยคิดว่าฉันกำลังหลอกเอาเงินของนาย และคิดว่าฉันโกหกเรื่องความเจ็บป่วยของคุณปู่ฉัน นายยอมให้โรสกับจอห์นทำร้ายฉัน รู้ไหมว่าฉันทรมานแค่ไหน?”
“ฉันอาเจียนเป็นเลือดหลังจากที่จอห์นเตะฉัน ฉันเจ็บจนยืนไม่ไหว แต่นายกลับพาเมเรดิธไปโรงพยาบาลแทน ในตอนนั้นฉันคิดว่าที่ฉันทำไปเพราะฉันรักนาย แต่ทำไมฉันต้องมาทนทุกข์กับผลลัพธ์ที่เจ็บปวดแบบนี้ด้วย ในที่สุด ฉันเข้าใจว่าฉันรักคนผิดไปแล้วจริง ๆ”
หลังจากที่เธอพูดออกไปอย่างนั้น มาเดลีนก็ถอนหายใจ ดวงตาของเธอเปียกไปด้วยน้ำตาเพราะปมในใจที่เจ็บปวดของเธอ
เจเรมี่มองมาเดลีนเงียบ ๆ ในดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยน้ำตาเช่นกัน
เพียงเรื่องเศษเสี้ยวของอดีตทำให้แทงทะลุเข้าไปในหัวใจของเขาได้เลย
“เจเรมี่ ฉันจะไม่มีวันยกโทษให้นาย!”
เขาค่อย ๆ กลืนน้ำลาย เขาระงับความรู้สึกเจ็บปวดและยิ้มอย่างนุ่มนวล “ถ้าเธอรักฉันไม่ได้ เธอก็เกลียดฉันไปเลย อย่างน้อยฉันจะมีความสุขที่ได้อยู่ในใจของเธอ แม้ว่าจะเปลี่ยนความรู้สึกของเธอเป็นอย่างอื่นไปแล้วก็ตาม”
“ฮึ่ม” มาเดลีนถอนหายใจ “หยุดคิดว่านายจะได้ความรักจากฉัน!
“แล้วก็เลิกกวนคุณปู่ของฉันสักที!”
เธอทำหน้าบูดบึ้งก่อนจะจากไปโดยไม่ลังเล
เจเรมี่มองดูมาเดลีนเดินจากไปอย่างเงียบ ๆ จากนั้นเขานั่งลงและหยิบช่อดอกเบญจมาศสีขาวมาวางไว้ที่หน้าหลุมฝังศพของเลน ดวงตาของเขากำลังบอกถึงความรู้สึกขอโทษ อย่างไรก็ตาม คำตอบเดียวที่เขาได้รับคือลมหนาวของฤดูหนาว
หลังจากที่เขาออกจากสุสาน เขาก็ไปที่สถานีตำรวจ
เขามอบถุงพลาสติกพร้อมต่างหูชาแนลให้ตำรวจ เลือดบนต่างหูมันแห้งไปนานแล้ว จากนั้นเขาก็บอกเหตุผลให้พวกเขาทราบ
เมเรดิธตกตะลึงเมื่อมีคนบอกเธอว่าเธอถูกตั้งข้อหาฆาตกรรมอีกสองบัญชี หลังจากที่เธอลงบันทึกกับสิ่งที่เกิดขึ้น เธอก็เริ่มกระวนกระวาย
มาเดลีนเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงแล้ว!
มันต้องใช่แน่ ๆ ! ถ้าไม่เช่นนั้น เธอจะไม่ถูกตั้งข้อหาอาชญากรรมของเรื่องทั้งสองนี้!
ทว่า หากเมเดลีนเปิดเผยตัวตน เจเรมี่จะเป็นคนแรกที่ไล่ตามเธอ!
ในเวลาต่อมา เมื่อเมเรดิธเริ่มกังวล และทันใดนั้นเจเรมี่ก็ได้เดินเข้ามาเยี่ยมเธอ
เธอมองชายตรงหน้า โดยที่เธอรู้สึกตัวสั่น ใบหน้าของเธอซีดลง ทำให้ใบหน้าที่ซีดเซียวของเธอดูน่ากลัวยิ่งขึ้นไปอีก
“เจ เจเรมี่ คุณมาที่นี่เพื่อพบฉันใช่ไหม?” เมเรดิธยังคงพยายามใช้ท่าทีอ่อนโยนกับเขา อย่างไรก็ตาม มันเห็นได้ชัดว่ามันดูไม่ได้ผล